Een pup? Een herplaatser? Waarom wel, waarom niet?

Regelmatig verschijnen er topics over zorgen over het gedrag van een pup of van de volwassen herplaatser.
Ik vind het wel interessant om eens te horen waarom iemand persé een pup wil of juist een herplaatser.

In mijn geval : in mijn leven 3 honden gehad, allen volwassen herplaatsers. Niet herplaatst vanwege hun gedrag, maar omstandigheden buiten hun schuld.
Niet via een het asiel, maar via via.
Nooit problemen met 'rugzakjes' of 'heimwee' gehad.

Ik heb nog nooit een pup opgevoed en daar heb ik ook geen behoefte aan. (Ik zeg altijd :ik heb vaste vloerbedekking, dat is niet handig met een pup .... .)

Hoe zit dat bij jullie? Waarom een pup, waarom een herplaatser, waarom wel, waarom niet?

Ik heb verschillende keren een pup gehad en een paar keer een volwassen hond die bij de fokker was gebleven.

Een pup vind ik een hels karwei.doodvermoeiend, het opletten, het leren alleen zijn , de kinderziektes, 

Maar een herplaatser is vaak net zoveel werk als een pup, behalve het zindelijk maken dan. Bij een herplaatser vind ik het vervelend dat ze pas na een aantal weken, maanden hun werkelijke gedrag laten zien. Ik heb er nooit problemen mee gehad, maar op de hondenschool waar ik les gaf des te meer. Dan zag ik de schatjes veranderen in enorme probleemhonden, vaak van het ene moment op het andere. En ja, dan wisten de nieuwe bazen meteen waarom de hond was weggedaan.  Want ik geloof nooit verhalen van, hij is zo lief maar...... vaak zit er dan een vette adder onder het gras.  Negatief? Nee. Realistisch op basis van ervaring? Ja,

Diki heb ik als pup van 11 weken gekregen, de makkelijkste pup die ik heb gehad. Practisch zindelijk , geen vernieler, eigenlijk een bijna volwassen hond in een pup jasje, dat kan dus ook.

Ik keek al heel lang naar het aanbod in de asielen in België, maar dat bestaat vooral uit American Staffords en andere zogenaamde powerbreeds met rugzakjes. Eén keer zag ik een jonge koningspoedel, maar er stond bij dat hij vaak angstig reageerde, dus dat schrok mij ook af. De reden dat een poedel mij interesseerde was oa de lichte allergie die mijn man voor honden heeft. En ook wel omdat er overal gezegd wordt dat dit een goede beginnershond is, goed voor mensen zoals wij, zonder enige ervaring met honden dus.

Het is dus een pup van bij een fokker geworden. Ik dacht (een beetje schuldbewust) dat ik daarmee voor de gemakkelijkheidsoplossing had gekozen: zo'n lief klein pupje, nog eenvoudig kneedbaar, een poedeltje bovendien dat moeiteloos trainbaar is. 

Ow boy, had ik het even fout. De eerste maanden met mijn poedelpup voelden aan als pure horror. Niet op vlak van zindelijkheid, want dat was ze al van toen ze bij de fokker kwam (8 weken), maar wel qua (bijt)gedrag, waar ik jullie elders uitgebreid en voor sommigen tot vervelens toe van op de hoogte bracht.

Wel zie ik het steeds meer goed komen, ik geloof er echt in dat eens volwassen, dit een hele aangename hond kan worden. Ik dacht nochtans vaak de eerste maanden dat ze al levenslang verprutst was, want er wordt altijd zo gehamerd op die opvoeding als pup die voor de rest van het hondenleven een bepalende invloed kan hebben. En 'foutief aangeleerd gedrag', het eerste wat ik te horen kreeg in de puppyles. Fataal!  Nu ben ik daar gelukkig wat relaxer in geworden. Ook wel dankzij de vele nuttige reacties op dit forum.

Al word ik nog wel soms uit mijn lood geslagen door adviezen als die van een instructeur in m'n huidige hondenschool: 'laat die teef nooit castreren, want dan zal haar gedrag nog feller worden'. Of commentaren uit m'n omgeving die het hebben over 'een dominante hond'.

Bij een herplaatser zou ik me uiteraard nog meer zorgen maken over ongewenste gedragingen en of die ooit nog recht kunnen getrokken worden. Bovendien besef ik van mezelf dat ik niet veel nodig heb om schrik te krijgen van een hond. In veel gevallen vind ik het dus ongelooflijk dapper, dat mensen zo'n herplaatser in huis durven te nemen.

