Hoe band opbouwen?

Na het overlijden van mijn vorige hond dacht ik er klaar voor te zijn om een nieuw hondje aan te schaffen. Goed over gepraat met mijn partner en rond gekeken. Maandag hebben wij een hond opgehaald en ze is enorm lief meisje van 6.5 jaar.

maar wat ik voelde met kijken de klik en enthousiasme voel ik nu ze hier is dus niet/minder. En irriteer ik me snel aan haar in huis als ze telkens in me gezicht wilt springen/likken/happen.

uitlaten gaat wel goed en geniet ik van. Maar binnen heb ik veel moeite. Speeltjes doet ze niks mee ze komt van een stichting en is denk ik niet veel gewend. 
Hoe kan ik een band met haar opbouwen? Zij wilt wel en ik ook maar toch voel ik me telkens erg naar en kan ik niet genieten. Ik wil haar absoluut niet terug brengen! Het ras weten wij niet is een wat kleiner hondje. Aub geen gemene reacties ik doe mijn best en had er goed over nagedacht was geen impuls. 

Wat jammer is dat, de klik was er maar nu veel minder, het is een lieverd schrijf je, die band komt echt wel daar hoef je je geen zorgen om te maken, het hondje is volwassen en zoekt toenadering beschrijf je, pakt dat aan en corrigeer rustig als die tegen je op springt en je likt en je dat niet wilt...hond is zes jaar en moet ook wennen en jij aan haar....wandelen daar geniet je van nou die band zou ik me dan niet zo druk om maken die komt echt wel hoor...

Het belangrijkste om een band op te bouwen is tijd  Geef het gewoon tijd. Een band krijg je bijna nooit direct, en ook niet over nacht. Jullie hebben de hond ook pas sinds maandag, nog héél kort. Ga lekker samen leuke dingen doen, en kijk over een paar weken weer hoe je er dan in staat.

Ik denk ook dat het tijd nodig heeft. Mijn hond is vorig jaar december overleden en ik ben niet toe aan een andere hond. Dus sinds februari heb ik 2 vaste oppashonden. In het begin vond ik dat best moeilijk want ze zijn zo anders dan mijn eigen hond qua gedrag. Dat is echt wennen en ik irriteerde me soms aan dingen. Maar nu ik en de honden aan elkaar gewend zijn zie ik juist in dat hun karakters en gedrag eigenlijk heel leuk zijn. Ik kan nu zelfs oprecht zeggen dat ik heel veel houd van 1 van die honden en die zou zo bij me mogen blijven wonen maar helaas is dat niet aan de orde.

Aan elkaar wennen dus en niet vergelijken met vorige hond.

Dat in je gezicht springen mag je gewoon verbieden : láág!

Realiseer je ook dat het voor haar ook allemaal nieuw is. Jullie moeten aan elkaar wennen. Dat kost tijd.

Meestal is  na een week of 6 het definitieve karakter/gedrag zichtbaar.

De hond is er nog maar net, ik denk dat je het de tijd moet geven.

In het gezicht likken laat ik ook niet toe al probeert mijn teefje dit wel regelmatig. Ik heb gelezen dat honden dit doen om affectie te tonen.

Niet teveel focussen op die "klik", die er zou moeten zijn. Het is een proces om aan elkaar te wennen en elkaar te leren kennen.

Samen een hersenwerkje doen en zorgen voor goed resultaat en haar dan prijzen en belonen is bijv. een goede manier om een band op te bouwen. Uiteraard op een ontspannen manier.

Dat ze in je gezicht wil likken, daar zou ik ook niet zo van houden, maar dat kan je haar leren door haar laag te houden en haar dan bijv. onder haar kin te aaien en zeggen dat ze een brave hond  is en  je blij met haar bent oid. 

Bedankt voor de reacties geeft me zeker hoop. Ik dacht echt dat als de hond kwam je gelijk 'in de wolken' zou / moest zijn. En omdat dat niet gelijk was ik me toch wat meer ging afsluiten onbewust. En daardoor toch sneller ga irriteren aan haar. Terwijl zij heel graag bij mij wilt zijn. Mijn partner is gelukkig al helemaal gek op haar! Maar hij werkt veel dus ben ik het meeste bij haar thuis.

wat voor hersenwerkjes kan ik doen eventueel? Want echt spelen met speeltjes doet ze niet snapt ze ook niet. En koekjes neemt ze ook niet aan ze weet niet wat ze ermee moet. Ze krijgt nu natvoer met brokken erdoorheen dat eet ze als enigste. Mensen eten geef ik liever niet al wilt ze dat natuurlijk wel

Denk dat belangrijkste al is, dat je aangeeft haar niet al op te willen geven! En dat je toen je haar ontmoette wel een vonk voelde.

