Een pup? Een herplaatser? Waarom wel, waarom niet?

" Daarom moet je dus bij een herplaatser heel veel vragen stellen en misschien ook niet  na één bezoek beslissen.
De asiels doen uiteraard ook hun best wat betreft de informatie, maar bij een gevonden hond weten ze natuurlijk niet veel. En mensen zijn soms niet eerlijk als ze hun hond afstaan!
Op Marktplaats zie ik helemaal rare advertenties.  Onder de titel :  HOND. En dan als informatie : kruising zus en zo, 3,5 jaar oud....Punt.
  "

jantien

Veel vragen stellen ja, maar ik denk dat te weinig mensen beseffen dat een hond zich ook heel situatiegebonden kan gedragen waardoor de ene mens weer een heel andere beschrijving kan geven dan de andere. 

Kan goed met kinderen of andersom bijvoorbeeld, hangt natuurlijk ook af van hoe de kinderen naar de hond toe zijn en hoe de ouders dat begeleiden. 

Lola werd door de vrijwilligster van het asiel beschreven als enthousiast, en veel behoefte aan aandacht, opdringerig zelfs, kon ook vrij op de wandeling meelopen daar. Hier was het eerst toch een heel ander verhaal. Heeft die vrijwilligster gelogen, nee zeker niet, maar andere situatie, onbekende mensen en omgeving maakt toch dat de hond zich anders, onzeker voelt over de situatie en dat zie je ook door in het gedrag.

Hier lopen veel katten rond, toen Jenna kwam vroeg ik of ze met katten kon, ze is toen in het asiel getest op de kattenafdeling, daar reageerde ze helemaal niet op de katten. Eenmaal hier en gewend, ook weer een heel ander verhaal.

Wat ik van de stichting goed vond is dat er van hun uit juist weinig informatie gegeven werd. Wat kan je zeggen van een hond met onbekende achtergrond en lang in een asiel. Alleen de indruk die de medewerkers ervan hebben, hoe ze zich daar in hun dagelijks leven gedragen. Zodat je je juist niet teveel een beeld gaat vormen van de hond en er zoveel mogelijk open in staat.

Heel leuk om alle ervaringen te lezen! Saar is mijn/onze eerste hond en haar hebben we vanaf pup af aan.  ik vond de puppy tijd veel energie kosten maar ook wel heel erg leuk. Er komt geen tweede hond bij en Saar blijft hopelijk nog heel lang bij ons maar als er ooit een volgende hond komt dan weer vanaf pup. Ik vind het heerlijk om het karakter zien te ontwikkelen, de onbevangenheid van een pup, alle fases waar je doorheen gaat. 

Bij onze buitenlandse honden vond ik het eigenlijk ook prettig om niet de gehele waarheid van de achtergrond op voorhand te kennen. Klinkt misschien raar, maar op basis van foto's en filmpjes van het moment dat ze ter adoptie stonden hebben we beslist ervoor te gaan, niet omdat we het verhaal zielig vonden. Daar zag ik meer aan dan als ik hele zielige foto's zou hebben gekregen en het verhaal erachter. 

Van Glory haar avontuur vanaf haar geboorte heb ik later uitgebreid kunnen lezen hoe dat was verlopen. Van Chara iets minder info maar ook genoeg om te weten dat ze meer voor dood dan levend was achtergelaten in een asiel en heeft moeten knokken voor eten om in leven te blijven.

Het maakt wel dat je sommige gedragingen wel beter kunt plaatsen.

Fijn om de ervaringen van andere hondenliefhebbers te lezen. Dit heeft een meer genuanceerd beeld voor het inhalen van een hond in huis. Zelf heb ik vooral volwassen herplaats- en asielhonden in huis gehaald, waar ik ter plaatste bij mensen of in het asiel contact kon maken met de hond en zien in hoever het tot een match zou kunnen komen. Er waren daar fantastische honden bij en ik had een hechte band met ze.

Op 13 mei dit jaar heb ik onze Mechelse herder van 5 jaar moeten laten inslapen voor een onbehandelbare auto-immuun ziekte en dit nauwelijks 3 weken na het overlijden van mijn echtgenoot. Ik zat compleet aan de grond. Al 53 jaar heb ik honden en ik zie mij op termijn terug een hond in huis halen, zelfs al ben ik nu alleenstaande. In de plaatselijke asiels is het aanbod eerder schraal en veel honden ondergaan na een aantal weken in het asiel te verblijven een transformatie, niet bepaald in goede zin. Voor de beschrijving van de asielhonden moet je dikwijls tussen de lijntjes kunnen lezen, want deze stoelt voornamelijk op wat de vorige eigenaar heeft gegeven en wordt nadien zelden bijgewerkt.

