Geen band met hond

Hoi! Ik heb sinds 1 week een hond. Hij is 6 maanden, zindelijk, bijt niet etc. Ik heb hier heel lang op gewacht en naar verlangt. Ik heb me super goed ingelezen en voorbereid en ik was de dagen aan het aftellen. Nu hij hier is twijfel ik enorm of dit een goede beslissing is. Het is een makkelijk hondje en superlief en schattig maar ik voel dus geen band met hem. Ik zie dat iedereen zn hond echt als kind ziet en helemaal weg is ervan maar ik heb dat dus echt niet. Ik maak me hier zorgen om en ben bang dat ik geen band kan krijgen. Ik vind mezelf echt een slecht mens want hoe kan ik geen liefde voelen voor zo een schattig beestje. Ik laat hem uit en zorg goed voor hem en knuffel met hem maar ik voel niet echt die spark…. Herkent iemand dit? 

Ja hoor dat is vrij normaal. Een band moet groeien door samen dingen te beleven. Komt vanzelf hoor.

Pas twee weekjes bij je, neem er de tijd voor, de eerste weken is zinderlijk maken, daar gaat alle tijd in zitten, uitlaten verzorgen, je ritme wordt even helemaal door de war gegooid, neem de tijd ervoor om de bamd met deze hond te krijgen…niets puschen , heus het komt dat je straks de band ermee krijgt..je schrijft , een lief hondje…

Het hondje is 8 maanden en al zindelijk.

Wat is het voor een soort hondje, een bepaald ras?

Het moet inderdaad groeien, jouw hondje kent jou ook nog niet goed dus dat kost tijd om met elkaar een band te krijgen.

Wat vind je hondje leuk om te doen?, je kan er bv mee op cursus gaan.

Of zoals je met een puppy doet, gaan socialiseren, ga een keer naar het bos, op een terrasje, tuincentrum etc.

Zodat je met je hondje op stap gaat zodat je steeds meer op elkaar raakt ingegespeeld.

Dat heb je niet van de één op de andere dag.

Mijn hond was 13 maanden toen ik hem kreeg, en ik,heb maanden gedacht, is dit het nou, wil ik dit echt. Het was mijn vierde hond nb. 

Veel mensen zeggen gelijk, ik ben verliefd, ik, kan al niet meer zonder. Maar ook veel mensen voelen het zoals jij en ik, maar durven er niet voor uit te komen.

Je hond is 8 maanden, heeft dus al een baas gehad waar hij aan gehecht was, ook hij moet omschakelen en zal zeker de eerste weken zich nog niet laten zien hoe hij zich voelt. Ook jij moet de band opbouwen en dat  heeft tijd nodig en soms best veel tijd.

Na een paar maanden werd mijn hond heel ziek, ik vond hem doodziek beneden toen ik opstond in de ochtend, en toen realiseerde ik me, oh ik,houd toch wel heel veel van je..... toen pas.,. 

En off topic, sindsdien slaapt geen een hond meer alleen. 

Ja, dat is normaal hoor.

Ik heb bij de ene hond wel meteen die spark, en met de ander komt dat veeeel later.
Vaak duurt het bij mij langer met de makkelijke hondjes, waar ik minder ''werk'' in hoef te steken.
Maar het komt altijd

Herkenbaar. Ik heb mijn hond vanaf pup (8 weken) en ik had ook niet meteen een klik. Maar de band groeit en komt wel als je elkaar beter leert kennen.

Hier ook in het begin geen echte band gehad. De eerste paar weken/ maanden heb ik een beetje gewisseld tussen momentjes van paniek (was dit wel een goede keus?), een neutrale houding (Ok, hij is er gewoon) en "oh, hij is toch wel schattig". Momenteel doen we echt alles voor hem, en wil ik helemaal niet denken aan een mogelijk einde ondanks alles.

Zoiets heeft inderdaad in de meeste gevallen gewoon tijd nodig. Het is ineens een hele verantwoordelijkheid, je moet ineens aan nog een familielid denken als je iets wil doen en dat kan in het begin wat overweldigend zijn.

Een band is in mijn ogen ook helemaal niet nodig & staat los van 'graag zien'. Het is ook vooral een menselijke gedachte hoor, als je hond goed verzorgt wordt en in zijn behoeftes voorzien, dan is die prima gelukkig.

