Houd de dief! Of de hardloper/mountainbiker...

Elke hond heeft zijn eigen instinct waar je als baas zijnde rekening mee houdt (als het goed is). Ik heb een aantal border collies gehad, en nu een jonge mechelaar, en het zijn beiden rassen die instinct bezitten om te drijven. Als de honden nog erg jong zijn kan zo'n instinct wel eens tot uiting komen op een manier die niet gewenst is, zoals het drijven op bijvoorbeeld voorbijgaand verkeer, hardlopers en/of mountainbikers. Tenminste, al mijn honden hebben dat wel eens een keer gedaan toen ze nog jong waren. Gelukkig kun je een (jonge) hond veel leren, en is met tijd dergelijk gedrag prima af te leren/om te buigen. Met mijn huidige hond, de mechelaar, vond ik het tijdens de opvoeding onder andere belangrijk dat ze geen succes meer kon behalen en heb ik veelal geoefend aan de lange lijn. Dit werkte goed voor ons, ze is inmiddels ruim anderhalf jaar oud en je ziet dat ze al een geruime tijd mountainbikers/hardlopers/sporters/verkeer/etc negeert. Zodoende kreeg ze steeds meer vrijheid en ook dat gaat hartstikke goed. Ik ben echt een hele trotse eigenaar! Maar nu vond er recent toch een incident plaats. Mijn hond en ik hadden een zeer drukke week achter de rug, en toen gebeurde het dat ze tijdens de vrije wandeling voor het eerst sinds heel lange tijd een hardloper staande hield. Ze had hem gezien en in eerste instantie met rust gelaten, dus hij was haar al voorbij, maar toen hij ter hoogte van mij was besloot ze naar hem toe te rennen en pal voor z'n neus te gaan zitten. Nu schrok die hardloper daar nogal van, wat ik goed begrijp. Dus ik maakte m'n excuses en ik besloot direct m'n hond even op te halen en aan te lijnen. Maar toen mijn hond me zag komen gaf dat haar blijkbaar motivatie om al blaffende rondjes om hem heen te gaan rennen. Normaal gezien speelt m'n hond heel graag "het beste meisje van de klas" als het gaat om luisteren, maar nu moest ik haar gaan vangen. Ik vond het heel vervelend dat dit gebeurde, al kon ik vanuit het oogpunt van m'n hond wel begrijpen waarom. Want nadat ik haar had aangelijnd wilde ze in 1 rechte lijn terug naar de auto en bleek ze bekaf. We hadden ook echt een drukke week gehad, en ze is nog steeds jong. Na voldoende rust te hebben gehad zijn we een paar dagen later naar een gebied gegaan waar veelal op
verschillende manieren gesport wordt door mensen, alleen deze keer voor de zekerheid weer aan de lange lijn gewandeld, maar ze heeft niet meer op of om gekeken wanneer hardlopers of mountainbikers of zelfs sportgroepen ons passeerden. Ik geloof dat er dus sprake is van een incident. Ik heb dit voorval ook besproken met 2 goede hondentrainers. Ik vraag me namelijk af of m'n hond ook overgegaan zou zijn in drijfgedrag als ik haar niet was komen halen. Ze zou op dat moment niet gekomen zijn als ik haar gewoon bij me had geroepen, maar wat als ik keihard weg was gerend? Dan was ze waarschijnlijk wel naar me toe gekomen. Alleen dat is lastig, want je wilt een (geschrokken) hardloper ook het gevoel geven dat jij het als baas oplost, en wat dan als het wegrennen niet het gewenste effect heeft? Blijft een dilemma. Nu ga ik er niet vanuit dat dit nog eens gebeurt, voor de zekerheid gebruik ik voorlopig weer de lange lijn, maar ik zou graag ideeën opdoen hoe te handelen indien dit probleem zich ooit toch opnieuw voordoet. Zijn er creatieve geesten hier op het forum met een trucje wat goed werkt in zo'n situatie? Er zijn vast meerdere eigenaren die wel eens te maken hebben (gehad) met ongewenst drijfgedrag?

Ik heb geen herder maar een newfoundlander……en ook die zijn wel eens , ik noem het dan ondeugend…ik heb van de week ook iets meegemaakt dat ik echt dacht ik heb een perfecte hond, nee dus, ik heb het in het seizoenentopic opgeschreven de belevenis van mijn hond….ik zal het hier ook eens neerzetten..enne ze gaat dus de komende dagen gewoon even aan de lijn….

Geen achtervolging van een fiets of hardloper, maar wil zeggen dat iedere goed luisterende hond eens in de fout gaat toch !

Hier een stoute en zeer ondeugende ogin…..ik word nooit boos op dr nu ook niet, maar…………ze mocht los waar ik wandel, nooit geen probleem , ik riep dr want ze liep wat te veel door de struiken en…ze bukte ja echt, ik zag het, ik riep dr en ze kwam niet, ze sloop op de hurken door dr struiken de hele andere kant op……..  ik sprong de struiken in om dr te pakken en…ik zag ze aan de andere kant gehurkt naar me zien kijken…..twee dingen kon ik doen, dr achterna rennen of doen alsof ik niets gezien heb, koos voor het laatste………. En…….    Ik liep door en stiekum keek ik achterom en ze hopte door de struiken en als ze zag dat ik keek zakte ze door dr poten en weg was ze….met een omloop ben ik door de struiken gegaan ook bukkend, ja jullie verklaren me zeker voor gek, weet ik zeker    Maar waar ik echt een hekel aan heb is een hond die niet komt als ik dr roep…….    En opeens, ik zag ze hoppend,  maar zij zag mij niet, en sluipend door dr struiken kroop ik naar dr toe….stond opeens voor dr terwijl ze boven de struiken keek waar ik was, hahahaha, riem om en…..ik zei niets , ze liep netjes mee uit de struiken en de verdere wandeling …tja aan de riem, jammer voor dr…….en af en toe keek ze naar me op maar ik deed net alsof ik dat niet zag, dat was vanochtend onze wandeling !!!

