Spijt en schuld gevoel

Hallo allemaal,

Ik haat mijzelf en ik weet niet meer hoe ik hiermee om kan gaan.

Mijn hondje bobbie van 10 jaar is donderdag overleden aan een bloedziekte.

De dierenarts kon geen oorzaak vinden maar ik denk dat hij dit heeft gekregen door een hoop stress thuis. En dat zijn lichaam de stress niet meer aan kon.

Het was een heel vrolijk en lief hondje, beter hadden wij ons niet kunnen wensen! Zaterdag had hij bloed in zijn urine en direct de dierenarts gebeld. Prednison gestart maar dinsdag was hij nog niet opgeknapt. Direct naar de dierenarts waar we toch nog geprobeerd hebben om de dosis prednison te verhogen. Maar de dag erna kon hij niet meer op zijn pootjes staan. Dierenarts gebeld en die zei dat we het toch echt een kans moesten geven om de medicijnen aan te laten slaan. Woensdag avond nog geen verbetering maar toch een klein beetje hoop.

Voor de zekerheid wel afscheid van hem genomen en hem lekker geknuffeld en in zijn mandje gelegd. Gevraagd of hij op me wilt wachten daar boven en dat ik ontzettend veel van hem hou. Donderdag ochtend lag hij overleden in zijn mand. De dierenarts zegt dat ik er allss aan gedaan heb wat kon maar voor mijm gevoel niet!!

Wij hebben sinds 9 maanden een dochter en zijn daar zielsgelukkig mee maar hebben daardoor ook heel erg veel ruzies en stress gekregen. ( vanwege schoonouders bijvoorbeeld. ) 

Mijn hondje kon daar heel slecht tegen en begon altijd gelijk te trillen zodra wij spanning hadden of tegen elkaar gingen schreeuwen. 

Ik heb hier zo ongelofelijk veel spijt van dat ik hem niet meer beschermd heb tegen de stress die wij hadden.

Hij was zo lief en lag elke avond bij mij op de bank en ging zelfs mee naar bed.

Ik hoop dat hij mij dit heeft vergeven maar ben zo bang van niet. 

Ik wou gewoon even mijn verhaal kwijt want ik weet niet meer waar ik het zoeken moet!!

Wat verdrietig je verhaal, voel je niet zo schuldig, arts zei toch ook dat je genoeg gedaan hebt, je hondje lag toch heerlijk bij je en zelfs snachts en ja honden trekken zich dat aan als er ruzie is in de huiselijke sfeer, maar ga je nou niet schuldig voelen daar heb je niets aan..rouw om je kleine lieverd probeer het een plekje in je gedachten te geven…voor jou heel veel sterkte.

Bedankt voor je lieve berichtje!!

Toch zit ik met het gevoel dat ik hem de dood in gejaagd heb. 

Echt een verschrikkelijk gevoel waar ik waarschijnlijk nooit meer overheen zal komen.

Ik was zijn mama, zijn alles waar hij elke avond bij op de bank lag de kroelen en in 10 jaar tijd nog nooit zonder hem geslapen heb.

En probeer het voor mijzelf goed te praten, dat als hij het mij echt kwalijk had genomen hij ook niet meer bij me zou willen liggen. Maar het is zo moeilijk!!

Eerst en vooral: een dikke knuffel voor je. Het is vreselijk verdrietig om je hond te verliezen, en het rouwproces dat daarmee gepaard gaat, kan zo ontzettend zwaar zijn. 

Het is niet vreemd dat daar ook schuldgevoelens bij komen kijken. Je zit blijkbaar in een emotioneel heftige periode. Ja, je hond zal dat ook gevoeld hebben. Maar soms gaat het leven zo nu eenmaal.

Je voelt nu spijt dat het zo is gelopen en hij net nu overleden is. Dat is erg, en je mag dat ook erg vinden. Maar probeer het niet te zien als iets waarvoor je hond jou vergeving zou moet geven. Jouw hond zag jou graag, ook in stressvolle perioden, ook op momenten dat het niet goed ging. Als er één dier goed is in het schenken van onvoorwaardelijke liefde, dan is het wel een hond. 

