Stelling: je krijgt wat je er in stopt

Om maar even weer wat leven in de brouwerij te gooien, een stelling:

Je krijgt van je hond wat je er in stopt.

Dus als je aandacht/liefde/energie aan je hond geeft dan krijg je er iets positiefs voor terug. Eens of oneens? Waarom?

Ja en nee, dat zal per ras verschillen ook denk ik.

Ik heb Mechelaars ineen geslagen zien worden, leven enkel in kennel, krijgen meer straf dan eten, maar toch aanbidden die nog altijd hun eigenaar en geven zich nog altijd 1000%. Doe dat met menig ander ras en je hebt ofwel een in zichzelf gekeerde hond of je krijgt een dikke middelvinger.

Maar ik geloof wel dat je hond als een levend wezen met karakter en gevoel behandelt, je een veel leukere hond zul krijgen.

Mits niet doorslaan naar de andere kant natuurlijk en je ze nog wel gewoon als hond blijft zien en behandelen.

Ik ben het met je eens!

En even een gedachtesprongetje..Wat me opvalt is dat juist in de kringen van Mechelse Herders en soortgelijke rassen, de honden soms nog erg hard aangepakt worden (methodes uit de jaren 80). Soms vraag ik me af of dit komt, omdat er voor trainers van dit soort rassen minder noodzaak lijkt te zijn om hun trainingsniveau op te krikken. 

Ik heb nu een hond waarbij ik mij in allemaal bochten heb moeten wringen om écht contact te maken. Ok, als het ene niet werkt, dan doen we het andere wel. En als het andere niet werkt, dan proberen we het volgende. En als het volgende niet werkt… enzovoort. Juist door de “middelvinger”-honden raak ik gestimuleerd om als een spons nieuwe informatie in me op te nemen en te reflecteren op hoe ik met de hond omga.

Bij mijn velcro honden, die fan van mij waren, en alles voor me deden wat ik maar wenste, was mijn neiging om mezelf te verbeteren als hondeneigenaar wat minder. Het liep allemaal toch wel. Ik heb wel dingen van ze gevraagd die ik niet van ze had moeten vragen. 

Ik denk vooral dat het ook een vorm van menselijke intelligentie is... Het beeld dat je voor ogen hebt bij het type mens dat nog jaren '80 traint, is ook gewoon een correct beeld. Vaak niet al te intelligent, veel alcohol, asociaal, marginaal... Type van mannen zijn baas en wat mist aan intelligentie, lossen ze met fysiek geweld op, ook naar andere mensen toe.

De lage prijzen van de rassen zijn natuurlijk ook een motivatie. Slaan ze er 1 kapot, dan hebben ze de dag erop zo een nieuwe in huis bij wijze van spreken. En Amerika koopt alles, dus voor die kapotte krijg je nog geld ook.

Natuurlijk heb je mensen die wel positief trainen, maar eerlijk? Daar zetten die dan geen resultaten mee neer op wedstrijden. 

Ik ben met mijn jongste ook mij enorm in het bochten aan het wringen om er mee te leren omgaan, laatste maanden gaat het echt goed vooruit! Met hem ben ik ook mee in de africhting begonnen, hij zou z'n typische 'sla maar in elkaar hond' geweest zijn bij het type oermens. 

Ik ben gestopt met hem omdat ik het niet vertrouwde dat hij op een gegeven moment niet ook zou bijten zonder mouw als iets hem niet aanstond en dat risico wou ik absoluut niet lopen.

Ik vind het inderdaad ook heel erg fijn om zelf mee te denken in hoe er mee omgaan, wat ik wens om te buigen, wat gewoonweg botweg niet toegelaten is, en bij wat ik me maar gewoon moet neerleggen. 

Die stelling zou je kunnen herformuleren tot 'alles zit hem in de opvoeding'.

En daar ben ik het niet mee eens. Het is niet 100% nurture. Er zit ook een belangrijk aandeel nature in.

Een voorbeeld. Stel je adopteert een hond die in de eerste 10 weken niet (op positieve wijze) in contact is geweest met mensen. Dan kan je er wel van alles instoppen, met al je goede bedoelingen, maar dan krijg je dat hoogstwaarschijnlijk toch echt niet terug.