Wat zeiden de hondentrainers erover?

Ik heb wel een visie erop. De hond liep als ik het verhaal begrijp achter jou. Hardloper passeert en zij reageert pas op het moment dat de hardloper jou van achter rennend benaderd.

Dat is niet het drijven wat aangewakkerd wordt, maar de bewakingsdrift in mijn ogen.

Dat jij vervolgens inloopt, sterkte haar in het gevoel dat ze correct had gehandeld waardoor ze wellicht wat grotere spanning voelde en gesterkt door jou de man ook ging aanblaffen. Dat jij daarop waarschijnlijk wat dringender haar weg bij de man wilde krijgen maakte haar verward waardoor ze even uit je buurt wilde blijven, gok ik hé.

Ik denk dus, dat als jij op afstand had gebleven en niet was ingelopen maar haar had geroepen al dan niet met beloningsbal om te lokken, dat ze naar jou toe had gekomen en de man zijn weg had kunnen vervolgen.

Onze toen nog jonge herder, net een jaar toen reageerde ook instinctief.

Een man passeerde op een brommer, en heel kinderachtig blaffend naar de honden. Daar werd niet op gereageerd.

De andere hond had net ontlast, dus mijn vriend moest de ontlasting opruimen, stond met zijn rug gebogen toen de man op de brommer was omgedraaid en nogmaals blaffend richting de herder aan kwam rijden.

Mijn vriend had dat niet door, kon dat ook niet zien, maar op dat moment besloot Aki dus zelf te reageren, vloog omhoog waarop de man met brommer en al omviel en Aak er boven ging staan. Zo jong als hij was.

-

Niet echt lekker gedrag, wel begrijpelijk gedrag voor een waak en verdedigingshond. Had mijn vriend er al eens voor gewaarschuwd dat hij goed op signalen en reacties van onze hond moest letten, en dit soort dingen voor moest zien te zijn zodat hij leerde dat hij niet zomaar zelfstandig dingetjes op moest of hoefde op te lossen.

Dit zijn nu eenmaal triggers voor dit type honden. Met skaters, gillende kinderen en hardlopers op strand en in duin moesten we ook zeker toen hij pup/jonge hond was aanleren dat die niet zijn om achteraan te vliegen of in kuiten te gaan bijten.. maar dat heb jij ook al van jongs af aan gedaan.

Ze wordt nu gewoon volwassener, dus even weer alert zijn op dit soort dingen of bedenken vanuit welk instinct zij denkt te reageren en daar dus net even eerder zelf op reageren door haar aandacht even bij jou te leggen of op afstand al wat zeggen in de trant van "niet doen, of uhuh". Het is niet zo dat zij nu weer zal gaan reageren op iedere hardloper.. deze kwam gewoon te dicht in jouw cirkel, en te snel.

-

@ Willemijn; natuurlijk heeft elke goedluisterende hond wel eens een moment dat ie niet wilt luisteren. Maar het verschil is met het moment dat jouw hond eens ondeugend was, is dat die van jou verder niemand kwaad doet. Dat doet die van mij ook niet, ze had de hardloper niet aangeraakt, maar ze heeft hem wel laten schrikken. Nu troffen we ook net een persoon die daar erg agressief door werd. Ik was al gemotiveerd om dit soort drijfgedrag te voorkomen, maar nu helemaal. 

@ Blondie: bedankt voor het delen van je visie. Het zou zeker kunnen dat je gelijk hebt. M'n hond liep overigens wel voor me uit (zo'n meter of 15/20 schat ik?), de hardloper kwam van voor naar ons toe rennen. Monkey (met zo'n naam vraag ik natuurlijk wel eens om apenstreken) en ik merkten hem tegelijkertijd op omdat hij net achter hoge begroeiing vandaan kwam. Toen was hij al bijna ter hoogte van haar. Ik riep haar bij me, ik vraag wel vaker haar aandacht op dat soort momenten, en ze kwam naar me toe. Maar ze maakte een eerste foutje, in plaats van door m'n benen liep ze om me heen. Terwijl ze normaal dus heel secuur is, die vindt appel hartstikke leuk! Op hetzelfde moment was de hardloper naast ons en schoot ze erop af. Ze begon echter pas met drijven of aanblaffen toen ik naar haar toe kwam gelopen. 

Monkey is absoluut geen waak- of verdedingshond, al zitten er wel honden in haar bloedlijn die daarvoor opgeleid zijn. Haar vader is politiehond in dienst, ik heb daar altijd rekening mee gehouden. Monkey leid ik op tot psychosociale hulphond en tot speurhond. Werk genoeg dus. Op maandag hadden we een speurles die veel van haar gevraagd had. Ze had een spoor uitgewerkt dat al 40 minuten oud was, van een spoorloper op wie ze nog maar 3x gespeurd had, en het was een spoor van 30 minuten lang. Op spoor komen we altijd genoeg afleidingen zoals sporters/fietsers/andere honden tegen, die negeert ze volledig. Vanuit die ervaring en dus het feit dat die les van maandag zo uitdagend geweest is geloofde de trainer dat dit incident voort gekomen is uit vermoeidheid. En dat het goed is om er altijd rekening mee te blijven houden dat een hond met zoveel werk eens een keertje moe kan zijn. 

Met de hulphondentrainer heb ik het er ook over gehad. Op woensdagochtend is Monkey nog mee geweest de supermarkt in, waar het hartstikke druk was. Ze heeft zich toen helemaal niet laten afleiden. Zelfs niet toen een jong kind haar aandacht wilde hebben en een stuk speelgoed naar haar toe gooide. Het kletterde pal naast haar, en ze maakte er helemaal niets van. Dat vond ik heel knap! In de middag is "oma" nog even op bezoek geweest, wat dolle boel is want die 2 zijn zo gek op elkaar. Toen moest Monkey nog even uit en dat was het moment dat het mis ging. Achteraf gezien heel verklaarbaar, dat vond ook die trainer. Maar hij vond het ook een lastige hoe ik beter had kunnen reageren, want hij snapt dat een mechelaar meer indruk maakt dan een border collie (dat snap ik zelf ook), en dan wil je de hardloper ook laten zien dat je actief handelt. Dus daar had hij dan niet echt een antwoord op, maar zo stabiel als Monkey nu al is heeft hij er alle vertrouwen in dat dit over een jaar niet meer zal gebeuren. Misschien maak ik me wel teveel zorgen, dat doe ik nogal snel  maar deze ervaring zou ik toch liever niet meer mee willen maken. Maar ik wil ook op den duur mijn hond weer los kunnen laten. 

