Pijnklachten? Update 17-11

Ik maak me een beetje zorgen om Chester. Sinds een week of twee gaat hij weer elke wandeling op en rondom hetzelfde punt liggen. Opzich is dat niks "vreemds", in zoverre dat hij dit met periodes doet. Een 100% sluitende verklaring ervoor hebben we nog nooit gevonden.

Gisteren tilde mijn partner hem met zijn achterpoten op de bank, door hem onder zijn billen naar boven te duwen. Hierbij liet hij een korte jank horen, iets wat hij nog niet doet als je op zijn poten gaat staan. Je moet hem echt al flink pijn doen voordat hij geluid laat horen. Ook plast hij de afgelopen tijd soms zonder zijn poot op te tillen.

Net na de wandeling zag ik dat hij lag te druppelen, en ben nog maar een keer gauw met hem naar buiten gegaan. Rond kerst 2022, toen we ook een vermoeden van pijn hadden, heeft hij drie keer in huis zijn plas laten lopen zo'n half uur nadat we thuiskwamen van het wandelen. Destijds hebben we röntgenfoto's laten maken en met hem da in da uit gegaan, en nooit iets kunnen vinden.

Ik weet ondertussen niet zo goed meer wat ik er nou mee moet. We zitten nog steeds midden in dierenartstrajecten voor maag- darmklachten en dergelijke, en ook daar blijven we tegen dood eind na dood eind aanlopen. De kans dat we nu iets gaan vinden wat we anderhalf jaar geleden niet hebben gevonden is vrij klein. Misschien dat hier nog iemand raad weet.

Blaas of nierstenen/ gruis?

Lastig he, dat gepuzzel. Sterkte hoor.

Zou een specialist raadplegen, plas laten lopen en pijn bij het optillen is toch zeker iets om je zorgen te maken wat je ook zeker doet…vraag een verwijzing van je dierenarts naar een specialist.

Misschien eens naar een dierfysiotherapeut? Misschien kan die eens voelen en kijken.

Is de prostaat onderzocht?

Urine gecontroleerd op blaasontsteking?

Druppelen kan komen door castratie of chemische castratie of medicatie.

Maar ook door niet leeg plassen door bv ontsteking blaas of door stenen of gruis. Foto in december zegt niets over situatie van nu.

 Als alles gecheckt is, ook met zijn rug, zou ik naar een dieren osteopaat gaan, die voelt vaak meer dan er op fotoos te zien is. Wel eerst na laten kijken of er medisch toch niet iets raars is bij je dierenarts.

Ik zal blaasgruis, nierstenen en dergelijken even in mijn achterhoofd houden. Als ik er zo op google dan zou hij in beetjes plassen, persen en bloed bij de urine hebben (onder anderen). Chester drinkt en plast juist veel. Soms staat hij minimaal een minuut met zijn poot omhoog en een flinke tot normale straal, en als hij dat niet doet dan plast hij in delen die wel normaal zijn. Maar een urine onderzoek als we toch voor zijn vaccinatie gaan is een kleine moeite. We waren toch al van plan zijn T4 ook nog even te controleren. Destijds heeft hij een echo van de blaas en blaaspunctie gehad, en werden we naar huis gestuurd met de verklaring "het is gedragsmatig". Prostaat is toen ook gecontroleerd en die was geloof ik goed, al weet ik de staat daarvan op dit moment niet.

Foto's van de heupen en een deel van de rug zijn gemaakt. Al vraag ik me wel af of dit ook hoger in de rug kan zitten. We zijn al een paar keer bij een osteopaat geweest met hem, en ook die kan buiten logisch verklaarbare dingen na bijvoorbeeld een narcose of operatie niks vinden. Laatste keer is denk ik zo'n 3 maanden geleden geweest. Destijds heeft hij een diagnose heupdysplasie gekregen, al geeft elke specialist die daarna de foto's heeft gezien aan dat het wel erg vergezocht is. Als "test" heeft hij toen Librela gekregen en gedragsmatig (uitvalgedrag) ging het toen beter met hem, hij liet zijn plas niet meer lopen en had geen "aanvallen" meer midden in de nacht. Wij hebben dat toen gelinkt aan een afname in pijn. Voor de orthopeed was het toen opgelost, ondanks dat het in zijn lopen niks veranderde. Hij is toen +/- 10 kilo aangekomen op tijd van drie maanden, ondanks dat we drastisch minder zijn gaan voeren. Verder zoeken wilden ze toen niet meer, want er was een diagnose.