Ander voorbeeld. Stel je adopteert een border collie en je wilt met hem/haar gaan schapen drijven. Je hebt zelf al wat ervaring en je gaat vol liefde aan de slag en je stopt heel veel tijd in de training. En toch... met deze border collie wil het niet vlotten. Dat ligt dan wederom niet aan het gebrek aan jouw input.

Dus een hond van 10 weken kan niets meer leren? Net je voorbeeld toont aan dat wat je er in steekt, ook terug krijgt. Na 10 weken aandacht, liefde, duidelijkheid, goed eten etc krijgen, zal je toch meer opbrengen dan die 1ste 10 weken negatieve aandacht?

Net zoals een hond die rotverwend is op het menselijke af en daardoor vreselijk vervelend gedrag vertoont, een veel leukere hond zou zijn moest die behandeld worden als hond.

De stelling gaat ook niet over volledig opvoeding zoals ik lees, maar dat je mede je hond bepaalt door hoe je er mee omgaat. Zoals dat mijn hond in andere handen absoluut zeker een volledig andere hond zou geworden zijn.

Wie er te braaf mee zou geweest zijn, zou zeker miserie gehad hebben ermee, wie er te hardhandig mee zou geweest zijn, was er absoluut zeker ook al goed ferm van gebeten geweest.

Ik bedoel meer een soort kennelsyndroom. De ingebakken angst voor mensen.

En daarnaast de (aanleg) voor een bepaald karakter dat een hond al heeft. Bijvoorbeeld een hond die er totaal niet van houdt om geknuffeld te worden. Dan kan je heel erg je best doen om dat om te buigen, wat vermoedelijk deels wel zal lukken, maar dol op knuffelen zal zo'n hond nog altijd niet worden.

Ik denk dat je ook van honden met een slechte start veel kan terugkrijgen. Je hebt soms getraumatiseerde honden waarmee je niet over straat kan door angst/agressie-problematiek, maar waar je dan toch een goede connectie mee opbouwt. Bijvoorbeeld een hond die na een jaar eindelijk bij je voeten durft te liggen, zoiets kan al een heel waardevol moment zijn. Van die kleine dingen.

Je hebt vind ik gelijk dat niet alles ‘nurture’ is. Dit wordt nog wel heel vaak gedacht, en is best een schadelijk idee. Ik huiver van mensen die een stafford nemen en denken dat ze die kunnen trainen tot golden retriever. Gaat zo vaak mis!

Ik heb de stelling juist breed gelaten zodat iedereen voor zichzelf kan invullen wat ‘iets er voor terugkrijgen’ betekent :) 

Exact. Dat is een onrealistisch streven. Hoeveel moeite je er ook voor doet, niet iedere hond zal hondsociaal blijven of worden. Je leest ook weleens over mensen die hun hele leven opzij zetten/dusdanig inrichten voor hun hond die eigenlijk amper de straat op kan. Dat vind ik echt heel bijzonder, die zelfopofferingsgezindheid, maar ik ga er toch wel vanuit dat het botst met het plaatje wat ze hadden. En ik vind het ook niet fair naar die mensen toe om te stellen 'dat ze er dan niet genoeg in gestopt hebben', want dat is gewoon niet zo. Het lijkt me ook veel fairder naar honden toe om gewoon accepteren hoe ze zijn en er samen wat van proberen te maken.

Ik vind het een leuk idee van je, zo'n stelling

Even ergens over nadenken en discussieren. En ik zal de stelling misschien anders interpreteren dan anderen, maar dat geeft ook niet?

Daar heb je zeker gelijk in, maar dat ligt dan bij de mens zijn verkeerde verwachtingen/onrealistische doelstelling. 

De beste dierentrainer ter wereld zal nog niet in staat zijn een vis te leren in een boom te klimmen.

Ja, helemaal eens! Ik denk dat er ook vaak erg romantische, onrealistische verwachtingen aan een hond worden gekoppeld.

En stiekem zit dat dus over-romantische ook een beetje in de stelling. Als je dat gelooft, ben je ook een beetje een romanticus? Alles is mogelijk. De maakbare (prestatie)samenleving.

