Herplaatsen of aanzien

Hallo allemaal.

Sinds een weekje hebben wij een pup in huis. Hij is echt een schatje en doet het goed. Super chill, slaapt goed en luistert goed. Mn man en kind vinden het geweldig, maar sinds dag 1 voel ik me zo depressief en heb nu ook meerdere keren per dag paniekaanvallen. Moet de hele dag huilen, ben aan de dunne, eten is lastig en slapen gebeurt ook nog maar amper (niet door de pup).

Als sinds ik klein was wilde ik mn eigen hond en ben er ook mee opgegroeid. Iedereen zei dat het super veel werk zal zijn, maar dat vind ik super meevallen. Het ligt dus niet aan de voorbereiding, de verwachtingen, mn andere huisgenoten en al helemaal niet aan de hond, maar aan mij.

Nu vraag ik me af wat wijsheid is; het nog een tijd aanzien en hopen dat het overgaat. Met als risico dat dit niet gebeurt, ik me nog ellendiger voel en een al gehechte pup een ander huis moet zoeken. Of hem nu herplaatsen nu hij nog maar kort hier is en niet super gehecht? (Wordt echt helemaal rustig bij het idee dat ie weer weg gaat)

vind dit echt verschrikkelijk, het hebben van een eigen hond is een droom en dan krijg je dit =[

Wat vervelend dat je je zo voelt. Zelf heb ik hier geen ervaring mee maar ik zie het hier op het forum regelmatig langskomen dus je bent zeker niet de enige met deze gevoelens. Er reageren hier vast nog wel mensen met ervaring hiermee maar ik dacht dat dit vaak wel van voorbijgaande aard is. Een nieuwe pup is best een grote verantwoordelijkheid en ik kan me voorstellen dat het je, nu de pup er eenmaal is, overvalt. 

Eigenlijk klinkt je hele verhaal positief (leuke pup huisgenoten blij), alleen je gevoel klopt niet op dit moment. Ik zou het even de tijd geven, jezelf nu ook de druk opleggen om te kiezen voor een herplaatsing helpt waarschijnlijk niet mee. Misschien helpt het om voor jezelf het één en ander op papier te zetten om wat meer inzicht te krijgen in waar je gevoel vandaan komt. Bijvoorbeeld wat je blij maakt maar ook wat je zorgen zijn. 

Dit komt echt heel vaak voor.  Het schijnt de zgn. puppy blues te zijn.

Probeer  samen met je man een oplossing te vinden.  Als het écht niet gaat, neem contact op met de fokker. Een goede fokker wil een pup graag terug, om te voorkomen dat de pup via Marktplaats gaat zwerven....

Dit zie je inderdaad vaker voorkomen.

Misschien is het de verantwoording die je plotseling hebt die beklemd, drukt en angstig en depressief maakt. Zorg goed voor jezelf, en geef het de tijd zou ik zeggen. Je zenuwstelsel is nu van slag, alles moet eerst weer balanceren. 

Langzaam wennen aan de pup in kleine stapjes, hem goed leren kennen, hoe hij zich ontwikkeld, een band opbouwen, dat is een heel proces (van beide kanten). 

Makkelijk gezegd maar probeer toch te genieten van de pup, niet zomaar een pup maar een persoonlijkheid, die je mag leren kennen.

Ik zou het dus zeker tijd geven, en zoals al geschreven, goed voor jezelf zorgen en ook nog steeds de dingen doen die jou ontspannen en jezelf dwingen goed voor jezelf zorgen en niet teveel druk op jezelf te leggen.

Zoek idd eens de puppy blues op. Had ik ook last van met mijn eerste pup. 

zij was alles wat ik wilde en wist zeker dat ik er mee door wilde gaan, maar ik werd wel overdonderd door alles wat er bij kwam kijken. Voelde mij zo verantwoordelijk en wilde alles goed doen… met als gevolg veel emotie en mij niet goed voelen. 

na een paar weken ging het echt beter! 

als je zeker weet dat de hond verder niet te kort komt, en als je zeker weet dat je een hond in het toekomstplaatje past. Dan zou ik het nog even aankijken! 

