Pijnklachten? Update 06-11

Dank jullie! We dachten even dat de osteopathie behandeling inderdaad wat had gedaan. In plaats van met zijn heupen nog maar naar 1 kant uit te zwaaien (wat hij al een tijdje doet) loopt hij nu weer een stukje regelmatiger. En een paar dagen was me geen incontinentie meer opgevallen. Maar helaas lijkt het erop dat het toch zo blijft als het was.

Waar de verslechtering sinds de CT-scan vandaan komt is me dan ook echt een raadsel, maar het begint erop te lijken dat dat (voor nu) gewoon is zoals het is.

Gisteren in ieder geval de DA gebeld voor terugkoppeling. Ze ook direct er maar van op de hoogte gesteld dat hij nu al 8x binnen dit potje medicatie last gehad heeft van diarree, of iets wat er tegenaan zit. En ze een schematje doorgestuurd, waarop ik zelf aan het bijhouden ben welke klachten hij op een dag heeft, maar dan op een manier waarop binnen 1 oogopslag te zien is hoe het met hem gaat. Gisteravond kreeg ik te horen dat de DA ons volgende week gaat bellen, maar hoe of wat in de tussentijd dat weten we niet.

Bij het lopen van zijn oude rondje begonnen de klachten in ieder geval weer steeds meer door te zetten, dus inmiddels houden we ons maar weer aan onze 10 minuten/ 400 meter. Ik heb ook voor het eerst in langere tijd weer het struikelen gezien, en in huis ligt hij maar wat voor zich uit te kreunen, sommige dagen wat meer dan andere. Of hij wordt ineens super onrustig en wil dan naar buiten, naar mijn idee meer om zijn poten te strekken dan wat anders.

Wat naar zeg, dat kreunen lijkt me vreselijk. Sterkte hoor.

Wat een teleurstelling, zo intens sneu is dit. Sterkte

Wat sneu, konden ze maar praten hé.

Jammer dat DA pas volgende week terugkoppeling gaat geven. Zeggen ze niets over de diarree tijdens gebruik van de huidige medicatie?

Kunnen ze je misschien wel adviseren over gevolgen van overstap van deze medicatie naar een andere, want het lijkt erop dat pijnstilling echt wel nodig is nu, maar dat de huidige hem te veel klachten geeft.

En daarbij, bij diarree (bij de mens althans) is het toch zo dat de medicatie niet goed zijn werk kan doen?

Inderdaad heel sneu voor m. Het kreunen is gelukkig niet vaak/ de hele dag door. Maar gisteren toch genoeg dat ik er maar eens op ben gaan googlen. Maar er is dus wel duidelijk ongemak ook thuis/ in rust.

Had inderdaad gehoopt dat we sneller iets van de DA zouden horen, maar ze zullen wel hun redenen hebben. Nu betalen we ook geen geld voor het telefonisch contact, alleen voor de resulterende medicatie, dus echt klagen mag ik ook niet. Misschien willen ze testen of het gelijk blijft of erger wordt zonder medicatie. Of moet hij nog eens goed uitpluizen welke opties er zijn die dan een betere kans van slagen hebben, gezien de Galliprant al een van de minder belastende medicaties is. We weten het niet.
Ik heb helaas alleen de assistente gesproken, en die appte me later met de mededeling dat we volgende week gebeld worden. Ik weet dat diarree een bijwerking kan zijn, en dat ze normaal gesproken adviseren te stoppen als deze bijwerkingen later opkomen, ipv wegtrekken na de eerste paar dagen. Al weten ze wel dat we nu de laatste pillen van dit potje aan het geven zijn, dus mogelijk hebben ze er daarom geen aandacht meer aan besteed. In hoeverre dat het effect heeft op de werking van de medicatie weet ik ook niet, maar ik had toch al niet het idee dat het veel voor hem deed.

Nu dan maar gewoon blijven bij de routine die het minst ongemak oplevert voor hem en afwachten.

Hoe is het nu met Chester?

