Schuldgevoelens euthanasie

Hallo,

Afgelopen vrijdag hebben wij onze 8.5 jarige Deense Dog in laten slapen. De dierenarts ontdekte een baarmoederontsteking. Omdat ze al oud was, erg stressgevoelig en we bang waren dat ze na de operatie een lijdensweg zou hebben of niet uit de narcose zou komen, besloten we haar te laten gaan. Ook vonden wij het belangrijk dat ze de mensen waar zij van hield bij haar waren en niet op een operatietafel zou komen te overlijden. Nu heb ik veel schuldgevoelens en vooral gevoelens van wat als. De dierenarts gaf ons dus twee opties: opereren maar geen garantie. Hij gaf aan niet te weten wat tegen te komen en hoe het af zou lopen en dat de hond al op leeftijd was.

Optie twee: euthanasie.

Mijn hoofd zegt het is beter zo voor haar, mijn gevoelens zeggen dat ik haar een kans van leven heb ontnomen.

Davy, je hebt het er moeilijk mee dat je hond is overleden , doe gerust hier je verhaal, wij eigenaars weten wat het is als je afscheid moet nemen van je dierbare hond, vertel hier, heus wij weten allemaal wat het is…voor jou veel sterkte…

Davy…zo ontzettend verdrietig dat je een beslissing hebt moeten nemen, je dierenarts heeft jou de keuze gelaten, je hond een deense dog, heeft een hoge leeftijd behaald…je dierenarts heeft aangegeven dat het waarschijnlijk niet zeker was dat ze het zou halen na de ingreep, dat je je schuldig voelt is zo begrijpelijk,  je bent bij je hond gebleven, ze is niet alleen gegaan, mooi zo…probeer het laatste stukje een beetje van je af te zetten, probeer de mooie herinneringen te koesteren, en kom hier met je verdriet, hier wordt je begrepen, heel veel sterkte…..

Laat gerust je berichtjes staan, zodat er meerderen op jou reageren….. je schuldig voelen is zo herkenbaar .

" Laat gerust je berichtjes staan, zodat er meerderen op jou reageren….. je schuldig voelen is zo herkenbaar . "

Willemijn _ baasje van Ogin (Ozjin) _ Bams ¥ .

Toen ik het bericht had geplaatst kreeg ik een gevoel van angst. Het gevoel dat ik erop gewezen zou worden iets fout te hebben gedaan met mijn keuze van afgelopen vrijdag. Ik heb er toch voor gekozen om het bericht te posten omdat ik het toch ook kwijt wil. Het is niet niks, mijn meisje verliezen 

Dit gevoel kennen we allemaal. We laten een dier niet lijden, maar we moeten er wel een beslissing voor nemen.

Je Weet dat 8,5 oud is voor een zo grote hond. Je dierenarts heeft dit allemaal niet voor niets gezegd.  Als hij of zij er heil in gezien had, had deze dat ook gezegd.

Je weet nooit wat er gebeurd zou zijn ....stel    dat.... je hond had wellicht de operatie gered, maar het is een zware operatie, met een lange herstelperiode voor een oude hond. Het is niet gelijk aan een castratie bij een gezonde jonge teef.   Je  hond was heel erg ziek. Had je haar dan nog de pijn vd operatie willen aandoen, nee ook niet.

Het maakt jet verdriet niet  minder erg, er is een stuk van je leven weg. En dat heeft tijd nodig om te verwerken. Ik wens je heel veel sterkte. 

Maar ik ben er van overtuigd dat je de goede beslissing hebt genomen,

Ik snap je. Ik zat december 2023 in dezelfde situatie. Bijna 13 jaar oude Tibetaanse Mastiff teef met baarmoeder ontsteking. Dezelfde opties.
Wij hebben ook besloten haar te laten gaan.
Ik vond het ook zo moeilijk en twijfelde ook zo.
Gelukkig had ik fam en de dierenarts die me hielpen de knoop door te hakken.
Als je besluit je maatje te laten inslapen zit je bijna altijd met die gevoelens. Wat als...
Ik ken het gevoel zo goed. Ik denk dat je er goed aan hebt gedaan. Mijn advies is houdt je er aan vast dat je zorgvuldig hebt nagedacht en je keuze hebt gemaakt met de beste intenties.
Probeer het los te laten je kan het niet meer veranderen en blijf er niet in hangen.
Als ze op de operatie tafel was gestorven of er niet goed uit was gekomen had je ook je haren uit je hoofd kunnen trekken van spijt.
Heel veel sterkte!

