Loopsheid en angstig gedrag

Onze lieve Stabij is voor de tweede keer in haar leven loops. De eerste keer was ze een beetje sloom, hangerig en moe. Niet super leuk voor haar, maar er was prima door te komen.

Nu zien we in een keer een heel ander gedrag. Onze dappere dodo is in een keer heel bang voor van alles en nog wat. We wandelen normaal gesproken twee keer ruim een uur per dag (naast plasrondjes) en gaan dan lekker op avontuur door bos, maar ook door dorpjes, eigenlijk van alles en nog wat. Ze is vanaf pups af aan overal mee geweest. Heel erg met beleid, maar ze is daardoor best wel wat gewend. Soms vond ze iets spannend, maar met een bemoedigend woordje en wat geduld liep ze altijd heerlijk rond. Ze vond wandelen gewoon heel erg fijn. Nu is de wandeling in een keer iets om heel erg bang te worden. We hoeven maar een wandelaar of een andere hond en nu inmiddels zo weinig als geluidje tegen te komen of ze is volledig in paniek en wil maar een ding en dat is zo snel mogelijk terug naar de auto. Ze trekt enorm en is niet meer te bereiken. Het is erg zielig om te zien, want ze is echt bang. Er heeft zich niks naars voorgedaan. De ene dag was ze aan het spelen met honden en lekker door de bossen aan het struinen. De volgende dag was elke hond en elk geluidje eng.  

Volgens mijn partner moet ik me er maar niet al te druk over maken en denkt hij dat dit best wel weer bij trekt als de loopsheid voorbij is.

Nou heb ik geprobeerd te vinden of dit voor anderen ook herkenbaar is. En of het ook daadwerkelijk na de loopsheid weer is bijgetrokken. Ik ben iemand die niet zo makkelijk kan afwachten en iemand die vindt dat een hond lekker moet wandelen om energie kwijt te raken. Kortom, is er iemand die ervaring heeft met angst tijdens de loopsheid?

Alvast heel hartelijk dank!   

 Hou de  eerste dagen van de loopsheid de ronders kort …en wanneer ze in de loopsheid verder verder is breid je weer de wandelingen langer uit, kijk eens of dat goed gaat.

Met de loopsheid kan het alle kanten uit. Hormonen kunnen enorme invloed hebben op emoties en dus ook gedrag. 

Laat je eigen stelling van 'een hond moet wandelen' even los en kijk naar waar jouw hond momenteel behoefte aan heeft. Blijkbaar zoekt ze veiligheid en vindt ze die op dit ogenblik niet in de wijde omgeving (wandelen). Bekijk het dus eens door haar ogen, voel je hond aan. Dat kan voor haar ook al een hele geruststelling zijn, dat haar emoties erkend worden en daar rekening mee wordt gehouden. 

Ik zou me zelf inderdaad even aanpassen aan de hond en het verder niet gaan opzoeken, gewoon met de insteek 'het gaat wel weer over'. Mijn puber is niet loops, maar zit op dit moment wel in een angstfase en ik merk dat ze weer wat minder durft. Ik heb dus even een stapje teruggedaan en vraag ook even minder wanneer ik weet dat ze bepaalde dingen een beetje teveel vindt. Ze vindt honden op dit moment eigenlijk vaak gewoon weer te spannend, dus bekijken we ze gewoon van een afstandje daar waar het nog niet spannend is en dat gaat prima. Soms raakt ze ineens weer een beetje overwhelmed en geeft ze aan dat lopen middenin de stad wat spannend is (had ze buiten de angstfase om eigenlijk allang geen last meer van), dus mag ze dan even op de plank van mijn scootmobiel meeliften. Ik zou in een loopsheid gewoon even hetzelfde doen, je partner heeft gelijk, het trekt wel weer bij. Jonge honden hebben zo hun fases en in mijn ervaring kun je het beste gewoon een beetje meebewegen, anders kan het voor zowel baas als hond best frustrerend worden.

Heel herkenbaar, dit had mijn toller ook, enorm onzeker, maar zij was dit altijd wel wat, maar tegen de loopsheid en tijdens de loopsheid een bijna onbereikbare bange hond. Ik heb het een paar jaar aangekeken en haar toen laten castreren,  daarna een stabiele en fijne hond, geen angst meer. En nee dit is geen advies om je hond te laten castreren, zo heet dat ook bij teefjes. Maar om over na te denken. Mijn hondje had geen fijn leven, altijd onzeker en gedurende de cyclus werd dat puur angst.met de jaren werd dit steeds erger.