Ja begrijp het…..voorlopig oefenen aan de lange lijn ?   Het agressieve gedrag vind ik na het lezen van je verhaal wel meevallen, nee ik keur het natuurlijk niet goed hoor….herders zijn tegenwoordig in de media toch al de gebeten hond, en wanneer een herder op je afkomt dan als deze hardloper , ja die schrikt er behoorlijk van….      Inderdaad als een grote beer zoals ogin er aan komt, is dat toch even anders dan een herder…..ik begrijp het….  Je hond is nog heel jong, heus het lukt je wel..

" Ja begrijp het…..voorlopig oefenen aan de lange lijn ?   Het agressieve gedrag vind ik na het lezen van je verhaal wel meevallen, nee ik keur het natuurlijk niet goed hoor….herders zijn tegenwoordig in de media toch al de gebeten hond, en wanneer een herder op je afkomt dan als deze hardloper , ja die schrikt er behoorlijk van….       "

Willemijn _ baasje van Ozjin _ Bams ¥ .

Ik bedoelde dat de hardloper/de persoon in kwestie agressief werd. Dat kwam denk ik ook voort uit angst voor wat een herder kan doen. Dat begrijp ik ergens wel. 

Maar je hebt gelijk, voorlopig weer even aan de lange lijn.

Het is me wel opgevallen dat mensen niet veel kunnen hebben van honden, denk ook dat het komt door de negatieve aandacht in de media over …de hond….    Hier gaat de hond van me ook even aan de lijn, er was niemand in de buurt….het scheelt ook dat ik totaal geen drijver hebt, en dat is de herder toch wel een beetje….oefenen, je hebt de hond niet laten gaan je hebt toch direct ingegrepen, herders zijn leergierige honden…je geeft het al aan, lange lijn even en ga de confrontatie eens aan zodat je hond weet, dat het niet gewenst is….     En de hardloper begrijp ik ook wel hoor, als ik wandel met Ogin ( ze is heel groot) en er komt een hardloper aan, stoppen ze, en ik zie ze denken…..ojee.    Zeker als degene zelf geen honden hebben…..en die van mij maakt geen aanstalten om er achter aan te gaan….mooi oefenen, het lukt je zeker wel.

Iets dergeIijks meegemaakt, met mijn o zo brave en zachte toller,  dus geen herder uit politie Iijnen in de voorvaderen. Maar gewoon een jachthond met de ouders rechtstreeks  uit canada. Eerste fok nederlamd, dus niet te vergelijken met de huidige grotere tollers die steviger qua karakter zijn. Gewoon een hele zachte en terughoudende hond was mijn tollertje. Zei je boe dan was ze weg bij wijze van spreken. Tot......

 Ik liep in buitengebied, Mies liep achter mij. En ik hoorde haar opeens heel hard te keer gaan, een hond die anders zelden of nooit blafte alleen bij de postbode, want die liep dan weer weg. Nu deze man die vlak achter mij uit de struiken kwam , liep ook heel hard, met Mies er achter aan......... ik noem dat geen achtervolgings of jacht drift, ik noem dat niet ondeugend of ongehoorzaam,  ik noem dat 100% verdediging., en meer dan terecht, van het vrouwtje.  Ik heb haar de hemel zowat ingeprezen.

Het is zeker fijn als een hond waaks is Ientje! Al vind ik het daarin wel belangrijk dat als ik zeg dat het genoeg is, de hond ook daadwerkelijk stopt. Dat begrijpt Monkey over het algemeen goed. Deze keer met deze hardloper helaas niet, maar ik kan me voorstellen wat Blondie zegt, dat ik onbewust verkeerd handelde waardoor Monkey dacht dat dit was wat ik wilde en in de war raakte toen ik ingreep. Ik weet nog dat toen ze het een andere keer deed bij een mountainbiker, was ze nog een stuk jonger hoor, dat ik gewoon een stok van de grond pakte en daarna was die mountainbiker helemaal niet meer interessant, dus ze kwam naar mij. Hij fietste daar terwijl dat niet toegestaan was, dus ik gaf m'n hond ook enigszins gelijk toen. Maar met die hardloper was ik al zo dichtbij dat ik zonder erbij na te denken dacht van ik loop er wel naartoe en ik lijn haar aan. Ik denk toch dat ik dat beter niet had kunnen doen... 

Toch lijkt me dat een 'normale' reactie, hoor. En voor de hardloper een teken dat jij hem komt helpen in zijn -vanuit zijn standpunt- benarde situatie.

Ik denk dat de hardloper niet zo blij zou zijn als je niet meteen naar hem toe was komen lopen om je hond weg te halen. Je schrijft dat de man nu al agressief werd, wie weet hoe die had gereageerd als je op afstand zou gebleven zijn (en hij het idee had kunnen krijgen dat jij onverschillig stond in de situatie en hijzelf het heft in handen moest nemen). 

Je kan niet alles voorspellen. Dus ik vind dat je prima hebt gehandeld. Ook al liep het daarna niet zoals je had ingeschat, je intentie was gewoon goed. 

Ja is waar, gelijk ingrijpen dat de tegenstander ziet dat je je best doet helpt, en als je je hond aangelijnd hebt, …excuus, mensen worden dan ook rustiger……..niet in discussie gaan als degene blijft mopperen en zich dan blijft agressief gedragen.   Aanlijnen en weg gaan. 