Herken het wel mijn 2de hond had ik meermaals meegemaakt bij de toenmalige eigenaar. En we hadden zeker een klik. toen ze bij mij kwam wonen en we elkaar beter leerden kennen bleek ze nogal een vrije opvoeding te hebben genoten. Opspringen, happen, jagen etc. 

Heb wel eigenlijk direct de dingen die ik graag anders zag wel "aangepakt" niet heftig uiteraard, je zit allemaal in gewenning nog maar bepaalde dingen die ik niet accceptabel vond heb ik niet toegestaan onder het mom van "ze is er nog maar net en moet nog wennen" vond het wel belangrijk dat de "regels" in en om het huis wel min of meer helder voor ons allemaal werden.

Chara waren we helemaal in de gloria toen we haar eindelijk gingen halen. Eenmaal thuis ging er zoveel mis, medisch bleek ze niet in orde, onze reu leek haar niet te accepteren en bij de katten ging ze over de zeik (terwijl we hadden gezien dat ze met katten kon). En ook naar ons toe kon ze haar tanden gebruiken. Het kostte me veel moeite om te schakelen, en er waren de nodige doemscenario's ook vanwege de mogelijke aandoening die ze had.

Ik hield dus (onbewust) zelf emotioneel gezien afstand, en dat voelde de hond ook.

Net als bij mijn tweede (en derde ik heb het vaker ervaren) hond ging er op een bepaald moment een knop om bij me. Je gaat er voor of niet zei ik tegen mezelf. 

Bij alle honden heb ik toen mogen ervaren dat er wederzijdse verandering komt.

Grote kans dat de hond nu zoveel contact met je zoekt omdat ze juist jouw bevestiging wil ontvangen. Ze is onzeker, net in nieuwe omgeving en zoekt houvast en bevestiging. Het betekent niet dat je continue alles moet laten vallen om haar die aandacht ook continue te geven. Maar wel duidelijkheid.

Wat spelen betreft. Sommige honden moeten dat inderdaad leren. Of ze houden er echt niet van, dat kan ook. Laat haar eerst maar wennen aan je huis en jullie huishouden en ritme. Hier merkte ik met de honden van de stichting dat na een paar dagen ze pas tot rust durfden te komen en ontzettend moe waren van alle indrukken en eindelijk durfden te gaan slapen. Beetje bij beetje kwam dan ook hun eigen karakter weer meer naar voren. 

Daarbij kwam dat ik besefte dat ze al zo vaak van huis en haard waren gewisseld, dat ook bij hun het vertrouwen moet komen dat ze mogen blijven. Denk als je haar vraag om aandacht op die manier kan plaatsen, je ipv irritatie nu je het begrijpt en er anders op kunt reageren.

Dat had ik althans wel. Succes!

Met hondenbeloningen als koekjes zou ik het proberen aantrekkelijk te maken.

Doe net of je er zelf een hapje van neemt, en hoe lekker het wel niet is en biedt het haar dan aan.

En klinkt raar, maar ik heb er nu hier een die denkt dat ze altijd iets moet doen voordat ze wat krijgt. Geef je het zomaar dan pakt ze aan en gooit het weer op de grond. Maar laat ik haar zitten of vraag om een pootje dan neemt ze het wel aan en gaat het wel opeten.

--

Om te zien of ze iets leuk vindt om mee te spelen zou je een klein iets kunnen pakken en het dan weer in je ene hand, dan weer in de andere houden om te zien of ze het aanwijst, evt laten rollen of er iets van jachtpassie in zit, of jij en je partner op de grond een balletje naar elkaar rollen. Dan zie je vanzelf of ze kan begrijpen dat er een spelletje van gemaakt kan worden. Maar laat haar eerst maar even landen bij jullie en zien of ze haar rust op een bepaalde plek gaat vinden.

Komt ze uit het buitenland, of gewoon uit Nederland?

Ik ben ook benieuwd naar haar achtergrond. Ze heeft wat weg van de vorige hond van mijn vriend zijn moeder, spanjaardje Momo

Met mijn eerste herplaatser was het ook eerst wennen, de klik hadden we via een foto waarop ze uitgezocht is, en de info dat ze vier jaar in een slecht asiel zat. Je stelt je dan van alles voor, vooral om haar alles te geven wat ze had moeten missen, en vooral ook heerlijk lange wandelingen maken.

