Vertrouwt uw hond u?

Ik denk dat het meer wat zegt over hoe sommige honden reageren in het bijzijn van eten. Voernijd is een vervelend probleem maar een hond met voernijd kan zonder voer wel prima te vertrouwen zijn. 

Ik kan bij onze beide honden gewoon aan het voer zitten en dat is inderdaad prettig. Wel hebben we twee herplaatsers dus dat had ook anders kunnen zijn. Als dit gedrag er eenmaal inzit is het niet altijd mogelijk dit eruit te trainen. Niet met een clicker maar ook niet met een draai om de oren. Het is wel goed mogelijk om hier rekening mee te houden.

Ik ben hier nooit zo actief mee bezig geweest. In het begin hebben we beide honden gewoon met rust gelaten tijdens het eten. De tweede herplaatser kwam hier direct van straat en had ontzettend honger, dan ga ik op dat moment niet aan zijn voer zitten. Later weleens wat brokjes bijgevuld en inmiddels zou ik ook zonder gedoe iets af kunnen pakken maar dat doe ik alleen als het noodzakelijk is. 

Ik moet bekennen dat ik zelf wel voernijd heb, wat op mijn bord ligt is van mij en daar blijft iedereen vanaf. Verder ben ik best een aardig en betrouwbaar persoon hoor

Ik denk dus niet dat zo zwart wit is, eten verdedigen maakt een hond niet direct vals.

Lotus wel, dit vertrouwen is wederzijds maar Balou vertrouwd mij zo af en toe niet 100% en ik kan hem hierdoor ook niet voor 100% vertrouwen. Balou heeft dit altijd al gehad en in de tien jaar dat ik hem nu heb, heb ik hier aardig mee leren om te gaan.

Anouk van Botty

Hartelijk dank voor de tip

Vind het wel jammer dat je de beginpost hebt weggehaald, het is namelijk best interessant om na te denken over in welke mate of op welke manier de hond je vertrouwen geeft.

--

Zat er net toch even verder over na te denken, en concludeer dat op sommige momenten de nieuwste hond mij niet altijd vertrouwd nog, of me niet begrijpt. Ik zie dat in haar blik, op sommige momenten ineens een twijfel om bij me te komen.

Reden weet ik ook, soms doet ze domweg dingen die ik moet begrenzen, die ze moet leren en ook af moet leren (ze sloopt nog steeds, soms blokt ze ineens weer de katten etc..). Waarschijnlijk door haar opgroeien op straat heeft ze letterlijk flinke schoppen en tikken gekregen en boze intonaties van mensen. Ik moet dus continue goed bedenken hoe, en op welke manier ik haar moet corrigeren voor gedrag.

Het lijntje tussen vertrouwen en wantrouwen is bij haar nog erg dun. 

Bij haar erg dubbel, enerzijds vol moed en vertrouwen, maar bij twijfel zie je toch ineens dat pupje straathond terug in haar komen. 

Ik ben daar nooit actief mee bezig geweest met etensbak,ze kregen eten en dat was het,2 honden gaf ik altijd apart....gewoon geen risico nemen,het blijven dieren.

Mijn honden hebben altijd rustig kunnen eten,nooit geen voernijd en toch moest iedereen de hond met rust laten tijdens het eten.

Respect voor je hond en accepteren dat er geen batterijtjes inzitten.

ik snap sowieso al dat moeilijke gedoe niet,gewoon eerlijk en consequent zijn tegen een hond.

Dan lees ik pup wil niet slapen,wil niet rusten dan denk ik als hij moe is gaat hij wel slapen.

Hond loopt weg,tuurlijk lopen ze eens weg,steken ze hun poot op naar je,maar boosheid helpt niet....een hond vertrouwt je alleen maar als hij niet bang voor je is omdat je  niet vocaal of fysiek straft.