Bedankt voor je reactie @Alaska's finest! Daarin heb je zeker een punt, dat waren ook de gedachtes van m'n trainers. In de ogen van deze hardloper had ik op dat moment sowieso niets goed kunnen doen. Ik kwam haar gelijk halen, bood direct m'n excuses aan en legde uit dat dit om een jonge hond gaat die volop in training is, en waarbij dat normaal gesproken juist heel goed gaat. Ik benoemde dat om hem gerust te stellen, maar het schoot hem juist in het verkeerde keelgat. Hij riep al uit dat hij m'n hond een paar rotschoppen wilde uitdelen. Daar kreeg hij dan geen kans voor omdat ik erbij was/ertussen stond. Had ik daar niet gestaan dan weet je inderdaad nooit hoe die man gereageerd had. Ik weet ook niet hoe ik zelf gereageerd had was hij overgegaan tot schoppen, maar ik denk wel dat die man dan geleerd had dat het vrouwtje nog veel enger is dan de hond. Nu is dat gelukkig niet gebeurd, nadat ik Monkey had gevangen en haar had aangelijnd heb ik nogmaals excuus gemaakt en ben ik zonder de discussie verder aan te gaan weer weggelopen, precies wat @Willemijn zegt.. 

Ik zou er zelf niet zo zwaar aan tillen, zeker niet hoe je het nu omschrijft dat de man richting jou kwam rennen, jij haar riep en zij vervolgens in een bepaalde reactie schoot die niet vreemd is voor menig hond als iemand op jou en je baas komt afrennen, dat hij ook nog eens geïrriteerd reageerde is dan helemaal te verklaren dat zij én jij, even anders reageerden dan hoe er normaal gereageerd wordt.

Persoonlijk.. er is niets gebeurd. Ik zou haar gewoon weer los laten zoals je sinds kort al deed en bij twijfel lijn je even aan met beloning. Nu gaan twijfelen aan haar gedrag is niet goed, dat gaat ze overnemen. Ze deed het al tijden goed, dus vertrouw op haar en op jezelf.

Dat tikkie verdedigingsdrift/alertheid is alleen maar goed, en wat je zegt als je kordaat aangeeft dat het ok is maar dat ze daarna in een zit of af moet en ze doet dat dan is dat prima.

Bij de vorige herders, en de huidige volstond dat, op afstand af laten gaan. Is ook een te trainen oefening, als mensen zien dat op afstand je hond inderdaad af gaat en blijft neemt dat al een groot deel van de angst weg. Is een tip die me ineens te binnen schiet.

Ik vond het steeds vervelender worden dat ik honden terug ging of moest roepen omdat mensen bang waren. Dus op afstand af als mensen eens onverwachts aan kwamen zetten was een prima oplossing, kon ik rustig inlopen en belonen en de mensen waren blij omdat de hond niet meer "los" liep.

Bedankt voor je tip Blondie! Nu je dat zegt herinner ik me dat ik dat ook zo deed met m'n vorige hond toen hij nog jong was. Dat zou ik eens kunnen proberen. Ik besef verder wel dat ik hier niet zo zwaar aan hoef te tillen, maar mijn stress systeem werkt net even anders dan het oorspronkelijk bedoeld is. Voor mij is het ook geen pretje om bijna 2 weken later deze spanning nog te voelen alsof het net gebeurd is. Uiteindelijk met tijd raak ik het wel weer kwijt, maar ik dacht als ik nu weet wat ik bij een eventuele volgende keer anders kan doen helpt dat me vast om het los te laten. 

Niet proberen, als oefening vast gaan trainen op momenten dat het helemaal niet nodig is.

Had zelf dat soort dingen ook niet meer in mijn systeem omdat mijn eerste hond dit deed en door iemand anders was afgericht. Soms ging ik me afvragen hoe ik het dan vroeger anders deed en dan besefte ik dat ik daar dus commanodo's voor had, ook met gebaren op afstand zelfs.. dus dat zijn we onze huidige honden ook gaan aanleren.

--

De stress heb ik zelf soms gevoeld als mensen rot reageerden op mijn honden, maar niet zo als jij dat ervaart vanwege je gestel. 

Tijd terug ging ik bij vreemden via MP wat ophalen. Daar woonde een Duitse herder die in training was als psychische hulphond. De begeleidster van de hond bleef met de hond weg van ons en stond in de tuin. Ze hadden wat issues waar ze niet uit kwamen, de hond viel buiten en binnen enorm uit naar vreemde mensen die te dicht in hun buurt kwamen. De band die ze hadden was fantastisch om te zien, heel hecht samen, maar door het uitvallen was het stress niveau enorm  gestegen, hond liep ook gemuilkorft buiten. Ik durfde het wel aan om ze te ontmoeten. De hond vloog niet uit, gromde niet en bleef rustig. Voor haar en de hond een positieve ervaring dat de hond dus niet altijd zo reageerde en prima in staat zou zijn om gedrag nog om te leren buigen.

Gedrag van die hond was tikkie heftiger hoor, zij kon eigenlijk niet de hond inzetten waar ze voor zou moeten helpen. Terrasje of op vakantie was niet aan de orde op dat moment omdat de hond te fel was.

We komen ze nu nog wel eens tegen en het lijkt al stukken beter te gaan gelukkig.

--

Denk dus ook dat als jij in een gecontroleerde setting nu ervaart, of een trimmer die op ruime afstand je tegemoetkomt en haar aan lange slappe lijn hebt, dat je al beter kunt inschatten of je haar aandacht echt moet vragen of dat zij neutraal blijft en de hardloper verder negeert. En nadat persoon gepasseerd is evt. met een knap hoor of goed zo beloond dat je al weer wat zekerder gaat zijn van jullie als duo.

Het is inderdaad handig om aan te leren, je weet nooit waarvoor je zoiets nodig hebt. Goede tip! En wat mooi dat je die persoon van marktplaats zo'n positieve ervaring hebt meegegeven! Ik herken vanuit mezelf dat je eigen spanning z'n uitwerking kan hebben op je hond,  zeker wanneer de band zo sterk is. Eigenlijk spiegelen ze jouw spanning op het moment dat ze uitvallen. Maar dat besef moet wel even binnen komen, dat de spanning bij jezelf ligt, en niet zozeer bij de hond. Het zal dus niet alleen een positieve ervaring zijn geweest, maar ook een hele leerzame ;-). Fijn dat het vermoedelijk beter met ze gaat! 