Op vraag van een andere arts die ons verder hielp met maag/darm klachten hebben we een proef gedaan zonder Librela, en er veranderde helemaal niks voor zeker een half jaar tot driekwart jaar. Niet gedragsmatig, geen plas meer laten lopen en geen aanvallen meer. Vermoeden was toen dat de Librela de pijn vanuit maag/darm heeft opgelost, i.p.v. dat er daadwerkelijk sprake van pijn in de heupen was. Dat speelt ook nu een beetje door mijn hoofd. Ik heb ontzettend de ervaring dat onze hond "kerngezond" verklaard wordt. Onze eigen dierenarts heeft in die tijd aangegeven het ook niet meer te weten en niks meer voor ons te kunnen doen. De dierenarts waar we nu naartoe gaan geeft niet op zolang wij dat niet doen, maar kan het eigenlijk ook niet vinden.
Ik denk dat ik het wel ga aankaarten, in ieder geval de veranderingen van de afgelopen tijd, maar dan bij die andere DA. Ondanks dat we daarvoor het halve land door crossen. Het is in ieder geval fijn om te weten dat ik me niet onterecht zorgen maak. En dan even aanhoren wat zijn vervolgstappen zouden zijn.

Over horror geroken. Jij voelt dat er iets niet klopt. Door blijven zoeken!

Als voorbeeld , een vorige hond was volgens mij niet in orde, da, verklaarde me letter lijk voor gek, die hond mankeert niets. Tot ik bij een andere da terecht kwam... binnen 10 mi uten bleek dat hij zware auto immuun bloedarmoede had, op de grens van transfusie...had ik niets gedaan had ik hem een keer dood in de kamer gevonden, of zien stikken wegens te kort aan zuurstof. Warren overigens hele ander klachten dan bij jou hond, dus schrik niet,  en ik voelde dat hij ziek was. 

En spondylose? Dat gaat een beetje af en aan.

Ik ben inderdaad ook blij dat onze dierenarts gelooft dat symptomen ook zonder aanwijsbare oorzaak een probleem zijn, en dat we er iets mee moeten. Uiteindelijk ken je zelf je eigen hond het beste.

Mijn tante heeft inderdaad ook zo'n verhaal waarbij de hond jarenlang vage klachten gehad heeft, wel grotendeels vergelijkbaar met alle elende met Chester. Toen de hond 5 jaar was zijn ze op vakantie gegaan en in de nacht dat ze terug waren is de hond overleden. Die bleek vol met kanker te zitten, en het was door een bloedvat gegroeid. Door de opwinding van de hond is dat gesprongen, zonder dat ze dat door gehad hebben. Wil ook niet zeggen dat dat met Chester aan de hand is, maar het geeft wel weer dat niks aan de hand en niks kunnen vinden twee totaal verschillende dingen zijn.

" En spondylose? Dat gaat een beetje af en aan. "

Kees

Wil ik niet perse uitsluiten. Hij heeft in verhouding een lange rug


Dit zijn de foto's van ongeveer anderhalf jaar geleden

Die zien er goed uit. Maar er mist natuurlijk ook een stuk van de rug. Ik ga ook nog eens erop letten hoe hij reageert op aaien. Als hij pijn in zijn rug heeft, dan duikt hij een beetje of zijn spieren trekken samen bij het aanraken.

Staat hij nog wel stabiel op de achterpoten? Is dat gecheckt door DA en de osteopaat?

Als hij recht staat en je duwt achter aan de zijkant, houdt hij zichzelf dan recht of moet hij verstappen of lijkt het alsof hij zich om zou kunnen laten duwen vanaf links of rechts?

Je moest hem een kontje geven om op de bank te komen, sprong hij vroeger zelf en buiten als hij de mogelijkheid had of je liet hem wel eens springen over iets heen, kan hij dat nu nog of geeft hij dan ook pijnklachten aan/of springt hij misschien anders dan vroeger?

Dat hij zijn poot nu soms niet wil optillen kan duiden op instabiliteit, dat hij soms plas laat lopen kan zijn dat hij niet voelt dat hij moet plassen bijvoorbeeld.. of wat anderen dan zeggen dat er wellicht iets met zijn blaas is, maar dat lijkt me met urine laten onderzoeken rap uit te sluiten.

Mijn eerste reu had LSI, een vergroeiing bij heilig been en vorm van spondylose, maar op een plek bij bewegende delen waardoor het nooit vast kan groeien en uiteindelijk de zenuwen in de knel kunnen komen te zitten. Dat veroorzaakt zenuwpijn op een bepaald moment of op momenten, niet altijd continue dus.

Ik had eerst een andere diagnose bij andere da gehad, maar second opinion omdat ik het niet vertrouwde laten doen en die da vermoedde dit, en om zeker te weten zouden we röntgen foto moeten maken. Omdat ik er niet langer over wilde twijfelen heb ik dat toen laten doen en daar kon je die botwoekering toen goed op zien.

Heb toen wel Chiropractie laten doen, want het bleek ook dat hij op meerdere plekken in de rug wat wervels vast had zitten (door sport, maar ook doordat hij dus anders was gaan lopen vanwege die LSI klachten) ze heeft zijn rug en nek toen wel in 2 behandelingen goed los gekregen, en die LSI was gewoon afwachten hoe snel de klachten zich door zouden ontwikkelen. 

Dit zou dus ook nog iets kunnen zijn om na te laten kijken.

