pup bijt in mijn benen tijdens het wandelen

Hoi hondenvrienden,

We hebben een golden retriever pup van bijna 11 weken. Hij doet het prima, vind ik persoonlijk, behalve dat hij de laatste dagen voortdurend in mijn benen hangt, en vooral tijdens het wandelen. We zijn de deur nog niet uit of daar gaat ie al. Als ik stokstijf blijf staan, houdt hij er wel mee op, maar een minuutje later gaat hij er weer voor. Dit is zeker niet gedurende de hele wandeling het geval, maar toch vaak en op onverwachte momenten.

Ik heb wat rondgelezen, en ben tot de conclusie gekomen dat we hem vermoedelijk wat overprikkeld hebben. Een druk huishouden, wat teveel mee naar buiten genomen, niet genoeg slaap. Daar tracht ik nu actief iets aan te doen door hem meer te laten slapen en onze wandelingetjes een stuk prikkelarmer te maken. Ik hoop dat hij hierdoor wat tot rust komt.

Dit is onze derde golden retriever, en dit probleem hebben we nog nooit gehad. Met onze vorige kon het niet druk genoeg zijn! Zo zie je maar dat iedere hond toch weer een eigen karaktertje is.

Mijn vraag is nu: zal dit bijtgedrag verbeteren als de pup wat meer uitgerust is, of is hij het nu zo gewend om aan mijn been te hangen dat hij dit blijft doen bij elke spanning of opwinding? Dit gedrag maakt me erg onzeker. Hoewel ik consequent niet actief op zijn gedrag reageer,  ik blijf gewoon stilstaan en kijk een andere kant uit, heb ik het gevoel dat het steeds erger wordt. En het is balen om op straat of in het park te staan terwijl er een pup in frenzy aan je benen hangt!

Tips en goede raad zijn meer dan welkom!

groetjes van Karen en bijtgrage Hugo

Ik pluk ze gewoon van mijn benen af hoor, dat gedrag negeer ik niet.

Als hij geïnteresseerd is in een speeltje, kun je hem leren een speeltje te dragen, sommige pups/honden hebben gewoon graag iets vast, een golden behoort zeker ook tot de rassen die graag apporteren, misschien is de jouwe er wel heel erg enorm voor te vinden.

Als ik 'm van mijn been haal gaat hij juist nog meer in overdrive!

Dat van dat speeltje ga ik zeker eens proberen. Bedankt voor de tip!

Doet hij dit alleen buiten of ook binnen? 

In principe is het normaal gedrag voor zo'n jonge pup, maar ik zou het niet volledig negeren. Hij moet zijn bijtrem leren:

https://www.doggo.nl/artikelen/opvoeding-van-een-hond/puppy-bijten-afleren/

Hij doet het ook wel eens binnen, maar daar is het gemakkelijker om AU te roepen en weg te stappen. We hebben voldoende hekjes en deuren om hem even alleen te laten en daarna houdt het op. Ik vind dat hij zich binnen behoorlijk gedraagt, hij heeft ook voldoende speeltjes waar hij graag alleen mee bezig is.

Maar buiten kan je niet wegstappen. Ik heb ook wel het gevoel dat alleen negeren maar matig is, maar ik weet niet wat ik buiten anders kan doen. Hem van mijn been trekken met de lijn of hem van mijn been 'schudden' door door te lopen, lijkt hem nog meer in overdrive te laten gaan.

Heb vandaag al 2 maal een klein wandelingetje gemaakt, maar de eerste vijf minuten is gewoon een gevecht (zonder dat ik terugvecht). Dit kan zo toch niet doorgaan, ik krijg al haast maagpijn als ik er aan denk dat we buiten moeten. Terwijl dat juist leuke momenten zouden moeten zijn!

Je kunt hem toch met de lijn van je been afhouden? Net daarom berisp ik zo'n gedrag meteen, de mijne zijn er dan ook nog eens heel fanatiek in, dus het is iets wat ik niet wil. Als ze in een volwassen hond gaan hangen, worden ze ook meteen op hun plaats gezet ;)

Dus niet negeren, maar afkappen en een alternatief aanbieden. Ze mogen gerust ook leren wat niet mag, zolang ze dan wel iets kunnen doen in de plaats wat wél mag en wat een veel interessanter voordeel oplevert.

Kijk waar de opwinding begint. Vaak is dat al bij het vertrek. Dus anticipeer daar al op de spanning, dat die niet gaat oplopen en je dus eigenlijk 'te laat' bent.

Bekijk dus eerst jullie dagritme, wannneer er met de pup gewandeld wordt. Heeft ie al een tijdje moeten wachten? Staat ie al te stuiteren van ongeduld? Dan zit ie op dat moment al in de verkeerde stemming.

