Oude hond - hoe herken je pijn?

EDIT: uiteraard krijgt ze pijnstilling en supplementen, niet vermeld, leek me gewoon logisch denk ik als een hond al een jaar pijn heeft en soms niet op kan staan.

Ik heb een aller aller allerliefste adoptiehond van inmiddels alweer 13!

Ze is een middelgrote hond, denk formaat herder, dus ik had nooit verwacht dat ze zo gezond zo oud zou worden.

Sinds een jaar heeft ze wel last van artrose in met name haar rug/achterkant. Soms zakt ze er ook doorheen.

Eigenlijk zit wandelen er niet meer in voor haar. Het ding is, als je bijvoorbeeld met haar naar het bos gaat merk je niks. Ja ze is rustiger dan vroeger natuurlijk, maar verder loopt ze heerijk rond, en gaat nooit liggen oid. 

Maar de volgende dag...dan kan ze vaak niet opstaan en moet ik haar naar buiten tillen (wat nog niet zo makkelijk is) om te plassen. Ook dat is dan moeilijk omdat ze de plashouding dan eigenlijk amper kan maken.

Het komt er op neer dat ze nu eigenlijk nog maar 3 keer per dag een korte wandeling maakt. En zelfs dan is het soms tegen heug en meug en wil ze vaak na het plassen weer hup naar binnen.

Tegelijkertijd kan ze soms helemaal happy huppelend en kwispelend naar ons toe komen als we thuis komen bijvoorbeeld, en zie helemaal niet dat ze pijn heeft.

Ze krijgt overigens pijnmedicatie!

Soms als ik haar zie heb ik het gevoel dat ze het prima vind zo en echt nog wel op haar manier heel happy is.

Andere dagen denk ik, wat heeft ze nu eigenlijk nog voor leven? Elke dag amper de straat nog uit... beetje liggen... Beetje kluiven...

Ook heeft ze laatst voor het eerst in haar leven haar tanden laten zien toen een vriendje van mijn zoon naar haar toe wilde lopen om te aaien. Ik zorg er nu dus voor dat iedereen die onbekend is haar met rust laat. Maar ik vond dat toch een teken van een zekere angst/pijn? 

Ik denk er absoluut niet aan om haar nu al in te laten slapen, maar begin me wel af te vragen wanneer dan wel het moment is.

Heb je met je dierenarts besproken voor een goede pijnstiller of supplement ? Pijn hoeft niet als je hond wat heeft…en wanneer de hond lelijk doet tegen iemand dat het ook kan zijn dat de hond pijn heeft….

Ik heb momenteel een adoptie hond uit Roemenie, iets wat veel mensen een risico vinden maar ik heb mega veel geluk gehad. Ze is super lief en altijd heel gezond geweest. Ze is formaat herder en al 13, en pas sinds een jaar wat gewrichtsproblemen. MAar zelfs met die problemen ziet ze eruit alsof ze 8 is of zo. 

En dit bovenstaande schrijf je in je andere topic. Is dit een andere hond dan?

Of je hond nog een fijn leven heeft, kan alleen jij samen met je dierenarts bekijken. Dat is voor ons moeilijk achter een schermpje. Veel sterkte.

Ieder maakt een persoonlijke afweging, maar zelf zie ik het zo: ouderdom komt altijd met kwalen. Daar is medische ondersteuning voor, kan je aanpassingen doen, ga je het samenleven anders invullen, meegaan op maat en wensen van de hond, enz... 

Maar als fysiek ongemak verandert in een pijn of een onvermogen dat zo groot is dat ook alle levenslust verdwijnt en er mentaal lijden bovenop komt, ja, dan is de tijd daar om een beslissing te nemen. 

Mijn oudje gaat ook richting 13. Haar zicht verslechtert, de achterpoten worden wat zwakker, ze hoort niet meer zo goed, is 's nachts onrustig en hijgt veel, kan moeilijk alleen zijn. Ipv 10 km wandelt ze er nu nog 2, op het gemakje.  We vullen onze tijd nu anders in, kijken naar wat haar vreugde geeft, en genieten van kleine dingetjes. Ik denk dat ik haar geen groter cadeau kan doen, dan haar zo te koesteren en te ondersteunen en waarderen. 

Geniet van je oudje. Ze zijn zo aandoenlijk. 