Ik train op een plek waar veel honden te hard behandeld worden. Maar ze hebben erg veel faciliteiten en ruimte om van gebruik te maken, dus ok. Volg zelf geen lessen trouwens dus heb er zelf ook niks mee te maken. Laatst was ik bezig met het formele apporteren aanleren, maar mijn hond liet steeds te snel los. Toen vertelde een vrouw over een trucje, namelijk heel hard in de oor knijpen wanneer de hond los dreigt te laten. En dat werkte fantastisch bij alle honden die zij getraind had. En ik geloof haar. Pijn is ook echt een fantastische leerschool. Maar ik wilde niet in de oren van mijn hond knijpen. Die vrouw begreep mij niet, en was alleen maar aan het beargumenteren waarom haar methode beter werkt dan de mijne. Het kwam niet in haar op dat het me niet boeit dat haar methode beter is, en dat ik niet de beste en strakste, winnende hond hoef te hebben. Maar dat ik daar voor ons plezier kwam  Twee verschillende referentiekaders. 

Dankje. Het lijkt me leuk om vaker een stelling te plaatsen. En juist verschillende interpretaties zorgen ervoor dat het interessant wordt! 

Wat bizar, joh! Nou, dan hoef ik die beste apporterende hond niet als het op die manier moet.

@Iglo: zo'n dingen heb ik inderdaad ook gezien. Zelfs op een WK een hond die voor hij moest opgaan in elkaar geslaan werd :o dat werd toen wel gefilmd. Maar goed, dan weet je dus ook wat die hond thuis moest verdragen. En dat was dan maar 1 van de vele honden natuurlijk.

Dat is ook volledig fout van de sport natuurlijk, wat ik deed was echt streven naar perfectie, helemaal niets meer liefde of het fenomeen 'hond' te maken. En het feit dat die types hond ook volledig foutief en doorgefokt worden. 

Overigens ben ik zeker ook niet tegen corrigeren van een hond he. Ik krijg ook wel eens het deksel op mijn neus en sommige dingen moet ik ook (niet) meer doen omdat er consequenties aan vasthangen. Daar word ik geen slechter of ongelukkig mens van. Zo redeneert ik met mijn honden ook, ze weten best dat er ook een Boze Dagmar bestaat. 

Volgens mij zijn er weinig mensen die niet corrigeren . Ik denk dat er snel een negatieve lading hangt om bepaalde woorden, en dat mensen daardoor zeggen dat ze niet corrigeren. Maar in theorie zijn dingen als een voertje niet geven, de hond negeren of aanlijnen in sommige contexten eigenlijk ook al correctie. Ik vind de benaming “positief trainen” slecht gekozen, maar goed, maakt verder ook niet uit zolang mensen maar weten wat ermee bedoeld wordt. 

Persoonlijk is mijn heftigste correctie verbaal. Ik ben ook van mening dat je er niet lang in moet blijven hangen. En ik vind het grensoverschrijdend wanneer de hond angstig van je wordt. 

Als je het zo leest inderdaad wel, vele denken ook dat ze alles kunnen en kennen. Maar dat steekt in hunzelf, niet in hun hond.

Iemand die oprecht liefde en energie in zijn pitbull steekt, is in mijn ogen ook iemand die diezelfde pitbull nooit in een situatie zal brengen waarop die een andere hond/dier/mens kan bijten.

Leuke stelling. Ik denk dat het zeker van invloed is wat je erin stopt maar dat komt er denk ik niet (hier niet in ieder geval) één op één uit. 

Ik heb twee hele verschillende honden, andere genetische eigenschappen en andere achtergronden. Beide honden reageren dan ook heel anders, waardoor ik mij daar weer op aanpas.

Op zich ben ik als het op honden aankomt wel hoopvol ingesteld. Met voldoende tijd, aandacht, liefde en doorzettingsvermogen kunnen heel veel honden heel erg bijdraaien. Niet alle aanleg is er denk ik uit te trainen zoals bijvoorbeeld jachtinstinct of hondintolerantie, gedeeltelijk is het wel te reguleren maar op dit soort punten moeten we ons denk ik ook voegen naar de eigenschappen van de hond. Ik vind het ook fijn dat honden geen robots zijn die je vanaf nul kan vormen, juist hun eigenheid maakt het zo leuk, al is het wel fijn als het allemaal een beetje te sturen is. Met June hebben we heel lang gewerkt aan haar vrij extreme angst voor mensen, tegenwoordig vindt ze mensen stiekem zelfs heel leuk (heeft wel jaren geduurd en ze kon in het begin echt amper de straat op). Ze is nog steeds terughoudend naar vreemde en groepen vindt ze niet zo fijn maar totaal niet te vergelijken met hoe het was (blinde paniek/bevriezen wanneer ze in de verte iemand zag).