Ga dus naar buiten vòòr de pup ongeduldig is.

Bouwt de opwinding op terwijl je je klaar maakt om te wandelen (dus jas nemen, halsband aandoen, e.d.)?

Hou dan nog even een afkoelmoment in de gang, alvorens buiten te gaan. En met afkoelen bedoel ik niet een 'zit' of 'blijf'. Nee, echt wachten tot de pup kalmeert. Hou je vast aan het principe: de voordeur gaat niet open voor de hond (en jijzelf) in rust is. Dus wees zelf heel geduldig en geef het goeie voorbeeld. 

Hou regelmatig pauzes in je wandeling. Sta (of zit) gewoon even te kijken naar de wereld om je heen. Laat de puppy maar snuffelen, rondkijken, gaan zitten, staan kijken,.. maakt niet uit. Gewoon veel pauzes nemen om alles te absorberen en alle prikkels te verteren. 

Kies je wandelgebieden op maat van de hond. Natuurlijke prikkels (zoals in een bos) gaan vaak veel beter dan onnatuurlijke prikkels (fietsers, verkeer, lawaai,...). Dus stap wat meer in zijn wereld, ga lekker in de natuur op verkenning, volg zijn interesses, ook dat creëert veel voldoening in het hoofdje van je hond terwijl je toch lekker actief kan zijn. 

En verder: de puppy is nog maar 11 weken. Da's nog piepjong. Er valt nog zoveel te leren. Gun jezelf en de hond tijd en probeer er wat meer ontspannen in te staan. Buikpijn krijgen van stress omdat je puppy in je benen hangt, dat is echt nergens voor nodig. Dit is helemaal geen 'raar' gedrag, het is een kleine puppy en je hebt alle tijd om dit in goeie banen te leiden.  

Dank je wel, Dagmar en Alaska's Finest. Je hebt gelijk, Alaska, ik moet het wat meer ontspannen opnemen. Dat kan ik ook wel over zijn ander schurkengedrag. Als hij er met een schoen of sok vandoorgaat of stiekem op de bank een dutje probeert te doen, nou, dat doet me niet veel. Maar op de ene of andere manier vind ik het echt afschuwelijk als hij in mijn benen hangt. Dat is echt een ontzettend rot gevoel, ik kan het niet beschrijven wat dat in mijn binnenste doet.

Er zijn al veel goede tips gegeven. Wilde nog wel even zeggen dat je je niet te druk moet maken hoor. Voor je het weet is dit gedrag voorbij en kijk je hierop terug met een lach.   Pups kunnen echt vreselijke draken zijn  

Als het zulke emoties bij je oproept, denk ik dat het nuttig kan zijn om wél te beschrijven wat dit in je binnenste doet. Dat hoef je hier niet op het forum te zetten, hoor. Maar probeer het voor jezelf helder te krijgen, waarom je op dit puppy-gedrag zo fel reageert. Gaat het om afkeer, of frustratie, of voel je je echt aangevallen of voor schut gezet... er kan heel veel spelen in je hoofd dat niet rechtstreeks met de puppy te maken heeft, maar dat zijn gedrag wel bij je oproept. 

Bekijk het dus es rustig, zo neutraal mogelijk. Zo kan je misschien je eigen emotionele reactie en de aanleiding ervan wat beter uit elkaar halen en het makkelijker relativeren.

Want uiteindelijk doet de puppy niet meer dan uitdrukken wat ie voelt: opwinding. En als je weet waar de bron vd opwinding zit, kan je het beter sturen, erop anticiperen en het begeleiden. Zo voel je dat je zelf weer meer controle hebt over de situatie en dat kan er dan weer voor zorgen dat je zelf niet zo hoog in je emoties schiet.

Wees dus niet te streng voor jezelf, het komt allemaal goed, je hebt zeeën van tijd!  En ondertussen kan je nog altijd beenbeschermers aandoen, hehehe.  Succes!

Hij is nog zo jong, en alles is nog spannend en opwindend. 

Mijn eerste herplaatser Lola, die toen al minstens zes jaar oud was, deed dit ook in de begintijd dat ze bij ons was. Ik herkende het eerst niet zo maar later begreep ik dat ze aan wilde geven dat het allemaal wel erg spannend voor haar was. 

Het is vanzelf goed gekomen door een tijdlang een rustig vast dagschema aan te houden en in een rustige omgeving te wandelen, de eerste tijd steeds hetzelfde rondje en dat langzaam aan uitgebreid.

