Verwijderd

Toevallig loop ik hier al heel lang mee rond. Mijn hond heeft medicatie gehad, maar zijn nieren verdragen het niet meer. Met medicatie had hij af en toe een lichte aanval, nu heeft hij ze weer wat vaker. 

Ik hoop dan gewoon dat hij er in blijft, maar dat gebeurt nooit, maar die blik in zijn ogen is afschuwlijk.

Ik kan je niet zeggen of medicatie nu de oplossing is. Zeker is wel dat jullie je maatje verder lijden hebben bespaard, daar is moed voor nodig.

Heel veel sterkte.

Ik googel nog even en lees dat er eigenlijk geen afdoende behandeling is voor pnkd is, het is geen epilepsie.

In dat geval geef ik je helemaal gelijk dat je haar rust hebt gegund. 

Heel erg veel sterkte de komende tijd 

Dank je wel hoor.

Ik had een filmpje van een labrador gezien met deze aandoening, echt naar.

Nelis, voor mij heb je de juiste keuze gemaakt, dierwaardig heb je je lieverd laten gaan…veel verdriet voor jou maar voor je lieverd de rust, heel veel sterkte. 

Houden van is ook loslaten...

Dar heb je zeker gedaan met het belang van de hond voorop....

en ja het doet zeer, heel veel sterkte!!

Het lijkt mij de juiste beslissing, heel veel sterkte.

Schuldgevoel na het inslapen van een hond lijkt een beetje bij het rouwproces te horen, heel veel mensen hebben hier last van. Ik ook, ik heb in mei mijn hondje moeten laten gaan, hij had last van terugkerende koliekaanvallen (buikkrampen). Hij heeft meerdere medicijnen gehad maar ze werkte meestal maar een paar dagen en dan waren de pijn aanvallen weer terug. Mijn hond mocht door aangeboren hartafwijkingen niet onder narcose dus het was niet zeker wat er in zijn buik speelde maar de arts dacht door de terugkerende aanvallen wel dat het ernstig was. Ik heb toen op een morgen toen mijn hond weer met hangend kopje in een hoekje tegen de krampen zat te vechten besloten dat het genoeg was geweest. Ik heb hem toen laten gaan maar kreeg al snel het gevoel, had ik toch niet nog een keer andere medicijnen moeten proberen? Inmiddels heb ik er vrede mee, ik heb hem meer pijn bespaard.

Ik denk dat bij inslapen schuldgevoel altijd aanwezig zal zijn, bij de een omdat het naar gevoel misschien te vroeg was, bij de ander omdat het misschien te laat was. De keus om een hond in te laten slapen is een hele zware, je beslist over een leven waar je niet mee kan comminuceren en waar je geen mening van kan vragen, je doet het op eigen gevoel en vanuit liefde.

Als ik jouw verhaal lees, denk ik dat je geen betere keus had kunnen maken, maar waarschijnlijk helpt dat niet. 

Mijn hond had geen epileptie, maar was wel heel oud en lichamelijk echt op. Ik heb daar ook nog steeds schuldgevoel over, eerst omdat ik dacht dat ik naar mogelijke behandelingen had moeten kijken in plaats van 'impulsief' na een diagnose beslissen, nu omdat ik denk dat we te laat zijn geweest. 

Wat je ook kiest, het voelt nooit echt helemaal goed. 

Ik werk als paraveterinair dus ik heb in mijn werk op heel regelmatige basis te maken met het euthanaseren van huisdieren. 

Daardoor heb ik ook wel vrij strenge grenzen in het beslissen over mijn eigen honden. Ik ben liever te vroeg dan te laat met euthanasie. Omdat ik in mijn werk te vaak zie hoe extreem ellendig de dieren zijn waarvoor de euthanasie eigenlijk veel eerder had moeten gebeuren. 

Zodra mijn honden geen hond meer kunnen zijn en ze niet meer kunnen doen waarvoor ze leven stopt het voor mij. En natuurlijk verwacht ik van een hond van 10 niet hetzelfde als van een hond van 3. Maar ze moeten wel nog goed uit de voeten kunnen, geen pijn hebben en een hoge kwaliteit van leven hebben. Dat is per hond verschillend maar ik kijk daar dus wel heel kritisch naar. 

Ik heb in 2023 mijn eerste eigen hond moeten laten inslapen. Hij was pas 9 jaar oud en had last van spondylose. Plots had hij een enorme achteruit gang en ondanks verschillende behandelingen werd deze niet beter. Deze hond kon zich niet meer bewegen zoals hij wilde en dat gaf zichtbaar frustratie. In z’n hoofd wilde hij nog maar het lijf deed het niet meer. Ik heb toen gezegd dat dit voor deze hond de grens was. De kwaliteit van leven was te laag en met het vooruitzicht dat het enkel nog maar slechter zou worden, geen optie om hem zo door te laten gaan. Heel lastige beslissing maar tot op de dag van vandaag sta ik daar dus 100% achter, ondanks dat m’n gevoel dat toch soms heel lastig vind. Ik had ook nog meerdere medicaties kunnen proberen maar voor wie zou ik dat doen. Ik heb me die vraag gesteld en ik moest deze beantwoorden met: ik zou dit voor mezelf doen. Het rekken van zijn leven zou enkel zijn omdat ik geen afscheid kon nemen van hem. En met alle voorbeelden in de praktijk heb ik besloten voor hem te kiezen. Hij wist immers niet dat hij pas 9 was, enige waar hij nu last van had dat hij gevangen zat in zijn eigen lijf. Hij kon nog lopen maar niet op een manier waar hij gelukkig van werd. En soms moet je er even zo zakelijk naar kijken. Even het gevoel uit en gewoon kijken naar de feiten hoe moeilijk ook. 

Epilepsie is vreselijk en zeker als ze het op jonge leeftijd al hebben is dat vaak de reden om op een gegeven moment voor euthanasie te kiezen. 

Ik heb sport honden en deze moeten tot op hoge leeftijd in staat zijn lekker bezig te zijn. Daar worden ze namelijk echt gelukkig van. En voor sommige van mijn honden betekend dat dus als er bepaalde aandoeningen of blessures om de hoek komen kijken en deze niet meer te behandelen zijn. Er geen pijnvrij (met medicatie indien nodig) en actief leven gegeven kan worden er voor de hond eigenlijk maar 1 eerlijke keuze is. Is dat ontzettend moeilijk en zegt je gevoel iets heel anders? Ja zeker, maar ik heb mezelf beloofd dat ik ten alle tijden voor mijn honden zal kiezen. 

Als ik je verhaal lees denk ik dat dit de enige juiste beslissing was. Het is heel rot dat ze niet oud geworden is maar uiteindelijk weet een hond dat niet. Wij zitten vaak met dat getalletje in ons hoofd. Maar ik heb liever een hond die maar 6 is geworden en 6 hele kwaliteitsvolle jaren heeft gehad dan een hond van 14 waarbij de laatste 5-6 jaar eigenlijk afzien waren. 

Je gaat er hoe dan ook altijd verdriet om hebben maar we moeten kiezen voor de honden. En als dat betekend dat je op jonge leeftijd afscheid moet nemen zeg ik altijd houden van is ook loslaten.