Puppy 13 weken

Hallo,

Sinds 1 week heb ik een puppy. Hij is nu 13 weken. Ik merk dat ik de puppy blues heb..ik huil iedere dag en het ligt helemaal niet aan de pup maar heb het gevoel dat ik nooit meer een eigen leven heb etc..Klinkt super dramatisch maar heb er echt last van. 

Tuurlijk doe ik hem niet weg. Op dit moment loopt ie alleen maar achter mij aan en piept hij als ik maar 1 seconde de ruimte verlaat. Ik ben bang dat hij straks verlatingsangst krijgt en ik hem nooit alleen kan laten. 

Heeft iemand tips? Het is een maltipoo boomer 

Bedankt! 

Een weekje, wat is dat nou…vertel een wat meer over jezelf, draag je de zorg voor de pup ?   Heb je altijd graag een hond willen hebben? Puppy blues, ik weet niet wat dat is, het is toch heerlijk om zo,n kleintje bij je te hebben, vertel eens hoe heet die….?    En straks als je een ritme hebt te pakken zal je zien dat je verliefd gaat worden op je kleine …….het is even wennen om een kleine pup om je heen te hebben…vertel eens wat over jezelf.

Ik hoor het hier wel eens vaker, ken het gevoel zelf niet. Ik gok dat het vanzelf wel over gaat. Neem ook af en toe wat tijd voor jezelf.

terug brengen naar de fokker nu het nog kan

" Een weekje, wat is dat nou…vertel een wat meer over jezelf, draag je de zorg voor de pup ?   Heb je altijd graag een hond willen hebben? Puppy blues, ik weet niet wat dat is, het is toch heerlijk om zo,n kleintje bij je te hebben, vertel eens hoe heet die….?    En straks als je een ritme hebt te pakken zal je zien dat je verliefd gaat worden op je kleine …….het is even wennen om een kleine pup om je heen te hebben…vertel eens wat over jezelf. "

Willemijn _ baasje van Ozjin _ Bams ¥ .

Niet iedereen is zoals jij natuurlijk. Ik vond het zelf toen ik puppy blues had (twee keer met mijn beide honden, dus ik wist echt wel wat een pup hebben inhield) best naar als mensen reageerden met “dat is toch hartstikke leuk? Snap er niks van”. Je voelt je dan al snel ‘niet normaal’ omdat je niet meteen kunt genieten van het hebben van een pup, terwijl dat eigenlijk best normaal is hoor. Veel mensen hebben het om veel verschillende redenen. Bij mij was het de verandering in mijn leven die me zwaar viel.

Maar goed. Ik heb het dus wel heftig gehad en het gaat echt over. Ik zou zeker proberen veel leuke dingen te doen met de pup en aan jullie band te werken! Maar daarnaast is het ook handig dat er iemand is die je soms wat uit handen kan nemen. Ik liet mijn pup regelmatig even bij mijn ouders zodat ik even kon ademhalen. Uiteindelijk wordt het vanzelf wel minder en ga je je echt hechten aan de pup. Bij mijn eerste duurde het drie weken, bij de tweede twee maanden. Maar het komt goed!

Zorg je alleen voor de puppy?

Het is wennen een puppy in huis, je hele leven is anders en je moet constant rekening houden met de pup.

Vooral als het je 1e hond is, kan dat heel erg wennen zijn.

Het wordt vanzelf beter, je pup wordt ouder en voegt zich vanzelf in je leven.

Nee joh, hoezo meteen terugbrengen naar de fokker. Wat een rot advies. Alsof iemands gevoel er niet mag zijn. 