Stabiel als de vorm waarin jij het beschrijft wel. Als je ertegen duwt dan blijft hij prima staan. Hij struikelt wel soms met periodes over achterpoten en soms voorpoten maar hij staat wel stevig. Hij heeft een ontzettend instabiel hakgewricht in zijn rechter poot. Als de osteopaat en DA het controleren dan is t stevig, maar ik heb een filmpje waarop het akelig wiebelt. In die periodes doet hij dat ook tijdens het lopen en ziet t soms uit alsof hij zo zijn poot kan breken. En vervolgens heeft hij weer periodes waarin het amper te zien is behalve voor ons omdat wij t weten.
Hij springt prima zelf op de bank. Hij hing op mijn partners schoot en werd hem wat zwaar, dus die wilde hem motiveren om gewoon naast hem te komen liggen. Traplopen doet hij zonder mokken, bank op en af doet hij prima, wild rennen en springen als hij in de achtertuin is wil hij ook nog wel eens doen. Nergens echt afwijkend gedrag, behalve het blijven staan en gaan liggen tijdens de wandeling. Maar dat kan ook weer samenhangen met even ergens niet langs durven, terwijl hij er dan wel weer erg relaxed bij ligt voor een hond die gespannen is.

Wat ik het vreemdste vind aan het plasverhaal, is dat het met name voorkomt vlak na de wandeling. Anderhalf jaar geleden 3x in een tijdsperiode van een half uur na de wandeling. Gisteren waren we net 5 minuten binnen en het viel me alleen maar op omdat hij de hele tijd lag te likken. Toen hij opsprong zag ik hem druppelen. Hij heeft dus zelf wel door dat hij lekt, maar hij geeft gewoon niet aan dat hij naar buiten moet. Dat had hij ook toen hij even prednison slikte, al werd hij dan wel ietwat onrustig maar voordat je erachter bent wat er mis is ben je vaak te laat.

Wel fijn dat jullie erachter zijn gekomen wat er mankeerde. Het ergste vind ik om te zien dat er gewoon vanalles niet klopt met deze hond en al 3 jaar lang niks kunnen vinden. Wat zijn bij jullie de eerste klachten geweest die jullie opgemerkt hebben. En achteraf, wat viel op zijn plaats?

Ik was alleen toen ik hem had. En hij was vier jaar toen ik hem overnam.

Dat er op bepaald gebied iets niet klopte was toen hij tijdens sport (en ik had begeleiders toen die mij en de hond trainden) dat hij de haag niet goed nam. Hij sprong, en volgde commando op maar ook omdat we toen toevallig foto's maakten kon je rare houding lichaam zien, en zijn bek was verbeten.. het kostte hem moeite om te doen wat ik vroeg om maar te zeggen. Zonder écht zijn ongemak aan te geven middels weigering of een pijn uiting.

Maar wat ik al zei, op advies van club ging ik naar een bepaalde da die aan kruisbanden dacht en na 2 weken ben ik naar da gegaan die hem van pup af aan al onder controle had en hem dus ook echt kende. Daarbij was zij ook chiropractor, dus naast standaard handelingen van DA voelde en bekeek ze ook anders, en wist ze ook dat de hond van jong af aan in de sport had gezeten (bijtwerk en springen heeft soms ook zo uitwerking op nek en rug als ze eens verkeerd worden opgepakt door een pakwerker)

Maar jullie hond heeft wel meer issues, las ik ook in andere topics.

Mijn hond had helaas nog wat meer dingen dus kan ik nooit de vinger er op leggen wat eerst was. LSI vanaf vijf jaar was wel op een bepaald moment duidelijk vanaf de foto's. Ik dacht dan ook dat uiteindelijk dat dat hem de das om zou doen, als het zijn zenuwen zou gaan beknellen was het einde verhaal. Maar dat bleek redelijk stabiel te gaan, ook omdat ik dus geen belastende dingen meer met hem deed, meestal niet dan.. hij moest vooral in mijn ogen wel hond kunnen blijven met al zijn power en enthousiasme.

Op bepaald moment dacht ik dat hij LSI dusdanig had ontwikkeld dat het het einde zou zijn, maar toen bleek hij ook DM te hebben. Scheelt, dat levert spieruitval op, en geen pijn. Dus zijn we doorgegaan tot hij aangaf het wel welletjes te vinden.

Respect ook vanuit je andere topics wat jullie voor de hond doen en proberen en proberen uit te vinden wat er nu dan aan de hand zou kunnen zijn. Die angstuitvallen en gedoe rondom zijn darmen is ook wel iets natuurlijk.

---

Deze vraag "En achteraf, wat viel op zijn plaats?"

Finn was redelijk stabiele hond, geen amokmaker en geen agressieve hond naar soortgenoten. Hij ging wel steeds minder tolerant worden naar vreemde drukke honden, en ik dacht dat het aan mijn gebrek aan leiding geven lag, omdat hij dat bij de vorige eigenaar niet vertoonde dit gedrag.

