Overweldigd door alle zorg voor hond

Hoi,

Ik heb eigenlijk geen echte vraag, maar wil even van me afschrijven. Wij hebben nu ruim een jaar een lieve Labradoodle reu. We kregen hem als pupje van 9 weken. Ondanks dat wij beiden zijn opgegroeid met honden, heb ik me weer goed ingelezen, specifiek voor dit 'ras' gekozen, en heel bewust nagedacht over de combinatie met ons gezin (2 kinderen van 10 en 7). 

Het is een echte blije schat, maar zoveel meer werk en zorgen dan ik me vooraf had voorgesteld. Op de te verwachtte dingen (zindelijkheid, puppy fase, puberteit, de tijd die het kost om ze op te voeden, uit te laten en aandacht te geven) had ik me ingesteld. Maar daar kwamen

..10+ dierenarts bezoekjes in zijn eerste half jaar bij (oa iets oneetbaar gegeten, dubbele oorontsteking, zwak door te ziek zijn) resulterend in angst voor de dierenarts,

..heftige verlatingsangst waardoor hij nooit alleen kan zijn en al die tijd nog nooit alleen thuis is geweest. (sinds 5 maanden oefenen we er 4-5 dagen per week onder begeleiding van een super fijne expert. We boeken vooruitgang maar de weg is nog lang),

..volwassen bezoek vind hij eng (wordt ook aan gewerkt. Gaat beter gelukkig),

..we werken aan zorg handelingen (ik oefen meerdere keer per week) met meer rust kunnen uitvoeren, want dat vind hij spannend (ik knip hem zelf met heeeel veel geduld, maar wil dat met meer ontspanning kunnen doen. Net als de druppels voor zijn oren, zijn nagels etc),

...dan is er nog het vermoeden dat hij toch iets van een intolerantie/allergie heeft (vanaf dag 1 is hij 'krabberig', de ene keer wat meer dan de andere. Dus zoek ik naar natuurlijke dingen die hem ondersteunen, hebben we een paar keer de dierenarts ingeschakeld en ligt in de toekomst toch een keer de 'grondige uitzoek zoektocht' in het verschiet).

En het is echt een schat, maar ik voel me soms enorm gevangen door hem. Ik weet dat we heel veel van deze dingen oplossen, met heel veel kleine stapjes. En dat doen we ook.  Ik houd met steeds voor 'over een jaar...over een jaar...'. 

Maar intussen ligt ik er soms wakker van, zou ik soms stiekem willen dat hij er niet was. Dan vind ik het allemaal nogal overweldigend. 

Mensen zeggen soms dat het 'maar gewoon een hond is, dan is hij soms maar gewoon even niet blij'. Maar dat voelt heel oneerlijk, onaardig. Dat verdient hij niet. Hij verdient goede zorg, aandacht, liefde. Maar pfoe...soms moet ik het van ver halen.

Zo, alleen het opschrijven geeft al even wat lucht van het 'gevangen zitten' zoals het soms voelt. 

Dank dat je het wilde lezen.

Ja, heel herkenbaar ook, het is niet alleen maar een hond, maar een groot deel van ke gezin en dat vraagt tijd en aandacht, en als het allemaal  iet meezit, heel veel tijd, aandaxht, verdriet, teleurstelling en geld en noem maar op. Met in je achterhoofd, het gaat nog wel 13 jaar duren. Maar het wordt beter, maar dat is zo een dooddoener.

Voor het knippen kan ik je wel een advies geven.

Ik gaf mijn hondje vanaf het begin, dus met een week of 14 , een jak kluif, dat was lekker, beetje hard en groot voor haar nog kleine bekje, maar ze was er zo gek op dat ik rustig, als zij op de kluif lang te knabbelen, haar kon knippen van staart naar boven op,de kop. En de zijkanten. Dan was ze zo ver dat ik haar met een hand liet staan en de achterpoten kon knippen, weer even pauze, de voorpoten kwamen dan aan de beurt, hondje stond en ik knipte de pootjes van boven naar beneden, in het begin, niet aanraken en niet de poot oppakken,  geen stress van oppakken. Nog steeds met die kluif voor haar neus of in haar bek.de kluif werd weer opgeborgen als ik klaar was met knippen of borstelen,   

Voor haar betekent nu nog, tafel,klaar maken, yessssss knippen. Ik moet zelfs uitkijken, als ik de stoel naar achteren schuif zit ze via de stoel al op de tafel.  Geen stress met vastbinden of wat dan ook, gewoon lekker los en zorgen dat ze niet op de grond springt. Als ze later lekker bij me lag, pakte ik de voetjes beet en bekeek de teentjes, ging dat goed, dan op dezelfde manier met een klein schaartje de voetzooltjes knippen. 