Ik kijk nog regelmatig bij het asiel van Oostende (in mijn buurt). Het eerste wat ik daar vandaag tegenkwam: jonge kruising American Stafford reu in slechte conditie, zowel fysiek als mentaal. Heel reactief en komt moeilijk tot rust, daarom wordt hij niet bij kinderen geplaatst. We zoeken een rustige huiselijke situatie en mensen met veel ervaring, plaats en tijd.

En zo zijn er heel veel honden in die asielen. Wie zo'n hond in huis durft te halen verdient een medaille.

Mijn eerste hond, een duitse herder, heb ik als pup gekregen van een goede fokker. Een geweldige ervaring om vanaf het begin mee te maken hoe ze dan is, hoe ze zich ontwikkeld, de speciale band die je met haar hebt. Toen ze overleed wilde ik eerst geen hond meer, ik kon me niet voorstellen ooit een andere hond in haar plaats te hebben.

Totdat ik eens een sentimenteel gedichtje las over een overleden hond die zijn baas vraagt om de speeltjes, de etensbak, de wandelingen de liefde die ze ondervonden had door te geven aan een hond die tot nu toe geen geluk had in het leven om een goed plekje te vinden. Toen besloten om voor een herplaatser te gaan en uiteindelijk op een volwassen hond uitgekomen die al vier jaar in een pools asiel zat, met onbekende achtergrond, ze was gevonden in een bos. Ze was in het begin heel wantrouwend ook naar mij, maar eenmaal gewend was ook zij een geweldige hond waar ik een enorm sterke band mee had, zij was geweldig in communiceren, we voelden elkaar goed aan.

Toen zij overleed heb ik niet heel lang gewacht, ik wist toen dat het verdriet en het gemis eigenlijk nooit helemaal weggaan hoe lang je ook wacht. En Jenna kwam toen al vrij snel op mijn pad, ook zij komt uit een pools asiel, waar ze 1 jaar was, ook gevonden in de stad rondzwervend. Een heel ander soort hond, ontzettend lief en zachtaardig. Zij gaf in het begin zelf nooit aan wat ze wilde, ik heb heel erg aan haar zelfvertrouwen moeten werken, maar ze kroop toch al redelijk snel uit haar schulp toen ze eenmaal wist dat ik erop in zou gaan als ze iets wil.

Er wachten zoveel honden, vaak in slechte omstandigheden, ik denk dat ik daarom altijd voor een herplaatser zal gaan.

Hier altijd een pup genomen, ras duitseherder en de newfoundlander, bij een verantwoorde fokker weggehaald, en waarom en pup, ik wil graag de opvoeding in eigen hand nemen...nooit problemen gehad met de pup, puber of volwassenheid, wanneer ik te oud zou zijn voor een pup, dan ga ik voor een herplaatser, eerder niet.

" Toen zij overleed heb ik niet heel lang gewacht, ik wist toen dat het verdriet en het gemis eigenlijk nooit helemaal weggaan hoe lang je ook wacht."

Dobry

Dit is zó herkenbaar.... Voor mensen en dieren die overleden zijn & waar je een sterke band mee had, het blijft altijd pijn doen.

Ik vind zelf de puppytijd geweldig, en dat mis ik wel bij herplaatsers. Maar zo'n herplaatser een gouden mandje geven is ook veel waard.

Ik ben niet zo’n puppymens, zeker niet als ze zo jong net van de fokker vandaan komen. Mijn oudste komt uit het buitenland en was 17 weken toen ik haar kreeg, dan is de ergste periode al voorbij, dus dat is denk ik mijn voorkeur. Ik heb mijn honden wel liever wat jonger, dus echt oudere herplaatsers zijn ook niet mijn ding. Ik vind het wel fijn als een hond nog niet zoveel ingesleten gewoontes heeft, want ik vind goede dingen aanleren echt een stuk makkelijker dan slechte dingen afleren.

Mijn jongste kwam trouwens wel met 8 weken al van de fokker. Ik wilde in dit geval toch echt een goed gefokte en goed gesocialiseerde pup en met een hond uit het buitenland vind ik het toch altijd weer een gok hoe de hond gaat uitgroeien.

Ik vind pupjes zo leuk, het ontdekken, het leren, vanuit het niets ineens een container eng vinden terwijl je er al weken langs loopt hahaha, het nieuwsgierig ontdekken, de puppedingetjes die ze gewoon doen omdat het bij pup zijn hoort.