Achteraf denk ik dus dat hijzelf wel voelde dat hij zwakker was, waardoor hij sneller in een afweer mechanisme kwam, in combi dat andere reuen zich wel soms met hem wilden "meten" nu zie ik al reacties komen van wat een gelul, maar ik blijf er bij dat soms ook door honden onderling van bepaalde rassen best even afgetast kan worden wie waar en hoe staat.

Dus voor mij was dat achteraf ook wel een signaal, maar die puzzelstukjes vielen pas later op de plek. Ook omdat bij gewone kennismakingen of samenbrengen van nieuwe honden dat nooit problemen op leverde. Zijn spanning op vreemde honden of mensen kwamen dus niet voort uit gebrek aan socialisatie of tekortkoming aan begeleiding vanuit mij.

Dat is altijd lastig inderdaad, als ze niet aangeven dat er iets aan de hand is. Wel goed dat je er op die manier achter bent gekomen.

Klopt dat er wel meer speelt. Dat maakt het ook nog zo lastig, want wie zegt dat hij niet gewoon ontzettende buikpijn heeft en dit daar ook vandaan komt. We zien ook gewoon door de bomen het bos niet meer, en los je het een op dan steekt het ander weer de kop op. Het enige waar we een klein beetje aan kunnen peilen hoe hij in zijn vel zit, is het uitvallen. En dat is zwaar, maar wij wilden het beestje en ik zou me er niet goed bij voelen om hem aan te laten modderen.

DM is ook rot, en met het gewiebel van die achterpoot zijn we ook een tijdje bang geweest dat er zoiets zou spelen. Maar dat blijft ook een beetje op en af gaan in plaats van dat het erger wordt, dus dat zal vast niet. In jullie geval een beetje geluk bij een ongeluk als ik het zo lees. Dat hij in ieder geval pijnvrij geweest is.

Dat wat je beschrijft is inderdaad ook een signaal wat wij merken. Al is Chester door die rotbeet nooit stabiel geweest. Ik kan me goed voorstellen dat je dat mist, als je daar niet mee bezig bent. Dat soort dingen sluipen er toch vaak heel geleidelijk in.

Heb goede ervaring met Evidensia Dierenziekenhuis Amsterdam, kan natuurlijk dat er nu andere mensen werkzaam zijn en het niet zo best meer is. Vreselijk duur, dat dan weer wel, hele dossier meegesleept (gemailed een dag later) Kreeg na twee weken een diagnose en was reuma, blijkbaar zaten de knietjes nooit al, al te best. Oplossing was niets aan doen maar rekening houden met die reuma. Van mijn eigen reguliere DA een lijstje meegekregen met natuurlijke producten die ondersteunen en ging dat niet goed? Dan zouden we op pijnmedicatie kunnen overgaan.

Op jou foto? Heupen.

Hoe hebben ze die reuma vastgesteld? Dat lijkt me ook een moeilijke diagnose bij een hond hoor. Voor de orthopeed zijn we in België geweest. Daar hebben we de röntgenfoto's laten maken. Inderdaad zijn heupen op de foto. Heupdysplasie was de diagnose en dat was voor hun de verklaring.

Het viel me vandaag ook op dat hij elke keer na het plassen nog blijft doorplassen als hij begint te lopen. Dat was eerst alleen bij de 1e keer plassen omdat hij dan veel plast en teveel gedronken heeft (dacht ik).

Ik zou een combi doen. Bij DA zijn bloedtesten en misschien röntgenfoto's maken. Bij dierenfysio alles laten checken. Komt daar niks uit en laat hij nog steeds problemen zien, dan specialistische zorg aanvragen en mogelijk CT scan of iets. 

Inmiddels hebben we een "plan". Ik wacht nog op telefoon van de arts die ons helpt met de maag-darm klachten etc. Zodra ik die spreek leg ik hem de nieuwe klachten voor en kijk ik even of die ons willen zien op dit punt. Mocht dat niet zo zijn dan gaan we voor de jaarlijkse controle + enting naar onze dierenarts hier in de buurt en laten even de urine en wat bloedwaardes nakijken. We laten ze ook wel even voelen, maar ik verwacht daar niet al te veel van.

In de tussentijd zit er een specialist op afstand die aan de hand van beeldmateriaal kijkt naar de lichaamshouding, manier van lopen etc. om een beetje te pin-pointen wat hij nou precies doet en waar het probleem mogelijk kan zitten. Niet dat ik daar een diagnose van verwacht (die geven ze ook niet), maar op die manier weten we bij de dierenarts/specialist wel wat we moeten aangeven en waar we moeten beginnen met zoeken.
Dat kost een beetje extra geld, en lijkt misschien wat omslachtig, maar helaas heb ik de ervaring dat het op niks uitdraait en we (naar mijn idee) als lastig worden ervaren als ik het omdraai en eerst de reguliere weg ga. Ook osteopaat en dergelijk geven steeds aan wel te zien wat we bedoelen maar niks te kunnen voelen. Die weg zijn we ook al gegaan.