Vanmorgen hebben Monkey en ik speurtraining gehad, en zijn we weer een positieve ervaring met hardlopers rijker. Normaal gesproken tijdens het praktijkspeuren zit degene die het spoor heeft uitgelopen ergens op het eind, al dan verstopt of niet. Tijdens het allerlaatste spoor vandaag besloot de spoorloper zich niet te verstoppen, maar terug te rennen over hetzelfde spoor. Ze wist van onze ervaring met die hardloper laatst, en ze wilde eens kijken wat er zou gebeuren. Bewust aan het einde van de training, als Monkey al moe was. Zodoende lopen we dus op spoor en op het eind komt iemand aangelopen met een plant voor haar gezicht (incognito wilde ze zijn). Monkey keek wel even op van dat is vreemd, maar ze was druk bezig en had geen verdere interesse om met die vrouw bezig te zijn. Uiteindelijk passeerde de joggende spoorloper ons op een meter afstand en toen ze voorbij was kreeg Monkey ineens de geur in de neus, van hé, jou moet ik toch hebben! Maar nu liep Monkey nieuwsgierig snuffelend achter haar aan. Zo'n grappig moment en eentje die me goed gedaan heeft . 

Hardlopers en/of fietsers najagen


Deze situatie: Niets tegen de hardloper zeggen, geen sorry helemaal niets

Maar wel: “MONKEY”- “HIER” tegelijkertijd langzaam naar haar toe lopen.

a) Voor je bij haar bent komt ze naar je toe = voor je laten zitten, daarna “voet”, dan samen een andere kant oplopen = braaf zeggen en spelletje spelen ter ontspanning (niet aanlijnen) Dan pas naar de auto

b) Komt ze niet? dan rustig naar haar toe blijven lopen, nu wel aanlijnen en direct commando “hier” (zit voor) Pas als jullie rustig zijn loop je weg (“volg”) dan een licht spelletje spelen en samen rustig de auto in


In dit soort situaties is het belangrijk dat je rustig blijft en niet in paniek raakt want anders kan het zijn dat de hond het heft in handen neemt wat het aanlijnen bemoeilijkt

Eigenlijk mag je honden die al generaties lang voor een bepaald doel gefokt worden niet straffen voor het uitoefenen waar ze juist voor gefokt waren
Wél kan je honden straffen/corrigeren voor het feit dat zij geen commando’s opvolgen en dat is in dit geval “HIER”

Verder is het een dun lijntje tussen een zelfverzekerde hond en een zenuwachtige hond. Want stel je voor dat deze hardloper in zijn angst, irritatie of boosheid de hond een schop of klap had verkocht. Of dat kinderen een voorwerp gooien waardoor ze toevallig wel schrikt.

Situaties als deze kunnen beter vermeden worden

Hoi Pluto, 

Bedankt voor je bijdrage. Ik denk dat als ik naar een willekeurige hondenschool was gegaan, ik vermoedelijk precies jouw advies gekregen had. Daar zit over het algemeen ander soort kennis dan wat ik nu leer tijdens beide opleidingen. Vermijden hoef ik gelukkig niet te doen met mijn hond, en dat gaat ook niet gezien het werk wat ze doet (en waar ze echt goed in is). Monkey is officieel getest en goedgekeurd om als hulphond te mogen werken, op dit moment zitten we zelfs tegen het einde van de opleiding en hebben we de eindtest waarmee Monkey en ik officieel gecertificeerd worden al glansrijk doorstaan. De enige reden dat ze nog niet gecertificeerd is, is omdat Monkey nog erg jong is en nog wat meer tijd krijgt om verder uit te groeien. Ze mag al wel overal mee naartoe en ze doet dit echt uitstekend! Ik ben heel trots op haar en ik heb dankzij Monkey al heel veel beterschap ervaren, de tijd van mogelijkheden is aangebroken en de tijd van beperkingen kan ik steeds meer achter me laten. Dit topic heb ik aangemaakt niet zozeer omdat dit probleem zich regelmatig afspeelt, maar omdat het nu sinds lange tijd weer een keer gebeurd is en ik moeite had om het los te laten. Spanning loslaten is sowieso iets waar ik moeite mee heb. Gelukkig heeft de actie tijdens het speuren van de week geholpen. We hielden bewust rekening met de windrichting zodat Monkey niet kon ruiken dat degene die aan kwam rennen de spoorloper was, die realisatie kwam pas na het passeren, maar je kon zien dat de hond de hardloper met plant verder volledig met rust had gelaten, ook al passeerde deze van dichtbij. De spoorloper in kwestie kent mij en Monkey erg goed, zij had er dan ook alle vertrouwen in dat dit goed zou gaan en ze liet me met haar actie inzien dat ik me hier niet zo druk om hoefde te maken. 

Overigens vind ik een excuses naar de hardloper wel op z'n plaats, de hond deed immers iets wat niet de bedoeling is. Misschien lag het ergens wel bij de hardloper zelf, was hij misschien al kwaad toen hij aan kwam rennen door iets wat niets met ons te maken had. Dat zou verklaren waarom hij zo kwaad werd toen hij staande werd gehouden door een jonge hond. Maar dat weet ik natuurlijk niet... en dan nog is het niet de bedoeling dat de hond erop af schiet. 

Bedankt aan iedereen die de moeite heeft genomen om te lezen en te reageren. Het komt wel goed hier! 

Weet wel zeker dat dit goed gaat, wat knap bij het speuren niet alleen het negeren maar ook dat ze ineens de geur rook die voorbij kwam terwijl ze het spoor van die persoon uitliep!

