Depressie na verhuis

Hey,

lange uitleg maar ik wil alle factoren meegeven

Ik zit momenteel met handen in het haar vanwege een grote gedragsverandering bij onze 2 jarige teckel Tuurke. We zijn in Maart verhuisd naar een nieuw huis, nieuwe gemeente. We hadden vroeger geen tuin, dus vele wandelingen en losloopweide, maar hebben nu wel een tuin, speciaal voor hem gekozen eigenlijk; die ligt wel dichtbij containerpark waar al eens luid lawaai kan zijn. Mar vroeger woonde we aan viaduct en treinspoor en daar keek die zelfs als puppy nooit van op...

In begin (maart : april) ging alles prima, wandelen, spelen, knuffelen; alsof er niets was veranderd.

Sinds begin Mei zagen we dat Tuurke zich vaker wat afzonderde in keuken, niet echt graag in de buurt meer gaat wandelen en sinds twee weken is hij echt heel asociaal naar ons geworden. Waar hij vroeger altijd in zetel lag bij ons savonds of op zijn gemak in mandje tijdens dat we werken, ligt hij nu zowat continu in bench. Spelen in de tuin is wel even leuk (met balletje gooien) maar zodra je stopt met gooien wil hij terug naar binnen. En wandelen in buurt op jaagpad is onmogelijk, hij wil geen stap zetten. Als ik echter zeg 'auto' of 'fiets' veert hij recht en overal waar we da komen wandelt en crosst hij als vroeger. Ook bij vrienden is hij zoals vanouds en stuift door hun tuin. Dus enkel in nieuwe huis en tuin is hij een vodje.

Fysiek is hij ok, bij dierenarts geweest en wel een medicatie (telenzil) gekregen tegen stress/angst (ivm met containerpark lawaai mss)

Hij eet wel nog (maar was nooit een goede eter) en speelt soms wel, maar het is echt andere hond in huis. 

Ook hier zullen verschillende meningen zijn, maar moet ik nu hem express meer aandacht geven (beloon ik dan zijn sip gedrag?) of gwn routine oppakken,  wil hij erbij zijn, des te beter en dan veel positieve aandacht geven? Moet ik vertrouwen dat tijd zijn werk zal doen? Het duurt wsl ook even eer de pillen werken.

Ikzelf mis ook wel onze oude buurt en de losloopweide, denk dat hij daar wel dagelijks zijn vriendjes zag maar had niet verwacht dat hij zo zou kunnen treuren. Ik kan wle nog naar die oude losloopwei gaan, maar is al 20min met de auto dus is niet zo evident als vroeger

Mijn hart breekt omdat ik hem zo gelukkig wil zien en dat momenteel echt niet geval is en je wil toch enkel beste voor je beestje. 

Mijn eerste reactie was. Ben je zelf wel gelukkig met de verhuizing? Zo niet, grote kans dat de hond jouw emotie oppikt.

Mijn tweede reactie is, ondanks de eerste reactie, laat heel uitgebreid medisch onderzoek doen. Is er bv bloed geprikt? Is er naar zijn rug gekeken (teckel, dus grote kans op problemen in de rug).

De herrie die heel anders is dan de treinen die hij van pup af aan heeft meegemaakt kan zeker ook meewerken.

Heeft hij zich een keer bezeerd in jet huis, verkeerd gesprongen of noem maar op. 

Wat is er anders in het huis? Kan er een bv zoemend of hoog geluid zijn dat jij niet hoort?

Heb je een luchtverfrisser hangen in huis? Wegdoen dan. 

Probeer te achterhalen wat er in huis kan zijn. Ik noem alleen een paar voorbeelden.

Is alles nagekeken en gezond, neem je dan hond mee naar buiten, ga  dagelijks wandelen? Een tuin is geen vervanging voor een fikse wandeling, met lekker rennen en snuffelen en spel. Ga terug naar die speelweide, zeker doen.

En als dat niet helpt, vraag een gedragstherapeut mee te kijken. 

Ik ben in April met Abel verhuisd en precies een week vond hij het het einde. Het is alsof hij dacht: jeuj vakantie met al onze spullen en toen draaide het helemaal om. Heftig naar bezoek, niet alleen kunnen laten, veel stress en niet eten. Ik zat met mn handen in het haar. Heb niet heel lang aangekeken  maar een gedragstherapeut mee laten kijken (vooral vanwege zijn heftigheid naar bezoek). We zijn nu 4 weken verder en het is al een groot verschil door de tips en handvaten die ik heb gekregen. Geef het tijd. Het kan tot 6 maanden duren tot ze gewend zijn. Ook hier amper losloop mogelijkheden vs de hei in Hilversum als achtertuin. Probeer dat toch op te zoeken. En wat bij mij heel erg hielp, brokjes verstoppen in huis (eerst makkelijk) zodat hij op een speelse manier zonder stress het huis kan verkennen. 