En zodra die ons een zoekrichting op gewezen hebben dan gaan we uiteraard naar de DA of specialist om te kijken of we het probleem kunnen vinden. Eventueel nog maar eens met röntgenfoto's of scans.

De symptomen blijven niet echt constant. Inmiddels lijkt hij zijn blaas wel weer prima onder controle te hebben op de gigantische hoeveelheid plas die er in 1x uit komt na. Wel vanmorgen weer een jankje toen hij nog even met ons op bed lag en zijn hoofd onder de arm van mijn vriend door aan het wurmen was. Wat er precies gebeurde hebben we niet kunnen ontdekken, maar het past gewoon niet bij hem om van zich te laten horen als het niet echt pijn doet. Hij blijft wel steevast liggen tijdens de wandeling. Inmiddels weer een nieuw plekje waar het moeizaam gaat.

Update:
Raport laten maken aan de hand van postuur, en waar hij (meer) belast en ontlast. Een paar dagen geleden dit raport binnen gekregen, waarbij ze aangaven het idee te hebben dat hij zijn lage rug probeert te ontlasten door subtiele postuur veranderingen. Ook een kleine mogelijkheid van nek/schouder klachten.

Vandaag met Chester bij de dierenarts geweest. Hij moest nog voor vaccinaties, en eerder was geen plaats. Dus, direct urine mee, bloed laten prikken en de check-up laten doen. Niks mis met de urine, bloed wordt opgestuurd dus dat horen we nog. Wij ons verhaal gedaan van de afgelopen 1,5 jaar dat ze ons niet gezien hebben terwijl de arts door het dossier van Chester aan het scrollen was. Merkt vervolgens zijdelings op dat Chester's lage rug instabiel is en dat er waarschijnlijk wat zenuwen bekneld worden. Er zijn namelijk twee wervels wat verzakt, wat natuurlijk ook pijn doet. Bij het fysieke onderzoek geeft hij daar ook pijn aan als erop gedrukt wordt. Dat verklaart dus allemaal een hoop: het pijn aangeven, het soms stoppen met lopen, de sporadische incontinentie en zelfs het geknabbel aan zijn ledenmaten soms tot verwonding aan toe (en wij maar zoeken naar allergie).

Aan de ene kant ben ik blij dat we dit gevonden hebben. Dat betekent eindelijk iets tastbaars waar we hem mee kunnen helpen, ook al is het alleen maar in de vorm van pijnstilling. Aan de andere kant ben ik ontzettend boos. Dat betekent dat de orthopeed zich dusdanig blind gestaard heeft op zijn idee van de situatie, dat hij de noemer HD op een hond geplakt heeft waar nu al meerdere andere artsen aan de hand van diezelfde foto's van gezegd hebben dat het dat echt niet is. Daarbij heeft hij de daadwerkelijke diagnose, die toen ook al te zien was op de foto's van de rug, over het hoofd gezien of gewoon niet aan ons verteld. Hadden we dat geweten, dan waren we ook niet met de pijnstillers gestopt maar hadden we misschien naar een passender alternatief voor hem gezocht. Ik heb namelijk het idee dat van de Librela zijn T4 waarde omhoog gaat of gegaan is.

In ieder geval gaan we in overleg met de andere DA op zoek naar mogelijke verlichting. De arts belt ons vanavond voor verder overleg, maar de assistente had het vanmiddag al over mogelijk nieuwe röntgenfoto's of een CT scan om een goede kijk te krijgen op de huidige situatie. Om zeker te weten dat er niet ook nog spondylose of iets dergelijks is bijgekomen.

En eindelijk komt er duidelijkheid. Duidelijkheid hoe vervelend ook, is beter dan onzekerheid. Kan je hiermee naar een chiropractor, osteopaat? Weet dat een goede chiropractor gespecialiseerd is in rug en wervels, en niet meer de slager is van vroeger, toen rustte er zo,n slechte naam op, kraker en hardhandig en noem maar op. Dat is echt niet meer, het gaat allemaal heel voorzichtig. En geeft zulke goede resultaten. Fotoos meenemen is dan wel handig

Nog even het bloed afwachten, maar waarschijnlijk heb je de oorzaak nu gevonden.

Succes en sterkte met het vervolg traject.

Ja, daar heb je zeker gelijk in. Er valt zo veel op zijn plaats. Ook al van vóór deze röntgenfoto's. Zelfs terug te leiden naar toen we hem net hadden. Ik kan me niet eens voorstellen hoe het voor hem moet zijn om al zo lang met rugpijn en zenuwpijn rond te lopen. Maar goed, nu op weg naar een comfortabeler leven.

Volgens de arts die het aanwees is hier niks aan te doen. Pijnstilling, en als het echt te erg is/zou worden een operatie. Ik weet niet eens of dit een redelijk stabiele aandoening is, of meer degeneratief. Ik vind alle informatie die ik vind, en termen die door elkaar gebruikt lijken te worden, ontzettend verwarrend. Ik heb goed contact met een osteopaat en kan haar eens om haar mening vragen. Zelf vraag ik me af of werken aan bespiering het zaakje niet stabiel zou kunnen houden, dus daar heb ik wel al een lijntje voor opengezet. En de arts die ons verder gaat helpen heb ik helaas nog niet gesproken. Misschien heeft die ook nog wel wat ideeën op homeopathisch vlak of iets dergelijks.

