Ik wil over haar praten

Hoi allemaal.

wij hebben afgelopen woensdag onze lieve vriendin in laten slapen. 
Ik moet het even van me afschrijven..

Al een tijdje was ze niet fit. 3 maanden geleden is ze geopereerd aan een bult in haar flank. Waarschijnlijk was dit een tumor. 
ze knapte op, ging weer spelen en vond het leven leuk.
mijn man en ik hebben toen afgesproken dat iedere dag goed naar haar zouden kijken. Zolang zij van het leven genoot was het goed, zodra we daar aan twijfelde zouden we actie ondernemen. 

2 weken geleden leek ze een soort aanval te krijgen. Iets in haar hoofd. Wankelend lopen, onzeker, in de war. 
Dit is 3 maal gebeurd maar ze knapte telkens binnen het kwartier weer op.

als er visite kwam begroette ze nauwelijks meer. 
We zagen hoe onze andere hond steeds meer afstand van haar begon te nemen. 
tot ze woensdag hijgend in haar bench zat en niet meer uit wilde. Toch is ze meegegaan maar onderweg brak mijn hart.. 
Die bruine ogen die mij vragend aankeken met een blik; help me.

het was duidelijk: ze genoot niet van het leven, ze had pijn. 
ik heb toen 9.30 de DA gebeld en we konden 16.00 terecht. 
Een afspraak, waarvoor? Geen idee, omdat ze op was, pijn had. Niet meer wilde.. 

de loop van de dag knapte ze op, twijfelend of we nog naar de DA moesten gaan. Je houdt jezelf zo voor de gek, omdat je niet wilt, want je weet dondersgoed wat er gaat gebeuren.. 

haar buik werd loop van de dag opgezet.. 

16.00 naar de DA. In de wachtkamer een blij eitje. Braaf, nieuwsgierig, lief voor alle mensen daar.. zou ze hebben geweten wat er ging gebeuren? De dierenarts zag haar en schrok van haar, zo afgevallen, en die buik..

ze kreeg een echo en haar milt bleek vol tumoren te zitten. Het was helemaal aangetast. De tumoren hebben de milt gescheurd waardoor er veel bloed in haar buik terecht was gekomen. Haar oogleden werden met de seconde bleker.. 

haar bloed was aangetast waardoor ze bloedpropjes in haar hoofd had gekregen.. 

het was een duidelijke zaak. Ze moest ingeslapen worden. 

Ze snuffelde richting de snoeppot, kreeg een brokje. Waarna het slaapmiddel werd ingebracht. 

6 x infuus geprikt, haar bloed stolde zo snel dat het niet lukt.uiteindelijk kreeg ze een spuitje recht in haar hart. 

De eerste twee dagen mag het verdriet er zijn. Vragen mensen hoe het gaat. Maar dan lijkt het dat je verder moet. Ieder leven gaat verder, wat logisch is. Maar ik heb juist de behoefte om over haar te praten. Tevertellen hoe ik haar mis, mijn trouwe vriendin. 
hoe lief ze voor m’n kinderen was.  Hoe zij mij aanvoelde.. 

elke avond als ik op bed lig en mijn ogen sluit zie ik haar voor me.. bij de DA. Dat moment.. zo verdrietig. Ik lig maar te malen. Geen idee waarom. Het was de juiste keuze. We konden niet anders . We hebben haar het meeste pijn bespaard. De kinderen hebben mooie herinneringen aan haar. Het is goed zo.

 Verdriet mag, ook als het lang duurd bij je, je lieverd is een gezinslid geweest , en is er nu niet meer, dat je vragen hebt is logisch, heel verdrietig wat er allemaal in haar lichaam gebeurde dat is heel wat geweest, en kom gerust hier praten je bent nimmer te veel, mijn Bams is is alweer een poosje weg en nog heb ik er verdriet over, praat er met mensen over die dit begrijpen, en dat kan hier zeker, veel sterkte.    

Bedankt voor de reactie. 
Juist omdat ik mensen zoek die mijn verdriet kunnen begrijpen wilde ik het hier plaatsen. 
Mensen die begrijpen dat je je niet compleet voelt.. 

Ik droomde als klein meisje altijd van een grote hond. Mocht het nooit van mijn ouders. 
Liep als alternatief met veel honden uit de buurt. 
Toen ik eenmaal samen ging wonen met mijn man heb ik haar cadeau gehad. Mijn droom kwam uit. 
ondanks de vele vooroordelen over haar ras was ze zo’n liefdevolle hond. Mijn kinderen en ik konden alles met haar. Nog nooit heeft ze lelijk gedaan. Daar ben ik haar zo dankbaar voor, dat ze zo liefdevol en betrouwbaar was. 
Helaas is ze maar 7,5 geworden. 