De hond van mijn moeder leefde ook helemaal op van achter de bal aan rennen. Wandelen wilde ze niet echt meer/lukte beroerd, maar als ze wist dat er een balletje gegooid zou worden tijdens het wandelen (mijn moeder nam rugzakje met ballen en werpstok dan mee), liep ze haantje de voorste. Nog steeds beroerd, maar helemaal enthousiast. Achter de bal aan rennen ging steeds beroerder, ze viel steeds vaker om, het lukte haar amper nog om de bal te pakken voor de andere hond hem al had ook al gooide mijn moeder het gericht haar kant op na afleiding van de andere hond. Maar ze genoot ervan en leefde ervoor. Maar toen begon ze minder op te staan om te begroeten en aaitjes te vragen ook al was het een slijmdoos. En eten ging ook met steeds meer tegenzin ondanks dat ze als half labrador zelfs meermaals geopereerd is toen ze jonger was omdat ze vanalles at, ook niet eetbare dingen. Dat bijna niet meer eten en hoe ze er bij lag op het kleed; het was niet alsof ze meer sliep dan normaal waardoor ze geen aaitjes kwam halen, nee, ze kwam gewoon amper meer overeind ondanks pijnstilling, en al helemaal beroerd na een balgooiwandeling. Dan lag ze daar te kijken, bijna wat depressief, op haar kleedje hoe de andere hond wel aaitjes haalde bij mijn moeder. Alles bij elkaar vond mijn moeder het toen genoeg, al was de hond al best vermagerd, bijna geen spieren meer bij haar achterhand en had ze misschien al eerder 'kunnen' gaan 'idealiter' (als buitenstaander bekeken). Maar ze is ingeslapen maar 6 weken na het overlijden van mijn vader. Mijn moeder had veel steun aan de honden.

In gesprek gaan met uw dierenarts is zeer voornaam. 

Maar een dier in leven houden omdat u er geen afscheid van kan nemen is hebzucht. Liefde is ook los laten.

Ik heb al mijn voorgaande honden gehouden zolang ze een pijnvrij (eventueel met medicijnen) en comfortabel leven hadden. De dag dat ze pijn hadden of meerdere aanvallen van vallende ziekte kregen was het per direct klaar.

Is dat makkelijk, nee, zeker niet. Maar je mag ze echt niet laten afzien.

Wat ook kan helpen bij ouderdomsverschijnselen is msm poeder, doet soms wonderen. Is in pil of poedervorm te verkrijgen. 

Opstaan problemen krijgen we allemaal op een enkele uitzondering na Doe je al goed om tegen onbekende te vertellen dat er ergens probleem is.

Heb je al aan een honden/fietscarrier gedacht, buiten de supplementen genoemd? Bolderkar kan ook trouwens, met die aandoening is bewegen belangrijk maar in korte sessies. En als je kids heb gehad? Kun wieldraaien bv met die beentjes, soort van gewichtloosbewegen en olie voor de gewrichten.

Bedenk ook dat een oude hond vaak niet echt blij wordt van een jonge drukke pup. Zorg dat je ze eventueel apart kan houden, met een hekje of zo tussen hen.

" Heb je met je dierenarts besproken voor een goede pijnstiller of supplement ? Pijn hoeft niet als je hond wat heeft…en wanneer de hond lelijk doet tegen iemand dat het ook kan zijn dat de hond pijn heeft…. "

Willemijn _ baasje van Ogin (Ozjin) _ Bams ¥ .

Ja natuurlijk! Vergeten te vermelden maar ze krijgt pijnstillers en ik ga regelmatig naar de dierenarts en tot nu toe zijn we het eens dat ze nog kwaliteit van leven heeft. Het is pas sinds een paar weken dat ze echt steeds minder wil dat ik begin te twijfelen.

Beter nog, ze hebben een eigen verdieping. Wij hebben een huis met keuken beneden, daar ligt Kenya nu altijd omdat ze de trap niet meer op kan/wil (heel enkele keer loopt ze opeens omhoog en til ik haar weer naar beneden), en de woonkamer is boven, wel een open verbinding dus er is contact tussen de verdiepingen. In de keuken plaats ik een puppy ren voor als ik pup toch mee moet nemen naar beneden. Maar ik ga absoluut niet toestaan dat ze Kenya gaat lastig vallen. 

Ja toevallig gisteren besproken om een fietskarretjes aan te schaffen waar je ook mee kan lopen.

En ja ook supplementen krijgt ze.

