Bijzonder!

Sinds een week of 4 heb ik zo mogelijk dagelijks een hond uit gelaten van een buurman, die op IC was opgenomen. Zijn vrouw kan niet vér lopen, dus nam ik Bas dagelijks mee voor een flinke wandeling. Bas was er echt blij mee, want even naar de overkant van de weg is zo saai..

Gisteren is besloten de behandeling van de buurman te staken, in overleg met hem en de familie. Toen de verpleging hoorde dat er een hond bij het echtpaar woont, vroeg ze of de patient hiervan graag afscheid wilde nemen. Volgens de patient was het niet echt nodig, maar de verpleging bleef aandringen.

Uiteindelijk is Bas van huis gehaald en mocht hij de IC op. Met modderpoten even bij de baas op bed gezeten! De baas is later op de avond rustig overleden.

Hebben jullie ooit zoiets gehoord, een hond op de IC?
Ik had dat nog nooit gehoord. (Heb wel direct laten weten dat ik dit wél zou willen als het ooit zo ver mocht komen).

Nee, nooit gehoord dat dat op de ic mogelijk was.

Wel heel bijzonder en mooi dat dit kon.

Nee nog nooit gehoord.

Maar wel mooi, en bijzonder, dat beiden afscheid van elkaar konden nemen.

Ja ik wel....de patient zal alleen op een kamer hebben gelegen anders kan het niet...zelf een half jaar in het ziekenhuis gelegen...1 x in de week mocht mijn duitse herder op bezoek komen....had toendertijd een duitse herder...een hond betekend veel voor een mens en zeker als deze ernstig ziek is...

Ik werk zelf in de zorg , en weet dat dit wel kan voorkomen, maar het kan natuurlijk niet bij iedereen ( afwegingen ). 

wel heel fijn zo kan de baas afscheid nemen maar dan snapt het dier ook wat er aan de hand is 

De patient lag inderdaad alleen op een kamer. Het is moeilijk na te gaan of Basje er iets van begrepen heeft.

Hij heeft het ook al weken moeilijk door de afwezigheid van de baas en het toenemende vuurwerk.

Ik heb dit bijzondere afscheid van hond en baas niet zelf meegemaakt. Een Cocker Spaniel, waar ik wel eens op paste, heeft ook afscheid van haar op sterven liggende  baasje genomen. Het baasje had hier zelf om gevraagd. Ontroerend.

Paar jaar geleden stond ik bij de halte bij een groot ziekenhuis in Mensen naast mij, met een hondje in een tas. Ze hadden met hond afscheid genomen, longafdeling! Van het baasje. Baasje wilde de hond nog zo graag een keer zien en de verpleging ging hier in mee. 

Ik heb mijn hondje dit jaar meegenomen naar mijn ma, de op een na laatste dag wilde mijn hondje nafat ze een seconde bij mijn ma was geweest, alleen nog maar weg weg....... toen wist ik, het gaat niet lang meer duren. Ook dit was byzonder om mee te maken,

In een verpleeghuis verzorgingstehuis is het toch wel toegestaan dat er een hond daar binnen mag, in een ziekenhuis is dat toch even anders.....gelukkig is het in het erasmus ziekenhuis Rotterdam toendertijd toegestaan, waar ik achteraf heel blij mee was...

De connectie tussen mens en hond is erg bijzonder. Goed dat men ook in de ziekennhuizen zich daarvan bewust is.

Mijn vader stierf enkele maanden geleden, thuis. Op de voorlaatste dag, toen zijn bewustzijn al ver weg was, is Nukka bij hem gekomen. Ze bleef naast zijn bed staan en joelde. Ik zag hoe mijn vaders gezicht oplichtte bij de herkenning, er verscheen een glimlach en zijn hand bewoog om haar te kunnen aanraken. Daarna zakte ie weer weg.

Da's voor mij heel bijzonder. Op onze stem reageerde hij niet meer. Maar op de hond nog wel, zij kon nog wel tot hem doordringen. 

Alaska, het bewustzijn mag bij een terminaal persoon laag wezen, het gehoor blijft tot aan het einde goed. Hij heeft jullie stemmen nog wel meegekregen hoor.

Wat mooi dat dat mocht! Niet alleen voor de baas, maar ook voor de hond misschien wel goed, zo'n afscheidmoment.

Ik wist niet dat ze dat (per uitzondering) toestonden. Maar ik vind het wel heel mooi. Ik denk dat het heel waardevol is voor degene op de IC (en betrokkenen) en ook bevorderend moet zijn voor de genezing en anders ook voor het overlijdensproces.