Ik vind het wel leuk om een pup te hebben.

Mijn eerste hond was 4 jaar, en de 2de 2,5 jaar oud en beiden honden met stamboom. Beiden kwamen op mijn pad, en destijds eigenlijk ja gezegd omdat ik beide honden al kende, en m.n. de eerste hond was een fulltime werkende baas gewend. Dat hij dat gewend was en omdat ik het een geweldige hond vond gaf voor mij de doorslag om er toen voor te gaan.

Ben ook blij dat ik dat zo heb gedaan, heb enorm veel van ze geleerd, ook wederom omdat de 1ste hond ontzettend goed getraind was door zijn eerste baas. Met de andere honden kon ik voortborduren op bepaalde commando's die hij gewoon was en heel handig waren.

Vervolgens kreeg ik een vriend die ook een hond had, en toen we samen gingen wonen was zij voor mij eigenlijk herplaatser nummer 3. Toen ongeveer 7 jaar oud, maar kende haar ook al wat langer.

Mijn vriend wilde vervolgens wel graag een pup, vanwege vakantie hadden we de pup wat langer bij de fokker gelaten. Volgens mij kwam hij bij ons met een week of 13, bench gewend, buiten aan de lijn lopen gewend en al redelijk zindelijk en behoorlijk zelfverzekerd.

Absoluut geen spijt, het is heel fijn om vanaf min of meer het prille begin met elkaar op te groeien en de typische trekjes nu nog steeds terug te zien en te herkennen.

Toch viel ik daarna weer voor een wat oudere hond, en niet bewust werd het een buitenlandse hond. Coronatijd maakte dat de spoeling dun was, en bij toeval stuitte ik op haar foto op marktplaats en viel als een blok voor haar, en mijn partner vertrouwde op mijn gevoel.

Blijf wel zeggen dat ik blij was dat we al wat ervaring hadden met honden, herkennen van lichaamstaal en bepaalde reacties en hoe we daar het best zelf op konden reageren. Maar dat had ik met de werklijn pup ook. 

Zaten/zitten toch wat trekjes in waar je alert op moe(s)t zijn om het wel allemaal gezellig te houden. Zo ook bij onze laatste die een maand of 7 was toen ze bij ons kwam wonen. Met name die buitenlanders hebben toch vaak veel meer al meegemaakt en vaak in overlevingsstand gezeten waardoor je soms echt de pup ziet, maar soms de andere kant van snel volwassen zijn geworden ziet. 

Ik weet niet wat een volgende hond gaat worden. Vriend wil denk toch erg graag weer een pup. En ik twijfel, ik heb nu zoveel wat oudere herplaatsers al gehad en bij allemaal heb ik die connectie weten te vinden.

Ik vind het fijner als je direct al wat meer kan doen met een hond die al wat meer volgroeid is en dat je min of meer het karakter al kunt inschatten.

Wij hebben pup… maar meer omdat ik hem zelf kan opvoeden…. Ook wilde ik super graag eigen opgevoede hond met goede afkomst bekende ouders etc. ( hij was 12 weken) zelf ben ik ook van mening dat pups inpl. Van na 8 weken nest horen te verlaten ze 12 weken moeten zijn. Hondjes zijn dan Langer bij ouders en zijn beter.

Bedoeling was dus dat hij mijn super opgevoede hondje zou Zijn en ik later een moeilijkere hond kan bij nemen… uit het asiel t liefst… die op t punt staat om in te slapen worden…. Zo kan mijn hondje mij dan helpen met het probleem hondje zo stom gezegd. 

Alleen merk ik dat mijn hondje dominant is en veel corrigeert als t moet… ( dit is alleen goed ) Maar ik als wij soms oppas hondjes hebben zie ik dat na 2 uur hij klaar is met het ander hondje… en als die vervelend word word mijn hondje echt pist… snap ik ook wel zou ik ook zijn hihihi…. Dan wil je slapen en loopt iemand voor je neus expres te piepen met je lieveling s speeltje…. Ik denk dat mijn schnauzertje beter en gelukkiger zal zijn als we alleen samen zouden blijven 

Hier altijd met een pup begonnen. Je bent de eerste maanden druk bezig met opvoeden. Ik vind het gewoon leuk om zo'n hondje te zien opgroeien naar een hond en die van alles te leren. Dat het een maatje wordt dat altijd bij je is. Het kost in het begin erg veel tijd, dat moet je er voor over hebben. Als je het goed doet heb je een maatje voor zolang ze leven. Elke hond is anders. Vergeten doe je ze nooit. Ze blijven in gedachte altijd bij je.

ja ik vind dat ook heel jammer dat je de puppytijd gemist hebt als je kiest voor een volwassen herplaatser. Ik had graag geweten hoe ze als pup waren.