Bloed heb ik inmiddels de uitslag van. T4 zit weer mooi in het midden, nieren en lever is niks mis mee, en er waren wel wat waardes niet helemaal wat ze moesten zijn maar dat zou geen symptomen moeten geven en bevestigde eigenlijk meer dat er als het op het immuun systeem aankomt dat wel wat beter kon maar gezien zijn history met maag/darm en allergieën was dat niet gek.

Dankjewel in ieder geval!

Fijn dat er geen heel rare dingen uit het bloed zijn gekomen. Nu op naar comfort 

@chesterenfarm wat een vervelende uitslag, wel herkenbaar in de lijn van mijn DH van destijds, al was dat echt een aandoening en bij jouw hond lijkt het rugprobleem dan door trauma te komen dat de wervels verzakt zijn?

Ik ben de namen kwijt van specialisten die mij toen buiten regio werden aangeraden.. misschien kan iemand hier met sporthonden daar nog op komen.. je had Aharon, en nog een man die erg gespecialiseerd was in met name werklijn herders.

Ik had destijds vertrouwen in mijn da die ook gespecialiseerd was in Chiropractie, maar aan de onderrug kon zij toen niets doen manueel gezien, wel dus wervels die vastzaten, maar je moet wel veel vertrouwen hebben om die behandeling dan uit te laten voeren.. (geldt ook voor mensen immers).

--

Wij hebben wel degelijk veel gehad (mijn hond dan) aan opvangen van de instabiliteit/en dus potentiële klachten die zouden ontstaan door de wervel(s) aan de lage rugzijde, door de bespiering aan de achterhand sterker te krijgen.

Zwemmen staat dan op 1, omdat er dan weinig weerstand is van tegendruk op een grond. Ik had geen therapeutisch bad tot mijn beschikking maar zocht plekken op waar hij lang in water kon zwemmen (apporteer spelletjes) en geen steile kanten op hoefde om in en uit water te klauteren (funest voor hond met lage rugproblemen) ik stond dus gerust in het water erbij om die zwembeweging ca. 10 minuten vast te laten houden bijvoorbeeld.

Rechtlijnig, in draf laten lopen op effen ondergrond was ook een optie om de achterhand krachtiger te krijgen.

En als je het idee hebt dat zijn spieren in de achterhand niet sterk zijn nu, zou je kunnen overwegen om anabolen bespreekbaar te maken bij da. Maar dan moet je die werking stimuleren dus door hem in beweging te zetten middels het liefst zwemmen, en rechtlijnig naast de fiets.

Pijnstilling heb ik destijds in overleg met toenmalige da gedaan. Berekeningen gemaakt van de opties en dosis. Destijds gaf zij mij aan, pas continue pijnstlling te gaan geven als ik merkte dat dat nodig zou zijn. Jarenlang konden we het doseren, dan weer wel een korte periode nodig 

Novacam, Metacam en Carporal hebben wij toen naast elkaar gelegd volgens mij.

Toen ik continue pijnstilling moest gaan geven heb ik gekozen voor vloeibaar, zodat ik de dosering zelf kon inschatten. Weet even niet meer welke dat was, maar volgens mij Novacam.

Ik zat als opfrisser even door mijn topic te lezen, en zag dat je inderdaad toen ook schreef dat je eerdere hond LSI had. Ik weet eerlijk gezegd ook niet zo goed wat ik met deze diagnose moet. Ik vind de informatie die ik kan vinden wat verwarrend: LSI, Cauda Equina Syndroom, Stenose. Naar mijn idee wordt het allemaal door elkaar gebruikt, waardoor ik wat moeite heb met grip krijgen op wat dit inhoudt voor ons en wat nou wat is. Is het degeneratief of zolang we blijven opletten wat we doen redelijk stabiel? En zijn er wel goede opties voor hem op het gebied van pijnstilling?, gezien zijn zwakke maag/darm en de uitwerking daar weer van op zijn gedrag. Hoe beoordeel je kwaliteit van leven in een hond waarvan we nu vermoeden dat hij hier al vanaf het begin mee loopt?