Onlangs heb ik overwogen om een hond uit buitenlandse asielen te adopteren, maar daar heb ik het moeilijk mee omdat je uiteraard niet ter plaatse kan gaan kijken om kennis te maken met de potentiële honden die je volgens de beschrijving als mogelijke kandidaten hebt uitgekozen. Bovendien heb ik geen ervaring hoe vlug een buitenlandse hond de klik kan maken naar een andere taal en hoe traumatiserend een lang transport naar België kan zijn.

Onlangs had ik info opgevraagd voor een herder van 3 jaar bij Petconnect vzw, die in een Russisch asiel zit, en uit de video's die ik kreeg,  zag ik toch een vorm van onzekerheid. Achtergrond was totaal niet gekend, dus heb ik het raden naar of die hond zich zal kunnen aanpassen in een meer stedelijke omgeving gezien ons landje nogal dichtbevolkt is. Ik heb een mogelijke adoptie dan van een buitenlandse hond "on hold" gezet.

Ik heb wel aan mijn dierenarts en een paar mensen in mijn omgeving te kennen gegeven dat ik op zoek was naar een andere hond, maar de het lijkt mij soms dat het zoeken is naar een speld in een hooiberg.

Hoi Gittje,

Wat een nare tijd heb jij achter de rug.    

Je denkt wel goed na over een nieuwe hond lees ik.

Bedenk dat een hond die rechtstreeks uit het buitenland komt meestal niets gewend is.  Ik heb ooit een verhaal gehoord van een Roemeense hond die wéken de straat niet op durfde......en bovendien véél groter werd dan omschreven werd. Ondertussen is het helemaal goed gekomen met hem hoor.

Er zijn ook herplaatsingsorganisaties die de hond eerst in een NL gastgezin doen, om hem te laten wennen. Een vriendin van mij vangt al jaren regelmatig een hond uit Spanje op, om de herplaatsing goed te doen verlopen.

Inderdaad aan dierenartsen en andere hondenmensen laten weten waar je naar op  zoek bent, wil ook wel eens helpen. Je kunt zelfs op deze website een berichtje zetten wat je zoekt en de mensen vragen via persoonlijk bericht contact met je op te nemen. (Zo ben ik aan mijn huidige hond gekomen....).

Ik wens je succes.

Hopelijk kun je hier ooit melden dat je weer een hond in huis hebt.

Wat een moeilijke tijd voor je.

Over de taal hoef je je geen zorgen te maken, Jenna komt uit een pools asiel, kent nog steeds de poolse commando`s, ik spreek Nederlands met haar en mijn vriend Duits, ze snapt alles Al zal het vast wel even wennen zijn die andere klanken aan te horen.

De stichting waar ik haar en de vorige hond vandaan heb, gaat 1x per maand de poolse asiels af waar ze bij aangesloten zijn, als je interesse in een hond hebt kan je dat aangeven en bekijken dan de hond van dichtbij voor je, vragen na hoe de hond daar is e.d. Veel honden komen niet in aanmerking om te herplaatsen bij prive personen, die gaan alleen naar speciale opvang.

De hond die je op het oog had, lijkt onzeker op de video schrijf je, zou dat een bezwaar zijn voor jou een onzekere hond?

Mijn eerste herplaatser Lola,  was op zich zeker geen onzeker type, maar natuurlijk na zo`n tijd in het asiel, de reis, de nieuwe omgeving e.d., dat alles maakt natuurlijk wel onzeker over de situatie, je kan het helaas niet uitleggen. Jenna is dan veel onzekerder, maar zij is zo dat ze de dingen over zich heen liet komen bij het wennen, op zich nog moeilijker te peilen vond ik, maar makkelijker om mee te krijgen.

Ik denk dat je wb uitlaten ervan uit moet gaan, in het begin rustige plekken te zoeken om uit te laten, misschien heel vroeg in de ochtend eruit moet, zodat je niet teveel andere honden en verkeer tegenkomt. Als je echt nergens een rustig parkje oid in de omgeving hebt, wordt het natuurlijk lastig. Dan zou je misschien als de hond dat durft, met de auto naar een rustige plek kunnen rijden om goede ervaringen op te doen.