Ook dat je ze niet zo lang bij je kunt hebben en veel te snel alweer afscheid moet nemen. Al is het afscheid altijd verdrietig natuurlijk.

Wat ik ook heel moeilijk vond is om de hond te zien in zoveel stress door de herplaatsing en alles wat er evt. in het verleden gebeurd zou kunnen zijn.

Ik denk dat iemand geprobeerd heeft Jenna op te voeden met een schokband al weet ik dat niet zeker. Ze kon alleen een paar stappen aan de lijn lopen en maakte dan een schokbeweging, dat heeft jaren geduurd voordat dat er helemaal uit was. Ook als je haar aanraakte schokte ze en kromp in elkaar. Ik vond dat moeilijk om te zien.

Een pup of een herplaatser... het heeft allebei z'n mooie kanten, vind ik. Ik heb zelf niet echt een voorkeur.

Mijn eerste hond was een veelplaatser, door de vorige eigenaar dan ook nog es flink mishandeld. Ik voelde me meteen enorm aangetrokken tot die hond en wou 'm hebben, en heb er eerlijk gezegd verder niet veel over nagedacht. Het was de makkelijkste, zachtste hond die ik ooit heb gekend. Nooit wat gemerkt van de spreekwoordelijke rugzak. Alleen aan z'n kale rug vol littekens kon je merken dat ie hard geslagen was.

Daarna nog een puppuber van onbekende afkomst in huis gehaald. Daar was mentaal 'een hoek af'.

Derde hond was een laboratoriumhond. Ook een heerlijk ventje. Toen hij stierf, brak m'n hart.

En de twee laatsten waren de malamutes. Voor het eerst stamboomhonden, van pup af in huis.De connectie die ik met hen had/heb, die gaat nog dieper dan met de vorigen, dat is echt een uniek gevoel. Helaas is het verdriet evenredig groot als er eentje sterft...

Ik weet niet of ik ooit nog voor een pup zal gaan. Misschien voor een senior-herplaatser. Maar momenteel voelt het dat er een lange hondloze tijd zal komen na de malamutes.

Ik ben een puppenmens. Tot hier toe maar mijn allereerste hond en pup, maar vind het geweldig.

Het opvoeden vind ik heel erg meevallen, was een goede voorbereiding op mijn kinderen :-). 

Samen leren, je hond zien (op)groeien, de herinneringen...

Ik heb gehad: 

Asielhond. Charlie de witte herder.

Mijn vader nam voor het eerst een huisdier en dus ook voor het eerst een hond. Mijn zusje en ik waren bij mijn moeder al opgegroeid met een hond, Yuna de Engelse cocker. Omdat mijn zusje en ik studerend waren en mijn vader gewoon aan het werk, zochten we een volwassen hond die alles verder al kon en ook eventjes alleen kon zijn. Wij hadden allemaal geen tijd voor een pup en bovendien ook geen ervaring met trainen. Yuna hadden we trucjes geleerd, maar wij waren kinderen en hadden niet de volledige zorg voor haar.

Papa liet Charlie 's ochtends uit en 's avonds laat, mijn zusje en ik hadden zeer wisselende roosters dus wij hadden overdag de zorg. 's Weekends natuurlijk met zijn allen op avontuur in het bos, naar het strand, op de dijk, naar het park, en in vakanties met zijn allen op vakantie... Charlie was 10 jaar oud en hij heeft ons alles geleerd over het hebben en houden van een hond. Hij was 11.5 toen hij overleed, hij is helaas maar 15 maanden bij ons geweest. Maar dat waren wel 15 prachtige maanden  

Herplaatser. Mike de witte herder. 

Na Charlie's overlijden wisten we al snel dat we opnieuw een hond wilden. Papa wist dat dat opnieuw een witte herder moest zijn. Dit keer, met meer hondenervaring en absoluut geen zin in binnenkort opnieuw een hond moeten wegbrengen, gingen we voor een jongvolwassen hond. Dat werd Mike, net 2 jaar oud. Eerst heeft Charlie ons alles geleerd, nu konden wij Mike alles leren. Veel cursussen gevolgd, veel geoefend, veel uitdagingen overkomen, veel tijd en moeite ingestoken. Een ontzettend lieve en eerlijke hond gekregen.  Heel veel avonturen beleefd in de loop der jaren. Mike heeft ons echt volwassen zien worden en al onze vriendjes voorbij zien komen (en beoordeeld  ), studies zien afronden, en hij heeft samen met ons afscheid genomen van papa. 