Ik denk dat je het verder heel goed doet met het plan om meer rust te brengen thuis en in de wandelingen, en dat het gedrag dan vanzelf overgaat. Ik denk niet dat je bang hoeft te zijn dat het een gewoonte wordt als hij zich eenmaal wat meer op zijn gemak voelt, en je de juiste balans in rust en aktie hebt gevonden.

Mocht het dan tot die tijd nog eens tot zo`n aktie komen, kan je idd de riem stevig in twee handen houden en zo afstand houden en voorkomen dat de pup in je benen gaat bijten. 

Bedankt Dobry en Alaska's voor jullie ondersteunende en vooral constructieve reacties. Je hebt gelijk, Alaska, dat ik beter eens goed onder ogen kan zien waarom dat gedrag me zo de kast op jaagt. Ik voel me inderdaad aangevallen, ook al is hij klein, het is of hij je te lijf gaat, ik kan slecht tegen zo'n agressief gedrag, ook al is het slechts een uiting van 'het is me teveel'. Op straat of in het park voel ik me ook wel wat voor schut gezet, ik ken veel mensen in de buurt die me altijd met m'n vorige hond tegenkwamen, en ik vind het niet zo fijn dat ze me nu zien staan met een pup aan mijn been. Maar daar kom ik wel overheen. Het is vooral dat gevoel van aangevallen worden, denk ik, dat iets met me doet. Ik weet wel dat het een kleine pup is in overdrive, maar je verstand en je gevoel zitten niet altijd op dezelfde lijn!

Ik heb het ook met mijn pup Lola, begint nu langzaam minder te worden.

Mijn gevoel is vooral gefrustreerd, omdat ze op geen enkele manier op andere gedachten te brengen is, op dat moment, niet met snoepjes, niet met speeltjes.

Althans niet met de snoepjes die ik toen had.

Nu heb ik andere snoepjes, die een hogere waarde hebben voor haar, en kan ik haar gelukkig wel uit dit gedrag krijgen.

Probeer allerlei verschillende snoepjes.

Zo klein mogelijke snoepjes een rijstkorrel maat is al genoeg, anders word je hond een tonnetje.

Kun je niet zo'n kleine snoepjes vinden, kun je ze of in kleinere stukjes snijden, of als het van die gummy achtige dingen zijn, kun je ze in kleinere stukjes breken, en er balletjes van draaien.

Leg dan verschillende snoepjes langs elkaar binnen op de grond, en kijk welke je hond het eerst op eet.

Dat is de hoogste waarde snoepje van die reeks.

Probeer die te gebruiken, als je hond een (kliermomentje) heeft, zo noem ik het

Werkt dat snoepje niet, is die mogelijk nog niet lekker genoeg.

En kun je het nog eens proberen met weer andere snoepjes.

En ja, ik heb een bult snoepjes in huis, maar het werkt wel, althans bij mij.

Ook de hond proberen van je af te houden met de riem, dat werkt alleen als de hond kleiner is, en de persoon groot met lange armen.

Ik kan mijn pup in ieder geval niet van me af houden, met een gestrekte arm.

Maar ik ben ook maar 1.63 m, en Lola is nu ongeveer 40/45 cm groot.

Toen ze kleiner was, kon ik haar wel met de riem van me af houden, maar nu niet meer.

het is idd niet zo dat de "aanvallen" persoonlijk bedoeld zijn. De hond kent je ook nog niet goed, en jij hem nog niet, jullie zijn daarmee bezig.

Ik denk dat mensen zo met zichzelf bezig zijn dat het weinig indruk zal maken dat de pup niet zo is als je vorige hond, maar snap wat je bedoeld. Denk dat het als er eenmaal rust in de situatie komt het wel snel een stuk minder zal worden.

Dat is inderdaad wel zo, Dobry, iedereen is met zichzelf bezig. Het 'voor schut staan' vind ik dan ook niet zo erg.

Dank zij jullie goede raad en ondersteunende commentaren ging het vandaag al een stuk beter. Niet met het gedrag van de pup, die heeft zijn aandeel geleverd in het naar de galemiezen krijgen van mijn broek, maar ik stond er zelf wel een stuk rustiger tegenover. We zullen het maar even de tijd geven en hopen dat de rust zijn werk doet. Broeken genoerg op de wereld!

dat klinkt al goed, wat jou beterft

Fijn te lezen dat je er zelf al een stuk rustiger tegenover kan staan. Dat gaat je heel erg helpen! 

Wat je zelf voelt, daar kan je hond zich aan spiegelen.

Dus bekijk tijdens jullie wandelingen waar je wat afstand kan nemen van de wereld om jullie heen. Bijvoorbeeld: een grasveld naast een drukke baan. Dan loop je het gras een eindje op en ga je van daar naar de drukte kijken. Of een zitbank in het park: installeer je daar es 5 minuten met je hond, deel een appeltje en geniet van de zon.