@Gittje, wat een verdrietig jaar voor jou, wil je heel veel sterkte wensen!

Mijn 2 dames komen uit Rusland. En ik heb inderdaad meerdere video's gekeken van daar en gedrag proberen in te schatten. Weet niet welke video's je kreeg. Ik heb zelf pas later foto's gezien van de eerste momenten in opvang van Chara bijvoorbeeld. Afgaande van die foto had ik het denk ik niet aangedurfd. Maar ik zag andere foto's en video's waarbij ze in opvang en huiselijke omgeving zat, en dat gaf een heel ander beeld.

Bij Glory idem, ik zag hoe ze over straat liep aan de lijn in Rusland nog, in een speeltuintje wat oefeningen deed en hoe veel lol ze had en vertrouwen in de persoon bij haar. Bij Glory later ook de beelden toen ze al in België in gastgezin was, en daaruit kon ik gewoon opmaken dat de hond behoorlijk rap zich aan een nieuwe situatie aan kon passen.

Glory komt van My Martin, ze hebben vaak herder type. In Rusland zelf wordt al gescreend welke honden potentie hebben om in Europa te kunnen aarden. Die worden of van straat, of uit asiel gehaald en gaan bij mensen in huis. Van daar gaan ze naar Nederland of België in een gastgezin en wordt bekeken wat voor type gezin de hond het best geplaatst kan worden.

Ik zou het zo weer aandurven om voor een hond uit Rusland te gaan, mits bij een betrouwbare eerlijke stichting. Denk dat het leven op straat in Rusland niet zo verschilt met het leven hier. De dames hebben allebei geen issues gehad met buitenlopen, sporadisch dat ze in begin een persoon eng vonden. Maar goed dat heb ik met mijn eerste herder (gewoon uit Nederland) ook gehad, die was zo in de steek gelaten dat in een korte periode zijn vertrouwen écht zichtbaar een knauw had opgelopen. Wat overigens vrij rap weer bijtrok gelukkig.

Wij kwamen trouwens op Chara uit omdat we in de corona periode klaar waren voor een hond erbij nadat een paar maanden daarvoor ons oudste hondje was overleden en Aak zichtbaar een hondenmaatje miste.  De spoeling was dun, en op Facebook bij Duitse herder herplaatsing visten we telkens net achter het net. Want ook daar keek ik.

Wij zijn dus niet bewust voor een buitenlandse hond gegaan. En ik was ook huiverig, we zijn ook wel gaan kijken naar een roemeense x herder. Maar die was zo angstig, en geen huisleven gewend, geen katten en ook nog eens over de top agressief naar onze hond dat we dat niet durfden te gokken toen.

In het asiel hier in de buurt zit een mechelteef al heel lang. Maar zij kan niet echt in een drukke omgeving, hond agressief etc.. denk niet dat je dat voor ogen hebt. 

Nee, inderdaad. Gezien ik ouder word, wil ik liefst een relatief gezapige en sociale middelgrote (herders)hond. Die moet ook met mijn binnenhuiskat overeenkomen en dat maakt de juiste keuze maken nog moeilijker.

Je ervaringen met je honden uit Rusland zijn geruststellend, toch wil ik liever voorafgaandelijk contact met de hond van mijn keuze. Voor mij is een goede match enorm belangrijk.

Snap ik hoor. Wij hebben écht de gok genomen bij Chara, en bij Glory hadden we een verplichte proefperiode. Had het écht niet gegaan dan had ze direct terug kunnen gaan.

Bij het Roemeense hondje waren we ook echt wel blij dat we zijn gaan kennismaken, beschrijving was goed maar absoluut geen match in real life, en nog voor ze kennis maakte met onze hond zag ik binnen al bepaalde trekjes richting andere honden die ik niet zo prettig vond. Van haar had ik trouwens geen video materiaal gezien besef ik me nu.

Zeker bij een middelgrote hond en/of type Mechel of Duitse herder vind ik het zelf ook wel belangrijk om op bepaalde al dan niet ingesleten dingen inderdaad te letten. In onze woonomgeving en huissituatie is het bijvoorbeeld ook niet handig om een té waakse of hond/mens intolerante hond te hebben.