Davy, ik had een vastgotaspets, van 13 jaar oud. Deze honden kunnen 16 tot 18 worden. Hij had een bloedziekte en op twaalfjarige leeftijd liet ik hem opereren aan gescheurde kruisbanden. Maar door de medicatie mocht hij alleen tramadol als pijnstilling en daar kon hij niet tegen. Dat arme dier heeft maanden op drie poten gelopen en heel veel pijn gehad. Ik had zo,n spijt dat ik hem had laten opereren en bezwoer mezelf, als de andere poot gaat, dan is het euthanasi. Die andere poot ging een jaar later. Ik zag hem pijn lijden, geen pijnstilling en ja, toen heb ik een hond in laten slapen die wellicht, zeker wel door de narcose zou komen. Maar ik heb hem niet meer de pijn aangedaan en niet meer de zware revalidatie,

En ja ik heb er enorm veel verdriet van gehad, maar tijden later wist ik, ik heb het goed gedaan. Hij was zo erg mijn vriendje en dan kies je voor je hond en niet voor jezelf om hem maar zolang mogelijk, kostte wat het kost te houden.

Misschien helpt dit verhaal je.

Nee niemand zal naar je wijzen integendeel, van iedereen krijg je een arm om je heen, er zijn hier zoveel eigenaars die dit mee gemaakt hebben en het er zo moeilijk mee hebben, dan echt is het fijn als je herkenning krijgt. ……heus een dierenarts laat geen ene hond zomaar inslapen hoor, de arts heeft je er op gewezen dat de operatie misschien de hond toch fataal zou kunnen zijn…een besluit nemen daar is moed voor nodig, echt je geen schuldgevoelens aanpraten..niemand die dat hier zal doen…gerust je berichtjes laten staan zodat iedereen op jou kan reageren. 

Wat heftig dat je dit hebt moeten mee maken. Niemand wil zijn maatje pijn zien lijden en dat is ook de reden waarom wij deze keuze hebben gemaakt. Maar je weet helaas nooit wat de goede keuze is op zo'n moment. Natuurlijk had jij een ander verloop verwacht na de operatie en snap jou keuze dan ook heel goed om wel te opereren. Het raakt me dat je dit hebt door gemaakt, dit wilt niemand voor zijn/haar maatje.

Bij ons was het allemaal ook zo heftig en de tijd die we hadden was kort voor het nemen van een beslissing. De dierenarts wilde niet dat wij er het weekend overheen lieten gaan omdat hij bang was dat het dan helemaal mis zou gaan.

De laatste zin.....Dat zegt al, dat je hond heel,erg ziek was, je hebt het goede besluit genomen.

Rouw komt heel vaak met een schuldgevoel en een ''wat als'' gevoel.
Juist omdat we voor onze dieren vaak de beslissing moeten maken.

Ikzelf heb vorig jaar mijn beste maatje ook in moeten laten slapen.
Hij had een gescheurde milt en na onderzoek zaten zijn longen ook vol met tumoren.
De dierenarts gaf aan dat hij nooit beter zou gaan worden, ook niet na een operatie. En toch herken ik de gevoelens van schuld, want ik heb hem ''geen kans gegeven''.

Ik hou me vast aan het feit dat hij maar kort pijn heeft gehad en hij iedereen die hij lief had om hem heen had toen hij ging.
Ook denk ik dat je nooit te vroeg kunt zijn bij zoiets, maar wel te laat.

Veel sterkte met het verlies van jullie meisje.

Beste Davy, heel veel sterkte gewenst met het verlies van je hele grote Dog.   Dat schuldgevoel heeft iedereen na zo'n  moeilijke beslissing. Maar je hebt haar een lijdensweg bespaard en dat was het beste wat je nog voor haar kon doen.

Wat zal het stil en vooral leeg zijn in huis.

Dat je als mens moet besluiten over leven en dood is gewoon heftig. Je hebt uit liefde voor je dier dit besluit genomen, om verder lijden te voorkomen, dat is altijd goed.

Ik herken het wel hoor, heb t elke x weer.

Heel veel sterkte!

Ach ja. Schuldgevoelens, het hoort bij rouwproces. Heel herkenbaar voor ons allemaal. Het is zelfs 1 vd 7 fases van rouw. Laat het gevoel je overkomen. Rouw is een gek iets en komt in golven. Of je wilt of niet. 

Je hebt niks verkeerds gedaan. In tegenstelling juist, je hebt gekozen voor je diertje, daar heb ik veel respect voor. Heel veel sterkte. 

Loslaten is ook houden van...

Schuldgevoelens horen er helaas bij na euthanasie.

