Zieke hond, wanneer juiste tijd voor euthanasie?

Allereerst: een warme knuffel voor je. Het is erg verdrietig om te weten dat je spoedig je hond zal verliezen, en het kan ook zeer tegenstrijdige gevoelens geven: aan de ene kant wil je nog volop genieten van elkaar, aan de andere kant is er al een soort rouwproces aan de gang. Dat is verwarrend en verdrietig. 

Ik zou ongeveer dezelfde criteria hebben als jij: tekenen van pijn, niet zelfstandig kunnen opstaan of niet meer willen eten.

Naar mijn gevoel zie je pijn het beste in de ogen van een dier, meer dan in zijn gedrag. Dus misschien is dat bij jouw hond ook zo? Als de blik in de ogen nog levenslustig, alert en onbevangen is, dan denk ik dat er nog geen of weinig pijn zal zijn. 

Veel sterkte. Enn ik hoop dat jullie nog een innige tijd samen mogen hebben. 

Wat verdrietig en wat een zorgen. Ik denk dat je hele goede prioriteiten stelt. Precies zoals ik het ook heb gedaan en in de toekomst ga doen. Zodra mijn honden pijn aangeven, en er is geen verbetering meer mogelijk, dan zal "het" gebeuren. Er zijn ook mensen die ervoor kiezen om hier niet op te wachten, en dat is ook goed natuurlijk. 

Mag ik je wel 1 tip geven?!

Aub, maak goede afspraken met de dierenarts. En stel de vraag dat ze komen of je naar hen toegaat als het spoed is. Geloof me, als het buiten kantooruren fout gaat en de paniek slaat toe, dan wil je meteen ergens terechtkomen en dat is geen vanzelfsprekendheid meer bij dierenklinieken hedendaags. Vaak moet je dan naar een spoedkliniek, wat best ver weg kan liggen. Er zijn ook mobiele dierenartsen die aan huis komen om te euthaniseren. 

Sterkte. X

Dankjewel, ik heb al contact gehad met een dierenarts die euthanasie aan huis doet, want dat wil ik het liefste natuurlijk. Mijn eigen dierenarts doet dat niet. Mocht ze in de avond of in de nacht erg achteruit gaan, dan zal ik naar de spoedkliniek in Utrecht of Nieuwegein moeten (30 km). Daar zit ik niet echt op te wachten, maar het is niet anders. Ik wil haar ook geen nacht laten lijden, mocht het zover komen. Maar daar ga ik maar niet vanuit.

Allereerst heel veel sterkte ik weet hoe het is en dat sommige mensen het niet begrijpen en dat maakt t niet gemakkelijker.

onze vorige hond heb ik op 13 jarige leeftijd thuis laten inslapen. De week ervoor dmv echo ontdekt dat ze maagkanker had en hier niks aan te doen was.

ik weet nog heel goed dat ik t zo moeilijk vond dat ze niet praten want je bent bang dat je dingen over het hoofd ziet of niet wil zien omdat je je beessie niet kwijt wil.

op n gegeven moment ging ze zich verstoppen dus in de keuken blijven liggen of achter dingen gaan liggen. Ik heb toen de praktijk gebeld en de dag erna kwamen ze bij mij thuis. 
haar maag was in 1 week tijd veel groter geworden,zo snel ging het dus. Verder niks aan gemerkt ze at en dronk nog goed,de dierenarts nog kwispelend begroeten dat ze voor de euthanasie kwam.

ik denk dat je op je gevoel moet vertrouwen je merkt snel genoeg wanneer je hond zich anders gaat gedragen of niet meer kan.

ook had ik voordat de dierenarts kwam al het crematorium opgezocht en gebeld, zodat je zo min mogelijk over dingen hoeft na te denken erna.

ik wil je heel veel sterkte wensen en nog een mooie tijd samen en een liefdevol afscheid 

Wat verdrietig dat je hond leverkanker heeft. Ik heb ruim 2 jaar geleden mijn Kooiker Duke in moeten laten slapen omdat hij blaaskanker had. Ik heb hetzelfde gehanteerd wat jij nu beschrijft. Ik heb Duke laten behandelen tot het moment dat hij pijnsignalen gaf ondanks de pijnstilling (piepen, hijgen), en niet meer wilde eten. Toen heb ik de dierenarts thuis laten komen.

Ik hoop dat jullie nog een poos van elkaar kunnen genieten en wens je veel sterkte en wijsheid.

Ten eerste wat zegt je dierenarts? De tijd kunnen wij niet bepalen, ik kan je wel mijn ervaring vertellen.

Mijn toller, 13 jaar oud, leek de gezondheid zelve tot een bloedcheck voor senioren aangaf dat haar lever slecht functioneerde. Tja, dieetvoer , lukte niet, dus we zijn gewoon door gegaan zoals we altijd deden. Tot op een nacht ze stuipen kreeg, heftige stuipen, vreselijk om te zien. Ze keek me zo bang aan en ik kon niets doen dan bij haar zijn.  . De volgende dag wilde ze niet meer eten , leek wel wat opgeknapt. Logisch want eten verteerde haar lever niet meer en dat weigerde ze dan ook., uiteraard naar de da gegaan.  Daar kon ze nog een prednison spuit krijgen, maar werd gezegd, ieder moment dat jij zegt het is klaar ben ik er voor je. , maar verder kon er niets meer.  Haar oogwit en slijmvliezen in de bek waren goor geel van kleur. Ik heb haar toen gelijk in laten slapen, haar lever was een grote tumor.  In een volgende stuipaanval was ze gebleven en dat wilde ik haar niet aandoen.