De realiteit is anders, al voelde ik me nooit zoals jij, maar ze wilde helemaal niet wandelen, was agressief bij haar etensbak e.d. Ze kende me niet en was zeer wantrouwend. Ik moest haar dus echt laten zien dat ik te vertrouwen was. Gelukkig gaf dat al vrij snel resultaat.

Zij kende ook geen spelletjes in de zin van spelen met een bal of een tak dragen oid, ze was toen ook al minstens 6 jaar en waarschijnlijk wist ze gewoon niet wat ze daarmee aan moest . Wel snoepjes verstoppen of een spoortje uitzetten, een spelpuzzel e.d. Maar niet in de eerst tijd, dat heeft echt wel een paar weken geduurd voordat ze aan hersenwerkjes toe was.

Nee. Het is zelfs best wel normaal voor veel mensen om een beetje down te zijn als de nieuwe hond is gearriveerd. Met mijn oudste heb ik mezelf drie weken de haren uit mijn hoofd getrokken. Ik had haar van de foto gekozen en ik wist gewoon dat het mijn hond was, maar toen ze er was voelde ik het niet. Er was geen klik, ik was continu verdrietig omdat ik me afvroeg of ik wel de juiste keuze had gemaakt en ik heb ook op het punt gestaan haar terug te doen naar de stichting. Zij zeiden dat ik het gewoon nog wat tijd moest geven en daar hadden ze gelijk in, want ze is nu echt mijn soulmate, een hondje als zij vind ik nooit meer.

Mijn jongste kwam in mei dit jaar bij mij als pup van 8 weken. Ik had er al naar uitgekeken voordat haar moeder überhaupt gedekt werd en ik had haar uitgezocht omdat ik echt voelde dat zij mijn hondje moest zijn. De klik was er toen wel. Maar toen ze bij mij kwam was die klik ver te zoeken. Ik vond het heel vaak niet leuk en sloot me onbewust (al merkte ik wel dat het gebeurde) af voor haar. We zijn nu maanden verder (ze is inmiddels 8 maanden) en we zijn nog steeds bezig met het opbouwen van een band, maar stapje voor stapje begint dat steeds meer te komen. Ik zou haar inmiddels allang niet meer kwijt willen hoor.

Bij sommige mensen zit het meteen goed en bij andere mensen werkt dat niet zo. Ik denk dat dat gevoel als je de hond net hebt weinig te maken heeft met het ontbreken van een klik. Ik kan alleen maar voor mezelf spreken, maar bij mij wordt alles gewoon snel overschaduwd door de negatievere dingen (in mijn geval vooral veel onzekerheid), en dan is het gewoon even lastig om nog bij die klik te komen. En juist door de hele tijd te denken dat het niet normaal was dat ik mijn hondjes nog niet zo leuk vond, maakte ik het een stuk erger. Ik zou het gewoon accepteren en het tijd geven, inderdaad leuke dingen doen samen om de band te versterken (voor ons is dat een leuke cursus op de hondenschool). Als je elkaar beter leert kennen en uiteindelijk weet wat je aan elkaar hebt, komt dat gevoel waarschijnlijk gewoon weer terug.

Mijn vriendin heeft na het overlijden van haar hond heel vlug een herplaatser in huis genomen,lieve hond met wat ongemakkelijkheden die haar vorige hond niet had.

Ze had er helemaal niks mee,dat snapte ik ze had nog het verdriet niet echt een plaatsje gegeven,in het begin ging ze vergelijken met haar vorige hond.

Ik ging haar op alle positieve dingen wijzen,focussen op het leuke en tijd nemen....een band moet groeien. Ik vond haar nieuwe hond iets aangenamer dan de vorige maar liefde maakt blind.

En nu 5 maanden verder,houdt ze met hart en ziel van haar hond met een klein rugzakje.

Ze komt uit het buitenland roemenie. Heeft daar 1.5 jaar in gastgezin gezeten en is 2 weken geleden hier gekomen. We zagen haar op marktplaats en wilde graag gaan kijken daar. Is een wat kleiner hondje van 8 kilo. Helaas heeft ze bij de organisatie kennelhoest opgelopen en zaten we maandag dus gelijk al bij de dierenarts omdat wij niet wisten waarom ze zo aan het hoesten was. Dus dat moet nu ook over gaan binnen 2 weken.  Als mijn partner thuis is gaat het wel dan voel ik me wat minder 'slecht'. Maar zodra ik alleen ben met haar heb ik het er enorm moeilijk mee. Dit is mijn eerste echte eigen hond. Wil het graag goed doen. De vorige was uit ouderlijk huis meegegaan met mij toen op mijzelf ging wonen daar was ik ook mee opgegroeid. Probeer niet te vergelijken maar het is zo anders dan ik me had voorgesteld en dat is erg moeilijk. Fijn om verhalen te lezen dat mensen ook moesten wennen en dat het toch goedgekomen is ..