Net als rustpauzes inlassen in je wandeling, kan je ook kleine quality-momentjes inlassen. Dan doe je iets met je pup wat ie erg leuk vindt (en met leuk bedoel ik niet noodzakelijk iets opwindend, maar iets waar ie plezier in schept), zoals: een molshoop uitgraven, scharrelen onder het struikgewas, een zoekspelletje, enz. Ook dat helpt om prikkels los te laten + je bouwt zo een prettige vriendschapsband op. 

Voor sommige honden kan het ook helpen als ze regelmatig wat ruimte krijgen. Bijvoorbeeld: ze hebben net een eindje kort aan de lijn in jouw tempo gelopen, dan geef je hen op een grasstrook of zo gauw het kan meer ruimte (lange lijn) en meer zelfbeschikkingsrecht, of je loopt es mee in zijn tempo en de richting die hij kiest. Even wat meer vrijheid, geen druk. En daarna weer een kort eindje netjes meelopen. 

En zo kan zelfs een kleine wandeling een hele fijne invulling krijgen, waar jullie beiden voldoening uit halen. 

Ik moet zeggen dat het negeren inderdaad niet altijd helpt. Vanmorgen stond ik met de pup in de tuin en opeens vloog hij in mijn badjas en pyamabroek. Ik voelde zijn tandjes in mijn vel, en heb hem in zijn nek gegrepen en hem opzij gezet. Hij was wel onder de indruk (voor dat ogenblik toch).

Ik probeer mijn wandelingetjes rustiger te maken en leuk voor de hond (zoals je suggereert, Alaska). Al is dat niet zo gemakkelijk als hij de eerste 5 minuten om de haverklap aan mijn broek heeft gehangen. Dan is er bij ons allebei al heel wat energie verbruikt.

Wat ik rot vind is dat hij het toch vooral bij mij doet. Pas op, ik heb liever dat hij in mijn benen hangt dan in die van mijn kinderen. Ze doen niet veel met hem, ik ben degene die hier de hele dag met hem thuis is. Gisteren ging mijn jongste (van 13) even mee naar buiten voor de gezelligheid, nou dan denkt die hond niet aan bijten hoor! Gelukkig maar, ik krijg er liever zelf van langs. Maar ik vraag me dan toch af: wat doe ik verkeerd? (ik hoop dat jullie deze vraag snappen en niet denken dat ik wil dat hij mijn familieleden te lijf gaat). Ik ben bang dat hij een patroon heeft ontwikkeld: als hij mij ziet, denkt hij aan bijten. Terwijl mijn zachte Zeemansloffen (met mijn voeten erin) de favoriete en soms de enige plek zijn waar hij tot rust komt en inslaapt. En als ik in de keuken bezig ben komt hij er gezellig bij liggen met een speeltje. Dat gedrag kan ik moeilijk verzoenen met zijn gebijt buiten!

Maar goed, zo meteen ga ik met nieuwe moed weer naar buiten.

Als je de pup aan de lijn hebt, kan je je voet op de lijn zetten zodat hij begrensd wordt en je been niet kan aanvallen. Dan wacht je tot hij kalmeert. Van zo gauw ie rustig is, laat je weten dat dit goed gedrag is en haal je de voet van de lijn.

Dat hij jou viseert, is niet zo vreemd gezien jij degene bent die het meest bij hem is en alles met hem doet. Honden uiten hun emoties vaak het meest t.o.v. mensen waar ze het nauwste contact mee hebben. Bij mensen waar ze minder of geen connectie mee hebben, zijn ze behoedzamer. Dus zie het niet zozeer als dat je hierin de pineut bent, maar eerder zijn aanspreekpunt.  Al is het natuurlijk niet het gedrag dat je wenst te zien. Maar dat komt zeker goed, hoor! 

Aanspreekpunt, ja, dat klinkt goed! Gisteren kwam ik een vrouw tegen die tegen me begon te praten (over onze vorige hond Flip die ze al een tijdje niet meer had gezien). Het gesprek werd erg gezellig, uiteindelijk bleken er heel wat overeenkomsten te zijn tussen onze pup en haar anderhalf jaar oude dochtertjeDat kind vond het ook geweldig om bij mama te zitten spelen, maar als ze in een slechte bui was, werd het op mama uitgewerkt. Ik zei 'gelukkig heeft je dochtertje niet zo'n scherpe tanden', maar ze zei: vergis je niet, ze kan ook stevig bijten!

Oeeeeeeps!