Heel veel sterkte!

Heel jong Jessica, en een prachtige profiel foto van dr, …….je hebt mooie herinneringen aan dr…..hier op het forum zijn er ook eigenaars van jouw ras, en ook hele lieverds hoor…..Jessica, ben even gaan kijken op je profiel, prachtig gedicht, prachtig verwoord, was ze een boerboel of mastif ?  Vertel eens hoe heette ze ?

Heel veel sterkte gewenst.

Er zijn op dit forum veel mensen die begrijpen hoe je je voelt.

Wat zal het oorverdovend stil en leeg  zijn in huis.

" Heel jong Jessica, en een prachtige profiel foto van dr, …….je hebt mooie herinneringen aan dr…..hier op het forum zijn er ook eigenaars van jouw ras, en ook hele lieverds hoor…..Jessica, ben even gaan kijken op je profiel, prachtig gedicht, prachtig verwoord, was ze een boerboel of mastif ?  Vertel eens hoe heette ze ? "

Willemijn _ baasje van Ozjin _ Bams ¥ .

Ze heette Kenzi. Ze was een Boerboel. Klein formaatje. Ondanks haar forse ouders was ze op haar top rond de 65 kilo. 
Altijd samengesmolten met onze JackRussel Reu. Lagen altijd bij elkaar. 

Hier met de kat en papegaai erbij

Jessica, ze was prachtig, mooi slank, mooie naam zeg, Jessica hoe gaat het nu met de jack russel, kan je merken dat hij zijn maatje mist ?   Papagaai loopt los , geweldig….een hele roedel bij je thuis. 

Ik leef met je mee en snap heel goed dat je erover wilt praten ... Mijn Dobber is anderhalve week geleden ingeslapen en dat heeft toch echt wel veel impact! Je ziet hoe je hond steeds slechter wordt en ik zelf heb daarom ontzettend veel zorgen en stress gehad. Helemaal als het dan voor je gevoel weer een tijdje beter ging en ze dan toch ineens weer aftakelt. Dat hele proces met al die gevoelens moet nu allemaal een plekje krijgen en dat zal bij jou ook zo zijn, denk ik. 

Houd je vast aan de wetenschap dat je het beste hebt gedaan voor je hond. Houden van is ook loslaten, al zal ik de eerste zijn die weet hoe gemakkelijk je grenzen gaat verleggen. Het is zo gemakkelijk om te denken: kijk, ze knapt weer een heel klein beetje op, misschien wordt ze wel weer beter! Zelfs nadat ik 29 juli de dierenarts én het crematorium had gebeld, heb ik toch nog een moment gehad waarop ik het gevoel had dat het iets beter ging en dat ze misschien toch niet ingeslapen hoefde te worden ... IJdele hoop, dat weet je diep vanbinnen wel. Maar toch, totdat ze echt geen hartslag meer heeft, is er die hoop. 

Jullie hebben, als ik het verhaal zo lees, echt de juiste beslissing genomen en haar kunnen behoeden voor een laatste stukje intens pijn en lijden. Dan neem je de keuze die het beste is voor je hond. Iemand omschreef dat voor mij als de laatste vriendinnendaad die je je hond kunt bewijzen. Dat vind ik een mooie gedachte. Dat je een heel verdrietig moment op die manier kunt afsluiten en nog meer lijden hebt voorkomen. Het maakt het gemis niet minder, maar het steunt wel. 

Sterkte!

" Jessica, ze was prachtig, mooi slank, mooie naam zeg, Jessica hoe gaat het nu met de jack russel, kan je merken dat hij zijn maatje mist ?   Papagaai loopt los , geweldig….een hele roedel bij je thuis.  "

Willemijn _ baasje van Ozjin _ Bams ¥ .

Nee die hadden al afscheid genomen. Ze zaten altijd samen. 
En opeens kwam de Jack bij ons zitten en zat zij zelf in de bench. Dat was voor ons ook wel een teken dat het niet goed was. 
En hij lijkt er geen last van te hebben, is vrolijk, doet z’n dingetje en zoekt haar niet of iets..

" Ik leef met je mee en snap heel goed dat je erover wilt praten ... Mijn Dobber is anderhalve week geleden ingeslapen en dat heeft toch echt wel veel impact! Je ziet hoe je hond steeds slechter wordt en ik zelf heb daarom ontzettend veel zorgen en stress gehad. Helemaal als het dan voor je gevoel weer een tijdje beter ging en ze dan toch ineens weer aftakelt. Dat hele proces met al die gevoelens moet nu allemaal een plekje krijgen en dat zal bij jou ook zo zijn, denk ik. 
 
