Heftig verhaal(terug van weggeweest)

Zoals sommige van jullie weten 'was' ik het trotse baasje van mijn 1ste hondje Wilson de dwergpoedel.

Ik wil eerst duidelijk maken dat ik Wilson super opgevoed heb, en met hem ook tot de gehoorzaamheidscursus C ben geraakt.Hij was mijn maatje, mijn alles.

Van bij het begin had Wilson, ondanks socialisatie vanaf pup, een hekel aan kinderen. Ze waren onvoorspelbaar voor hem van zodra ze begonnen te kruipen/rond te lopen.
Met onze dochter ging het niet al te vlot, en Wilson had toen ook 2 x haar wang geschampt met zijn tanden.
We letten met argusogen op, lieten ze nooit alleen tesamen. Hij deed dit terwijl ze aan het rondkruipen was, terwijl we in dezelfde ruimte stonden.
Na de geboorte van ons zoontje, 2 jaar geleden, escaleerde dit gedrag. Van zodra de kinderen maar voorbij de zetel wandelden, ontblootte hij zijn tanden, gromde, enz...

We hebben positief gedrag altijd beloond. Als er eten te rapen viel, was alles goed, wilden ze met hem spelen, was ook alles goed...maar je raadt het al...
Een ramp geschiedde toen ik even met mijn dochter een oefening aan het uitleggen was...
Mijn zoontje krijste het uit terwijl ik Wilson hoorde uithalen. Ik zag ze recht tegenover elkaar zitten(Wilson kon gewoon weg lopen). Ik rende naar mijn zoontje en zag dat er allemaal kleine gaatjes in zijn gezichtje zaten, het bloed stroomde er uit .
Ik belde in paniek de dokter, maar die stuurde me direct naar spoed.
Wilson had mijn zoontje 3x in het gezicht gebeten.2x in zijn mond en lip, 1x in zijn hals.

Ik was volledig in paniek, maar op spoed lieten ze mij weten dat dit er erger uit zag dan het was. Gelukkig was het ook een klein hondje...

Maar je kan je inbeelden dat ons vertrouwen in Wilson gekelderd was. Wilson wordt gewoon zenuwachtig van kinderen en was enorm gestressed. Na overleg en opties te bekijken, hebben we voor Wilson zijn bestwil, besloten dat hij voor altijd bij mijn schoonbroer mag blijven wonen(woont alleen, er komen geen kinderen over de vloer).

Mijn hart bloedde, want deze situatie was uitzichtloos. Ik had geen hond opgevoed om dan weer te herplaatsen(Wilson is 7 jaar).Mijn hart brak in 1000 stukken, maar mijn verstand moest gewoon primeren .

Wilson woont ondertussen al meer dan een jaar bij mijn schoonbroer. Hij is gelukkig en komt er volledig tot rust.
We hebben nog geopperd om hem terug te laten komen en te laten wennen, maar dan beslist in het welzijn van Wilson om hem deze rust te blijven gunnen.

Rond Kerst kreeg ik van de fokker van Wilson plots het bericht dat ze het oudere halfbroertje van Wilson in opvang kreeg.Ze kende onze situatie enorm goed en was dan ook heel voorzichtig om dit aan te brengen.
Uiteraard waren we niet voorzien om een nieuw hondje in huis te nemen, aangezien ons hart nog steeds bij Wilson was.

Na langdurige gesprekken thuis en met een paar familieleden, besloten we om toch kennis te maken met Theyo.
Theyo werd herplaatst om heel andere redenen dan Wilson(ik ga hier uit respect niet verder op in).Hij groeide op met de jonge kindjes, en sliep zelf op hun kamer.
De eerste kennismaking was dan ook een puzzel waarvan de stukjes op hun plaats vielen.
Ook thuis kroop hij bij de kinderen op schoot, lag met ze in de zetel enz...we konden onze ogen amper geloven.

We zijn enorm dankbaar voor deze kans, ook al is het 'heropvoeden' wel nog met babystapjes. We kunnen hem echt niet meer missen.

Jammer dat het zo moest gaan met Wilson, maar niet uit het oog uit het hart, je blijft op de hoogte hoe het met Wilson is, en nu een nieuw hondje een nieuw vriendje, hopelijk gaat dat wel goed, heel veel plezier met deze nieuwe hond.

Wat een goed besluit om Wilson te herplaatsen, wat fijn dat het zo opgelost kon worden. Geen vertrouwen meer, dat is begrijpelijk, maar de enorme druk, het altijd opletten is voor niemand goed, niet voor de kinderen niet voor jullie en niet voor de hond. 

Heeft je kind nog wel vertrouwen in honden?,

Als ik je mag raden, laat ze niet naar de hond toegaan, maar pas aaien, onder de bek, als de hond naar hen toekomt. En vooral niet continue de hond bekijken, aan kijken, volgen met de ogen enzv. Dit hondje heeft nl zeker wel tijd nodig om te wennen

Welkom terug.

Een heftig verhaal, maar je hebt er goed aan gedaan.

Voor de hond was het bij jou niet prettig met de kinderen en voor jullie was het constant heel erg moeten opletten.

Nu moet je altijd opletten, maar dit was zoals ik lees, niet gezond.

De hond heeft nu zo te lezen een heerlijke plek bij je zwager, een goede keuze geweest dus.

En nu een andere hond die wel heel goed gaat met de kinderen, dat is toch wel erg fijn!

Wat een achtbaan aan emoties.