Is er een partner of wat familie die je kunnen ontzien ? 

Bedankt voor de lieve reacties. Jullie zeggen nog even aankijken. Maar ik denk niet dat ik dit qua gezondheid langer dan twee weken ga volhouden. Wat is lees over de puppy blues kan het wel maanden duren. Krijg bij de gedachten alleen al een paniek aanval (nummer 3 van vandaag). 

Ik denk overig niet dat het de plotselinge verantwoordelijkheid is. Ben honden gewend, wist van te voren precies waar ik aan begon en dat valt dus juist super mee. Eigenlijk valt alles aan de pup super mee (Behalve dit dan). En dat maakt me dan ook zo geschrokken en bang dat het niet (op tijd) voorbij gaat.

De hond komt qua aandacht en basis verzorging niks te kort, maar heb wel het idee dat hij het voelt. Als mn man er is dan is de hond blij en alleen met mij wordt hij gelijk wat ingetogener. Vind dat ook wel een dingetje (als in sneu voor de hond, dat heeft ie totaal niet verdient).

sorry als de tekst een beetje onoverzichtelijk is.

Wat ontzettend jammer zou het zijn als hij weg moet. Wellicht voelt het nu als een goede beslissing maar wat als je spijt krijgt, dat je het gevoel hebt dat je misschien langer had kunnen aankijken. 

Probeer voor jezelf te achterhalen wat de reden is voor je gevoel. Sterkte ermee en ik hoop dat je een goede beslissing neemt!

Ja, dat zal echt super jammer zijn. Maar heb liever spijt dat hij weg is naar andere mensen die niet de hele dag depri om hem zijn dan dat ik het nodeloos te lang probeer.

Wil gewoon het beste voor mn hond en weet niet of dat wel bij ons is.

(eigenlijk heb ik voor mezelf al besloten dat ik hem wil/moet herplaatsen, maar wil graag weten hoe buitenstaanders met honden ervaring hier tegenaan kijken. En misschien dat het helpt om er toch nog wat moed in te houden of zo. Weet het niet.)

Echt super trouwens al die super lieve reacties <3

Misschien eerst eens met een psycholoog overleggen? Ik vind t best een heftige reactie, maar zou je je beter voelen als de pup weer terug naar de fokker is?

Heel veel sterkte in ieder geval.

Ja als je de beslissing al genomen hebt...

Maar je geeft zelf aan dat alle omstandigheden wb de pup goed zijn alleen jouw gevoel niet. Maar waar het precies vandaan komt weet je niet zeg je. Vandaar mijn mening dat ik nog even zou aankijken. Maar dat is aan jou natuurlijk. Wederom sterkte! Ps heb je zulke gevoelens eerder gehad? Depri en niet goed in je vel? Overigens vroeg je om 9.30 uur of je nog moest aankijken en nu (niet lullig bedoeld hoor) zeg je dat je eigenlijk al hebt besloten. Snap je wat ik bedoel je te zeggen?

als ik dit zo lees ben je er volgens mij al uit?

Het is ook een vrouwending. Je hartstikke druk maken over alles, paniekaanvallen, etc. Het klinkt als een angst- en piekerstoornis, want er is eigenlijk niets aan de hand.

Je maakt je vooral druk over eventuele gebeurtenissen. Gelukkig zijn gebeurtenissen zelden zo erg als we van te voren inschatten. 

Wat ik zou doen. Is met de fokker bespreken hoe je je voelt. En dan overeenkomen dat je het 3 maanden aankijkt, of een 'termijn' waarbij jij je goed voelt. Dat haalt de druk eraf, want je hebt een plan B, als het over 3 maanden nog steeds zo verschrikkelijk is als het extreme angstscenario in jouw hoofd, breng je je hond terug naar de fokker. Maar ik kan je garanderen dat je het over 3 maanden heel anders ziet

Ze geeft aan dat ze het niet langer dan twee weken volhoudt. Maar hou er rekening mee dat herplaatsing niet betekent vandaag of morgen wegbrengen. 