Met Boyko zitten we nog een beetje in het proces maar van een hond die ons in het begin meerdere malen per dag aanviel, is het nu een hond die die neigingen nog steeds af en toe heeft maar steeds beter kan onderdrukken en kan laten afvloeien. We hebben hem nu ongeveer een jaar dus ik heb wel de verwachting dat dit nog verder gaat verbeteren, toch denk ik dat hij misschien nooit helemaal makkelijk en 'normaal' gaat worden. Hij is denk ik een voorbeeld van een hond waarbij fysieke correcties niet zouden werken (gaan we ook niet proberen hoor). Hij is zelden onder de indruk van iets dus de correctie moet dan wel erg extreem zijn wil hij reageren. Daarnaast is zijn eerste reactie vaak verzet, ik zou dan ook niet uitsluiten dat hij dan agressief zou worden. Die input zou dan denk ik heel anders uit kunnen pakken dan de zachtere aanpak die we nu gebruiken. 

Bang is hij dan weer zelden, dat is dan weer een hele fijne kant van hem. 

Ik zie genoeg super leuke honden waar heel weinig tijd en energie in gestoken wordt en honden waar veel tijd energie en aandacht in gestopt wordt maar het er niet uit komt. Dus ik ben het grotendeels niet eens met de stelling.

En aan de andere kant geloof ik toch ook dat alle aandacht en tijd die wij besteden aan Bram en de training die we met hem doen er voor zorgt dat het een leuke hond is die steeds beter samenwerkt met ons. Maar goed, volgens mij heb je een bepaalde basis in iedere hond die uniek is (en dus er voor zorgt dat de ene hond met -10 achter kan lopen op een andere) waarbij wat je er in stopt als dat past bij de hond voor een verbetering kan zorgen en als het niet past of als je er niets in stopt kan zorgen voor verslechtering. 

Een hond die de eerste zes tot 8 weken geen mensen heeft gezien zal zijn leven lang problemen houden met....angst. natuurlijk kan je wat bijleren. Maar de inprentingsperiode, dus niet de socialisatie periode, is niet over te doen. Dus ja, hier zit een enorme link naar later gedrag. Denk aan de gansjes die als eerste een mens zien, zij zullen de mens als oudergans zien. De eerste inprenting is bij een gansje heel snel gebeurd,

Maar je krijgt altijd terug wat je er in stopt. Want je weet nooit hoe het zou zijn als je niet al het geduld en training, oefeningetjes, opvoeding en voeding er  in had gestopt. Bv. Beagle en komen, je doet er alles aan om hem op commando te laten komen, sorry commando mag niet meer geloof ik, maar noem het dan anders, en toch loopt hij weg bij het zien van een konijn. Maar hoe vaak had hij anders weggelopen als je niet zoveel geoefend had?

En ja honden vergeven, veel meer en veel sneller dan mensen. Je kan best eens boos zijn op je hond, en denken, oeps waarom was ik zo boos. De hond is alleen maar blij als je weer in zijn ogen normaal gedrag vertoont en weer lief bent. Hij zal je er niet op afrekenen en dat geldt volgens mij voor ieder ras.  Sterker nog, wat wij vaak zien  als terugtrekken of schulbewust kijken komt door minimale signalen die wijzelf uitzenden. 

Dus ja, wat je er instopt krijg je altijd op wat voor manier dan ook terug, bij de een meer dan de ander en dst ligt ook aan je eigen verwachtingen en het ras en de oorspronkelijke taak van de hond. Je kan van een teckel niet verwachten dat hij keurig naast je zal volgen gedurende langere tijd, maar hij kan het wel leren, met veel meer moeite dan een herder. Je moet van een pekingees geen pakwerk verlangen, maar hij kan het wel leren. Dus welke tijd stop je er in en met welk doel, en is het een reële verwachting,

Leuk idee weer eens een stelling

Ik denk dat ik het er wel mee eens ben,als je aandacht/liefde/energie aan je hond geeft dan krijg je er iets positiefs voor terug. Iets positiefs dus, er spelen natuurlijk ook nog andere factoren mee zoals karakter, de soort aandacht/liefde en energie en de achtergrond van de hond.