Ik had eigenlijk nog een dag of 2 willen wachten met een update. Sinds zaterdag is hij van de Galliprant af, de pillen waren op. Ik merk dat hij wat geluidsgevoeliger is geworden, gisteren toch wat klachten met poot niet optillen en dat urine druppelen blijft sowieso een rode draad, en hij is wat drukker/onrustiger/impulsiever. Dus met name merken we gewoon weer wat verschil in karakter. Voor de DA, die we gisteren hebben gesproken, was dit niet voldoende aangezien we nog maar 10 minuten kunnen lopen als we hem relatief klachtenvrij willen houden. Omdat Chester al eerder Prednison (mini kuur) en Librela heeft gehad vroeg hij nog hoe dat werkte destijds. Hij wilde toch nog het dossier een keer goed doornemen voordat hij ergens een beslissing over maakt, maar het lijkt er toch op dat er gekeken gaat worden naar de zwaardere opties.
Nadat we ophingen bedacht ik me wel dat hij op de Prednison toen wat trillerig werd, en van de Librela werd hij ontzettend dik. Dat laatste heb ik wel genoemd, maar dat van de Prednison zal hij vast in zijn dossier tegen komen. Definitief weten we dus nog niks.

Voor ons is beide ok. Misschien dat ze kunnen kijken voor een oplossing voor het dik worden op de Librela. Of als voor Prednison wordt gekozen en die aanslaat kunnen we ook weer wat normaler gaan voeren. Beide zijn niet ideaal, maar ik denk dat we dat stadium sowieso voorbij zijn.
Als ik definitief wat weet, dan laat ik het ook weten. Als het goed is eind deze week (dus morgen of vrijdag).

Helaas toch nog niks bekend over hoe nu verder. Ondertussen is de Galliprant zeker helemaal uitgewerkt. De incontinentie is inmiddels verergerd, afgelopen week bijna dagelijks en dan bijna een straaltje als hij opstaat. We hebben maar wasbaar incontinentiemateriaal besteld zodat we het bed en de bank kunnen beschermen, i.p.v. hem vertellen dat hij dat ineens niet meer mag.
De afgelopen paar dagen vind ik hem met de dag ook stijver lopen in de achterhand, een teken dat de pijnstilling dus toch IETS gedaan heeft, al was het niet voldoende. En het poot niet optillen is afgelopen week om de dag wel geweest.

Het klinkt naar mijn gevoel erger dan het is, want op het stijve tijdens de wandeling na lijkt hij er zelf verder prima onder te zijn. Maar er is wel duidelijk behoefte aan andere medicatie, anders zagen we nu geen toename in klachten. Waar ik wel een beetje van schrik (ook als ik teruglees dat de voornaamste klacht in mei nog het gaan liggen of stagneren was tijdens de langere wandeling, en de rest maar soms was), is dat het in +/- 4 maanden toch best aan het verergeren is. Dat stijve kan nog als ik daar nu gewoon meer op let, maar het poot niet optillen en druppelen was nog niet zo erg.

Als ik uiteindelijk weet hoe verder, dan zal ik weer even updaten.

Wat sneu, is zijn urine wel al gecheckt om uit te sluiten dat het geen blaasprobleem is?

En als hij grote behoefte moet doen, lukt hem dat dan wel gemakkelijk qua hurken, of floept het er soms buiten dan ook uit zonder dat hij zich er bewust van is?

Ja, toen we in mei/juni bij de DA geweest zijn. Het was wel iets troebel, maar eigenlijk geen aanwijzing voor een probleem.
Het floept er in ieder geval nog niet zomaar uit. Maar als ik ga zoeken op internet, dan is wat hij heeft wel het beeld voor onvrijwillig urineverlies. Dus de toename aan deze klachten doet mij vermoeden dat die tussenwervelschijf toch nog wat omhoog aan het komen is, of dat er zich daar een zwelling voordoet.

Jee wat moeilijk dat er nog steeds geen echte doorbraak is. Iedere keer als ik het topic aanklik hoop je toch weer op een soort wondermiddel. Sterkte hoor!! 

Inmiddels hebben we contact gehad met de dierenarts. Eigenlijk zou deze bijna 2 weken geleden al contact met me opnemen, maar in de tussentijd is ook nog overleg geweest met een andere dierenarts.
Ze willen er liever niet aan, maar we hebben toch in overleg besloten om hem Cortisone injecties te gaan geven. Aankomende maandag de eerste, en dan kort erna de tweede. Naar alle waarschijnlijkheid is de zwelling in het LS gebied namelijk de grote boosdoener. Dat vermoeden heb ik ook, aangezien de klachten duidelijk toenemen afhankelijk van de hoeveelheid beweging die Chester krijgt. Ik heb wel nog niet gevraagd in hoeverre de spondylose nog een factor is, en of de injecties hier ook invloed op gaan hebben. Maar dit kan maandag ook nog.

