Tips gevraagd

Hoi allemaal, 

Ik ben nieuw hier en had even een vraagje, ik heb sinds zaterdag mijn eerste adoptiehondje van 1,5 jaar oud (Odette) dat in het asiel zat. ze is nu bijna op een week tijd al zo mooi opengebloei in huis. wandelen was in het begin met andere mensen en honden ook moeilijk, maar je zag het wel dag per dag beteren. we zijn gisterenavond gaan wandelen, achter een venster zat een Duitse herder. We hadden hem alle 2 niet gezien of opgemerkt. Anders was ik aan de andere kant van de straat gaan wandelen. Toen we voor de venster voorbij wandelde begon hij te blaffen. We waren alle 2 verschoten, Odette was zo verschoten dat ze zeker 5min aan het janken was. sindsdien gaat wandelen weer zeer moeilijk en heeft ze weer schrik van alles en iedereen. 

Ik probeer er op te letten als ze bang heeft er niet op teveel aandacht aan te geven en gewoon blijven doorgaan. als ze het goed gedaan heeft te belonen. 

Ik ben bewust dat een  adoptiehondje zeer veel tijd vraagt en het soms stapjes terug zetten is. Ik doe niks liever van haar een goude mandje te kunnen geven

Maar nu was mijn vraag of jullie misschien tips hebben voor me pak ik het goed aan of kan er iets anders?

Ik had nu een week verlof voor haar de eerste week op te vangen. Na deze week zou ze overdag als ik werken ben naar mijn ouders gaan. zij hebben zelf een hond. nu zit ik met de twijfel of dat wel een goed idee is voor haar naar daar te brengen??

Mijn ouders zijn deze week ook al aan paar keer hier geweest ze was hun ookal goed gewoon, Sinds gisteren bij dat voorval is ook weer een heel stuk achteruit gegaan. 

Groetjes Kevin

Als je hond ergens van schrikt en echt angst voelt, dan is het net goed om daar wel aandacht aan te besteden. En daarmee bedoel ik niet dat je haar hoeft te pamperen of betuttelen. Maar wel dat je haar emoties niet negeert. Dat je heel duidelijk aangeeft dat je haar begrijpt, en vervolgens dat je er voor haar bent. Zo leert ze: mijn mens begrijpt wat ik voel, hij is er voor me. Dat is een stevige basis van vertrouwen en vertrouwen heb je nodig om een innige vriendschapsband op te bouwen. De hond moet weten dat ze op jou kan rekenen, dat jij haar steun en toeverlaat zal zijn. 

Dus op zo'n moment van angst, mag je gerust even stil staan, indien nodig neerhurken bij je hond, en haar geruststellend toespreken. De tijd nemen om de emotie te laten zakken. Zelf geduld en kalmte en zekerheid uit te stralen, zodat de hond zich daaraan kan spiegelen en van jou kan leren. 

Ja alles war Alaska zegt.

Over de hond van je ouders, ga er nu al op afstand samen mee wandelen, wandelen geeft een band, maar laat ze nog niet bij elkaar, tenzij je denkt, het kan goed natuurlijk.

Op afstand bedoel ik, dat ze elkaar niet kunnen aanraken, dus wel samen maar geen aanrakingen of neus aan neus.

Het zal wel vaker gaan, stapjes vooruit dan weer even terug, steun je hond zover je kan, van negeren leren honden helemaal niks.

Wat voor type is de hond van je ouders? Denk je dat het een goede match zal zijn met jullie adoptiehond of is het een hond waarvan je denkt dat die over jullie hond heen zal walsen. In het tweede geval zou ik het zeker enkel houden op wandelingen en zonder dat er direct contact is. Wandelingen met de neuzen dezelfde kant op. Als het een 'passende' hond is, zou ik toewerken naar interactie tussen de twee. Maar aan het begin zoals Yooop zegt, enkel wandelen.

Wat betreft de angst. Het zal wel een tijdje duren voordat ze weer wat meer ontspannen gaat meewandelen. Je zou kunnen proberen om haar favoriete speelgoed (ik weet niet of ze van grote stoffene ballen houdt bijvoorbeeld) mee kunt nemen. Dat je tijdens de wandeling even met haar speelt, zodat ze de wandeling niet alleen met spanning associeert.

Ik zou verder adviseren om juist NIET stil te gaan staan bij enge dingen. Dan wordt het meer een ding. Ik zie veel mensen dat doen, maar dat is echt een no go voor een angstige hond. Ze gaat vermoedelijk juist meer bevriezen en bouwt de spanning verder op. Ik zou juist DOOR wandelen. Dan zit het brein in een andere modus: jouw volgen. Verplaats je adoptiehond naar de kant waar de andere mensen/honden niet lopen. Dan loop je tussen haar en 'het gevaar' in. En voldoende afstand bewaren, dus ontmoetingen (zeker aangelijnd) met andere honden voorkomen.

Je kunt dan alsnog een keer overdonderd worden, als er een hond om de hoek komt die je niet ziet aankomen (zoals de Duitse herder). Dan zeg je tegen haar 'kom we gaan deze kant op'. Sturing bieden. Haar op dat moment dingen niet zelf laten uitzoeken.

Inderdaad CatnDog , mijn hond was bang voor vuilnisbakken, die staan overal, wat wij deden is er met snelheid langs lopen, zo kon Sam niet te veel nadenken, en nu piest hij er tegenaan als ik niet uit kijk.

Bij honden die we niet kennen  keren wij om of steken we over. Nog steeds trouwens.

Haha

bedankt voor jullie reacties