Onverwachts overleden

Vorige week is ons teckel Teun van 8.5 jaar plots overleden.

Ik wil via dit bericht mijn ervaring delen, mijn verdriet wegschrijven en zijn er wellicht gelijkgestemde die het zelfde hebben meegemaakt.

Vorige week donderdagavond kwamen ik samen met mijn gezin (vrouw, zoontje en twee teckels) terug van twee heerlijke weken in Zeeland.

Net voordat we thuis kwamen had Teun in de auto overgegeven, maar hier dachten wij toen niks bij. We hadden het idee dat hij wellicht wagenziek was geworden.

Thuis gekomen zijn we de spullen gaan uitladen en toen bleek dat Teun ook binnen nog een keertje had overgegeven.

Ik besloot toen om de hondjes maar even uit te laten en toen viel het mij op dat Teun heel kortademig was.

Ik heb dit toen gefilmd en naar een bevriende dierenarts gestuurd. Deze gaf als advies om naar de praktijk te komen.

Bij de praktijk is Teun gecontroleerd en  zijn er röntgenfoto’s gemaakt. Hierop werd zichtbaar dat Teun hoogstwaarschijnlijk vocht in zijn longen had en ook zagen ze dat zijn hartje iets vergroot was.

Teun heeft vervolgens een prik met vochtafdrijvers gekren en ik kreeg ook vochtafdrijvers mee voor de komen dagen. Voordat we weg gingen, hebben we Teun nog even bij het zuurstof gehouden.

Het doel was om de vocht in zijn longen weg te krijgen en als dit gelukt was, zouden we aan hartmedicatie gaan beginnen.

Eenmaal thuis gekomen vond ik na ongeveer een uur dat het niet beter ging met Teun. Hij bleef benauwd en ging ook heel raar hoesten. Bij de laatste hoest kwam ook nog wat rood vocht mee.

We zijn vervolgens direct naar het dierenziekenhuis gegaan en daar is hij opgenomen en in een zuurstofkooi geplaatst. Ik kon verder niks meer doen en ben vervolgens naar huis gereden.

Een half uurtje na thuiskomst werden we echter al gebeld dat het niet goed ging met Teun en of we met spoed naar het ziekenhuis konden komen. Het ging dusdanig slecht dat Teun ingeslapen moest worden.

We hebben toen als een gek een oppas voor ons zoontje geregeld en zijn naar het ziekenhuis gereden (Het was inmiddels 3 uur s’nachts)

Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen hebben we Teuntje direct in laten slapen. Na het overlijden kwam er direct een hele boel vocht uit zijn longen.

Het verliezen van onze teckel Teun is voor ons het ergste wat er tot nu toe in ons leven is overkomen. Ik heb het er erg moeilijk mee en blijf met de vraag zitten hoe het zo snel heeft kunnen gaan.

Wat hebben we het over het hoofd gezien. Achteraf gezien ga je terug denken of we signalen hebben gemist. Teun was altijd al wat langzamer met lopen, maar rende daarin tegen wel achter balletjes aan.

In december hadden ze wel een klein ruisje ontdekt, maar dit moesten we even aankijken. Aangezien hij nooit echt extreem buiten adem was, hebben we het ruisje ook nog niet verder laten onderzoeken.

Teun was gewoon lief en vrolijk als altijd en ook tijdens de vakantie leek zijn gedrag niet anders.  Het enige wat wij merkte is dat hij af en toe moest hoesten, maar wij dachten dat dit kwam omdat hij gras aan het eten was.

Ook de bewuste donderdagochtend vond ik hem langzamer lopen dan normaal, maar aangezien hij vaker wat trager liep zocht ik hier verder niks achter.

Al met al is het in onze beleving heel snel gegaan en zagen we het niet aankomen. Hij was de jongste van de twee en we hielden eerder rekening met het overlijden van zijn oudere teckelbroertje Rens van 12.5.

Nu zijn we vooral aan het rouwen en ik merk dat ik er de hele dag mee bezig ben. Alle kleine dingen in en om het huis doen mij herinneren aan Teun.

Alles voelt een beetje leeg aan en ik vind weinig plezier in de dingen die ik doe. Ook de wandelingen met Rens zijn enorm wennen en voelen incompleet aan.

Er veel over praten helpt wel, maar ik probeer de stille momenten te vermeiden. Ik ga er vanuit dat dit gevoeld met de tijd wel weer zal slijten, maar voor nu is het gewoon enorm k.t.