We zijn het er in ieder geval over eens dat als dit werkt, we liever nog een periode een blije pijnvrije hond hebben, dan dat we hem hiermee laten rondhobbelen. Nu duimen dat dit (een groot deel van) de oplossing is.

@Hannah: Ja, zo langzaam mag er wel wat gaan gebeuren. Maargoed, we zijn niet anders gewend met hem. We hopen dat dit hem gaat worden! Dankjewel in ieder geval.

Even een kleine update. Afgelopen maandag heeft Chester zijn cortisone injectie gehad, en dinsdag is de tweede gezet. Donderdag heeft de DA contact opgenomen om even te vragen hoe het gaat, en we hebben afgesproken komende dinsdag zelf even te bellen om weer te updaten. Blijkbaar werken de injecties +/- 1 dag, maar het effect ervan (afname van de zwelling) heeft natuurlijk een beetje een "nasleep".

In zoverre merken we verschil. Het rondje dat net iets te ver is (waar hij soms even stagneert maar nog niet gaat liggen) gaat nu beter. Hij blijft gewoon meelopen tenzij er een aanwijsbare oorzaak is waardoor hij blijft staan (geluid, andere honden die tegemoet komen) maar loopt ook gewoon weer mee als dit "opgelost" is. Ook vind ik hem bergaf wat minder stijf lopen en staat hij vaak niet meer wijdbeens bij zijn voer/waterbak.
Wel kreunt hij de afgelopen paar dagen soms flink in rust. En het poot niet meer optillen bij het plassen is de afgelopen twee dagen ook weer voorkgekomen. De incontinentie is ook nog steeds aanwezig, maar de DA verwacht ook dat dit alleen maar erger gaat worden en niet meer beter. Wel zie ik zelf een duidelijke link tussen hoeveel we met hem gedaan hebben en het druppelen.

Ik ben in ieder geval benieuwd. Aan de hand van onze terugkoppeling dinsdag gaan ze beslissen wat we verder gaan doen.

Toch maar weer even een update, ook al weten we nog steeds niet meer sinds de vorige update. Nadat het beter met hem leek te gaan is hij een beetje een dal in gevallen. De injecties werken natuurlijk maar een dag, max anderhalf. Vorige week woensdag gedroeg hij zich heel zielig, en 's avonds was hij zelfs helemaal niet enthousiast om mee te gaan wandelen. Ondanks alles heb ik dat nog nooit meegemaakt. Donderdag ging hij zelfs liggen nadat hij 200 a 300 meter gelopen had. Hierna is hij weer langzaam opgekrabbeld en gedraagt hij zich buiten weer zoals gebruikelijk.

Wel heeft hij de afgelopen paar dagen ontzettende honger, en vandaag heeft hij ons naar mijn gevoel amper met rust gelaten. Hij ligt hooguit 30 minuten tot een uur, en dan komt hij me weer aanstaren. In de ochtend worden we wakker van zijn knorrende maag, en vanmorgen maakte hij zelfs aanstalte om ons aan te blaffen. Ook dat doet hij normaal alleen maar als er ECHT wat aan de hand is. Vanavond heeft hij weer overgegeven (gal), hoogstwaarschijnlijk van een lege maag. En dan krijgt hij al 4x op een dag te eten, en krijgt hij 200/300 gram aan vezelrijke groente. Mogelijk hebben we met de medicatie zijn maag/darmen weer overhoop gegooid, maar het begint echt extreme proporties aan te nemen.

Hopelijk heb ik binnenkort beter nieuws. Maar voor nu begin ik een beetje wanhopig te worden.

Ach jee, wat jammer dit nieuws. Ik had gehoopt op beter.

Ik snap dat je wanhopig wordt hiervan. Je hond zo zien, weten dat er iets is en niet weten wat en dat voor heel lange tijd, vreselijk.

Succes hoor en hopelijk snel eens goed nieuws.

Wat jammer dat de situatie nog steeds niet stabiliseert..