" Ieder maakt een persoonlijke afweging, maar zelf zie ik het zo: ouderdom komt altijd met kwalen. Daar is medische ondersteuning voor, kan je aanpassingen doen, ga je het samenleven anders invullen, meegaan op maat en wensen van de hond, enz... 
Maar als fysiek ongemak verandert in een pijn of een onvermogen dat zo groot is dat ook alle levenslust verdwijnt en er mentaal lijden bovenop komt, ja, dan is de tijd daar om een beslissing te nemen. 
Mijn oudje gaat ook richting 13. Haar zicht verslechtert, de achterpoten worden wat zwakker, ze hoort niet meer zo goed, is 's nachts onrustig en hijgt veel, kan moeilijk alleen zijn. Ipv 10 km wandelt ze er nu nog 2, op het gemakje.  We vullen onze tijd nu anders in, kijken naar wat haar vreugde geeft, en genieten van kleine dingetjes. Ik denk dat ik haar geen groter cadeau kan doen, dan haar zo te koesteren en te ondersteunen en waarderen. 
 
Geniet van je oudje. Ze zijn zo aandoenlijk.  "

Alaska's Finest!

Ja dit doen we. En goed om te horen. Soms vraag ik me af of ik niet te veel blijf hangen aan de momenten dat 'goed' lijkt. Dan denk ik, nou ze wordt nog wel 14 ook! De dierenarts heeft ook geconcludeerd dat ze echt niks aangeeft. Zo had ze een paar maandne terug een hotspot, echt binnen een dag of twee was haar buik vuur en vuur rood. De dierenarts zei ze moet echt veel pijn hebben, maar onder het scheren etc. gaf ze geen kik. Ze is en blijft dan gewoon haar super lieve meegaande zelf. En dan ben ik bang dat ik haar overschat. Maar ik denk dat mijn gevoel nu wel klopt dat ze echt, ondanks de gebreken, kan genieten van het leven. 

Je ziet dat in de ogen, in hun blik. Als een hond het zelf genoeg vindt, dan verdwijnt elk sprankeltje leven uit de ogen en zie je de blik uitdoven. 

Maar als ik je teksten zo lees, is dat bijlange nog niet het geval. 

Mijn herder is net 14 geweest, die wandelt ook geen uren meer, ik vind het ook niet fair om dat te verwachten omdat hij dat vroeger wel deed. Hij slaapt veel (en diep) maar is gelukkig.

Bij ouder worden hoort nu eenmaal een andere levensstijl.

Hij heeft jaren op wereldniveau gesport en geniet nu op zetelniveau van zijn oude dag. Ik hoop dat hij mag sterven zoals mijn eerste hond, van springlevend naar dood binnen een paar uur. 

Hij krijgt nu nog niets van reguliere medicatie, dit hoop ik zo te mogen houden. Ik zet wel heel hun leven in op een goede, aangepaste, functionele voeding, dat verandert wel mee met hun noden. Zo is er bij hem een paar maanden geleden een (teruggekeerde) tumor verwijderd, dus daar krijgt nu ook aangepaste voeding voor.

En dat is in alle geval tot nu toe voldoende. Dagelijks pijn laten hebben of niet meer kunnen rechtstaan, zou ik wel niet te lang kunnen aankijken geloof ik. Mijn mening op vlak van inslapen is dat ik liever een maand te vroeg, dan een dag te laat ben.

Maar wanneer dat moment is, is voor iedereen verschillend. En goed of fout, bestaat daar in mijn ogen niet in. Je zorgt al 13 jaar voor je maatje, ik kan me niet voorstellen dat je nu ineens die zorg niet meer zou hebben. Dus vertrouw maar gerust jouw gevoel.

Er bestaat ook een boekje op de markt over inslapen, ik heb het nog nooit gelezen, denk dat de titel iets is in de trant van 'Ben ik niet te vroeg' of dergelijk. Daar heb ik al vaak over gelezen dat mensen er veel aan gehad hebben, dus dat is misschien ook wel iets voor jou?

Honden (en andere dieren ook trouwens) zijn goed in het verbergen van klachten. Toen onze hond wat strammer werd en hij wat meer moeite kreeg met opstaan is gestart met medicatie, ondanks dat we niet wisten of hij pijn had. Gewoon voor de zekerheid. .

Inmiddels is hij er helaas niet meer. Hij kreeg hartproblemen (acuut) en moest echt uit zijn lijden verlost worden..wel oud geworden gelukkig. 

Er is één ding wat ik weet, stoppen ze met eten of drinken dan weet je het zeker. Voor reuma of iets minder actief trek ik de stekker er niet uit, dat is echt een mensen ding en vaak willen die dan alsnog verder leven.