Mike wordt over 11 dagen alweer 13 jaar oud! We hebben afgesproken dat hij zeker 14 jaar wordt, dus hij is goed op weg om die belofte waar te maken.   Papa leeft inmiddels niet meer en Mike is het laatste wat we van hem hebben, dus ik wil hem ook nog lang niet missen. 

En nu... puppy. Dialga de Barsoi. 

Ik ben nu in een leeftijdsfase dat ik ga... nestelen ofzo. En ik wil een pup, een goed gefokte pup met eigenschappen die passen in mijn leven, waarvoor de fokker met liefde heeft gezorgd en die een zo goed mogelijke start heeft gehad als maar kan. En dan zelf dat wezentje op laten groeien en mee laten groeien in mijn leven. Dit wordt weer iets heel anders dan een oudere hond of een jongvolwassen hond. Dit wordt echt een baby, nou ja, een kleuter straks als hij eenmaal bij ons is, haha. Ik heb er enorm veel zin in. Daarnaast is Mike er nu nog, dus hij mag de fakkel doorgeven als het ware  

Er zijn voors en tegens voor een asielhond, een herplaatser, een puppy. Je bekijkt je eigen situatie en ziet wat er mogelijk is en wat het beste past. Ik vind het ook altijd zo raar als sommige mensen commentaar hebben of je beoordelen om de keuze die je maakt. Dat is toch voor ieder persoon verschillend! Er is geen goede of foute keuze als iemand er goed over heeft nagedacht. 

De eerste Staffordshire bull terriërs waren herplaatsers via de fokker. Hele fijne honden aan gehad maar voor mij niet ideaal. 

Ik zal dus altijd voor een pup kiezen. Vanwege de sport en het speuren wil ik daar vroeg een basis voor kunnen leggen. Daarnaast is het vaak net iets makkelijker een pup in mijn groep honden te introduceren. Een volwassen hond zou nog veel pittiger zijn. 

Verder zijn er maar weinig herplaatsers van dit type zonder “probleem gedrag” in het asiel te vinden. Natuurlijk koop ik nu ook pups die gefokt zijn voor de sport/werk. Kans dat ze dan leuk mee komen en veel vanzelf doen is dan toch ook een stuk groter. 

Er is niks mis met een herplaatser maar in mijn situatie past een pup gewoon beter. 

Hier alleen maar pups,ik vind ze geweldig maar buiten dat om,mens/kindvriendelijkheid staat bovenaan mijn wensenlijst,daarom nooit geen herplaatser,ik woon in een kindderrijke buurt,hier altijd kleine kinderen over de vloer met een herplaatser weet je het nooit en een hond die uitvalt naar mensen die wil ik niet.

Een pup wordt hier grootgebracht met kleine kinderen.

Gezien met herplaatser van zoon en zijn ex,wij gingen dagelijks met de honden weg,ze kwam dan over de speeltuin hier,altijd haar hond los,een grote vage kruising herder/lab....geen idee.....er zat een klein meisje te schommelen,die schommel piepte.....hij nam een run naar het kind en sleurde haar zo van die schommel af,gelukkig het jasje vast en wij onmiddellijk ingrijpen. Toen kwam ze erachter dat hij niet te vertrouwen met kinderen was en dat is de rest van zijn leven gebleven. 

Zo een hond zou ik onmiddellijk laten inslapen en dat is de reden dat ik voor een pup kies,je leert je hond door en door kennen.....herplaatsers hebben vaak een geschiedenis waar je geen weet van heb.

Hoeveel mensen ik zie die teleurgesteld omdat het hond nooit los kan,jagen,bang voor andere honden /mensen.

Bijna niemand hier in de buurt kan zijn buitenlandse herplaatser los laten lopen,honden kunnen hun energie niet kwijt,het zijn vaak van oorsprong actieve honden die de rest van hun leven gelijnd moeten lopen,is ook zielig.

Je kan ook geluk hebben met een herplaatser dat de hond voor jou is wat je wilt en als ik een herplaatser zou nemen zou het zeker niet uit het buitenland zijn maar ééntje die om persoonlijke verdrietige redenen herplaatst moeten worden en waarvan de geschiedenis bekend is. 