Ik weet niet of het puur door trauma komt. Gezien zijn verleden (aan een boom gebonden met een sleepkabel en zich losgerukt hebben) zal dat er zeker in meespelen. Misschien zijn nek ook nog maar eens controleren. Achteraf gezien heb ik het idee dat hij zijn staart nooit super veel gebruikt heeft, heeft hij vanaf het begin het niet fijn gevonden om op die plek geborsteld te worden, heeft hij tegengestribbeld als je hem op wil tillen en nog wat meer kleine dingen. Misschien dat een CT-scan wat meer uitsluitsel kan geven over de oorzaak en verder verloop.
Ik merk het de afgelopen week wel meer aan hem dat hij lichte pijnreacties heeft. Ik ben begonnen met hem masseren (niet over deze specifieke plek), en heb het vermoeden dat hij voorheen vooral continue pijn had terwijl het door lossere spieren nu meer acute pijn is. Ik zie veel meer spiertrekken bijvoorbeeld en heftigere reacties op aanraken ed. Hij gaf voor het eerst tijdens het DA consult pijn aan, door oren en te gaan zitten, terwijl hij voorheen geen krimp gaf. Ik denk dat pijnstilling bij hem constant zal gaan zijn, aangezien hij wel al lange tijd duidelijk last heeft van uitstralingspijn/zenuwpijn.

Ik zal alles zeker even in mijn achterhoofd houden. Eerst de pijn verlichten, duidelijkheid scheppen, en dan kijken hoe we kunnen ondersteunen.

CES en de aandoening LSI zijn wel verschillend volgens mij. Bij LSI is het volgens mij echt de vergroeiing van heiligbeen wat specifiek kenmerk is, CES heeft meer betrekking op de andere lagere rugwervels, maar jij spreekt over verzakking van wervels wat geconstateerd is dat lijkt me toch iets anders.

Maar misschien dat iemand anders met wat meer kennis van fysiek (Dagmar?) hier wat meer over zou kunnen zeggen.

Finn was vijf bij diagnose van problemen met wervels. Door geen fysiek belastende dingen te doen en wel dus werken aan spieropbouw van achterhand leek hij weinig verdere klachten te ontwikkelen, alleen bij te veel doen en de drive om te gaan en daar zelf dus aan toe te geven had hij dagen erna last en dan gaf ik pijnstilling.

Op zijn negende ongeveer was het moment dat we die spiegel van pijnmedicatie gingen opbouwen en dus continue gingen geven. Ik had destijds echt een prettige da moet ik zeggen, die vanaf diagnose echt aangaf bij mij, je ziet en weet het als hij dagelijks die pijnstilling nodig gaat hebben, en daar heeft ze gelijk in gehad. Tussen de vijf en negen was het af en toe 1/2 weken nodig en bouwde ik weer af, en toen hij 9 werd zag ik dat het tijd was om die dagelijkse pijnstilling te geven, maar geen volle dosis omdat het een hond was die graag dingen deed die eigenlijk zijn lichaam niet aankonden. Dus bewust lagere dosis zodat hij wel signaal van lichaam nog zou krijgen dat hij even zelf pas op de plaats moest maken.

Evengoed moest ik hem soms opvangen omdat hij dacht heel hoog op iets te kunnen springen.. en dat ging niet met die staat van zijn onderrug. Maar door de bespiering van zijn achterhand, kon hij lang best veel. Dus voor jullie kan het zeker geen kwaad om daar eens naar te gaan kijken, aqua therapie. Sporthond in conditie is daarin bijvoorbeeld een optie voor. https://sporthondinconditie.com/

Nee dit is lauter en alleen fokken op uiterlijk en dan ook nog een ongelukkig klantje hebben. Sorry om het zo doorsnee te benoemen...

De arts heeft t wel benoemd als Lumbosacrale Instabiliteit. Ik geloof dat CES meer te maken heeft met het beklemmen van die achterste zenuwen, maar dat is dan weer wat ik uit alles opmaak. En stenose zou volgens alles vernouwing van de zenuwbaan moeten zijn? Maar als je informatie op gaat zoeken en termen door elkaar gegooid worden, dan zijn ze me kwijt.

Wel super interessant om de ervaring van iemand anders te lezen. Geeft wel hoop dat we nog wel even met hem vooruit kunnen. Al heeft pijnstilling bij hem dan wel wat meer restricties. Er is nog geen enkele geweest die hij ooit gehad heeft zonder vervelende bijwerkingen, dus dat wordt een flinke afweging.

@Anouk: Maakt niet uit hoor. Dat zou me ook niks verbazen. Uiteindelijk is het voor ons pech, voor hem pech, en maakt het geen verschil wat de oorzaak is want hij heeft het toch. Ik kan daar wel over speculeren, maar het levert niks op.

Dat ben ik niet met je eens.

Aandoening van mijn hond was in de lage rug inderdaad wel waarschijnlijk genetisch bepaald maar hij had ook last van wat wervels in de nek, en rug zelf. Dat was door belasting o.a. vanuit de sport. Dat laatste heb ik wel kunnen laten behandelen met Chiropractie, na 3x liep hij toch ineens een stuk vrijer toen die wervels gemanipuleerd waren. Dat lage rugprobleem bleef omdat daar echt vergroeiing was ontstaan, operatie had optie kunnen zijn, maar dan had ik hem maanden geen vrijheid kunnen geven, en mijn keuze was dat niet, werd door mijn DA destijds ook afgeraden.