Maar bij herderherplaatsingen op FB komen er soms écht hele leuke (jonge en jongvolwassen) honden voorbij en je hebt ervaring en kennis genoeg om zelf wel kunnen inzien of bepaalde dingen nog prima trainbaar zijn of niet. Je kunt ook bij een bepaald asiel aangeven welk type hond je zoekt, zodat je in beeld bent als zo'n hond daar wordt aangeboden en je kennis kunt maken.

En om nog een beetje gerust te stellen... hier ook 2 katten in huis. En ik had wel al gezien dat ze in huizen met katten waren, dus ik wist dat ze normaal konden doen. Had wat begeleiding nodig, maar vrij rap liepen ze allemaal los bij elkaar.

Hier 1 herplaatser, 2 pups en een zelfgefokt hondje.

Voor mij maakt het niet zoveel uit, als het karakter van de hond maar bij mij past.
Ik vind een pup wel veel vermoeiender dan een herplaatser, maar dat is omdat een pup gewoon nog weinig kan en ik daarbij ook meer druk voel om de basis goed te leggen dan bij een herplaatser.
Bij een herplaatser vind ik het lastig dat sommig gedrag al zo ingesleten is, dat je altijd met een rugzakje blijft zitten.

Wij twijfelen nu wel, mochten we toen zijn aan een nieuw hondje. Er zijn zo ontzettend veel leuke rassen (waarvan ook weer hele leuke herplaatsers) dat we geen idee hebben welke kant we op zouden kunnen gaan.
Zien we tegen die tijd wel weer

Tot nu toe alleen pups gehad ( 3 honden in totaal)

En ook bij alle drie de honden al betrokken bij de fokker voordat er een nestje was.

Zodat ik bij alle honden het proces heb meegemaakt dat moederhond zwanger werd, bevallen, periode in het nest en zo.

Daar op bezoek meerdere malen zodat je echt vanaf het begin alles meemaakt.

Dat vond ik zelf heel bijzonder om dat zo te doen.

Wij hebben 3x een volwassen herplaatser gehad, en een keer een pup.

Onze eerste hond was een kruising Herder/Duitse staande uit een asiel. We waren begin 20 en het was onze eerste hond. We zijn gewoon naar een asiel gegaan. Daar mochten we langs de kennels lopen om te kijken of er een hond bij zat die we leuk vonden. Alle honden sprongen tegen de tralies op, behalve Nicky. Die zat als een zielig hoopje achterin de kennel. Daarom hebben we haar gekozen. Het was een lieve actieve hond, waarmee we veel plezier hebben gehad. Ik had toen geen idee hoe het zou zijn om een hond te hebben. In die tijd kregen we ons eerste kind, en dat ging eigenlijk vanaf het eerste moment goed.

De tweede hond was een pup uit een nestje uit het dorp. We zijn een keer gaan kijken toen de pups een paar weken oud waren, maar niet afgesproken of we er een wilden. Toen de hondjes 7 weken waren werden we gebeld met de vraag of we belangstelling hadden voor een teefje. Dat werd Sheila, een kruising border collie/ bouvier. Ze kwam bij ons op de eerste dag van mijn zwangerschapsverlof. Een ongelukkiger moment kun je haast niet bedenken, maar toch is het allemaal goed gekomen. Sheila was erg braaf en makkelijk te trainen. Eigenlijk ging haar opvoeding gelijk mee met die van onze kinderen.

Hond nummer 3 vond ik in een advertentie op Marktplaats. Het was een kruising labrador van ruim een jaar oud. Tarzan was een heerlijk dier, lief, speels, enthousiast, zoals dat past bij een labrador. Hij was altijd vrolijk en ondernemend. We hebben heel wat avonturen met hem meegemaakt. Als ik aan hem denk krijg ik een lach op mijn gezicht. Twee jaar geleden kreeg hij onverwacht een auto-immuunziekte die ervoor zorgde dat zijn rode bloedcellen in een snel tempo afgebroken werden. In een paar dagen tijd overleed hij, dat was echt heftig.

En nu hebben we Laika. Onze eerste buitenlandse hond. Na het overlijden van Tarzan wilden we graag weer een hond, maar dan een die totaal niet op hem leek. En dat is goed gelukt. Laika is erg lief en zachtaardig. Zelfs mensen die  niet van honden houden, of er bang voor zijn, vinden haar leuk. Ze wil het liefst de hele dag bij ons in de buurt zijn. Ze is het gelukkigst als ze mag wandelen. We lopen heel veel met haar, in ieder geval in de ochtend al een wandeling van 10 km of meer.