Heb al vele honden gehad in mijn leven allemaal een karaktertje maar nooit heeft een ander overlast van mijn honden gehad,iedereen loopt hier veilig in huis ook de kruipertjes en als Rox nu eens niet luistert of een rotte vis opeet als ze losloopt daar heb ik maar mee te dealen.

Het is een hond.

Heb hier laatst 1 goede tip gelezen waar ik wel eens aan denk als Rox weer even de wereld aan het verkennen is en ik haar niet kan zien in de struikjes.

Vertrouw je hond en dat was de gouden tip,ben nu veel relaxter als ze uit mijn gezichtsveld is,ze komt altijd blij terug naar mij.

We zijn nooit te oud om te leren maar we moeten ook niet al te moeilijk doen en een hond allerlei regeltjes op willen leggen.

Gewoon liefdevol opvoeden daar is de meeste winst mee te behalen.

Ik ben eigenlijk wel fan van het gewoon met rust laten van mijn honden als ze eten. Ook als pup. En juist als ze voernijd hebben. Mijn oudste kwam bij mij met krijsende voernijd, ze was toen 18 weken, maar ze verdedigde haar voer met haar tanden als het moest. Ook richting mij. Ik heb daar eigenlijk nooit iets mee gedaan. Ja, gevoerd en altijd met rust gelaten, het eerste jaar heb ik werkelijk nooit iets van haar afgepakt zodra het haar gegeven was. Ik zorgde altijd gewoon dat ik haar niet het verkeerde zou geven want als ik het gegeven had, was het van haar. Eigenlijk was de voernijd na een jaar al min of meer verdwenen en kon ik gewoon in de buurt komen. Tegenwoordig zou ik haar kunnen aaien, haar bak weg kunnen halen of erin kunnen roeren. Dat wil ik niet, en juist daarom kan het, ze weet dat ik nooit iets zou afpakken tenzij het echt nodig was, want om een andere reden kom ik helemaal niet in de buurt van haar eten. Juist door het met rust te laten heeft ze 100% vertrouwen in mij gekregen.

Mijn jongste is nu zeven maanden en ik heb nog nooit iets gedaan om voernijd te voorkomen, haar te leren dat ik in de buurt zou mogen komen of haar te testen. En toch zit er verder geen voernijd in die hond hoor, ik zou het zo kunnen pakken als ik dat wilde. Maar ik vind het gewoon niet nodig. Ik vind het ook niet leuk als iemand mij gaat lopen lastigvallen als ik eet. Ik heb nooit begrepen waarom ik het dan wel bij mijn honden zou moeten doen.

Pfff jat mijn kip maar eens als ik het niet aanbied lol. In mensentaal noemen ze dat "Hangry!!!! grrrrr" Verschil tussen mens en dier is dat dier direct reactie geeft terwijl wij het beleefd een tijdje laten sudderen maar uiteindelijk komt het op een grom. Helemaal mee eens.

Inmiddels doe ik allebei te gelijk en is de 1 sneller dan de ander? Sta ik ertussen en nooit geen tik gebruikt maar je wordt wat handiger met die dingen door je jaren heen. Het voordeel van kinderen die overal doorheen banjeren? Is dat je ze kunt gaan uitleggen waarom, op een bepaalde leeftijd en guess what? Geeft de oudste het zomaar door aan de jongste, hoe mooi is dat systeem?

Kan me wel voorstellen met een zeer druk huishouden dat je niet altijd de tijd hebt om alles uit te leggen maar daar hebben we bebbe hekjes voor

" Voor 100%.    En ik zeg dat echt met een grote glimlach, geen broodnijd, en een behandeling van zorgen , zoals oogdruppels oren of wat dan ook, zonder problemen, wat dat aangaat, ja voor 100% ...Ogin heeft nog never tegen mij een grom gelaten, die andere bengel Bams, als ze ondeugend was, en ik gaf dr een klap op dr dikke kont, draaide zich om en, uhhh had je wat, hahaha, maar ook deze hond voor 100% te vertrouwen, en ik weet dat een hond een hond blijft maar mijn honden zijn voor 100% te vertrouwen ook bij anderen.    Mits ze geen kwaad in de zin hebben...vreemden. "

Willemijn _ baasje van Ozjin _ Bams ¥ .