Ik zie mijn honden allemaal graag, maar mijn jongste is echt geen hond waarvan ik denk 'goch, ik hoop dat ik ooit nog eens zo 1 heb'. Terwijl ik er van oudste en mijn overleden hond er wel nog 500 van wil.

Ik ben ook zo iemand die het totaal niet erg vind als ouders zeggen dat ze meer met het ene, dan met het andere kind hebben  Integendeel, ik vind dat maar logische. Het ene karakter past nu eenmaal meer bij je dan het andere.

Maar dat betekent daarom niet dat je voor allen door het vuur gaat en allen gelijke kansen krijgen.

Dus kop op, je doet het gewoon uitstekend. Wat je niet bij deze hond hebt, heb je wellicht wel bij een volgende. Of op een gegeven moment vind je elkaar toch in het 'zijn' en is die 'band' er ineens toch. 

Wat de anderen zeggen, dit is idd normaal.

Ik heb al mijn honden vanaf dat ze een week of tien zijn en met allemaal had ik gelijk een band al ging die bij de ene hond wel dieper als bij de andere. Maar met één hond had ik echt weinig (dit was wel een moeilijk hondje), ik heb zelfs op het punt gestaan om hem te herplaatsen. Na er heel goed over na te hebben gedacht heb ik dit niet gedaan en heb ik besloten ook helemaal voor hem te gaan. De band is zeker gegroeid, inmiddels is hij er niet meer en dit gemis doet pijn.

Heb het nu met 3 honden gehad dat ik soms dacht dat het niet zo goed voelde.

Bij de eerste ook aan terugplaatsing of voor mijn gevoel een fijnere plek voor haar zoeken gedacht. 

Daar dacht die hond dus anders over, en dat was voor mij toen zo duidelijk dat het helemaal goed is gekomen tussen ons.

Met de andere 2 ook, soms heeft het even tijd nodig om elkaar te leren kennen en begrijpen ook zeker vanuit de hond(en).

Hoe kun je nou in één week een band krijgen met wie of wat dan ook? Mensen doen er langer over om een band te ervaren met hun pasgeboren kinderen

Kijk over een jaar nog es. Waarschijnlijk kun je hem dan al nauwelijks meer missen, laat staan over 5 jaar ofzo.

Ja en nee tegelijk, ze zijn echt allemaal anders aan karakter net als mensen. Wandeling zorgt voor een band en je kunt daar ook gelijk wat praktijk oefening uitvoeren, gewoon puppertraining en zien waar hij wel of niet intresse voor heeft. Balletje gooien, touwtjetrekken, puzzeltjes of zoek spelletjes of gewoon als dwaas wandelen. Een labrador (hij moet zwemmen) hoeft niet de regel te zijn. Vaak vinden labradors er geen reet aan dat zwemmen waar ze wel op ge-fokt zijn. Je wordt vanzelf blij als je iets ziet waar ze wel gelukkig van worden.

En heel normaal, hij is er net een week en nog een lange weg te gaan op 6 maanden Komt heus goed als je maar begint met die wandeling te beheersen.

Met mijn laatste hond heeft het echt moeten groeien. Niet dat ik hem kwijt wou, maar hij had best wel een gebruiksaanwijzing. Pas toen hij af en toe bij mij in bed mocht, net voor het slapen gaan en bij het wakker worden, kalmeerde hij een beetje en begon het een beetje te groeien. Na 2 maanden zei iemand van het asiel iets negatiefs in de zin van "oh, je gebruikt een hoofdhalster omdat de hond met een ruk je hand gekneusd heeft? Misschien zou hij elders beter af zijn." Nou, toen had ik toch zoiets van "over mijn lijk". Dobby is meer dan 13,5 jaar bij me geweest. Ik mis hem nog iedere dag.

Er zijn zeldzame gevallen waarin het niet klikt, maar dat kun je niet al zo snel merken.

Met mijn oudste had ik het binnen een paar maanden. Met mijn jongste (is nu ruim 2) duurde het groeien van de échte band meer dan anderhalf jaar. En nog steeds is het nog groeiende. Ik merk dat we steeds meer samen kunnen lezen en schrijven en dat de band steeds sterker wordt. Ik kan haar nu echt niet meer wegdenken en ben enorm aan haar gehecht. Zoiets is er inderdaad meestal echt niet meteen en het kan zelfs best lang duren. 

Hoe is t nu met jullie?