Jouw hond neemt haar taak gewoon goed serieus, met speuren, maar ook als hulphond. Die waaksheid zit er gewoon wel ook in en als je haar aangeeft wat je daarin van haar verlangt dan komt dat gewoon goed.

Denk eerder dat het juist goed is dat het nu gebeurde, nu ze pas 1,5 jaar oud is en al zo hard op weg om officieel de status hulphond te krijgen.

Ik had trouwens nog eens een voorbeeld van een hond die helaas voor die persoon niet geschikt bleek. Een kruising Duitse herder met labrador. Al waar hij voor opgeleid was deed hij prima (hulphond voor iemand in rolstoel met diverse beperkingen) maar die hond kreeg de beschermingsdrift de overhand en baasje was niet in staat dat onder controle te houden, de hond vloog dus ook uit naar mensen en dieren die te dichtbij kwamen passeren. Dat ging niet met haar als rolstoelgebonden baas.

-

Dat is met Monkey niet aan de orde zo ik lees, dit was een incident maar wel handig denk ik voor je om nu wat handvatten te hebben waarom ze nu plots zo reageerde. En heel fijn dat je een groep mensen om je heen hebt die met je meekijken en ook dus de moeite nemen om zo'n situatie weer na te bootsen.

@Pluto, je kunt niet dingen vermijden als ze plotseling gebeuren. Zeker niet bij een hond die in opleiding is tot hulphond.

Je kunt leren van het gedrag en je eigen gedrag om er indien nodig anders op te reageren in de toekomst.

Dat vind ik ook gelden voor honden die niet als hulphond worden opgeleid.

Je weet pas hoe een hond reageert (en jijzelf) als een situatie soms ineens ontstaat.

Volgens mij is me ook wel eens verteld dat om een hulphond te laten slagen, mens en hond een goede match moeten zijn. Je kunt een hond alles leren, maar als de match er niet is met de persoon die ze moeten helpen dan wordt het geen succes. Betekent overigens niet dat de hond dat de hond per se ongeschikt is voor het werk, want in andere handen kan het wel goed gaan. 

Monkey heeft zeker geen moeite met mensen/dieren die dichtbij komen, helemaal niet als ze aan het werk is. Ze houdt hoogstens de boel iets extra in de gaten, maar daar blijft het bij, wat ik juist wel fijn vind. Binnen onze straat kan het nog wel eens voorkomen dat ze wel moeite heeft met situaties die te dichtbij of te dominant voorbij komen, maar die momenten zijn prima herkenbaar (ze laat vooraf duidelijke signalen zien) en er is ook prima op in te spelen. Ik vind het juist wel fijn dat ze dat kleine beetje beschermingsinstinct heeft, maakt dat ik me altijd veilig voel met haar aan m'n zijde 

Dat heb ik ook gehoord inderdaad. Zeker bij de pittigere honden, zoals jouw Monkey. Herders zijn geweldig maar ze zijn niet voor iedereen weggelegd. In veel handen zou zo'n hond ongeschikt kunnen zijn maar met jou is het een match en gaat het geweldig. Mijn trainer heeft het over mijn hond ook wel eens gezegd als ik weer eens twijfelde over haar geschiktheid. Het is niet de hond alleen die zorgt voor geschiktheid maar uiteindelijk ook het team, met mij samen gaat ze als een trein en is ze 100% geschikt, maar er is zeker een kans dat ze dat in de handen van een ander niet was geweest want het is een hond waarmee je wel moet kunnen werken. Natuurlijk zijn er grenzen, maar de combinatie speelt wel echt een belangrijke rol.

Wij hadden laatst een soortgelijke 'tegenslag' zoals jij met Monkey had, alleen dan met een andere hond. Ze rende zo hard op een andere hond af uit enthousiasme dat die andere hond ontzettend schrok en in blinde paniek ging rennen. Daar wilde ze uit lompigheid achteraan. Toen ik riep kwam ze bijna direct terug en ze was dus eigenlijk heel erg braaf voor haar leeftijd, maar ik voelde me er erg naar over en heb er nog best lang en veel last van gehad. Inmiddels weet ik nu dat dit iets is waar we echt verder aan zullen moeten werken (het netjes kennismaken met andere honden), maar ik heb het wel losgelaten. We trekken er lering uit en willen eraan werken, meer kunnen we niet meer doen!

Nou ik moet zeggen dat ik veel vermijd hoor als mijn reuen rond de 1,5 jaar oud zijn. Dan lopen ze eigenlijk alleen los waar ik ruim overzicht heb en ze op tijd terug kan roepen. Dus niet waar joggers plots om de hoek kunnen komen omdat ik weet dat dat fout kan gaan. Al gaat het natuurlijk ook bij mij wel eens fout.

Ik vind het zelf altijd lastig als een hond al van jongs af aan het stempel hulphond krijgt. Misschien ook omdat ik het in mijn omgeving al een paar keer fout heb zien gaan. Niet dat dat hier zo is. Volgens mij heeft TS heel realistische verwachtingen van een puberhond.

Maar ik zie toch een trend waar vanaf heel jong al op een hond geleund wordt ipv dat de hond eerst gewoon zonder verwachtingen volwassen mag worden. Ook ik ken honden die hierdoor zijn doorgeslagen in beschermingsdrang ten opzichte van hun onzekere baasje. Nogmaals, niet dat dat hier aan de orde is. Maar ik vind dat het ook wel heel makkelijk wordt weggewuifd.

Net al iedereen hier ken ik de hond en het baasje niet. En ik denk dat iedereen wel eens met een 1,5 jaar oude hond in zo'n lastige situatie is beland. Maar ik denk wel dat veel baasjes hier minder last van hebben achteraf. Op het moment baal je dat je de situatie fout hebt ingeschat. Je maakt je excuses en loopt door. Maar als het een hulphond moet worden ligt er zoveel meer druk op. Waardoor dit soort situaties veel meer stress geven. En dat begrijp ik heel goed. 

Maar ondanks deze opmerking hoop ik natuurlijk dat het bij jullie zo goed blijft gaan als het nu gaat en wens ik jullie veel succes samen. 