Heb maanden voor mops van zoon gezorgd(scheiding),het was niet mijn smaak maar ik kende het hondje door en door en was enorm lief ,dan sta ik er anders in ,heb even in dubio gestaan om het hondje te houden. Die heeft een gouden mandje gekregen bij een mopsliefhebber en heeft nu een leven als een god in Frankrijk.

Het is dus niet allemaal even zwart/wit bij mij.

Ik heb "tweedekansjes".

ik wilde altijd graag een briard maar zolang er in de wereld honden afgemaakt moeten worden omdat er geen baasje voor hun komt, kies ik toch voor een asielhond. In Nederland worden uiteraard geen dieren afgemaakt maar wereldwijd is dat heel anders. wanneer er geen honden meer zijn die afgemaakt worden en er geen asielhonden meer zijjn, kies ik een rashond. Maar dat gaat helaas nooit gebeuren :)

Mijn honden zijn allen geadopteerd op senior leeftijd en komen uit Roemenie. 1 was een zwerfer en heeft daarna 4 jaar in het asiel gezeten. Hij is echt de perfecte hond. De ander is gevonden bij een rotonde en heeft een half jaar in het asiel gezeten. zij was bang voor vloeren maar ook dat is opgelost. qua zindelijkheid en alleen thuis zijn ging het vrij snel. zindelijk binnen 2 weken allen en alleen thuis ook een paar uurtjes na week 3 ongeveer.

ik heb de honden niet online besteld om het zo maar te zeggen. ik ben een aantal keer op "date" geweest bij het gastgezin. Zij leren de hond kennen en kunnen er alles over vertellen. Je ziet dan ook of het temperament en het karakter past. Juist bij herplaatsers kan je het temperament zien en het karakter schetsen.

Op mijn 14e kreeg ik mijn eerste hond. Een pup. Maar dat is geen leuke hond geworden omdat mijn ouders de hele opvoeding in de wind sloegen en als je niet allemaal hetzelfde doet dan krijg je een probleemhond. 16 jaar geleden voor een tervuerense pup gekozen. Velen hier weten dat zij vorig jaar op 15 jarige leeftijd is overleden. Mijn band met haar was bijna symbiotisch. Ik steunde haar in alles maar zij mij ook. Door haar had ik mijn angststoornis onder controle. Ik heb altijd gezegd na haar geen hond meer. Maar omdat ik rust krijg van honden ben ik dus gaan oppassen. En het rare is dat ik vooral met de Zwitserse herder van 9 jaar zo'n goede klik heb dat ik hem zo voor goed in huis zou nemen. Maar dat gaat natuurlijk niet gebeuren. Maar daardoor heb ik nu wel het gevoel dat er nog wel ooit een eigen hond zal komen en dan denk ik aan een herplaatser die op mijn pad komt. Een pup hoeft voor mij niet meer nu ik weet dat ik ook met een volwassen hond een band op kan bouwen. En ik vind het een voordeel dat het gedrag dan al bekend is. Ik kan bijvoorbeeld absoluut niet tegen honden die heel druk in huis zijn, dan wordt de onrust die ik toch al constant ervaar nog erger. Heb inmiddels best wat oppashonden in huis gehad waar tot nu toe pas 2 vaste uit zijn gekomen omdat ik van de anderen juist stress kreeg ipv dat ik van hen kon genieten. 

Ik heb altijd meer de neiging gehad om te kiezen voor een herplaatser. Ik vind het fijn om een dier een nieuwe kans te kunnen geven, en heb er wat moeite mee als een dier speciaal voor mij wordt 'geproduceerd'. 

Vijf jaar geleden adopteerden we onze kat Nellie uit het asiel. Ze was toen al 9 en heel weinig gewend, en met veel geduld hebben we haar aan heel veel nieuwe dingen leren wennen. En nog steeds gaat ze vooruit. Ze is niet dol op Nessa, maar is ook niet bang voor haar. 

Het enige wat ik in deze situatie soms moeilijk vind is de gedachte aan alle jaren dat Nellie op mij heeft moeten wachten, hoe eenzaam en verwaarloosd ze was. Maar ik ben er nu.