Gun jezelf de tijd om te rouwen. Gun jezelf ook je verdriet zonder de extra zwaarte van schuld. Dat is niet makkelijk. Maar probeer te kijken naar al die tekenen van liefde: je schrijft dat hij bij je kwam liggen elke avond, dat hij zo lief was... als je hond jou niet graag zag, dan zou hij dit niet doen. Dus voor hem was er niets om te vergeven, ondanks de stress in huis zal hij ongetwijfeld heel erg genoten hebben van jullie eigen momentjes van nabijheid.

Veel sterkte gewenst! 

Allereerst gecondoleerd . Zo erg om je hond te verliezen. Maar jij moet je echt niet schuldig voelen, hij was gewoon ziek en is daardoor overleden, dat heeft niks met jou te maken. Echt niet jezelf ergens de schuld van geven hoor!

Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.

Wat lief allemaal! Doet mij goed om dit te lezen! Mis hem gewoon zo erg en blijf continue in het negatieve hangen. Hoop dat dit ooit nog over zal gaan. Bedankt voor jullie berichtje!

Ja, ooit gaat dat over. Niet meteen. En er valt geen termijn op te plakken hoelang het duurt, omdat het voor iedereen anders is. Maar er komt een moment waarop je merkt dat het schuldgevoel wegebt, en je nog wel verdriet hebt maar niet meer zo belast met schuld.

Wees lief voor jezelf. Het verdriet om het verlies van je hond is al erg genoeg. 

Kan je met je naasten hierover praten? Begrijpen ze jouw pijn? Want dat helpt wel, als je mensen rondom je hebt die hetzelfde voelen en jullie elkaar kunnen steunen inn dit verdriet. 

Veel warmte gewenst. 

Ze hebben wel het zelfde verdriet dat mijn hondje overleden is. Alleen kan ik het niet los laten, ik zal het iets meer uitleggen.

Mijn vriend en ik hebben zo veel ruzie gehad de laatste tijd, ik ben helemaal tot waanzin gedreven en ik kon alleen nog maar schreeuwen elke ruzie.

Ik heb heel vaak aangegeven dat dit niet goed is voor mij en kind en hondjes. Bobbie was erg gevoelig en ging altijd trillen als wij ruzie hadden of als hij spanning voelde. Ik heb een aantal x gevraagd om bepaalde dingen uit ons leven doen verdwijnen omdat dat erg voor stress zorgde maar daar werd niet naar geluisterd. Ik kwam zelfs terecht bij een psycholoog. Ik voel mij in de steek gelaten en ik heb mijn hondje in de steek gelaten door het elke x weer te accepteren dat we gewoon weer doorgingen. Dat ging ongeveer 2 a 3 weken goed en dan begon het weer. 

Vandaar mijn schuld gevoel, ik heb het idee dat mijn hond overleden is aan acute stress en dat hij het gewoon allemaal niet meer aan kon.

Nu pas beseft mijn vriend wat dit alles met ons gedaan heeft, maar dat is nu te laat. 

Schaam me zo!

Gabrielle, je hebt hulp gezocht, blijf daar vragen om hulp, ook voor je vriend, je ziet in dat het zo niet langer kan, wat je hond betreft, echt je was er wel voor hem, fijn bij je liggen mocht zelfs mee naar bed in de nacht, Bobby was ziek, ga geen schuld gevoelens zoeken bij je zelf, ga er aan werken dat het weer goed komt met jullie samen…en probeer de schuldgevoelens met de psycholoog te bespreken. 

Je hebt gelijk dat stress en ruzie in huis voor iedereen een impact heeft, maar dat heb je zo niet gewenst. Je hebt geprobeerd professionele hulp te zoeken, Gabrielle, om de situatie beter te maken. Dat is niet in de steek laten. 