Jullie zullen enorm geschrokken zijn dat Wilson je kleine zoontje beet. Ik zou inderdaad de hond ook herplaatsen en gelukkig heb je een goed thuis voor hem gevonden.

Heeft je zoontje veel pijn gehad en heeft hij er littekens aan overgehouden? Is je zoontje niet bang geworden voor honden? Hoe gaat het met je dochtertje die waarschijnlijk bij het bijtincident was en al 2 x licht geschampt werd door Wilsons tanden langs haar wang.

Het heeft zo moeten zijn dat de fokker een andere dwergpoedel aanbood, die gewend is aan en lief voor kleine kinderen. Nog steeds van toepassing: kleine kinderen nooit alleen met een hond laten!

Ik wens jullie met Theyo veel geluk en plezier.

Onze beide kinderen zijn enorme dierenliefhebbers. Ik moet ze echt wat intomen op sommige momenten.

Mijn dochter wilt dat hij bij haar blijft slapen, terwijl ik dan aangeef dat hij dat zelf mag kiezen waar hij ligt.(zo'n zaken dus :-))

Dit hondje is wel heel wat rustiger en vooral niet zo nerveus als Wilson. Je ziet dat hij kinderen echt helemaal gewend is.

Mijn dochtertje heeft het lange tijd herhaald wat er gebeurd is, ze was er erg van onder de indruk.

Mijn zoontje en dochter hebben gelukkig helemaal geen schrik van dieren in het algemeen. Mijn zoontje heeft er wel lichte littekens aan overgehouden boven zijn lip. Hopelijk verdwijnt dit als hij groter wordt.

Ik heb mijn kinderen nooit alleen gelaten met Wilson, ik was er telkens bij in dezelfde ruimte. Maar dan nog kan het gebeuren helaas...

We zijn uiteraard heel blij met Theyo, de fokker is dan ook 1 uit de 1000!

Wel blijft er altijd een gemis van Wilson, en waarom het bij ons niet lukte...

Wat een heftig en beangstigend verhaal. Dat een hond die de juiste opvoeding kreeg toch tot zoiets in staat is! Ik had het gisterenavond al gelezen en heb ervan wakker gelegen. Toch een beetje een wake-up call ook, en inderdaad, wat als dit een grotere hond was geweest...?

Gelukkig hebben beide kinderen er geen trauma aan overgehouden en hopelijk verdwijnt het (lichte) litteken van je zoontje. Ik wens jullie het allerbeste met de nieuwe poedel.

Wat een verhaal, maar gelukkig toch uiteindelijk een happy end.

Veel geluk met Theyo gewenst en ook voor Wilson in zijn verdere leven.

Wat een eerlijk en open verhaal.

Ik ben positief verrast om te lezen dat de fokker ook zo goed op de hoogte is en mee wil denken en helpen. Dan kan zo'n nare ervaring toch een positieve draai krijgen.

Zowel Wilson als Theyo komen op een plek terecht die beter bij hen past.

Agh..wat een verhaal zeg. 

Lijkt me een  moeilijke keuze maar ook zeker een moedige! Mooi om te horen hoe goed hij het nu naar zijn zin heeft,op zijn plek is de toch vertrouwd en jullie een nieuw vriendje hebben "gekregen"

Wat goed van de kids dat ze geen schrik hebben en zo goed omgaan met alles! 

Wil je de hondjes elkaar laten ontmoeten? Dat lijkt me heel bijzonder 

Klopt, misschien waren we té enthousiast met socialiseren? Hebben we teveel met hem ondernomen en had hij meer rust nodig? Of hadden we pas een hondje moeten nemen als de kinderen er al waren wellicht?Als....als...als...

Jazeker, ze fokt niet alleen prachtige en gezonde hondjes, maar ze blijft ook heel erg betrokken. Ze wist in dit geval ook dat Wilson echt een super thuis had, maar dat het gewoon niet matchte met zijn karakter en stressniveau. 

Het feit dat ze een week gewacht en nagedacht  heeft om ons te vertellen over Theyo, siert haar enorm. We hebben toen heel lang met elkaar gebeld en heb toen mijn twijfels op tafel gelegd, die ze uiteraard ten volle begreep.

Het was met een klein bang hartje dat we deze stap aandurfden...we hebben ook onze twijfels nog gehad toen Theyo constant binnen plaste, toen hij over de stoelen en de tafels raasde, enz...maar dan was zij er altijd ter ondersteuning en met mogelijke oplossingen. Ik kan ieder zo'n lieve fokker aanraden.

Ik had enkel de kans om ze met Nieuwjaar aan elkaar voor te stellen bij ons in huis. In het begin waren ze heel onderzoekend en nieuwsgierig, maar dat mondde naar de avond vorderde uit naar wat kribbig over en weer gedoe. Ze vlogen elkaar een paar keer in de haren. 

Ik vermoed dat de drukte en de plaats van kennismaking totaal niet ideaal was. En een 2e ontmoeting zal dan ook compleet anders verlopen :-). 

Het was wel heel bijzonder om te zien hoe ze, ook al zijn ze dichte familie, toch ook zo anders zijn qua karakter.

Jeetje, dit wil niemand meemaken.. Wat fijn dat jullie hondje zo goed terecht is gekomen en jullie nu een tweede kans krijgen met een hondje welke beter past! 

Nee klopt...je hebt zo'n schuldgevoel, tegenover je kind dat je niet kon beschermen. En ook tegenover jouw hond die je blijkbaar niet kon beschermen voor zichzelf :-(. Moeilijke materie, hoop het alleszins nooit meer mee te maken.