We hebben altijd gekozen voor een hond die het beste bij ons paste in de levensfase waarin we zaten. Het maakt mij eigenlijk niet uit welk ras, ik vind heel veel rassen leuk, ik kan niet kiezen. Het kan zijn dat we altijd geluk hebben gehad, maar met allemaal ging het goed. Inmiddels heb ik veel geleerd, maar vooral toen onze eerste hond bij ons kwam wist ik niets over de dingen waar we tegenaan zouden kunnen lopen.

Overigens zou ik nu nooit meer gaan voor een hond van Marktplaats.

In de tijd dat we Tarzan kregen waren er nog wel particuliere advertenties van mensen die om een of andere reden een ander thuis zochten voor hun hond. Maar inmiddels staat het daar vol met honden van de broodfok. En dat moet je echt niet willen...

Wij hebben alleen pups gehad, puur omdat er weinig herplaatsers zijn binnen het ras wat ik heb. Komt wel eens een herplaatser voorbij maar vaak hadden we dan nog een hond en je moet dan 100% zeker zijn dat die volwassen hond bij je andere volwassen past. 

Ik zelf vind de puppy tijd niks aan maar wel altijd een pup. Meer om het feit dat je de opvoeding zelf in de hand heb. Daarnaast heb ik een voorkeur voor specifieke rassen waar nagenoeg bijna nooit herplaatsers van zijn. 

Ik sluit nooit uit dat ik niet een herplaatser zou nemen, overigens. Maar niet bij Maylo, als die er ooit niet meer is (hoop dat dat nog kei lang duurt) misschien bij Fudge. 

Ik ben ook geen puppenmens en ik dacht in het begin ook dat een pup meer zekerheid gaf omdat je zelf de opvoeding voor een stuk in de hand hebt.

Maar de praktijk heeft mij geleerd dat dit geen waterdichte garantie is. Dus ga ik nu voor volwassen herplaatsers van meer dan 2 1/2 à 3 jaar, in zover ik met de hond kan kennis maken en een paar keer mee kan gaan wandelen.

Van mijn volwassen herplaatsers, die ik zorgvuldig koos in functie van wat zij nodig hebben en ik hen kon bieden, heb ik jaren plezier gehad en buiten de aanpassingstijd in het begin zelden problemen mee gehad.

Snap ik heel goed en ook je andere berichten. Mijn honden komen uit Roemenie maar ik vond het zeer belangrijk dat ik ze eerst kon bezoeken. ik heb mijn beide honden meermaals bezocht bij het opvang gezin. Zo kreeg ik een beeld van de hond en kon ik persoonlijk kennismaken en nadenken over mijn keuze. heb mijn eerste hond gevonden op verhuisdieren.nl. Dit zijn meestal honden die al in Nederland zijn. Wees kritisch waar je je hond vandaan haalt. die van mij komt van een stichting met ANBI keurmerk. (Dutch Animal Care). Ik heb er hele leuke honden aan die goed bij mij passen.

Dat vertel je steeds, maar de meeste mensen die geen problemen met hun buitenlander hebben komen niet eens bij jou. En als ze bij jou kwamen dan kwamen ze waarschijnlijk te vroeg, met een buitenlander met een rugzak, want ze hebben niet allemaal een rugzak, daar moet je gewoon lang mee wachten voordat je op een cursus gaat.

Ikzelf heb nu de 2de Spanjaard, die had wat opstart problemen, maar ik heb nu 2 keer meegemaakt hoe zulke honden zijn, mijn Sam, neus gebroken geweest, en een gebroken rib, dus die heeft wel wat meegemaakt, het vertrouwen in de mens was ver te zoeken, maar net zoals bij een pup heb je veel geduld nodig.

Neemt niet weg dat je je goed moet inlezen, en heel goed informatie over de hond moet vragen, staat er...de hond is een beetje verlegen, dan kan je rekenen op een onzeker en misschien ook bange hond.

Mij maakt het niet uit, het heeft ook best lang geduurd voordat Sam echt vertrouwen kreeg en mannen.

Maar geduld en je goed inlezen moet ook bij een pup.

Ikzelf heb alleen maar 2de hands dieren, maar ik begrijp als je helemaal smelt van een pupje dat je voor een pup kiest, of een bepaalde ras smaak hebt, ik heb dat meer bij oude honden, daar smelt ik van.