Wat ik hier mee wil zeggen.... ik wachtte te lang, en daar heb ik tot nu toe nog steeds heel veel spijt van.  Want pijn had ze zeker, maar liet ze niet zien,

misschien typ ik nu iets geks....

maar als de hond ook nog bang is voor vuurwerk, zou ik hem/haar dat nu willen besparen.

Vooral omdat u schrijft wanneer is het tijd?? want dat weet niemand.

Met dit idee vang je 2 vliegen in 1 klap dan... ik weet het wel makkelijk typen vanaf hier..

Waar zie je staan dat de hond bang is voor vuurwerk?

dat staat er ook niet, maar stel dat het wel zo is....

Allereerst heel veel sterkte. Wat een ontzettend nare diagnose.

Ik denk dat het vooral belangrijk is dat je persoonlijk vrede hebt met de keuzes die je maakt en de grenzen die je zet.
Ik ben zelf van mening dat je nooit te vroeg kunt zijn bij euthanasie van een ziek dier, maar wel te laat. Daar heb ik zelf dan ook altijd naar gehandeld. Maar als jij zelf meer vrede hebt bij meer tijd met haar, dan is dat ook oke.

Zelf heb ik bij 3 honden de beslissingen moeten maken voor euthanasie.
Eentje had een hersentumor, en bij hem heb ik meteen een datum gezet na de diagnose. Misschien ook zodat ik er niet onderuit kon of iets.
Ik heb een fantastische week gehad met hem, en hem daarna laten gaan. Dus voordat zijn gedrag/klachten konden verergeren.

De andere twee honden hadden eigenlijk ''acute'' problemen, ons meisje botkanker in een poot (waardoor het bot is gebarsten), ons ventje een milttumor die is gesprongen. Dat waren maar uren waarin we konden beslissen, wat de beslissing wat makkelijker maakt, maar niet dragelijker.

Wat verschrikkelijk! Ik zal zeker in gedachten houden dat je nooit te vroeg kunt zijn. Het is lastig, want ik weet zelf ook wel dat dit uitstel gedrag is. En soms denk ik, het is genoeg, ik ga de arts bellen. Maar een uur later zie ik haar weer genieten van haar rondje buiten en van alle knuffels en liefde die ze krijgt en dan stel ik het toch weer uit.

Ze is trouwens niet bang voor vuurwerk, en tegenwoordig is ze bijna doof dus ze zal er waarschijnlijk gewoon doorheen slapen 

Wat een rotte diagnose ! Ik zou zelf nooit wachten tot mijn hond niet meer wil eten of niet meer kan lopen. Zeker bij het type hond dat je hebt gebeurt dit over het algemeen pas als ze echt helemaal op zijn. Voor mijn gevoel zou ik dan te laat zijn. We hoeven honden gelukkig niet zo slecht te laten worden. Dat stukje kunnen we ze besparen. Ik zou bij het krijgen van de diagnose de beslissing al gemaakt hebben. Maar dit is natuurlijk voor iedereen anders. Dit is hoe ik erin zou staan en mijn persoonlijke mening. Als die van jullie daarin anders is, is dat helemaal oké natuurlijk. Jullie kennen jullie hond het beste. 

Met deze diagnose op deze leeftijd ben je nooit te vroeg denk ik. Ik heb begrepen dat Staffords zelden pijn laten zien, dat is dus lastig in te schatten. 

Heel veel sterkte, het is heel verdrietig voor je.

14 jaar geleden kreeg de herder van mijn zoon ook leverkanker. Ze oogde helemaal niet ziek. At een paar dagen niet, hoewel ze nog wel snoepjes wilde. Dan denk je dus, dat het wel meevalt. Tot mijn zoon op zondagavond ontdekte dat haar oogwit geel was. Op maandag naar de dierenarts gegaan en zelfs die vond haar niet erg ziek en dacht aan een leverontsteking. Dus naar huis met antibiotica. Op woensdagavond begon ze over te geven en dat stopte niet. Dus 's nachts naar de dierenarts, die haar een spuit tegen de misselijkheid gaf en zei dat we de volgende dag naar onze eigen dierenarts moesten. Dus op donderdag terug naar onze eigendierenarts en foto's gemaakt. Toen bleek er niets meer over te zijn van haar lever. Helemaal weggevreten door de kanker. Ik wilde haar toen meteen laten inslapen, maar mijn zoon wilde eerst zeker weten, dat er niets meer aan te doen was. Dus haar weer mee naar huis genomen en we zouden de volgende middag terugkomen. Mijn zoon heeft de hele nacht internet afgestruind, maar kon natuurlijk niets vinden. Ondertussen ging het steeds slechter met zijn hond en tegen de tijd dat het tijd werd om naar de dierenarts te gaan, lag ze in coma. Ik vertel je dit om te laten zien hoe snel het kan gaan met leverkanker. Van een ogenschijnlijk gezonde hond in een paar dagen naar een hond in coma. We hebben aan haar ook nooit gemerkt dat ze pijn had. Maar ik heb er nog heel lang last van gehad (en soms nog) als ik denk aan die laatste dag en vooral die nacht. En ik heb me voorgenomen om nooit meer zo lang te wachten. Liever iets te vroeg, dan te laat.