En vergeet niet af en toe zelf je rust te pakken, ik kon ook moeilijk landen en mis mijn oude ‘thuis’ en vind het nog steeds wennen. Ook dat voelen ze ;). 

Vaak is het toch zo dat een hond niet zo reageert op een verandering van een verhuizing, katten hebben dat wel maar honden niet direct, als het baasje er maar is…..je beschrijft dat er in het begin een fijne tijd was in het nieuwe huis….zou je toch eens niet even aan je dierenarts kunnen vragen voor een geheel onderzoek of je hond lichamelijke problemen heeft ? Vind het ook niet normaal dat jullie lieve Tuurke, opeens een agressie jegens jullie laat zien…er zou wat aan de hand kunnen zijn met de hond.

Hij is grondig nagekeken bij DA, en feit dat hij holt en speelt als altijd (elders) en wel eet doet vermoeden dat het niet lichamelijk is.

Er is nu effectief ander lawaai in de buurt (containerpark en nu ook zwembadpomp van de buren), daarom dat DA pilletjes gaf die stress verlagend zijn. Maar die hebben tijd nodig om te werken...

Ik wil ook de angst niet groter maken, maar ook daar lees je conflicterende info over 

- troosten als hij buiten is zodat hij zich gesteund voelt of negeren en zelf normaal doen buiten

- op de wandeling wil hij geen stap zetten, dus ik probeer met voertjes, met aaitjes, met joepie vrolijk huppelen (alle puppy trukken). gaan we 5km verder wandelen : geeeen probleem.

We gingen vroeger 3x wandelen (smorgen klein, smiddag groot en savonds naar losloopweide) en wouden wel een tuin om ons leven ook iiiieeets minder rond de walks te laten draaien en omda we ook zagen hoeveel plezier hij er in heeft als hij bij mijn ouders bvb is. Maar een lusteloze hond is ook niet wat we wouden...

We werken ook elke dag van thuis (tenminste 1 iemand) dus zulke stress ervaart hij ook niet, en mag eigenlijk altijd overal mee...

Ik overweeg ook GT, gewoon geen idee welke actiepunten ik kan nemen die ik niet al geprobeerd heb (hem uit bench halen en bij ons leggen / overdreven blij zijn als hij eruit komt / hem negeren / expres leuke dingen doen of toch "forceren" mee te komen in de routine wandeling)

Maar zoals je wel zegt: ikzelf heb nu ook  immens stress en sipheid dat hij sip is of dat ik het verkeerd doe. dat kan ook niet bedoeling zijn.

Kan het ook zijn dat nu heel warm is ? Honden zijn wat ..moe..van de warmte…en hebben dan geen zin in een wandeling…

" Kan het ook zijn dat nu heel warm is ? Honden zijn wat ..moe..van de warmte…en hebben dan geen zin in een wandeling… "

Willemijn _ baasje van Ozjin _ Bams ¥ .

hebben we ook gedacht maar vorig jaar met hittegolf ging die nog express in zon liggen en als ik 'auto' zeg dan veert hij recht, stormt naar die voordeur en is ready to go. bedankt wel om mee te denken :)

" hebben we ook gedacht maar vorig jaar met hittegolf ging die nog express in zon liggen en als ik 'auto' zeg dan veert hij recht, stormt naar die voordeur en is ready to go. bedankt wel om mee te denken "

Fien

Vind het verdrietig voor jullie en zeker voor de hond….   Misschien heel vroeg in de ochtend gaan ? En dan de rest van de dag eens aankijken wat die wilt, en natuurlijk alleen nu met het warme weer hoor..

Kan zo maar hoor dat hij bepaalde vriendjes mist van de losloopweide of juist die wandelingen. Heb toevallig iemand op het werk die naar de overzijde van het complex is verhuisd, zijn hond blijft stoicijns naar de oude voordeur trekken en de oude tuin. Dus ja, een hond kan de oude vertrouwde omgeving missen.

Denk dat je veel input moet gaan geven om de tuin eigen te maken samen met je hond, blijkbaar niet gevoelig voor geluiden maar de huidige zijn natuurlijk wel vreemd. Samen activiteiten doen in de tuin kan ervoor zorgen dat het allemaal wat vertrouwder raakt. Iets moeilijker voor jouw want lees dat je hond niet echt voedsel gemotiveerd is maar je kunt wellicht wat favoriete speeltjes in de tuin verspreiden. Begin met gewoon dichtbij met de deur open in de tuin te gaan zitten.