Neemt niet weg dat niet iedereen dat geduld kan opbrengen om een buitenlander op te voeden, maar hoevaak lees ik hier niet dat mensen een pup al te veel vinden.

Dat raad ik iedereen wel aan, al doe ik dat zelf niet, mijn honden heb ik gekozen door filmpjes, foto's en verhalen van de vrijwilligers, vooral zoveel mogelijk info verzamelen.

Ik vind puppy leuk poppy heb ik al vanaf puppy af aan op mijn werk hebben we ook 5 honden een herplaats en de andere 3 honden als puppy af aan en die andere komt al vanaf dat hij puppy is op het werk 

Waar noem ik een buitenalandse hond?

Ik lees dat ook nergens,ben het wel eens met wat je zegt.

Veel herplaatsers,worden niet voor niks herplaatst,al dan niet verpest door de mens.

In al je vorige berichten, je bent zelfs gestopt omdat iedereen zo nodig een buitenlander moest en jij geen voldoening er meer uithaalde omdat al die buitenlanders verziekt waren, niet te trainen.

" Ik lees dat ook nergens,ben het wel eens met wat je zegt.
 
Veel herplaatsers,worden niet voor niks herplaatst,al dan niet verpest door de mens. "

Monique

Maar die verpeste honden kan je vaak weer op de rit krijgen, net als een pup kost dat wel veel werk, tis niet altijd een makkie, maar een pup kan je ook verzieken en is ook geen makkie.

Je hebt met levende dieren te maken, met karakters en invloeden als je er dan aan begint, dan heb je gewoon heel veel geduld nodig, en eventuele hulp.

Welles nietus, hierna reageer ik niet meer.

Ik ben gestopt met de hondentraining als trainer, waar ik meer dan 20,jaar bezig was. Niet omdat iedereen zo nodig een buitenlandse hond wilde die verziekt werden, dat heb ik nooit gezegd, dat zijn woorden die ik niet gebruik. (kennelijk heb jij mijn berichten op die manier gelezen, misschien was ik niet duidelijk genoeg).

maar omdat ik te veel en te vaak  ellende zag met deze honden en niet wist wat ik eraan doen kon en daar geen lol meer aan beleefde. Vrijwilligerswerk doe je voor je plezier.. Dat is een andere insteek. Stukken minder negatief dan die jij beschrijft. .eigenlijk had ik niet moeten reageren,  maar dit rechtzetten moet toch wel even. 

Dit topic gaat daar overigens niet over, maar ts vraagt een pup of herplaatser.

Een herplaatser kan ook zomaar een ouderehond zijn he. 

Ts vraagt naar meningen, ervaringen en die geef ik, ervaringen met mijn eigen puppen, drie stuks, en eigen herplaatsers, althans honden die op oudere leeftijd bij mij kwamen, twee stuks.,

Daar begint het mee met een pup,in de asiels zitten genoeg probleemheden waar het tijdens het opgroeien en opvoeden fout is gegaan.

Maar niet iedereen is geschikt om de echte probleemhonden op de rit te krijgen.

" Daar begint het mee met een pup,in de asiels zitten genoeg probleemheden waar het tijdens het opgroeien en opvoeden fout is gegaan.
 
Maar niet iedereen is geschikt om de echte probleemhonden op de rit te krijgen.
 
  "

Monique

Daar heb je zeker gelijk in, niet iedereen is geschikt, al denk ik dat veel hier dat wel zijn.

@ Ientje, ik heb het altijd zo gelezen, ik ga niet het hele forum afstruinen om jouw woorden te quoten, dus, dan heb ik jou verkeerd begrepen, mijn excuus dan.

Excuses aanvaard.

June hebben we uit Griekenland geadopteerd via een stichting, ze zat toen al wel in een gastgezin. Eigenlijk zouden we haar zusje adopteren. De honden (moeder met drie pups) zaten destijds nog op straat aangezien het asiel geen capaciteit had om ze op te vangen. Wanneer er interesse voor een deel van de honden zou zijn zouden ze opgehaald worden. De moeder was gereserveerd net als June. Wij hebben toen het andere teefje gereserveerd. Vlak daarna konden ze helaas nog alleen maar het reutje en June vinden. Het reutje was inmiddels ook gereserveerd. Voor ons hield het dan dus op. We zijn verder gaan zoeken en een half jaar later zagen we June ineens weer online staan bij een gastgezin in NL. De stichting werkt altijd met gastgezinnen en de mensen die haar gereserveerd hadden zagen het toch niet zitten omdat ze erg angstig was. Toen zijn we gaan kijken en hebben we besloten dat ze bij ons mocht komen. Inmiddels is de angst er bijna helemaal uit en ligt ze nu acht jaar later tevreden naast me op de bank. Voordat we naar buitenlandse honden keken hebben we ook de Nederlandse asielen in de gaten gehouden maar dat aanbod paste niet bij wat we zochten. We wilden best een hond met een rugzakje maar geen enorm sterke hond met bijvoorbeeld agressie problemen. Die verantwoordelijkheid was voor ons te groot, zeker als eerste hond. 