Houd je vast aan de wetenschap dat je het beste hebt gedaan voor je hond. Houden van is ook loslaten, al zal ik de eerste zijn die weet hoe gemakkelijk je grenzen gaat verleggen. Het is zo gemakkelijk om te denken: kijk, ze knapt weer een heel klein beetje op, misschien wordt ze wel weer beter! Zelfs nadat ik 29 juli de dierenarts én het crematorium had gebeld, heb ik toch nog een moment gehad waarop ik het gevoel had dat het iets beter ging en dat ze misschien toch niet ingeslapen hoefde te worden ... IJdele hoop, dat weet je diep vanbinnen wel. Maar toch, totdat ze echt geen hartslag meer heeft, is er die hoop. 
 
Jullie hebben, als ik het verhaal zo lees, echt de juiste beslissing genomen en haar kunnen behoeden voor een laatste stukje intens pijn en lijden. Dan neem je de keuze die het beste is voor je hond. Iemand omschreef dat voor mij als de laatste vriendinnendaad die je je hond kunt bewijzen. Dat vind ik een mooie gedachte. Dat je een heel verdrietig moment op die manier kunt afsluiten en nog meer lijden hebt voorkomen. Het maakt het gemis niet minder, maar het steunt wel. 
 
Sterkte! "

Dobber †

Dat begreep ik inderdaad. Had je stukje gelezen. Ook nog sterkte met het verlies. 
mij vind het zo bijzonder hoe andere mensen denken dat het binnen een paar dagen wel weer over is, dat verdriet. 
terwijl zij de geen was bij wie je altijd jezelf kon zijn. Bij wie je kom huilen en lachen maar die het altijd goed vond. 

Ik kan me voorstellen dat je het van je af wilt schrijven. Je verdriet is ook nog zo vers. Het was echt je maatje, het is niet niks om die te moeten laten gaan.

Heel veel sterkte de komende tijd. Het verdriet blijft, maar de scherpe kantjes gaan er op den duur af.

Wat een verdrietig en dat blijft voorlopig nog wel even zo. 7 En 8 maanden geleden, heb ik in 1 maand tijd twee zieke oudjes moeten laten inslapen. Ik mis ze nog steeds en ben echt nog wel in de rouw, maar het gaat zeker wel beter dan toen. Geef het gewoon de tijd waar jij je goed bij voelt. Ben "blij" te lezen dat je meteen actie heb ondernomen en voor je hond koos. 8 Jaar geleden ook een hond moeten laten gaan (abrupt) aan een milttumor, vreselijk. In mijn hoofd is dat mijn hondje pijn heeft het allerergste wat er is, nog erger dan de wetenschap van het gemis dat gaat komen. Daarom kan ik ook heel snel handelen en schakelen, denk ik. Altijd fijn te lezen dat meerdere mensen daarvoor kiezen als het moment daar is. Heel veel sterkte 

Heel veel sterkte.

Allereerst heel veel sterkte. Zo zwaar om je maatje te verliezen. 

Natuurlijk wil je over haar praten, heel erg logisch! Ik denk dat mensen die geen hond hebben zich niet kunnen voorstellen hoe het is om je maatje te verliezen. Maar die mensen zijn er wel, hier ook dus ik zou gewoon hier van je afschrijven. Het is een proces waar je door moet maar niemand vertelt je hoe je dat moet doen. Je maatje zit voor altijd in je hart!  Nogmaals sterkte.

Heel erg veel sterkte de komende tijd 

Iedereen bedankt voor de reacties. 
Ik zie dat veel mensen al eens een maatje zijn verloren. Ik begrijp dat het wat tijd nodig heeft en ik kan het wel een plekje geven, vooral omdat het bij de dierenarts zo duidelijk was. Als zij had gezegd dat we eventueel nog een operatie konden proberen en we daar niet voor gekozen hebben had ik mezelf nu misschien heel schuldig gevoeld. 

Het gevoel is gewoon dat ze 7,5 jaar bij ons was. Je kon niet om haar heen. Oh zo lief en lomp. 
Maar dat het lijkt of niemand aan haar of ons denkt terwijl ze het juist verdient om over haar te praten. 

Maar dat zijn dus mensen die het niet kennen, die intense dierenliefde. Bij het lezen van het gedicht hierboven krijg ik tranen. Dat zegt genoeg. Herinneringen gaan nooit verloren. Liefs 

Ja liefde is soms ook loslaten. Hoe moeilijk ook. Maar denk dat je weet op welk moment je DE beslissing moet nemen. Dat voel je gewoon.

Schrijf vooral, wij hier begrijpen het heel goed, veel mensen snappen het niet, hier wel hoor.

Ik wens je heel veel sterkte..