Dat we uiteindelijk toch voor een pup hebben gekozen, komt door een paar dingen. Mijn man had voorkeur voor een pup omdat hij bang is dat herplaatsers altijd een te grote rugzak hebben. (Aan dat beeld werk ik met hem ;) ) 

Verder had een collega me ooit aangeraden om als eerste hond voor een pup te gaan. Zij had heel veel ervaring met herplaatsers, en had destijds zelf twee Rottweilers die ze uit het asiel had geadopteerd. Schatten van honden, maar met behoorlijke gebruiksaanwijzingen. Ze raadde me aan om eerst voor een pup te gaan, omdat je daarvan heel veel leert zonder al teveel in het diepe te worden gegooid. Ze wist hoe ze me moest overtuigen, want ze zei "met alle ervaring die je daarmee opdoet, kun je later nog zoveel herplaatsers helpen".

En dat is wat mij betreft nog steeds het plan: als Nessa wat ouder en wijzer is, wil ik zeker gaan uitkijken naar een herplaatser die goed bij ons gezinnetje matcht.

Wij hebben liever een herplaatser, omdat er imo te veel honden gefokt worden, milieutechnisch is dat helemaal niet zo'n goed idee. Bovendien zijn er heel veel honden die een goed baasje nodig hebben. We kunnen het ook aan, een hond met een rugzakje.

Dit is echter de enige keer in ons leven dat we ws. wel een pup gaan nemen, omdat we een heel jong dochtertje hebben. We vinden het een veiliger idee én mooi idee dat ze samen kunnen opgroeien :)

Ik heb allebei gehad en allebei heeft naar mijn mening iets. Maar de voornaamste reden dat ik honden heb is om er ook hondensporten en andere activiteiten mee te doen. Om die reden wil ik bij de aanschaf van een hond weten of hij/zij hier later geschikt voor is, in de zin van het juiste karakter (wil de hond werken/zal de hond dit leuk vinden), bouw (is de hond fysiek in staat actief bezig te zijn) en gezondheid (is de lijn waar de hond uit komt vrij van erfelijke ziekten en zijn de ouders volledig getest (DNA en röntgen)). Mijn eerste en laatste hond zijn beiden rashonden (border collies). Hiertussen heb ik nog een herplaatser gehad (soort van border collie/Australische herder kruising), een grote schat van een hond maar door haar geschiedenis, karakter en (slechte) gezondheid niet in staat zo actief bezig te zijn als mijn andere twee honden. Zij was verder een super huishond.

Het ligt er denk ik aan waarvoor je de hond aanschaft waar je hem het beste vandaan kan halen. Als ik ooit een hond zou nemen enkel en alleen als gezelschap, dan zou ik weer eerder naar een asiel gaan.

Onze eerste ervaring met hond was als puppy pleeggezin voor het kngf. Daarna hadden we beide zoiets van nooit meer een pup! Wat een bak werk. Maar we wisten ook dat we wel een hond van onszelf wilden. Dus bij het asiel en 10 jarige 'labrador mix' (lees: formaat lab met flaporen en lab mix klinkt goed) opgehaald die daar al 9 maanden zat en absoluut niet met kinderen kon. Wij hadden geen kinderen en het was een schat van een hond, mooi van lelijkheid met flaporen die ook omhoog konden.2 jaar van mogen genieten en echt mijn maatje. Inmiddels hebben we wel kinderen en nu ze oud genoeg zijn dat er wel een hond bij kan de asieldieren in de gaten gehouden. Ik had eigenlijk verwacht dat er redelijk wat corona honden zouden zitten. Maar met onze wensen is het niet gelukt om een voor ons geschikte hond te vinden. Wel leuke oudjes die niet met kinderen kunnen maar daar heb ik nu niets aan. Daarom toch maar een pup. En ja, ik vind het weer een bak werk en als ik om mij heen kijk kan ik het mijzelf echt wel makkelijker maken maar ik wil juist goed in dat eerste jaar investeren om de hond zo op te voeden dat hij op een leuke manier nog jaren met ons kan leven. Bij een volgende hond zijn de kinderen waarschijnlijk de deur uit en geen kind meer, wie weet gaan we dan wel weer voor een asielhond.

@Femke :  ik heb de indruk dat er  inderdaad weinig honden in de asiels zitten op het ogenblik.

Maar op websites als www.verhuisdieren.nl  en  www.hhin.nl  

vind ik het erg druk, zeker met jongere honden die herplaatst worden wegens 'tijdgebrek'.

Wat een leuk topic!

Ik wilde zelf eigenlijk voor een herplaatser gaan. Maar ik ben overgehaald om voor een pup te gaan omdat de kans dat dat goed zou gaan met mijn twee katten (destijds 8 jaar) groter zou zijn met een pup. Dat hangt natuurlijk enorm af van de herplaatser, maar die gok is toch best risicovol. Zeker zonder hondenervaring.

