Verlatingsangst neemt toe na overlijden andere hond

Onze Dobby is 2 dagen na kerst zijn maatje verloren. Hij is intussen 14j, het afgelopen half jaar is hij ook wat meer last beginnen krijgen als hij alleen gelaten werd samen met haar. Wat janken in zichzelf, onrustig blijven rondlopen. Maar niks heel erg. Dat is nu wel de afgelopen weken aan het verergeren. Hij wordt luider in zijn gejank. Gaan slapen savonds is geen probleem. Maar als we overdag of savonds bv thuis zijn en we gaan zelfs maar enkele minuten naar boven of de kelder dan begint het, nog net geen blaffen maar wel janken. Vreemd genoeg ook niet altijd.. overal meepakken in huis gaat niet, hij is dit allemaal niet gewend (spanjaard met rugzakje) dus zou heel onrustig zijn, hij heeft erg veel artrose dus dan zou hij ook gedragen moeten worden, iets wat hij niet graag heeft. Ik werk al zoveel mogelijk van thuis, 3 dagen in de week, en als mijn vriend kan dan pakt die een van de andere dagen. Maar ik wou toch graag eens polsen of er tips zijn om dit aan te pakken zodat het niet escaleert want het is vooral voor hem niet fijn. We gaan door privé redenen de eerste 5j niet opnieuw een extra hond nemen ;-)

Ook honden gaan door een rouwproces als hun maatje wegvalt. Ze kunnen zich verloren, verdrietig en onzeker voelen.

Dat heeft tijd nodig. Sommige honden treuren niet erg of lang, bij anderen is de rouw dan weer heel intens en kan een lange periode aanhouden. Het hangt van het individu zelf af, en van de onderlinge relatie die de honden hadden. 

Je schrijft dat Dobby al voor het overlijden van zijn maatje onrustig was geworden. Ouderdom (vb. dementie, slechter zien,...) kan hiervan de oorzaak zijn. Het rouwproces kan dit gedrag versterken. 

Herkenbaar. Mijn teefje Sunny is vorige maand in 29 dagen tijd haar 2 broers verloren. En ze kan nu ook niet meer alleen blijven. Na een paar minuten gaat ze janken als een wolf. Omdat het nog vrij vers is, geef ik het eerst nog tijd. Om samen te wennen aan het samen zijn. Daarbij gaat Sun naar vrienden toe als ik ga werken, of neem ik haar mee of komt iemand bij mij thuis. Het trainen ga ik nog bekijken of dat dat gaat lukken (ze is ook al 11jaar en nooit de enige hond geweest). Misschien wordt het wel niks en zal ik hier mijn leven op moeten aanpassen. En dat is dan wat het is. Misschien kunnen jullie ook het alleen blijven weer van de basis aanleren? Alhoewel 14 jaar ook al vrij oud is en mogelijk dementie of andere onderliggende oorzaken ter grondzaken  kunnen liggen. Kan je niet beter gaan investeren in een netwerk die zich kunnen en willen ontfermen over de hond? Geeft misschien wat meer rust?