Dat zou ik ook doen, want het is wel meteen een heftige beslissing. Daarnaast dadelijk krijg je er ontzettend spijt van achteraf...en dan is het vaak wel te laat om de pup dan terug te krijgen. Hoe staan je man er kinderen hier sowieso in? 

En wat Joop ook zeg het is volgens mij ook meer een vrouwending. Ik had niet echt de puppyblues maar vond er echt niks aan. Dat hele pup-gebeuren en nergens heen kunnen..... Heb ook wel eens zitten huilen en ook wel dat ik dacht 'Oooo waar ben ik aan begonnen'. Terwijl ik dat met onze andere hond helemaal niet eens heb gehad (of niet kan herinneren). 

De puppiebleus is zeker een realistisch iets, maar het wordt ook wel heel erg snel geroepen. Niemand weet wie je bent en hoe jouw emotionele/ mentale/psychische situatie is. Misschien kamp je al langer met psychisch leed en is een puppy hebben net de druppel, ik weet het niet. Daarom denk ik dat je niet alleen hier, maar bij je huisarts moet zijn en zeker ook bij je gezin. Denk ook aan het pupje, die dit allemaal voelt, hier niet voor gekozen heeft. Sterkte. 

Had voor mezelf vanochtend ook al besloten, maar koos er voor dat in de eerste instantie niet te vermelden ;).

Ik merk wel dat zolang als ik eraan denk dat het tijdelijk is en hij weer weg gaat ik er redelijk rustig onder blijf. Onder die voorwaarden kan hij rustig blijven tot er een ander baasje gevonden is.

mn man en ik hebben het er ook over gehad. Eerst met het idee tot een bepaalt moment aanzien ook inderdaad, maar die termijn (2 maanden) is voor mij zo ver weg. Bovendien geef ik het zo weinig slagingskans. Vind het vooral zo sneu voor de hond. Hij is geweldig en heeft dit niet verdient. Mede daarom ben in ook geneigd om voor zekerheid te gaan en hem nu te herplaatsen nu hij nog niet zo gehecht is en makkelijk een ander baasje kan vinden. (Dat ik daarna zelf sneu is dat het niet gelukt is boeit me minder).

Sorry, de tekst gaat een beetje alle kanten op. Hoop dat het nog te lezen is. Snap niet helemaal hoe dat quoten werkt, dat zal het wel wat overzichtelijker maken denk ik XD.

hoedan ook. Man vind beide opties oke. Hij kan niet in mn hoofd kijken en gaat dus met mij mee. Zoonlief zal het jammer vinden als de hond weg moet, maar gaat er wel overheen komen.

nogmaals bedankt voor alle lieve reacties!

Een belletje naar de fokker of die de pup terug neem ?    Zodat zij een nieuw baasje kan zoeken voor de pup ?  Je eerlijkheid siert je, en wat ik tussen de regels lees, hoop dat je goede hulp krijgt dat verdien je.  

Nou daar kom ik dan, het is zeer zeker geen aanval maar ik vind het raar, waarom, zal je dan denken.

Je schrijft "Mn man en kind vinden het geweldig, je vind het niet veel werk, en dat je je hele leven al een hond hebt willen hebben, nu vraag ik me af, valt het dan tegen, is je droom niet je droom?

Je schrijft tegenstrijdig, het ligt niet aan de pup, je slaapt niet niet omdat de pup je wakker houd dus het ligt allemaal niet aan de pup.

De pup is dus niet het probleem, de puppyblues is vaak dan men het best veel werk vind, moe is en denkt dat ze het niet aan kunnen.

Ik lees dat eigenlijk niet bij jou?

Waar ligt het dan aan, de droom die toch geen droom is? bang om je te hechten? Praat met iemand, huisarts/psycholoog, want als het niet aan de pup ligt, dan hoeft die ook niet weg lijkt mij?