Ca. 12 jaar geleden moest ik mijn lieve hondje in laten slapen vanwege ernstige en zeer pijnlijke erfelijke aandoeningen. Zij was nog geen 4 jaar. Ik had haar het liefste langer bij mij gehouden, maar dat was niet eerlijk gezien zij echt leed.

Jouw lieve lobbes heb je uit liefde losgelaten. Hopelijk blijven de leuke en lieve herinneringen.

Sterkte de komende tijd.

Bedankt allemaal voor jullie berichten. Ik merk dat de schuldgevoelens niet meer overheersen. Ik heb inderdaad de beste keuze gemaakt die ik kan maken voor mijn maatje. Vanavond gaan we voor de laatste keer afscheid nemen, we hebben Trickxie laten opbaren en over een week komt ze weer thuis en krijgt ze een mooi plekje in huis. Heel erg bedankt voor jullie medeleven en dat jullie, jullie ervaringen hebben gedeeld. Ik voel me niet meer zo alleen en voel me begrepen. Heel erg bedankt.

Heel veel sterkte om het verlies van je lieverd een plekje te geven 

Wat fijn, hebben wij ook gedaan een paar dagen na overlijden.En nu inderdaad weer thuis... Heel veel sterkte. 

De beslissing nemen om een ??geliefd huisdier te euthanaseren is een van de moeilijkste en pijnlijkste beslissingen waarmee u te maken krijgt. Het is belangrijk om te onthouden dat u deze beslissing hebt genomen uit liefde en uit een verlangen om uw huisdier van de pijn te verlossen.
Schuldgevoelens en ‘wat als’ zijn natuurlijke onderdelen van het rouwproces. Het is echter belangrijk om te erkennen dat u uw best hebt gedaan om het welzijn en het comfort van uw huisdier te garanderen, op basis van de informatie en middelen waarover u op dat moment beschikte.
U toonde grote liefde en zorg bij het nemen van zo'n moeilijke beslissing om uw huisdier uit het lijden te verlossen. Het is werkelijk een daad van compassie en liefde. mijn condoleances

Hier komen is het beste wat je gedaan hebt, zo zie je dat vele een schuldig gevoel hebben met het euthaniseren van de hond….straks thuis en een mooi plekje in jullie huis geven….vanavond heel veel sterkte.    

Ik vind het een hele dappere keus! Ik snap dat je je naar voelt heb hiervoor ook een hond van 2 in moeten laten slapen ( is dit jaar 10 jaar geleden) ik mis hem nog elke dag maar we hebben alles voor hem gedaan! 

ik heb nu een hond toevallig een topic gemaakt over z’n allergieën en slechte darmen! Ik ga er zelf aan onderdoor en dat was jou ook overkomen als je door was gegaan! Ik zit in strijd hoever gaan we nog? Wat kunnen we nog? Elke dag is hij ziek, hij rent buiten op moment niet, hij is binnen een poep en een scheet kots misselijk.. en elke keer laat ik me van alles aansmeren om hem te helpen! Heb een Stafford van 8,5 jaar… 

Hallo,

Heftig hoor en nog zo jong. Soms moet je idd een moeilijke keuze maken maar de beste keuze voor je maatje. Uit het oog nooit uit het hart.

Dan sta je voor een lastige keuze idd. Hebben jullie tot nu al alles geprobeerd? 

Wat zegt je dierenarts of weet hij het ook niet meer? Een second opinion? Waar is de hond allergisch voor?

Wij hebben een pup in huis gehaald een Cocker Spaniel. Zo'n schatje en doet het hartstikke goed. Wij geven Butternut Box als voeding. Zou je kunnen proberen, zij passen voeding aan op allergieen, maar eerst overleg met de dierenarts natuurlijk.

Heel veel sterkte en hopelijk hebben jullie snel een oplossing.

Gr.

Het is een dappere keuzen en een Duitse Dog, heeft met 8,5jaar een mooie en waardige leeftijd bereikt.

Hier wordt vanmiddag de Bullmastiff van mijn zus ingeslapen op net géén 9 jarige leeftijd, hij heeft acute hartfalen. Hij kan op medicatie misschien nog een korte tijd meegaan, maar voor wie doe je het dan? De kans dat hij een hartaanval krijgt zo groot...en dat willen ze hem niet aandoen. 

Mijn zus heeft het er zwaar mee en heeft ook continue 'Ben ik niet te vroeg', 'Wat als'. Echter zei de dierenarts zelf ook al, als hij een hartaanval krijgt waar jullie bij zijn + de kids, is dat echt géén fraai gezicht + je krijgt een 70kg zware hond ook niet zomaar even van de grond. Hij is ook continue benauwd en slaapt ontzettend veel, dus hij lijdt ergens dan gewoon. 