Lola kwam met geschat zes jaar hier, ik denk dat ze ouder was zelfs en is met relatief weinig tijd van een zeer wantrouwige hond veranderd in een hond die wel vertrouwen had, in zichzelf maar ook in haar mensen, van grof communiceren zoals grommen en zelfs een keer bijten, naar subtiel oogcontact maken en op die manier duidelijk maken wat ze bedoeld.

Ook Jenna ongeveer zes jaar toen ze hier kwam, een ergens heel makkelijke hond, aan de andere kant was ze eerst heel slaafs, geen eigen initiatief, kromp in elkaar als je haar aanraakte. Ook dat is langzaam aan steeds beter geworden met veel aandacht, liefde en energie.

Is alles perfect geworden? Nee Lola is altijd toch een hond gebleven met wie je met beleid moest omgaan, Jenna is niet een super open vrolijke hond geworden die al kwispelend op je afrent als je thuis komt. Dat is helemaal ook geen proleem, maar positief veranderd dus zeker wel.

Niet mee eens

ik ken genoeg voorbeelden van mensen die enorm veel liefde hebben voor hun huisdier maar totaal geen inzicht in de behoeftes ervan (of de behoeftes van de omgeving van het huisdier). Hier op HP ook voorbeelden genoeg.

Paar dagen geleden stond er nog een filmpje op Reddit, van een "Duckling living his best life". Ging over een baby eendje wat achter een klein meisje aangaat op de glijbaan. Vrijwel alle commentaren eronder gingen over hoe schattig het was en ik geloof best dat de makers van het filmpje (eigenaren van het eendje) genoeg liefde voelen voor dat eendje, maar je zit gewoon te kijken naar pure dierenmishandeling.

In dat opzicht gaat er inderdaad heel veel ´fout´ dierenliefde gaat dan over naar het vermenselijken waarbij de natuurlijke behoefte vergeten wordt. Met vermenselijken bedoel ik niet dat men evenveel geeft om het dier als om een mens, maar om hoe er met het dier omgegaan wordt, zoals hondenparfum, draagtassen en modieuze kleding bijvoorbeeld. Tot op zekere hoogte zijn we daar denk ik allemaal een beetje schuldig aan als we een huisdier nemen, ze leven met ons samen en niet in hun natuurlijke situatie. Uiteindelijk blijft dat een ethisch vraagstuk, ik denk dat wanneer het om gedomesticeerde dieren zoals honden gaat het een win-win situatie kan zijn, mits de natuurlijke behoefte hierin niet vergeten worden. 

Ik interpreteer de stelling iets anders maar inderdaad geeft de liefde van de eigenaar zeker geen garantie voor een positief resultaat. Ik dacht meer aan bijvoorbeeld veel tijd in de training van een hond stoppen bijvoorbeeld, voor elke hond is het resultaat denk ik anders maar uiteindelijk geloof ik wel dat het voor vooruitgang zorgt. Tenzij er natuurlijk heel verkeerd getraind wordt door inconsequent te zijn of steeds verkeerd te timen met correcties of beloningen, dan bedoel ik niet af en toe een misser, maar dat de totale basis niet klopt. Ik heb met Boyko in ieder geval wel ervaren dat niet alle honden even stuurbaar zijn maar op de lange termijn zorgt tijd en aandacht wel voor verbetering. Ter vergelijking heb ik afgelopen winter een hondje uitgelaten die niks kende en altijd alleen maar aan een ketting zat. Na twee weken was dat hondje al verder in basis opvoeding dan Boyko na een paar maanden terwijl ik daar veel minder energie in stak. 

Deels mee eens toch wel. Mijn eerste hond was zeer goed getraind en afgericht door zijn eerste baas. Dat wat hij er aan training in had gestopt zag je echt terug, ook toen ik hem overnam luisterde hij vrijwel direct naar alle voor hem bekende commando's en dingen die hem echt aangeleerd waren.

En het was geen wereldvreemde hond, dus in principe gewoon een goed thuis gehad ook qua socialisatie.

-

Wel denk ik juist bij die hond te hebben ervaren omdat ik ook nog met eerste baas in contact bleef, en hij ook ons trainde, dat de hond ergens besef kreeg van toen en nu. En dat ook duidelijk maakte, zijn baas was geneigd om soms hem amicaal zoals vroeger te benaderen, maar de hond gaf toen ineens aan dat hij dat niet meer wenste.