Jammer van die honger ook en die onrust.. wederom veel sterkte en ook het nadenken of het voor hem en jullie nog wel leuk is. Want hij heeft zoveel issues, en je hebt al zoveel geprobeerd...

Gisteren dan wel de DA gesproken. Ik begrijp dat mijn vorige berichtje overkomt alsof er helemaal niks positiefs is, maar ik zie er wel iets positiefs in. De reactie op de injecties, en het "dal" erna bevestigen wel dat (een deel van) de pijnklachten van compressie op de zenuw komt. Wel een confrontatie dat het duidelijk ook flink pijn doet en dat hij het gewoon erg goed compenseert en verbloemt.
De DA gaf zelf vorige keer ook al aan het niet eens te zijn met de bevindingen van de CT-scan dat er hooguit lichte compressie op de zenuw is, aangezien de CT scan tijdens een slappe staat van de hond genomen wordt en er tijdens wakker zijn waarschijnlijk meer compressie is. Maar met de huidige informatie weten we dat de cortisonen zijn klachten flink verlicht hebben.
De honger plaatsen ze zelf onder een verlate bijwerking van de injectie. Inmiddels hebben we ietsje meer voer gegeven, maar de dag daarvoor leek de honger ook al vanzelf een beetje afgenomen.

Mede door de bijwerkingen, het feit dat hij overal vrij sterk op lijkt te reageren, en dat het een meerjarenplan wordt, willen ze op natuurlijke basis iets geven wat in de humane geneeskunde bij ischias gebruikt wordt met goed resultaat. Prednison e.d. kunnen dan nog altijd achter de hand gehouden worden.

Ik heb zelf ook wel al eens erover nagedacht wanneer je in zijn situatie nou de stekker eruit moet trekken. Maar op die 2 dagen zich zielig voelen na, heeft hij er wel nog heel duidelijk gewoon zin in. Het is meer dat wij weten dat er meer pijn speelt dan hij zelf aangeeft. Op dit punt zou het voor mij voelen alsof ik hem "vermoord" omdat het mij te lastig zou zijn, dus ik heb het gevoel dat we die beslissing nog even niet moeten nemen.

Ik blijf nog steeds goede hoop houden dat mijn volgende update beter is.

Weer even een update rondom Chester. De afgelopen weken valt het ons steeds meer op dat Chester zijn evenwicht verliest in zijn achterhand. Ondanks dat we nog met pijnmedicatie aan het worstelen zijn, hebben we toch besloten een fysiotherapeut te benaderen voor het evenwicht. Daar zijn we vandaag geweest.

Haar valt het ook op dat hij ontzettend subtiele en wisselende aanwijzingen geeft voor het feit dat er wat speelt, en zo snel als hij wat aangeeft laat hij dat direct erna ook helemaal niet meer zien. Soms zie je even stijfheid, dan wat kortere passen, soms stampt hij ontzettend etc. Als ze alleen op haar indruk af zou gaan, dan zou ze niet vermoeden dat er zoveel in zijn rug mis is, of dat we niet te ver met hem (kunnen) wandelen.
De spieren in zijn flanken zijn erg overontwikkeld, en dat verklaart waarschijnlijk waarom er zo weinig aan hem te zien is behalve natuurlijk het liggen als we te ver zijn gegaan. De spieren in zijn poten had ze minder verwacht gezien het verliezen van evenwicht, maar die zijn eigenlijk normaal ontwikkeld. Ze zag hem tijdens de intake wel duidelijk zoeken naar evenwicht, dus dat zit niet alleen bij ons tussen de oren. Ze gaf ook aan dat ze begreep waarom het zo lastig was om een uitspraak te doen over pijn en kwaliteit van leven op dat gebied. Die sterke rug/flankspieren zorgen voor een dusdanig sterke compensatie dat het makkelijk voor hem is om de pijn niet te laten zien. Zelfs bij fysiek onderzoek was een pijnreactie geen 2e keer uit te lokken om te kunnen bepalen waar het vandaan kwam.

We gaan de komende tijd dus ook even aan de slag met een fysieke oefening, en langzaamaan gaan we dat proberen uit te breiden. Dit met als doel te proberen wat meer spiergebruik in de beenspieren te stimuleren, in plaats van alles vanuit die rug/flank.