Voor een volgende hond, ben ik echt van plan om een herplaatser te kiezen. Ik ben denk toch meer een mens voor volwassen dieren. Maar mijn hond was als pup wel een beetje een terrorpup, dus stiekem zou ik het ook wel leuk vinden om eens een chille pup mee te maken. Voor nu gaat mijn voorkeur wel echt uit naar een reeds volwassen hond.

Ik heb nu mijn eerste pup na altijd herplaatsers gehad te hebben. De reden is heel simpel, van alle herplaatsers die in mijn leven zijn geweest zijn er ook een paar minder geslaagd en zelf weer terug gebracht naar de stichting of de oorsponkelijke fokker(niet de vorige eigenaar). Als hond alleen zouden deze honden hier tot hun dood mogen blijven maar ik heb rekening te houden met de honden die er zijn, en soms werkt het gewoon niet. 

Toen ik voor de zoveelste keer een naar onderbuik gevoel kreeg over het niet eerlijk zijn over herplaatsen of fantasie prijzen die werden gevraagd was ik er wel klaar mee en heb toch voor een pup gekozen. Dit nestje volgde ik al even en ze werden maar ouder en bleven maar bij de fokker dus toen ging ik overstag en Roderick is hier met 15 weken gekomen. Buiten het feit dat hij ondanks de goede wil nog niet 100% zindelijk was vind ik het tot nu toe niet meer werk dan een herplaatser van welke leeftijd dan ook. Hij heeft geen rugzakje en gaat overal eigenlijk blanco in en daarnaast heb ik natuurlijk 2 volwassen honden die het goede(en soms slechte) voorbeeld geven, dat scheelt misschien ook een hoop. 

Politie agentje spelen doe je de eerste weken sowieso wel ongeacht of het een pup of een volwassen hond is.

Oef... Bij mij is het een beetje in mijn schoot geduwd met allerlei dieren. Kitten en pup gedaan voor mijn relatie en het is niet anders voor mij dan herplaats, afgedankt of weet ik veel wat. Je kunt ze iig niet bestellen op karakter Daar ben ik wel uit nu.

Tis om het even voor mij maar toch trekt het afdankertje meer. Weet niet.... vind het gewoon prachtig om te zien hoe ze weer opbloeien en weer vertrouwen krijgen.

" @Femke :  ik heb de indruk dat er  inderdaad weinig honden in de asiels zitten op het ogenblik.
Maar op websites als www.verhuisdieren.nl  en  www.hhin.nl  
vind ik het erg druk, zeker met jongere honden die herplaatst worden wegens 'tijdgebrek'. "

jantien

Ja dat zijn er nu wel meer. Ik heb het idee dat je bij asieldieren wat eerlijkere informatie krijgt, soms iets negatiever dan nodig en bij particulieren via marktplaats en verhuisdieren enzo juist de te rooskleurige verhalen. Tijdgebrek wat eigenlijk is, we zijn vergeten om hem op te voeden en er wat mee te doen en nu kost het te veel moeite dat alsnog te doen.

We hebben wel bij een hond gekeken die op papier perfect leek en in werkelijkheid totaal geen contact maakte met wie dan ook, niet aan de lijn kon lopen maar los eigenlijk ook niet als het niet je afgesloten achtertuin is. Hij zou al getraind hebben bij een hondenschool en dingen snel oppikken. In werkelijkheid hadden ze 1 les gedaan en betaald voor 10. En zo nog wat dingen. Maar ik sluit niet uit dan we in de toekomst alsnog voor een herplaatser gaan. 

Daarom moet je dus bij een herplaatser heel veel vragen stellen en misschien ook niet  na één bezoek beslissen.

De asiels doen uiteraard ook hun best wat betreft de informatie, maar bij een gevonden hond weten ze natuurlijk niet veel. En mensen zijn soms niet eerlijk als ze hun hond afstaan!

Op Marktplaats zie ik helemaal rare advertenties.  Onder de titel :  HOND. En dan als informatie : kruising zus en zo, 3,5 jaar oud....Punt.

Ik heb altijd pups gehad, ik vond de pup dingen juist leuk en vond het ook fijn voor de kinderen een pup waar ze mee opgroeiden. Zal er na Lotus weer een hondje komen dan zal ik wel gaan nadenken over een herplaatser.