Een trainingsoefening, als hij iets voor wilde doen.. nee.. de hond wilde dat niet meer met hem.

Een van de redenen waarom hij werd overgedaan was een bepaalde discipline die de hond niet meer durfde uit te voeren.

Met ongeveer een jaar deed ik examen voor de 3 disciplines, en ik bleef wat achter qua punten op gehoorzaamheid en pakwerk.. maar dat het stukje speuren met bijna volle bak werd afgerond.. zo trots was ik op mijn maatje.

-

Dus denk ook zeker dat als je op 1 lijn zit met je hond, soms wat meer geeft of op een andere manier met elkaar omgaat, dat dat ook zeker terug komt in gedrag en vertrouwen wat de hond je (terug) geeft.

En dat betekent niet (voor mij althans) dat alles met fluwelen handschoenen gaat, ik kan ook zeker kort door de bocht zijn of fel reageren als ik dat nodig acht.

-

Idem trouwens met mijn 2de hond waarbij ik in contact stond en bleef met de eerste eigenaar. Die was dan juist weer erg vrij gelaten tijdens opgroeien, en voor mij een hondenwalhalla.. eigen roedel, vrij op boerenerven en snel los in de natuur. Was voor die hond echt een overgang, naar een rijtjeshuis met verdiepingen en diverse regeltjes in en om het huis... 

Ondanks dat ik behoorlijk wat strenger en strikter was dan ze gewend was, gaf ook zij ineens duidelijk aan tijdens een bezoek na ca. 1 maand van haar echt eerste bazin/fokster die haar moeder en halfzus mee had, dat ze blij was haar te zien, maar bij weggaan zwaaide ze nog net niet met de poot uit. Die bleef strak naast me zitten met een houdoe!

Die vond ik trouwens apart hoor, ik was echt veel strenger en ze moest bij mij ook veel meer ook omdat we in rap tempo bepaalde examens moesten afleggen. (iets wat ik nooit meer zal doen trouwens, maar dat was de voorwaarde destijds dat ze bij mij kwam wonen, even terzijde)

Dus Bluf had eigenlijk meer behoefte aan een wat striktere baas blijkbaar, anders had ze wel mee willen gaan met de eerste baas weer.

-

En op emotioneel vlak, weet ik dat dat niet altijd opgaat, maar tot nu toe heb ik honden gehad, en nu samen met mijn partner honden die stuk voor stuk bijzonder open staan voor vreemde mensen. Mensen met angst vragen of ze onze honden mogen benaderen om over angst te willen komen en al en paar keer door meerdere mensen aangegeven dat ze dat durven vragen door onze houding, en hoe de honden overkomen.

Ik vraag me soms wel geïrriteerd af waarom jan en alleman ongevraagd op onze honden af komen stieren, maar eigenlijk moet ik het als compliment zien. En als het normaal gevraagd wordt heb ik er ook geen problemen mee.

En de honden ook niet, en met name bij de buitenlanders vind ik dat bijzonder. En eigenlijk ook bij huidige herder en mijn vorige duo. Die staan toch als baasgericht en waaks bekend, maar wat dat betreft altijd hele fijne mens sociale honden gehad, die ook therapiehond voor angstige mensen waren. Wellicht stukje vertrouwen van ons uit, naar hun toe en naar andere mensen toe, en dat zie je dan toch terug..

Ik lees de stelling ook breder trouwens, niet alleen liefde wat je erin stopt. Ook bepaalde training zoals ik die heb mogen ervaren van mijn eerste hond die erin was gestopt en waar ik de vruchten van kon plukken zie ik als "wat je er in stopt krijg/zie je terug"

Mijn vader was gek op die hond, meer omdat hij ook gewoon naar hem luisterde dat was ideaal. Toen ik een wat vrijere hond erbij kreeg... was zij niet leuk.. ze luisterde voor geen meter 

Pa, ik moet haar dingen leren, ze worden niet zo geboren.. "Maar Finn luistert heel goed.. zij is een drama!"

Tsja.. ik was het met hem eens... maar ik was gelukkig wel tot besef gekomen dat ik er iets in moest stoppen om het gewenste eruit te krijgen 

Ertussen in, je moet ook nog rekening houden met het karakter. Zou lekker wezen dat zoogdieren allemaal 1 worsten zijn, vallen wij ook onder. Ben zelfs tot de conclusie gekomen dat insecten en planten karakter hebben.