Die GT zou ik zeker aanraden ook om wat je zelf zegt hoe je jezelf voelt. Ik kreeg van iedereen goedbedoelde tips en adviezen maar werd er alleen maar wiebeliger en gefrustreerder van. Het sprak elkaar tegen en ze kennen Abel niet zoals ik hem ken. De GT heeft bij mij echt voor rust in de tent (vooral bij mij in mijn onzekerheid naar hoe dit aan te pakken met Abel) gezorgd en dat heeft voor veel meer rust gezorgd bij Abel. Een week na de laatste sessie is Abel gebeten door een Jack Russell, dat was echt heel erg schrikken en k*t, ook omdat ie t hier al zo lastig heeft. Maar met een paar tips en adviezen ook van hem toen, gaat het nog steeds gelukkig ok. 

Ik heb intussen twee vrijblijvende intake gesprekken geregeld voor komende week en morgen komt ook al iemand langs.

Ik hoor van mijn man dat hij alweer hele dag op de grond ligt. zoiets wil ik echt niet laten aanslepen.

Je noemt de zwembadpomp bij de buren. Is het sindsdien de verandering. Want dat is in hondenoren een rot geluid. Goed dat je iemand in de arm neemt.

Wat sneu en lastig om te achterhalen wat er speelt. Niet alle medische aandoeningen zijn direct uit te sluiten dus ik zou dat nog wel in je achterhoofd houden, mocht dit aanhouden. 

Hebben de buren misschien een apparaatje staan dat ultrasone tonen geeft om bijvoorbeeld katten te verjagen? Dat kan erg veel stress geven aan alle wezens die dat kunnen horen. 

.

kleine opvolging voor wie wil weten 

- Ja, Tuurke heeft last van de verhuis, het huis is groter, er is plots een tuin. Allemaal dingen die wij denken "leuk", dingen waarvan hij denkt : wat is dit nou!? En het is niet vakantie want wij zijn wel in onze dagelijkse sleur vrij snel moeten gaan.

- Er zijn sinds Mei werken begonnen aan het jaagpad dat zo een 100m naast ons huis ligt. ze boren een nieuwe sluis en dat gaat gepaard met trillen/boren/luid geluid. Samen met onzekerheid omtrent nieuwe woning geeft dit een angst reactie waardoor hij wegvlucht in klein hoekje.

- Ik maak het "erger" door hem in die angst te steunen door zelf ook ongerust te zijn, hem constant te willen troosten en extra speciale leuke dingen te gaan doen op verre andere plaatsen (dus echt eerst auto/fiets nemen) als hij ligt te treuren.

De werkpunten zijn weer meer tonen dat wij hier wel op ons gemak zijn, meer terug mentale spelletjes met hem doen waarbij zijn focus op ons ligt en leren, in de tuin extra spelen (voertjes verstoppen etc idd) enthousiast zijn en onnozel, NIET meer zo bemoederend troosten en wél extreem prijzen als hij zelf uit bench komt en bij ons komt.

Ik blijf ook de medicatie geven die DA heeft gegeven om stress verlagend te werken. 

Ergens allemaal dingen die ik wel weet en in theorie niet lastig zijn, maar het is wel niet altijd zo eenvoudig om die knop om te draaien van niet meteen te willen sussen, troosten en zelf ook heel ongerust te zijn. 

Over drie weken volgt nog een sessie om het wandelen op dat jaagpad aan te pakken. Tot zolang zullen we wel wat andere routes wandelen samen 

Fien, even wat uit de wereld helpen. Je mag je hond wel steunen. Angst is een emotie en kan je niet belonen.  Wel afleiden, wel leuke dingen doen,  maar niet zo overdreven dat hij er van schrikt. en ja, wat je zegt, laat zien dat jullie tevreden en gelukkig zijn, want een hond neemt zo snel gedrag vd baas over. 

Ik denk dat het boren, trillen , op jet jaagpad,  dat dat vooral de angst veroorzaakt. Ga daar dus niet lopen zolamg ze bezig zijn,

Een bange hond is het moeilijkste wat er is om dat weer in de goede richting te buigen.

ja ik kan hem steunen door leuke dingen te doen ter afleiding en de dingen te benoemen en zelf kalm te zijn. Maar ik trooste door hem echt al zielig hoopje te behandelen en zelf echt heel sip te worden. 

De werken zullen helaas wel enkele maanden duren, en van mij moet hij zeker niet lansg de werken zelf, maar toch tenminste weg ervan willen wandelen. ik kan niet elke wandeling eerst fiets / auto nemen of drukke 'stadsdeel' doen. maar eerst focussen we idd op in huis en tuin zijn zelfvertrouwen vergroten.