Ook voor Rens vinden wij het enorm zielig dat hij zijn maatje kwijt is. Hij zal dit ook moeten verwerken. Hem alleen laten voelt daarom ook extra zielig.

Olaf.

Wat ontzettend verdrietig, zo jong nog en zo snel gegaan…neem de tijd om te rouwen en ja, praten helpt, en kom gerust hier vele hebben een overlijden meegemaakt met een dierbare hond en weten wat het voor jullie betekent, heel veel sterkte met dit grote gemis van jullie Teun.

Olaf….ook voor Rens is het verwerken van zijn maatje, extra aandacht, en ga wandelen op vreemd terrein waar Teun en Rens samen niet zijn geweest, ook ik had een rouwende hond, was erg om aan te zien, arts gaf me het advies, wandelen op vreemd terrein en echt dat heeft geholpen, en wat meer aandacht nu geven…..ook dieren rouwen en men moet daar zeker ook aandacht voor hebben…..

Heel erg veel strekte de komende tijd 

Ach wat verdrietig, heel veel sterkte!

Het is herkenbaar voor mij helaas. 9 jaar geleden bijna identiek aan wat jij schrijft. 

Mijn hond was actief, had nog actief gesport de ene week en we zijn nog een strandwandeling gaan maken. Enige wat mij opviel was dat ze soms wat slomer soms was en veel hijgde. Het zat me niet lekker. Op een woensdag 2 dagen na de strandwandeling naar de da gegaan, die dacht toen aan een longontsteking, maar op vrijdag ochtend stond ze me aan te staren, wilde niet gaan liggen en was haar hele buik opgezet.

Met gierende banden naar de da, waar toen met moeite foto's gemaakt konden worden (lucht tekort omdat ze op haar rug moest liggen) en constatering vocht bij de longen en acuut hartfalen.

Ook mijn meisje was heel vrolijk en wilde nog, en was pas 8 jaar oud. Ik had haar eigenlijk direct moeten laten inslapen, maar er was niemand bij en niemand had afscheid kunnen nemen dus ik kreeg ook vochtafdrijvers mee, wel op eigen risico.. en de afspraak bij da stond direct de volgende ochtend op zaterdag weer gepland.

Reden dat da akkoord ging en dat ik het zo deed was omdat Bluf domweg zodra ze weer rechtop stond de wilskracht in haar ogen had, en lol hoe raar ook in haar toestand.

DA gaf optie zuurstofcabine voor me, maar gaf direct aan dat zij dat niet zou doen omdat ze vanwege de ernst van de situatie, ze toch niet op zou kunnen knappen en hartmedicatie inzetten ook niet zouden helpen.

Ook ik vroeg me af of ik signalen gemist had, DA gaf me later aan dat dit echt zo acuut was en dat Bluf ook inderdaad de signalen niet had afgegeven die bij hartfalen horen, dat ik het echt niet eerder had kunnen "zien" zodat er eerder ingegrepen had kunnen worden.

De plaspillen hielpen Bluf de nacht door te komen en ik heb bij haar geslapen in de woonkamer toen, in de ochtend hadden we wat hoop, maar ze bleef benauwd. De DA kon haar hart nauwelijks nog horen vanwege al het vocht en de circulatie was zeer traag. Heb haar toen ook moeten laten gaan, en snap dus helemaal hoe cru en moeilijk het is want ook in mijn geval was Bluf gewoon nog heel alert op de omgeving.. maar de kans dat ze plots zou stikken vanwege al dat vocht was te groot om risico te nemen, dan had het een rot dood geworden. Ze is in mijn armen buiten in het zonnetje ingeslapen, en nu ik het schrijf heb ik weer een brok in mijn keel.. het was gewoon te onverwachts en te jong.. 

Jij heel veel sterkte samen met je gezin, probeer jezelf niets te verwijten of te bedenken wat je gemist zou kunnen hebben.. die fijne vakantie met leuke dingen die jullie nog hebben kunnen ondernemen zul je later als je er aan toe bent met goede gedachten op terug kunnen kijken.

Voor mij is het nu bijna 9 jaar geleden, en ik weet het nog zo precies omdat we "in verwachting waren" van onze huidige hond, toen net geboren.. week voor zijn eigenlijke komst in augustus hebben we haar dus moeten laten gaan..

Beste Olaf, wat afschuwelijk om mee te maken. Teun is  veel te jong  heengegaan.