Het is heel spijtig dat je hond net in deze omstandigheden overleden is, maar de dierenarts heeft je hondje behandeld en heeft je gezegd dat je alles gedaan hebt wat kon. 

Als ik je tekst zo lees, dan zit je emotioneel in woelig water. Er is veel wanhoop en hulpeloosheid en je wordt weinig gehoord. De rouw en het verdriet komt er nu bovenop. Dat is meer dan een mens dragen kan, Gabrielle.

Kan je opnieuw bij die psycholoog terecht? Iemand die je kan helpen het kluwen van emoties te ontwarren? Want het lijkt of je de boosheid en de radeloosheid op jezelf gaat richten, en daar word je niet beter van. 

Ik hoop dat je snel ondersteuning en troost kan vinden. Zorg goed voor jezelf! 

Heel veel sterkte met dit verlies en het verwerken er van.

Ja eens hoor, je moet je echt niet schuldig voelen. Tuurlijk is stress voor niemand goed maar je hondje was ziek, een bloedziekte zei je. En je hebt er alles aan gedaan hem te helpen. Je verdriet is nu heel logisch maar schuldgevoelens zijn gewoon echt niet terecht .

Ik wens je heel veel sterkte en weet niet wat de problemen zijn maar hopelijk komt het nog goed tussen jullie, zeker ook voor de baby 

Knuffel!

Ik herken de schuldgevoelens heel erg. Ongeveer 2 jaar geleden heb ik mijn tam ratje (dit was toen mijn beste vriend, ontzettend tam en lief) laten inslapen na lang wikken en wegen. Hij was oud en ziek, maar toch werd ik meteen na het inslapen overweldigd door een énorm schuldgevoel. Ik voelde me alsof ik hem had vermoord en ik hem had verraden, terwijl hij mij zo vertrouwde. Maanden ben ik huilend gaan slapen en niemand die mij begreep. Ik voelde me een moordenaar en dit gevoel maakte mij kapot, ik werd er echt misselijk van. Tot dit plots, ongeveer na 6 maand, is beginnen omkeren in een soort rust. Ik kon weer helderder nadenken en zag in dat ik mijn beestje een mooi lang leven heb gegeven en ik alles gedaan heb wat ik kon. 

Dit is natuurlijk een ander verhaal dan jouw situatie maar ik wou even tonen dat deze gevoelens een normaal deel van het rouwproces zijn en echt wel over zullen gaan. Uiteindelijk zullen de mooie herinneringen overheersen. Je hondje heeft 10 mooie jaren gehad, dat is een mooie leeftijd. Heel veel sterkte!!

Wanneer wij mensen onze dierbare dieren laten inslapen komt bij vele een groot schuldgevoel naar boven, en of het terecht is of niet het gebeurd, ook bij mij….maar wanneer je echt bij je zelf gaat nadenken zorgen wij mensen ervoor dat onze geliefde dieren met een ziekte of dat ze op zijn , wij ze behoeden voor pijn en lijden……probeer daar eens aan te denken en zorg er voor dat je bij het afscheid altijd aanwezig bent, om ze in jou nabijheid liefdevol te laten gaan…nooit hoef je je geliefde dieren te vergeten, hou de herinnering aan ze vast dan zullen ze altijd heel dicht bij je in je buurt blijven en over je waken.    Geef ze een mooie plaats in je huis waar je ze kan herdenken, maak een mooie collage van je dier zo hou je de herinnering vast.

     Mijn Bams is bijna 14 jaar geworden en ook ik voelde me schuldig, niet ziek en haar toch laten gaan waarom ?  Ze kon niet meer zelfstandig haar gang gaan, niet zelf meer opstaan, ik heb haar waardig laten gaan, ik hou haar herinnering vast dat ze al die jaren bij me geweest is en zij van mij gehouden heeft en ik van haar…Gabrielle, ik hoop zo dat je hier wat aan hebt, en jij ook met liefde aan je geliefde Bobby denkt, en je niet schuldig voelt.

Bedankt allemaal voor jullie lieve reacties!!

Heeft me echt goed gedaan!!