Maar het is een hele lastige beslissing, ik weet het. Dit jaar heb ik 2 honden moeten laten gaan. En het moment bepalen is altijd lastig. Ik wens je dan ook heel veel sterkte.

Dankjewel voor je reactie. Dan is dat inderdaad heel erg snel gegaan zeg  Wij zagen eind vorige maand op de echo dat de tumor op haar lever groot is, maar een groot gedeelte van de lever is nog wel in tact. Alleen we weten natuurlijk niet hoe snel het groeit. Ik moet zeggen dat ze nog steeds stabiel is, de situatie is niet verslechterd en ik monitor haar heel goed. Haar oogwit is ook (nog) niet geel. Ze eet drinkt en loopt nog prima.

Dus ik heb met mezelf afgesproken, op het moment dat zij pijn krijgt, of niet meer wilt eten (en ze is gek op eten) dan laat ik de dierenarts komen. Ook als ze begint over te geven. Dan weet ik gewoon dat het echt klaar is. Ik hoop dat dat het goede moment zal zijn.

Sterkte met het verwerken van het verlies dit jaar

Het is een hele moeilijke beslissing…. Ik ga en ging altijd mega ver voor me honden… tot de dierenarts aangeeft dat er echt niks meer aangedaan kan worden en als het hondje niks meer kan… zodra hij/ zij niet eens meer kan opstaan op eigen kracht om te plassen/ poepen en onder zich plast of steeds omvalt is dat toch echt de grens….

Ik denk dat t per persoon verschilt…  iedereen doet t anders… je moet het aanvoelen en ook met je dierenarts bespreken… wij hebben altijd tot het laatste moment gewacht en tot ik zag dat het diertje echt niks meer kan… ook in die tijd adviseerd dierenarts meestal dat dit t is… je ziet t meestal in de oogjes.. dat het diertje echt op is… 

veel sterkte met het moeilijke beslissing 

Hoe gaat het nu? 

Is er geen gevaar dat de tumor kan barsten?

Dat was bij onze hond wel, en hierdoor adviseerde de dierenarts om binnen 1 week een afspraak te maken om hem te laten inslapen 

Lief dat je het vraagt! Eigenlijk qua tumor wel heel goed! Ze heeft nog nergens last van, eet en drinkt nog goed, plast en poept nog goed. Is nog actief. Dit tegen de verwachting van de dierenartsen in die ik heb gesproken. Het enige waar ze last van begint te krijgen is dat ze steeds minder controle krijgt over haar achterpoten. Ze begint gewoon echt op te raken en dat hoort bij de leeftijd. Maar dit heeft verder niet met de tumor te maken. Dus we leven met de dag en kijken het per dag aan. 

Hier was ik ook bang voor, maar 2 van de 3 dierenartsen hebben mij verzekerd dat dit niet zo snel zou gaan gebeuren. Uiteindelijk moet je denk ik gewoon je gevoel volgen en je dier blijven observeren, je zal nooit weten waar je nu echt goed aan doet. Dat vind ik wel lastig. Je wilt ook niet dat ze acute pijn gaan krijgen.

Wat fijn dat het nog zo goed gaat! Hoop dat je nog een tijdje mag genieten.

Ik wens jullie nog mooie, innige momenten toe! 

Geniet van de fijne momenten hoor….

Moeilijk met een Stafford met deze serieuze aandoening en van deze leeftijd.

Honden, groot of klein, tonen pijn pas als de pijn heftig is -zeker een Stafford - en dan zou ik  de moeilijke beslissing nemen.

Destijds met een ziek hondje van bijna 4 jaar met chiari-achtige malformatie en syringomyelie, wat progressief is: zij kon elk moment een grote aanval krijgen: schreeuwen, huilen en rondjes draaien door de pijn, had ik voor het geval dit zou gebeuren en ik niet mijn eigen DA zou treffen in avonduren en weekenden en ik mijn Daantje in wilde laten slapen, een euthanasieverklaring voor mijn hondje laten maken. De dierenarts had nog nooit een dergelijke verklaring gegeven, maar vond dit in mijn geval een goed en wijs besluit. Uiteindelijk heeft mijn eigen dierenarts mijn hondje zelf geëuthanaseerd.

Ik hoop dat je van jouw hond nog een tijdje kan genieten. En wens je sterkte om op tijd afscheid van haar te nemen. 

Wat fijn dat het nog zo goed mag gaan, ondanks alles.  Geniet maar extra van de tijd die je nog samen mag hebben.