Heel veel sterkte, wij weten hier hoe het voelt een lief dier te moeten missen.  Het afscheid komt altijd te vroeg.

Je verdriet slijt zeker, maar dat duurt nog lang.

Heb je een mooie foto van Teun en Rens om ons te laten zien?

De bruine is Rens en de zwarte is Teun

Woh, Olaf…wat een lieve fotoos van de twee………

Als het er heel moeilijk mee hebt? https://forums.rainbowsbridge.com/?forum=150830 zijn mensen die direct in dat rouwprocces zitten. Het is moeilijk om daar van een afstandje steun aan te bieden als je er niet midden inzit maar we hebben het allemaal meegemaakt.

12.5 is ook niet zo jong meer, dat is al best wel bejaard. Sommige honden zijn gewoon bikkels, laten niet zien als er wat mis is. Maak het zelf nu mee, waar mijn vorige doorliep met een doorn in zijn poot, gilt mijn huidige de hele rotzooi bijmekaar. Dus soms heb je geen andere optie van "Wat heb ik gemist?" Dan is het gewoon wat het is.

Anouk …..Teun was nog maar 8 jaar oud  

Heel veel sterkte gewenst

Ach, wat treurig.

Heel veel sterkte met het verlies van jullie mooie Teun.

Je moet jezelf echt geen verwijten maken, hoor. Ik lees dat hij continue lief en vrolijk was? Hij heeft een fijne tijd bij jullie gehad.

Heel veel sterkte Olaf, wat verdrietig.

Wat verdrietig en oneerlijk. Veel te jong. Ik snap dat die vragen rondspoken. Maar dat en schuldgevoelens horen bij het rouwproces. Zodra het fout ging met Teun, zijn jullie gelijk in de startblokken gegaan. Iets anders hadden jullie niet kunnen doen. Geloof me, ik heb geprobeerd om de dood te cheaten met mijn zorgenkindjes. Heb alles gedaan, gegeven en alle euro's eraan gespendeerd. Ik kwam ver, maar op een moment haalt het ze in en dan is het hun tijd. Het klinkt alsof jullie hondje hartproblemen had en misschien zelfs wel een longontsteking. Dat laatste is echt funest, zo is mijn Simba overleden. Probleem is dat ze nooit mooi en rustig gaan. Maar het is gruwelijk, verdrietig en met een hoop wanhoop en paniek. Oftewel traumatisch en dat is k*t. Het hele riedeltje door je hoofd spelen blijft nog wel zo. Dagen weken maanden, soms zelfs jaren. Maar hoe dan ook, het slijt een keer. Maar het is verlies en dat doet pijn. Zeker als het zo plotseling is. Heel veel sterkte. 

Wat een verdrietig bericht, heel veel sterkte.

Vreselijk zeg ,Als zoiets je overkomt blijf je je altijd afvragen ,had ik niet dit of dat moeten doen of zien ?

Maar jullie hebben naar beste weten gehandeld zo te lezen .Zoiets verwacht je niet  ,zo jong !

Alle sterkte voor jullie ,het zal een groot gemis zijn .

Prachtige foto's trouwens .

Alle sterkte van de wereld is nu even betekenisloos, en alles wat je voelt moet en mag er zijn. Door het een uitlaatklep te geven, baan je jezelf door een grotesk, irreëel, pijnlijk en verscheurend proces. Kijk niet verder dan vandaag en voel en doorleef alles wat vanbinnen uit naar boven borrelt. Alle vragen die je nu bij jezelf stelt horen er bij, en hoe hard je ook voor jezelf bent nu, de dag dat je beseft dat je niks meer had kunnen doen dan wat je reeds al deed, zal uiteindelijk ook aanbreken. Maar nu nog even niet, en zolang het nodig is om een traumatische ervaring als deze zo goed als mogelijk te kunnen verwerken.

Ik wens je enorm veel bemoedigende handen op je schouders toe, en veel, héél veel begrip en compassie. Ga niet ten rade bij diegenen die bang zijn van hun eigen hartconnectie, maar praat als je wil met diegenen die weten wat het betekend om een zielenmaat op vier poten te verliezen. In mijn wereld bestaat er niks erger dan dat. Eer Teun door lief voor jezelf te wezen zoals hij dat zelf zou willen. Hij is niet echt weg. Liefs.

Ps: Neem zeker de raad van Willemijn in gedachte, enkele reacties hierboven. De tips die ze geeft ivm hoe in deze zware periode met Rens om te gaan is eerste klasse.