@ Klara: hoewel het absoluut niet mijn doel was met dit topic, vind ik het niet erg om dieper in te gaan op het feit dat mijn hond hulphond in opleiding is. Ik denk namelijk in je tekst toch hier en daar wat vooroordelen te lezen. Allereerst is de basis bij mij en mijn hond gericht op samenwerking. Daar startte ik gelijk mee toen ik haar als pup kreeg. Ik heb m'n hond een zeer uitgebreide socialisatie gegeven, en die socialisatie hield niet alleen dat zij kennis maakte met allerlei verschillende situaties en prikkels, maar dat dat in rust gebeurde. Monkey was als pup wat onzeker en gevoelig, dus elke keer wanneer ik haar aan nieuwe prikkels wilde introduceren, moest ik het goede voorbeeld geven en dus bij mezelf te rade gaan hoe het met mij ging, was ik rustig (en zo nee, hoe raak ik dat kwijt voor we beginnen), stond ik zelfverzekerd rechtop en hoe was m'n ademhaling - hoe is de spanning op de lijn, wat vertelt m'n hond? Als ze het te spannend vond nam ik meer afstand, ging weer het hele lijstje af net zolang totdat mijn hond rustig de situatie kon observeren, en dat heb ik altijd beloond. Daarna konden we steeds meer stapjes dichterbij maken zonder dat de spanning opliep, totdat ze helemaal niets meer maakte van mensen/dieren/prikkels die dichtbij kwamen. Zodoende heeft deze hond en deze opvoeding me heel veel over mezelf geleerd, en als ik eerlijk ben heeft het ook wel echt heel wat van me gevraagd, maar dat maakt ook dat het nu veel beter met me gaat. En dit is nu onder andere waar psychosociale hulphond over gaat: honden houden je een enorme spiegel voor, simpelweg gewoon door wie ze zijn. Op deze opleiding leer je dat te lezen, waardoor je zelf al actie kan ondernemen voordat je spanning te hoog wordt. Was het dan slecht dat ik me zo toegewijd heb om de socialisatie op deze manier vol te houden, tot ik zeker wist dat mijn hond er echt klaar voor was om meer te gaan leren als hulphond? Ik weet wel zeker van niet, mechelaars willen zo graag voor je werken maar het kunnen nogal druktemakers zijn als ze jong zijn. Ik denk dat mijn consequente opvoeding niet alleen mezelf, maar ook mijn jonge hond iets gegeven heeft, namelijk heel veel rust en beheersing die ik nu allemaal terug krijg als ze voor me werkt als hulphond. Ze heeft inmiddels best al goed zelfvertrouwen in drukke onverwachte situaties, puur om hoe ze altijd en overal geïntroduceerd is. Ze weet precies wat ik verwacht van haar door wat ze vanaf pup aan heeft meegekregen. Ze vindt het ook hartstikke leuk om samen wat te doen (en dat neemt ze inderdaad gewoon heel serieus). En omdat zij mee is en me steunt kan ik veel meer doen. Dat is wel heel fijn en heel welkom als je al zo lang ziek bent. Daarnaast is het ook goed om te realiseren dat de meeste mensen die kiezen voor een psychosociale hulphond (zelf op te leiden), vaak vanwege hun gezondheid niet meer zoveel kunnen doen. Zeker in het begin kan de hond eigenlijk meer prikkels aan dan hun begeleider, maar alles werkt stap voor stap. Het is ook een leerproces voor de persoon, niet alleen voor de hond. Het onder druk zetten bij een psychosociale hulphond gaat niet werken, en dat geldt voor zowel de mens als de hond. 

Verder mag Monkey rustig de tijd nemen om uit te groeien tot wie ze is. De puberteit is een levensfase van de hond waarin deze zijn/haar talenten ontwikkelt. Tijdens deze fase, toen Monkey ongeveer 9 maanden oud was, heb ik gezien dat zij het ontzettend leuk vindt om te mogen speuren en hier ook veel talent voor had. Zodoende heeft zij dus haar "sport" zelf mogen kiezen, ik lette simpelweg op de signalen die ze mij liet zien. Daarmee zet ik mijn hond zeker niet onder druk, in tegenstelling tot mensen die een hond nemen om een bepaalde sport mee te gaan doen, dat ligt meestal al vast als ze een puppy kopen. Tijdens het speuren is samenwerking cruciaal, je moet je hond goed lezen wil je succesvol een spoor uitlopen, zeker wanneer deze iets ouder zijn. Zet je de hond tijdens het speuren onder druk dan is de kans zeer groot dat je hond er gewoon mee stopt. Omdat beide opleidingen zo gebaseerd zijn op samenwerking en je hond goed leren lezen, passen ze perfect bij/naast elkaar. Ik denk dat dat maakt dat het al zo vlot een succes is voor mij en Monkey. 

Dat betekent dat ik inderdaad een goede match ben met mijn hond. Dankjewel @Octavia! Dat maakt me een hele goede baas voor deze hond, maar ja, ik ben niet perfect. Ik kan inderdaad spanning als de gebeurtenis in dit topic maar moeilijk loslaten. Maar het komt wel goed.. ik trek hier ook lering uit. En ik heb inderdaad hele fijne mensen om me heen die ons hierin begeleiden. Daarnaast kan ik me nog herinneren dat mijn vorige hond me ook wel eens in ongemakkelijke situaties gebracht had, het hoort ook een beetje bij het opgroeien. 

@ Octavia; wat goed dat je het hebt kunnen loslaten, en dat je dit moment hebt aangegrepen om ervan te leren en het opnieuw weer aan te gaan! Jouw hond zit zeker op zijn plek bij jou, leuk om te horen dat jullie ook zo'n goed team worden/zijn!! En leuk om een update van jullie te lezen, ik was stiekem al benieuwd hoe het met jullie gaat 

Wat een mooie uitleg, Susanne!. Ik zie heel veel overeenkomsten in hoe Monkey is getraind met hoe mijn hond wordt getraind. Mijn hond heeft ook al vanaf jongs af aan het stempel 'hulphond in opleiding'. Dat betekent niet dat er op haar geleund is. Met een psychosociale hulphond in opleiding moet je je er in mijn ogen bewust van zijn dat je de eerste paar jaar misschien nog geen hulp hebt van de hond omdat de hond zelf tijd nodig heeft om de wereld te leren kennen en op te groeien. Dat is in mijn ogen de enige manier waarop een hond stabiel genoeg kan worden om op latere leeftijd in bepaalde situaties wél op de hond te kunnen bouwen.