Inmiddels wonen we in Bulgarije en hier zijn veel straathonden. Zonder dat we een wens hadden voor nog een hond, had Boyko besloten bij ons in te trekken. Hij bleef ons hek forceren en liet zich niet wegsturen. Hij kon niet omgaan met de andere straathonden en was duidelijk niet gewend om op straat te leven (hij had nog een stuk ketting aan zijn halsband hangen). We hebben voor hem gezocht naar een stichting maar helaas zaten alle stichtingen waar ik contact mee heb gehad (over)vol. Uiteindelijk hebben we besloten dat hij mag blijven en nu woont hij al een paar maanden bij ons.

Ik zou denk ik nooit een pup willen, in ieder geval niet van een fokker. Ik kan dat voor mezelf niet rijmen met alle honden die op straat/in asielen leven. Daarnaast ben ik geen voorstander van rashonden, er wordt naar mijn zin te weinig gedaan om de gezondheid te verbeteren. Ik begrijp best dat mensen wel voor een pup kiezen maar mijn hart ligt toch wel echt bij herplaatsers. Zeker nu ik de enorme nood zie bij veel honden hier, ben ik een nog grotere voorstander van het adopteren van honden. Al past het misschien niet bij iedereen, je moet wel flexibel zijn en doorzettingsvermogen hebben maar dat geldt eigenlijk voor iedere hond. Ook verwachtingen bijstellen is soms nodig maar ook dat geldt voor een pup. Net als bij fokkers zit er ook verschil in stichtingen en sommige presenteren honden bijvoorbeeld nét iets makkelijker dan ze zijn of proberen mensen over te halen met zielige verhalen. Een feitelijk achtergrondverhaal kan fijn zijn maar steeds benadrukken hoe zielig de hond is/was draagt niet bij aan een goede match. Gelukkig zijn er ook genoeg goede stichtingen met eerlijke beschrijvingen. 

Hier eigenlijk alles wel gehad, asiel, herplaatser en pup. Het enige echt lastige met herplaatsers (ik ga dan juist niet voor de pups/jonge honden) is dat ze korter in je leven zijn. Ik ben ook niet echt een puppen mens, of vooral geen puber mens eigenlijk. Gelukkig heb ik wel gevoel voor humor dus die tijd komen we wel door.  Ik heb honden met rugzakken gehad en weet dus ook welke enorme impact dat heeft op je leven. Een angstige hond of hond met verlatingsangst vergt veel aanpassingen en geduld en dat moet maar net bij je passen. Ik denk wel dat mensen daar soms te makkelijk over denken. Zo van dat veranderen we wel even. In de praktijk verander je vaak vooral je eigen leven zodat de hond beter kan functioneren en stapjes kan maken. 

Dat klopt inderdaad. June is bijvoorbeeld heel veel vooruit gegaan maar dat heeft ook jaren geduurd, zoiets los je niet op in een paar weken. Toch is dat risico er ook als je een pup hebt. Ik denk dat veel mensen de impact van een hond op hun leven onderschatten. Vervolgens zie je dan weer dat mensen het de hond verwijten, al dan niet met een herplaatsing als gevolg. Dan is het weer fijn dat iemand die hond over wil nemen zodat die niet voor altijd in een asiel zit omdat mensen graag een pup willen. Enerzijds zijn we natuurlijk niet verantwoordelijk voor die honden maar anderzijds kunnen die honden er ook weinig aan doen en dan vind ik het toch een fijn idee dat er mensen zijn die ze een thuis geven. Ik zou het goed vinden als mensen daar goed over nadenken voor de aanschaf van een hond. Sommige mensen lijken een puppy als enige optie te zien en dat vind ik jammer (zeker omdat het dan ook nog vaak broodfok pups zijn).