De kop was wel even doorbijten, maar niet zeuren gewoon doen, 

Succes!

Dank voor je herkenning!

Qua knippen is hij ook gewoon los , veel koekjes, veel pauze. Hij vind het meeste oke, zolang er maar lekkers bij is, ik inderdaad niet te veel vastpak en we veel pauze hebben. Geen dwang dus. En het wordt echt wel beter met de keer gelukkig. 

'Het wordt beter' is niet voor niets een cliche, hoop ik :-)

Ja, een hond is een gezinslid, daar kan je je zeker veel zorgen om maken. 

Vooral als er zowel qua gezondheid als qua gedrag problemen zijn, dan is er veel om rekening mee te houden.

Labradoodles zijn dan ook nog es onderhevig aan allerlei overgevoeligheden en intoleranties (ironisch eigenlijk, gezien ze vaak worden genomen om hun mens van allergische reacties te besparen) wat vaak leidt tot darm- of huidproblemen en oorontstekingen. 

Misschien kan je eens raad vragen aan een voedingsdeskundige? Een hond die altijd krabt en regelmatig oorontstekingen krijgt, die heeft lichamelijk ongemak maar dat trekt zich ook door in gedrag, want die voelt zich niet lekker in zijn vel. 

Wie weet lossen meerdere problemen op door eerst de voeding eens grondig onder de loep te nemen. 

Succes! 

Voor het alleen zijn, de stress, kan je eens kijken naar de relaxopet, het hielp hier heel goed. Ook dat is overigens iets wat je op moet bouwen .

Zorgen om een hond, heel herkenbaar hier, een hond met allergenen atopie, die dagelijkse zorg nodig heeft…tuurlijk is er soms wel eens moedeloosheid als je het even niet trekt, maar als je dan toch even in die mooie ogen kijkt dan zie je toch ook de liefde van jouw hond voor jou, ongemakken zoals jeuk daar zijn of medicaties voor of supplementen, het is even uitzoeken wat voor jouw hond het beste is wat werkt.    En het eens hier van je afschrijven blijven doen hoor, dat lucht al op.   Je kan eens vragen aan je dierenarts voor een dermatoloog die gaat er mee aan de slag en dan kan er op maat voor je hond gezorgd worden.

Dank je wel! Moedeloos is het inderdaad soms. Vooral het 'hij is pas 1! Mischien houden we dit nog 13 jaar'. Dat hele totaal pakket met vooral dat gekrabd/likken en de verlatingsangst voelt soms echt even te zwaar... 

Vanmorgen toch maar de dierenarts weer gebeld inderdaad, want hij zit de laatste dagen wel heel veel aan zijn pootjes. Ik hoop op iets van directe verlichting om wondjes te voorkomen en dan inderdaad toch eens overleggen over een doorverwijzing naar een dermatoloog voor uitgebreider onderzoek.

Tijd voor een update. Van de dierenarts heeft hij de anti jeuk injectie gekregen, waarna hij nauwelijks meer aan zijn pootjes heeft gebeten/gelikt. Van de rest van de jeuk haalde het wel wat scherpe randjes af, maar niet alles. We zijn zelf begonnen met het geven van anti-jeuk probiotica. Nu twee weken later krabt hij nauwelijks meer. Alleen in zijn liezen. (Niet zijn hele liezen, maar rond zijn ballen) is het nog rood, waar hij vooral s nachts aan wil likken af en toe. De dierenarts zag wel dat het wat rood was, maar vond het niet alarmerend genoeg om er iets voor te geven.

We zijn net begonnen aan een paar weken durende verbouwing, dus nu ligt ook de verlatingsangst training en het oefenen van zorg handelingen even stil. Nu is het alleen hem helpen omgaan met de in en uitlopende werklui (er is al verbetering na een paar dagen), en zorgen dat hij ook genoeg rust krijgt. De geluiden vind hij gelukkig niet super erg.

Daarna pakken we de verlatingsangst weer op (met light hulp op afstand zoals we dat de laatste maanden deden), start ik in januari met een hulp om het borstelen/knippen nog ontspannender met hem te kunnen doen en denk ik wel dat we toch naar een dermatoloog gaan, om te bespreken of er vervolg nodig is en wat we aan die liezen kunnen doen.

Dus, ondanks verbouwing voelt het wel even als weer wat meer rust omdat we weer even een plan hebben en het weer even wat beter met hem gaat.

Fijn dat die de cytopoints krijgt , gebeurd hier ook, de probiotica antijeuk is ook goed een heel natuurlijk supplement de ingredienten…en verstandig om eens naar een dermatoloog te gaan ….

Ik heb je een krabbel gestuurd