Hier waren de eerste anderhalf jaar behoorlijk heftig, veel van mijn problemen werden erger omdat ik er continu een hond bij had die er ook nog weinig van snapte. Ik moest inderdaad dingen veranderen in mezelf om er voor haar te kunnen zijn en haar stabiliteit te bieden. Ik heb daardoor ontzettend veel over mezelf geleerd en al enorm veel vooruitgang geboekt terwijl zij nog niet eens taken had geleerd, ik heb manieren gevonden om rust in mezelf te vinden die ik zonder haar nu nog niet had gekend. Onder druk zetten is hier ook nooit gebeurd, gaat ook niet werken, daar is ze het type hond niet voor. Bij druk gaat ze in verzet en doet ze het niet meer. Ze is gelijk klaar met je als je dat probeert. 

Mooi om te lezen hoe jullie proces verloopt met de honden, zowel bij Octavia als bij Susanne!

Ik ben blij dat je je goed voelt om jouw ervaring hier ook te delen. Ik ken behalve mezelf verder niemand die deze opleiding volgt, dus het is interessant en heel herkenbaar om ervaringen van jou te lezen. Jullie zijn goed bezig, wat fijn dat jij inmiddels ook al beterschap ervaart!! Ik hoop dat jullie nog meer mogen groeien in dit proces en dat het leven samen met je hond weer een beetje leuk en normaal mag worden!

Ik merk dat er zo af en toe toch wat vooroordelen zijn over hulphonden, mensen maken zich zorgen of er wel voldoende aan de hond wordt gedacht, en door het bespreekbaar te maken komen mensen gelukkig al snel tot andere inzichten. Het is inderdaad absoluut een jarenplan, dat een hond zich kan ontwikkelen tot hulphond. Ik vind juist dat bij deze opleiding (dat geldt eigenlijk ook voor de opleiding tot speurhond) heel veel rekening gehouden wordt met de hond zelf. Jonge dieren krijgen absoluut alle tijd om uit te groeien en zich te ontwikkelen. Er is heel veel respect voor de hond. Natuurlijk komen hulphonden wel eens in situaties die stressvol zijn voor de hond, maar het is wetenschappelijk bewezen dat het stress level van een hulphond niet hoger ligt dan die van de gemiddelde huishond. Vaak zie je juist dat ze gelukkiger zijn omdat ze een job hebben en veel aandacht van de baas krijgen. 

Monkey en ik zijn over een paar maanden officieel gecertificeerd. Dat betekent ook niet per se dat de hond al klaar is om al zijn taken uit te voeren. Het betekent dat zij en ik als team voldoende zelfstandig zijn om verder te groeien. Vorige week zijn we geheel vrijwillig naar het ziekenhuis gegaan. Dat was voor Monkey de eerste keer. We zijn een paar minuten binnen geweest, hebben even gezeten in het rustige gedeelte en even in het drukke gedeelte, en dat ging goed. Eerste succes was daarmee behaald en we gingen naar buiten terwijl ik me nog goed genoeg voelde en de hond dus ook. Dat was dan de hulphondentraining voor dat moment. Als ze straks gecertificeerd is verwacht ik ook niet dat ik Monkey direct mee kan nemen zodra ik op afspraak moet in het ziekenhuis. Na certificering gaan we op dezelfde voet verder, stap voor stap. We groeien ernaartoe dat het wel kan! 

Ik ken eigenlijk ook niet zoveel mensen die het doen. Er is wel een hele community, maar daarin voelde ik me niet op mijn gemak en ik merkte bovendien dat ik veel ging vergelijken met hoe andere honden het deden en dat ik dan vond dat wij het niet goed genoeg deden. Dus ik houd me bewust ook niet zo bezig met de 'hulphondenwereld', maar soms mis je dan wel eens iemand bij wie je een herkenbaar verhaal kunt lezen ja. 

Die vooroordelen hoor ik best vaak eigenlijk. Het is niet alsof ik ermee te koop loop maar als mensen in het losloopgebied horen dat mijn hond een hulphond in opleiding is zijn ze altijd verbaasd dat ze überhaupt mag loslopen, met andere honden mag spelen en zichzelf vies mag maken. Volgens mij is het beeld vaak dat mijn hond geheel in dienst staat van mij en geen eigen persoonlijkheid en hobby's zou mogen hebben. Ik leg dan altijd maar uit dat als dat het geval was, ik geen hulphond aan haar zou hebben want dan zou mijn hond gewoon niet meer voor me werken. Daar is ze veel te eigenwijs voor. Ik herken de situaties die soms worden omschreven wel, ik heb ook wel eens situaties gezien waar ik mijn vraagtekens bij zette, maar die gevallen zijn volgens mij echt in de minderheid. Alle psychosociale hulphonden die ik 'ken' hebben het volgens mij ontzettend goed.

Wij hebben nog een paar dingen waaraan gewerkt moet worden, maar ook wij zijn straks afstudeer-klaar. Maar een aantal van de dingen waaraan we nog werken hebben het ook nodig dat ze nog wat ouder wordt, dus het is belangrijk dat ze die tijd ook gewoon nog krijgt. Ook hier betekent straks afgestudeerd zijn niet dat we klaar zijn of dat ze helemaal perfect is, we blijven onze dingetjes hebben en we zijn nooit uitgeleerd. Maar ik weet ook niet of ik wel uitgeleerd zou willen zijn, ik vind het zo leren samen met mijn hond echt een van de meest waardevolle dingen die ik de afgelopen jaren heb mogen doen.