Ik heb dit ook gehad bij mijn eerste hond. Het is nogal een verandering ! Rationeel wist ik het te relativeren. Maar had toch die blues gevoelens. Na een paar weken werd het al een stuk beter… het is wennen 

je wil alles goed doen en je legt daarmee druk op jezelf, daarvan krijg je stress dus die tranen zijn niet raar hoor. 

enige advies wat ik heb is: besef dat het beter wordt, doe leuke dingen met elkaar, vraag in je omgeving eens of iemand wat met de pup wil ondernemen. 

mocht dit nou echt veel langer aanhouden dan is het wellicht wel verstandig om even verder te kijken waar dit vandaan komt en wat verstandig is. 

maar twee weken is gelukkig nog maar kort :-) 

Heel wat mensen ervaren dit. En dat is niet vreemd, het is ook een hele verandering in je leven. Net omdat je het goed wil doen, kan het heftig aanvoelen en voel je je een tijdje 'verloren'.

Langzaamaan ga je de pup beter en beter leren kennen, alles gaat vertrouwder worden, jullie gaan met elkaar vergroeien. En dan komt er een moment waarop je denkt: hoe was het ook alweer zonder hond? En kan je die kleine deugniet geen dag meer missen. 

Dus ook al voelt het momenteel helemaal niet zo, die band komt er, dus leg jezelf geen druk of verwijten op. 

Vanuit de pup gezien is het een goed teken dat ie zich zo aan jou wil hechten (en je dus geen seconde wil missen). De pup wil dus héél graag jou als vertrouwenspersoon zien. In praktijk vinden we dat niet altijd handig. Maar de eerste week of weken, is het heel normaal gedrag. Bekijk het dus van de positieve kant. Wees er gewoon voor de pup, zodat ie zich geborgen en veilig voelt. Eenmaal de pup dit voelt, gaat het afstand nemen vanzelf, want dan voelt ie zich thuis en op z'n gemak. Dus ook hier: geef het tijd, geen druk leggen. 

Komt goed!!!!

Je leven verandert inderdaad met een hond. Ikzelf was in het begin ook best wel onder de indruk. Je zal inderdaad vanaf nu voor hem zorgen en je gaat veel tijd samen met hem besteden. Maar het wordt minder intensief als met een jonge pup, jullie gaan samen jullie ritme vinden. En normaal gezien gebeurd er op een bepaald moment een soort magic - jullie worden 2 handen op 1 buik. En eens dat er is zal het soms weliswaar een beetje lastig/onpraktisch zijn (gaan wandelen als het regent, vroeger naar huis want geen hondensitter gevonden, …) maar meestal echt heel fijn! Er liggen vele lange deugddoende wandelingen, gezellige avonden, grappige momenten voor jullie in de toekomst. 

Want? Zolang er goed voor de pup gezorgd wordt is dat nergens voor nodig.

Ik had zowel met Maylo als met Fudge de puppy blues....maar ik vind de puppy periode gewoon niks aan. Zeker leuk zo n freubeltje in huis maar je kan er niks mee.

Ik had er met Fudge meer last van omdat ik werk en met Maylo was ik nog scholier. Dus ik moest mijn werk combineren met een pup, had wel de eerste 4 weken vrij en daarna een lange periodes mensen die oppaste. Maar het geregel...het niet lang kunnen wandelen, het geregel tussen beide honden enz. Enz. Phoee.....maar nu kan ik ze niet missen (behalve als ze wat uitvreten dan wel). 

Maar ik durf echt toe te geven....de puppy tijd is niet iets wat ik leuk vind en het is normaal om de puppy blues te hebben.

Hier ook in het begin ontzettend onrustig en met alles piepen. Ik heb de eerste 2 weken vooral op mn slaapkamer gezeten met mn pup omdat daar geen prikkels zijn en hij dan iig overdag sliep en snachts ook naast me slapen. Daarna heel rustig opgebouwd naar de woonkamer maar het is nog steeds lastig voor m maar weet nu wat de onrust veroorzaakt (giardia). Ook vloog het mij zat vaak aan, gaat ie ooit even alleen kunnen zijn, ben ik wel geschikt voor m, doe ik alles wel goed of verpest ik m.. die druk laat ik nu los, ik heb in mn leven 3 pups mogen opvoeden en dat waren allemaal uiteindelijk relaxte honden zonder verlatingsangst of gedragsproblemen en alleen maar geluk ermee. 
het komt goed!