Ik heb altijd tijd nodig gehad om aan een hond te wennen en vv. Mij verwonderde het altijd dat mensen vanaf dag een verliefd op hun hond zijn  en hem of haar nooit meer willen missen en al zoveel van hem, of haar houden. Ik voede me altijd heel vervelend daaronder.

Mijn spets kwam uit buitenland, bij een fokker vandaan dus geen ,,zielige zwerfhond of noem maar op,, hond,  hij was 13 maanden. Na zes weken zei ik, het is of hij hier altijd geweest is, en ook, toen,  na zes weken besefte ik dat ik van hem hield. Hij is mijn vriendje geworden.

Geef de hond even tijd, doe rustig aan, ga niet overdreven steeds contact zoeken. Komt de hond naar je toe? Zeg dan fijn dat je er bent met een vriendelijke stem, maar niet hard of enorm overdreven.als dat lukt laat je hem even aan je hand snuffelen, , ga niet gelijk over zijn kop aaien, of aan hem, zitten, vinden veel honden helemaal niet fijn. Zodra er meer contact is, kan je voorzichtige spelletjes met hem gaan doen. Proberen of hij een trekspeeltje vast wil houden, nee nog niet aan trekken, maar vasthouden.  Lukt dat, knappe hond, dan probeer je of hij er een pasje mee wil lopen. Dit is waarschijnlijk helemaal nieuw, maar door aanmoedigen, weer met een rustige niet overdreven zachte stem,  geef je hem zelfvertrouwen en kweek je een enorme band.

Ook een fijne is de Oefening touch, laat je hond een geel plakpapiertje aanraken met zijn  neus. Wil dat nog niet op je hand aanraken, dan plak je het op een deur op neushoogte. Grote kans dat hij er naar gaat kijken, knappe hond!

Maar dit soort dingen kan je alleen gaan doen als je hond al wat gewend is. Geduld dus nog even. 

Ik vind het wel een hele leuke hond 

Wat betreft spelen met haar,  er zijn hondenpuzzels, die zijn vaak erg prijzig.

Hou wat dat betreft de kringloopwinkel ook in de gaten.

Je kunt zelf ook iets fabriceren, iets om brokjes in te verstoppen.

Misschien vindt ze spelen met een balletje leuk, er zijn ook ballen waar je wat brokjes in kunt doen, die er dan al spelend uitrollen. 

Dat soort dingen.

Ik zou de focus wat minder leggen op liefde voelen en band opbouwen en wat meer op gewoon goed voor haar zorgen. De band ontstaat dan vanzelf vanuit de zorg/vriendschapsrelatie die jullie creëren. Je hoeft nog niet meteen superblij te zijn van elke lik. Zij moet jullie leren kennen, maar jullie haar ook. En je moet iemand kennen voor je van ze kan houden. Je vergelijkt nu je gevoelens met die je had voor je vorige hond, maar daar was de liefde al lang opgebouwd en heel groot. Nu moet die nog beginnen met groeien. Gun jullie beiden de tijd. Over een jaar of twee jaar herken je jezelf niet meer terug ws :)

Heel simpel. Start samen met een A-cursus. Dan krijg je iedere week oefeningen mee en leer je samenwerken. Mijn Jolene wordt volgende maand 2 jaar en heb haar genomen nadat mijn eerste hond kwam te overlijden. Ik heb ruim een jaar moeten wennen aan haar maar gaf niet op en ging naar allerlei cursussen. Het vergelijken met mijn eerste hond bleef ik ook steeds doen. Dat is eigenlijk heel erg oneerlijk maar ook dit verdwijnt langzaam aan. Verwen haar en wees zuinig op haar. Veel succes! 

Nou hallo Esmee  en goeie vraag

Pfff wij hebben herplaatser heel snel in huis gehaald aan pure paniek. Kan je vertellen dat die band net zo sterk is geworden. Bij verlies sta je jezelf niet toe om je nogmaals te hechten. Elke andere hond? Is niet die je gehad hebt, hoe graag we dat ook zouden willen.