Dit is het schoolvoorbeeld van wat ik bedoel. Het veroorzaken van een bijtincident is hier gereduceerd tot een minimum

Toch vind ik 100% bij dieren altijd een beetje overdreven. Het zijn honden en die hebben tanden en elke hond zou die op een zeker punt gebruiken. Mijn oudste hond kan ik ook alles mee doen, heeft nog nooit naar me gegromd en zeker niet gebeten. Toch kan ook zij bijten en zou dit uiteindelijk doen, ik schat in dat ik dan erg ver zou moeten gaan maar elke hond heeft een grens. Gevoelsmatig vertrouw ik haar 100% hoor dus ik voel me helemaal op mijn gemak bij haar. 

Als voorbeeld: laatst was ik bijvoorbeeld met iemand mee met haar hond naar de dierenarts. De hond liep moeizaam het probleem zat in de achterhand. Deze hond is echt de rust en goedheid zelve, je mag overal aankomem, hij heeft nogal een klitgevoelige vacht dus is veel gewend. Ook ik kan, als niet eigenaar, klitten uitkammen op moeilijke plekken zonder gedoe.

Toen de dierenarts zijn knieën en heupen ging voelen heb ik hem desondanks goed vastgehouden. Daar was ik erg blij mee aangezien de eigenaresse dicht bij hem zat en hem aaide. Doordat hij pijn had en de dierenarts dit kort verergerde probeerde hij te happen. Als ik hem 100% vertrouwd had dan had ik hem niet vast hoeven houden en had hij wellicht de eigenaresse gebeten. 

De tegenhanger van dat 100% vertrouwen is dan vaak ook de uitspraak: "Hij heeft gebeten en als ze dat eenmaal gedaan hebben kan je ze nooit meer vertrouwen". Of: "Een kind bijten kan en mag niet nu kunnen we hem nooit meer vertrouwen".

Dit soort honden eindigen dan bijvoorbeeld of in een asiel of worden ingeslapen. Natuurlijk is het niet oké als een hond bijt maar vaak is dit heel erg situatie afhankelijk (ja, er zijn zeker uitzonderingen). Daarnaast zie ik vaak dat mensen hun kinderen erg ver laten gaan (bijvoorbeeld aaien tijdens het eten of in de mand kruipen). Dat vind ik een kwestie van opvoeding van het kind of het goed afzetten van een ruimte zodat kind en hond elkaar niet lastigvallen. Wij hadden toen ik jong was katten maar ook daarbij hadden we duidelijke regels. Als ze eten, moet je ze met rust laten, ook als ze slapen, niet optillen of erachteraan lopen. Natuurlijk ging dat ook weleens mis maar dat is de verantwoordelijkheid van ouders om daar op tijd bij in te grijpen/te voorkomen. 

x

 minimum -> zo min mogelijk

Gisteren lag de kleine volledig in ruste bij me, op de rug gedraaid, oogjes dicht. Links van me de andere dame, ook volledig in rust blote buiken.. en de oudste ook op de bank tegen mijn vriend aan. De katten besloten er ook nog even bij te komen, 1 op schoot bij mijn vriend, de ander lag over de jongste hond heen tussen mij in. 

Toen dacht ik, ja.. dit is vertrouwen in elkaar hebben.

@ Dutcheye:

Waarom haal je je oorspronkelijke teksten eigenlijk weg, om dagen later andere teksten te plaatsen? Ik neem aan dat je toch gewoon schrijft waar je zelf achter staat? Dan zijn al die wijzigingen toch helemaal niet nodig in je reacties?

Het maakt je hele topic warrig en onduidelijk, en daar zie ik persoonlijk niet de meerwaarde van in...