Maar dit is altijd, zeker omdat honden niet zelf kunnen aangeven 'het is genoeg zo'. Mooiste is als ze zelf inslapen, maar dat gebeurt zelden. 

Heb in mijn beleving alles al gedaan! Hij krijgt citopoint tegen de jeuk, heb nu antibiotica en teen zalf, antibiotica Issie kots misselijk van-_- hebben allergie test laten doen, kwam huisstofmijt, malassezia en bijen gif uit, voer Royal canin anallergnic en het lijkt wel steeds slimmer te worden, maar daarnaast heeft hij ook IBD kun kan bijna niks voeren… 

Dat is een heel lijstje van allergieën. Je kunt altijd navraag doen bij het bedrijf waar wij het voer van krijgen. Niet geschoten is altijd mis. Ik hoop dat het allemaal goed komt met je maatje. Een dikke knuffel <3

De hond van mijn ouders heeft erge HD. Met 1-2 jaar gaf de dierenarts al aan dat ze niet oud zou worden. Ik denk dat ze al een jaar geleden duidelijk minder werd, of iig ergens vanaf de zomer, en op pijnstillers moest. Van weinig en laag, naar dagelijks en hoge dosering. Mijn vader klaagde al die tijd dat het teveel kostte en dat ze ingeslapen moest worden, maar hij had zelf waarschijnlijk ook niet lang meer (dit wisten we al sinds 2022, uitgezaaide kanker). Ik denk dat mijn moeder het nog lang gerekt heeft, omdat ze niet afscheid van hun/haar hond wilde nemen terwijl we wisten dat zijn einde naderde. Hij is begin februari overleden, en nu eet Sammie al sinds 3 dagen alleen nog natvoer of snoepjes, wankelt heel veel/valt veel om... Na overleg met de dierenarts heeft mijn moeder besloten dat ze dit weekend wordt ingeslapen. De dierenarts is een nichtje, die heeft dit weekend tijd waardoor het thuis kan, en met een vertrouwd gezicht voor Sam die haar al kent sinds pup.

Heel verhaal, maar mijn moeder heeft haar hond dus nog niet eens ingeslapen, en zit nu al met, is dit niet te snel, kan ze niet nog wat doen? Terwijl bij Sammie het eigenlijk ook heel duidelijk is; en ook de dierenarts zegt dat het nu klaar is, terwijl zij ook mijn moeder elke keer nog weer liet weten welke opties er waren qua pijnverlichting en dergelijke. Dat heeft mijn moeder wel iets geholpen de knoop door te hakken, maar ze vindt het vreselijk om de keuze te maken. Ze zei al, ze hoopt dat een volgende hond er op bejaarde leeftijd gewoon plots 'tussenuit piept' in zijn slaap. Een gewoon, rustig, natuurlijk heengaan, in plaats van degene te moeten zijn die 'kiest' dat de hond komt te overlijden. Hoe humaan die keuze ook is.

Ik denk dat het schuldgevoel bij iedereen voor komt, wat de situatie ook is.

Bijna 3 weken geleden hebben we Penny moeten laten inslapen. Ze was 15 en 4 maanden en heeft een waanzinnig mooi en vol leven gehad. Ze takelde flink af, de zorg in de laatste maanden was heel intensief (ze was ontlastings incontinent dus elke nacht er wel een paar keer uit en héél veel schoonmaken), ze was instabiel en viel regelmatig om en liep ook niet meer zo goed. Toch had ze het echt nog heel goed, ze was heel alert en vrolijk, sliep overdag weinig voor een bejaarde dame, genoot enorm van aandacht, buiten zijn, in de buggy zitten en oefeningetjes doen. Het einde leek nog best ver weg, tot ze een soort aanval kreeg en daarna benauwd bleef. Bij de dierenarts bleek ze ineens een hele zware hartruis te hebben die er een maand geleden nog niet was. Ze was echt op en de dierenarts was heel duidelijk in haar advies.

Gezien de hele situatie lijkt de beslissing makkelijk en toen was dat het ook omdat we geen keus hadden, maar de twijfels en het schuldgevoel is toch best wel aanwezig. Zelfs met alle andere klachten, komen er regelmatig gedachten over of we niet toch wat hadden kunnen proberen en moesten afwachten. Natuurlijk weet ik dat dat allemaal niet verantwoord was geweest naar haar en dat we echt wel de juiste beslissing hebben genomen, maar dat vervelende gevoel blijft en ik weet niet of dat ooit echt gaat verdwijnen.