Ga er even uit, desnoods in de avond als je overdag op de pup moet passen, ff wat anders dan de pup, en kijk of je je beter voelt. Even ME time voor jou dus.

En vraag je af waarom je je zo depri voelt, soms denkt men dat een pup alles op zal lossen, of een kind, en dan blijkt er toch een onderliggend probleem te zijn.

Dit is echt geen aanval, maar ik begrijp het gewoon niet.

Praat met de fokker sowieso of die je pup terug wil nemen, een goede fokker doet dat wel hoor.

En als je echt heel zeker weet dat je dit niet wilt, dan knopen hakken en actie ondernemen.

Dat je hondje wat gematigd is bij jou, die voelt gewoon aan, en dat is juist heel fijn, daar kan je in de toekomst veel aan hebben.

Heel veel succes met je beslissing welke je ook neemt.

Je hebt het goed yooop, het probleem ligt helemaal bij mij. Schijnbaar kan ik het er niet bij hebben of zo.

nu kan ik wel hard aan mezelf gaan werken, maar is dat eerlijk tegenover de hond? Moet hij dan hier blijven en hopen dat het beter gaat? Of kan ik beter nu de knoop door hakken? Hij is een lieverd en verdient dit totaal niet. Ben echt boos op mezelf, maar kan er (zeker op de korte termijn) weinig aan veranderen)

het is een lastig dilemma. Mn man en ik gaan het vanavond nog eens goed bespreken. Zal jullie morgen laten weten wat het geworden is. 

Heel erg bedankt voor alle reacties. Jullie hebben geen idee in hoeveel dit geholpen heeft. <3

Ik wil ook nog wat schrijven zeggen…..je voelt je niet fijn maar weet je dat een hond je daarbij heel goed kan helpen om je leven op de rails te krijgen…nu is het een pup, je geeft aan je vind het een lieve pup met weinig zorgen voor je…..straks als die ouder is en voor jou een echt maatje is kan de pup jou gaan helpen……ik pusch niets hoor, niets, maar heb het zelf lang geleden heel moeilijk gehad en zat met een drie maanden oude pup, ben zo blij dat ik de pup niet weggedaan heeft, die heeft me geholpen om verder te kunnen…..denk er eens over na, niemand is perfect, ik niet en ook jij niet, nogmaals een pup kan zoveel gaan betekenen als die ouder wordt voor jou.  

dat zie ik niet als sneu voor de hond als hij jouw stemming aanvoelt, hij heeft er niets mee te maken schrijf je, het zit in jou. Honden zelf zullen dat denk ik dan, niet zo aanvoelen als wij mensen.

Wat ik nog mis in het verhaal is dat je niet alleen bent om zo`n beslissing te maken, je man en kinderen en de hond hebben het supergoed met elkaar, teleurstellen zal je hen ook niet willen.

Een beslissing zou ik niet maken in tijden van paniekaanvallen, depressie e.d. Eerst aan jezelf werken en tot rust komen, nu niet aan de hond denken, die is in goede handen. Wel uiteraard bespreken met man en kinderen (als de kinderen oud genoeg zijn, dat je het op dit moment heel moeilijk hebt). Gewoon afwachten ben ik ook geen type voor, ik zou me dan inlezen of hulp zoeken wat voor jou de beste ondersteuning is.

Ik denk ook dat er dan een onderliggend probleem is. En dan snap ik dat je het er nu niet bij kan hebben maar geldt niet voor iedereen dat  - gedurende de tijd dat de hond bij je is, dus zijn hele leven- er altijd dingen kunnen gebeuren waardoor je je niet zo goed voelt. Snap je wat ik probeer te zeggen? Maar als je zelf overtuigd bent dat het niet gaat dan is dat natuurlijk jouw keuze en doe je wat het beste is. We kennen je niet persoonlijk en dus is het lastig te oordelen. 

Ik hoop dat je snel beter voelt en hopelijk laat je nog even weten hoe en wat. Groetjes!