Dit stuk sluit aan bij wat ik met de hond van vijf destijds toen ervaarde.

https://orthomanueeldierenarts.nl/blessures-hond-africhting/

Voor Chesterfarm, op die site staat ook nog extra info over LSI en/of CES. 

Ik merk dat ik veel reageer, en hoop niet dat het als vervelend wordt ervaren. Het gaat me echter zo aan mijn hart omdat het zo intens is geweest met mijn eigen hond, en dat ik ook zo aan het zoeken was destijds naar meer info erover, ervaringen en ik toen ook weinig erover vond omdat er door eigenaren toch niet echt over gesproken lijkt te worden.

@chesterfarm, ja als het echt LSI is dan is niet te zeggen hoe snel dat proces gaat dat het bot gaat woekeren.  Hier nog een link, staat CES en LSI apart beschreven maar ook hier kom ik er niet helemaal uit omdat bij CES dan ook weer wordt gerefereerd naar de LSI https://duitseherderdatabase.nl/?p=67

DA destijds gaf aan, rekening te houden met de activiteiten. In ons geval dus stoppen met pakwerk en IPO vanwege springen, speuren mocht nog wel, ballen gooien liever niet maar dat was geen optie, dus ik leerde hem wachten tot de bal stil lag en dan mocht hij gaan, zodat we nog wel de dingen deden waar hij plezier aan had. Het was een hond die graag werkte met de baas, dus met regelmaat voerde ik toch nog wel de appel oefeningen uit tijdens wandelingen, dan stond hij weer helemaal "aan" 

Zwemmen dus om zijn spieren goed sterk te laten worden/houden.

Toen we er achter kwamen had hij dus echt veel pijn al door overbelasting waarschijnlijk, is dus wel direct pijnstilling ingezet. En wat ik zei, daarna weer afgebouwd. Ze hebben toch een redelijk hoge pijngrens, en uiteraard in overleg met DA hebben we dat toen ook zo gedaan. Ik liet hem dus wel hond zijn, en er waren momenten dat we dus te druk deden (strand en zee was hij gek op, maar vanwege in en uit zee vliegen en veel zwemmen had dat dan wel soms even een nawerking, of soms toch nog even in laten bijten op pak zijn grootste plezier was dat, en dan had ik een pijnstilling liggen om even weer de scherpste randjes weg te kunnen nemen), de angst dat bij verlammingsverschijnselen het wel einde verhaal zou zijn heb ik trouwens wel altijd gehad, tussen zijn vijfde en zijn negende zijn er wel 3 momenten geweest dat hij écht om klapte, ging liggen en acuut dus tijdelijk verlamd leek. Dat kwam dan echt vanuit die lage rug. Maar toch altijd krabbelde hij met tijdelijke pijnstilling weer op. En paar weken later merkte je dus niet dat het zo kritiek leek te zijn geweest.

Ik kwam destijds niet verder ook aan supplementen zoals glucosamine combi chondroitine (kruidvat), da geloofde daar niet zo in maar baat het niet schaadt het niet zei ze, ze had het met haar eigen honden eens getest maar zag zelf geen verschil.

Maar tegenwoordig hoor je toch ook vaak over supplementen als groenlipmossel e.d. daar kan wederom iemand anders van forum beter over adviseren.

Heb het nu zo vaak over hem dat ik hem toch even wil laten zien, dit was al na de diagnose. Finn is de voorste hond. Hij is vrij lang "goed" gebleven hoor, met wat aanpassingen in en om huis her en der o.a. ivm trappen die hij op en af moest, en in de auto gaan gaf ik hem een kontje want hij vond de plank maar stom. Veel dingen zijn we anders gaan doen, met wat meer beleid, springen ergens op of af probeerde ik te voorkomen en hoewel hij van mening was dat nog prima allemaal te kunnen doen kapte ik dat af, of tilde gewoon ondanks wil en dank, hem eruit.

Ik snap je verwarring, ik ben een tijdje geleden ook bezig geweest met informatie opzoeken over LSI en zag dat er verschillende termen door elkaar heen gebruikt worden.  Nuttige informatie vinden is daardoor moeilijk. Bij mijn hond is er ook een klein 'bruggetje' te zien tussen de laatste wervel en het heiligbeen. Mijn hond had een half jaar geleden een manke achterpoot, zeer waarschijnlijk te linken aan de rug. Een soort uitstraling leek het, uit de rug naar de poot. Toen behandeld door een fysio + lasertherapie en dat heeft enorm geholpen. Wat de exacte term is voor wat hij heeft weten we verder niet, dan moeten er waarschijnlijk scans gemaakt worden en dat heeft op dit moment geen meerwaarde. 

Vervelend en verwarrend al die termen door elkaar, zo weet je nooit welke artikelen nou nuttig zijn... LSI, Cauda equina syndroom en allemaal andere dingen zijn er voorbij gekomen en ze worden soms als dezelfde afwijking beschouwd...... 

Veel sterkte en beterschap, ik hoop van harte dat je een goede behandeling kunt vinden!!