Mijn advies? Probeer er blanco in te gaan staan, zo kun je dingen gaan zien die je herkend en dingen die nieuw zijn. Zit er nu weer eentje in me leven waar ik nooit afscheid van zal willen nemen. Hechten is moeilijk want je weet dat er ooit verlies zal zijn.

Ik zou me er niet te veel op focussen. Ik vind het zelfs doodnormaal om met de 1 beter overweg te kunnen, dan met een andere.

Ik heb met al mijn honden een verschillende verstandhouding, gewoon omdat het individuen zijn en je bent nu eenmaal wie je bent en met de 1 klikt dat nu eenmaal beter dan met de ander.

Maar dat betekent niet dat er 1 meer of minder liefde, aandacht, tijd, verzorging,... etc krijgt. 

Geef het tijd, soms kost het gewoon iets langer om een band op te bouwen en soms blijft die band misschien wat meer oppervlakkig. Vergeet niet dat jullie elkaar nog maar 2 weken kennen. 

Ik heb dat met mijn eigen boomertje Izzy ook. Ze is heel leuk maar heeft ook haar minpunten. Ze is me enorm dierbaar maar ik heb met haar een minder diepgaande band dan met mijn bulldog Droef. Komt misschien ook omdat ik met Droef al veel te veel medische ellende heb meegemaakt en hij altijd veel zorg nodig heeft en Izzy is op dat gebied probleemloos. Anderzijds is Droef super makkelijk met mensen en kleinere honden, en dat heeft Izzy dan weer niet. Droef blaft een keer als de bel gaat en volgens Izzy moet de hele wereld dood en ze krijst zo hard dat je trommelvliezen er van gaan bloeden. Kortom het zijn gewoon 2 totaal verschillende honden en met de één heb ik meer dan met de ander maar dat betekend niet dat iemand iets te kort komt.

Puppy Roderick tel ik nog niet mee want die is hier net sinds 1 oktober en begint stiekem in de puppy puberteit te komen en veranderd een beetje in een eikel, een leuke eikel maar soms ook doodvermoeiend. Ik heb wel een band met hem maar die is nog niet geheel wederzijds geloof ik want hij vind de hele wereld leuk, en toevallig hoor ik daar ook in.

Btw niet met speeltjes in huis spelen zou ik niet zien als minpunt, scheelt weer speeltjes kopen en je kan gewoon wat anders doen ook met je hondje natuurlijk. Sommige honden vinden het in huis gewoon lekker om gewoon samen te zijn, beetje niks doen en netflixen. 

" Ik zou de focus wat minder leggen op liefde voelen en band opbouwen en wat meer op gewoon goed voor haar zorgen. De band ontstaat dan vanzelf vanuit de zorg/vriendschapsrelatie die jullie creëren. Je hoeft nog niet meteen superblij te zijn van elke lik. Zij moet jullie leren kennen, maar jullie haar ook. En je moet iemand kennen voor je van ze kan houden. Je vergelijkt nu je gevoelens met die je had voor je vorige hond, maar daar was de liefde al lang opgebouwd en heel groot. Nu moet die nog beginnen met groeien. Gun jullie beiden de tijd. Over een jaar of twee jaar herken je jezelf niet meer terug ws "

Aurelia

Dit dus :) Is voor de hond ook alleen maar vermoeiend als jij er heel veel druk op gaat leggen dat jullie elkaar geweldig moeten vinden. Voorlopig lekker voor haar zorgen en haar ook een beetje ruimte geven. (een kleine hond kan je gezicht alleen likken als je naar haar toe buigt of haar oppakt, helemaal niet nodig nu).

En dan komt die band vanzelf wel :)

Wat vervelend. Het is niet gek, wat je beschrijft. Ik hoor het wel vaker. Een hond moet heel erg wennen in een nieuw thuis, en jij ook aan de hond. Het lijkt ook alsof de hond misschien wat energie teveel heeft.

Het is belangrijk dat een dier grenzen kent. Zo hebben wij onze honden altijd geleerd dat ze binnen rustig moeten doen, en met een commando moeten snappen dat het nu klaar is. Je moet een hond altijd uit een te drukke staat kunnen halen. Dit is een goede oefening waardoor jullie band ook sterker zal worden!

Ik zou je aanraden om lekker veel te wandelen en ondernemen met de hond, en thuis commandos aan te leren en proberen te spelen. (Maar tegelijkertijd, er zijn ook zat honden die speelgoed gewoon niet interessant vinden).