Hier iets soortgelijks mee gemaakt. Ik ging kijken naar een pup. Maakte afspraak om haar te halen. Een schatje. Terug naar huis , paniek, in huis, ziek, overgeven, diarree, paniek. Toen heb ik de keus gemaakt, het is nog niet de goede tijd. Ik heb de pup afgezegd. Enorm begripvolke fokker. Teleurstelling maar geen spijt gehad. Wel enorme rust in mijn hoofd.

Meteen Daarna heb ik hulp gezocht en een half jaar later kreeg ik Diki, en we zijn de grootste maatjes, toen was het duidelijk wel de goede tijd voor mij. Wel heb ik gelijk een hondentrainer gevraagd om mij te begeleiden, dat terwijl ik al tig jaren hondentraining gaf.  Diki is mijn hulphond geworden en ze waarschuwt me oa bij overbelasting en paniekaanvallen. Het lukt niet iedere keer, maar ik heb zoveel aan haar. 

Weet dus dat als je nu besluit en dat besluit heb je eigenlijk al genomen, je rust krijgt, maar dat het later alsnog goed kan komen.

Heel veel succes en sterkte.

Heb je je besluit genomen, regel dit dan zo snel mogelijk bij de fokker. Win win voor de pup die snel bij een nieuwe baas kan wennen en voor de fokker die wellicht nu nog een nieuw baasje op de wachtlijst heeft.ook voor je kind beter anders hecht deze zich nog meer.

wat voor hond is het eigenlijk?

Je kunt het ook als een kans zien die je nu geboden wordt om aan jezelf te werken. Een hond kan daarbij therapeutisch ook zo ontzettend goed zijn op de lange duur.

Succes!

Ik zou zelf adviseren: aanzien.

Ik ben zelf door heel wat diepe dalen gegaan tijdens de puppytijd. Geen gemakkelijke pup. Geen klik.

Ik ben van mezelf best perfectionistisch. Je wilt het goed doen. Je wilt niet opgeven.

Maar ik ben ook wel realistisch. Het gaat niet altijd vanzelf in het leven. Het hoeft niet allemaal een 'droompuppyverhaal' te zijn, zoals het beeld vaak door anderen wordt voorgeschoteld. (Ik bedoel niet anderen hier op het forum, ik bedoel meer het 'man's best friend' imago, in boekjes die je leest, op social media, etc.)

Ik heb doorgezet en ik heb er geen spijt van. Ten eerste draait het niet alleen om mij. Het draait ook om de hond (die het goed bij ons heeft). Het draait ook om andere gezinsleden. Ik heb zo enorm veel van mijn hond geleerd.

Bovendien kunnen je lichaam en je geest veel meer hebben dan je denkt. Onderschat jezelf niet.

De knoop is door gehakt. Hij gaat weer terug naar de fokker. Dit lijkt ons de veiligste en beste optie ook omdat hij nu nog makkelijk naar een ander gezin kan zonder daar wat aan over te houden en ook voor onze zoon die wel een beetje sneu is ervan, maar er nu nog wel redelijk makkelijk overheen komt. Mn man staat er vrij neutraal in allemaal, dus voor hem was het ook geen probleem. De fokker was super begripvol en omdat ook zij vond hoe sneller hoe beter gaan we hem morgenochtend al daarheen brengen. Ze had het er ook over dat ze wellicht al mensen had die hem wel zouden willen hebben dus hopelijk kan hij snel door =].

allemaal super bedankt voor de hulp! Jullie hebben ons erg geholpen met het maken van deze keuze

wauw

Ik denk dat je een goed besluit hebt genomen. Een hond houden tegen je zin omdat je hem nu eenmaal hebt, en wat zullen anderen zeggen is niet goed. Dat geeft uiteindelijk ook voor de hond niets goeds.

Goed van je dat je contact gezocht hebt met de fokker, voor jou een rust, en je zoontje komt er wel overheen, en je man steunt je…toch fijn dat we je enigszins hebben kunnen helpen, voor jou alleen maar goeds voor in de toekomst.