Mijn Noatje (AST) is niet meer, ben ontroostbaar...

Heb altijd een hekel aan dit soort topic's en lees ze zelden tot nooit, dacht dat het aandacht trekkerij was, maar nu het mezelf overkomt, zoek ik dus net als al die andere mensen steun en dat heb ik nodig....

13 jaar geleden, wilde mijn vrouw een hond. Van mij hoefde dat niet zo nodig, want het beperkt je behoorlijk. Maar goed na maanden rond kijken, bij kennis met honden te hebben gepraat enz enz Besloten we een hond te gaan zoeken. Ik wilde geen klein hondje, maar ook geen echte grote.

Uiteindelijk kwamen uit bij een Amerikaanse stafford, die had alle eigenschappen die bij ons paste en zo gingen we op zoek. Binnen no time had ik een fokker gevonden die op dat moment nog een pupje had. Ze was niet showwaardig (overbeet) en had een klein navelbreukje. Voor ons totaal geen probleem, shows vonden wij toch al onzin en navelbreukje was makkelijk te verhelpen.

Eind 2010 was het dan zover, we mochten Stocky rascals Yazira gaan ophalen. Noa noemde we haar, wat staat voor beweging. Die beweging had ik heel hard nodig, want na het krijgen van een tweeling, had ik me behoorlijk laten gaan en was veel te zwaar.

Zowel ik al mijn vrouw hebben diverse cursussen gedaan met haar, in de bittere winterkou.... Mevrouwtje had al heel snel door hoe je extra snoepjes kon krijgen en was een voorbeeldig leerling!

Ze kreeg een jaartje later een honden "vriendje", Ziggy, helaas was dat voor korte duur. Ziggy was door zijn 10 vorige bazen zo mishandeld dat ie niet meer .... De oud gediende hebben dit verhaal vast al eens gelezen. 

6 maanden daarna kreeg ze opnieuw een "vriendje" puppy Banzai. Wat was ze gek op hem. Na overduidelijk de moederrol aan en genoot! Ze heeft ons enorm geholpen, hem op te voeden tot het prefecte hondje wat hij is.

5 jaar later, kwam kleine draak Penny erbij. Ook hier na ze weer de moederrol aan. We hebben wat afgelachen met de 2 dames. Papa Banzai moest niets van der hebben, maar Noa was helemaal blij.

Het afgelopen jaar merkte we dat ze ouder begon te worden. Alles begon in een iets rustiger tempo te gaan. Hey we worden allemaal ouder toch? Ze was nog steeds de stuiterbal die door iedereen gekroeld wilde worden en oh wee als je haar de kans gaf, want dan klemde ze je hoofd tussen der poten en kreeg je een oneindige wasbeurt.  

Vorige week vroeg een passant, zeker nog een jonge hond, toen Noatje al der charmes in de strijd gooide om een kroel te krijgen. Aandacht van mensen was ze al vanaf dag 1 gek op. Haar dag kon niet meer stuk als ze aandacht kreeg en van een onbekende al helemaal.

Vorige week vrijdag, wilde ze der eten niet. Was wel vaker zo dat ze een maaltijd oversloeg. Maar iets was er vreemd, want ze was tammer als normaal. Zaterdag heeft ze een flink rondje gelopen, maar was ze ook al erg tam. Zondag leek er niets aan de hand. Maandag lag ze te rillen na der eten, hmmm toch niet goed. Lekker wat extra dekentjes erbij en mevrouw ging ontspannen slapen. Maar s'avonds wilde ze niet de trap op naar bed. Dinsdag moest ik vroeg weg voor het werk (werk meestal thuis), maar toen ik sávond thuis kwam, lag ze weer te trillen. Oke nu toch maar even naar de DA voor een checkup. Konden woensdag terecht. Woensdag ochtend, tijdens het eerst rondje zwakte ze door der poten. Arts gebeld of we eerder konden komen maar helaas. 

Naar de dierenarts, ze liep zelf naar de auto en met een beetje hulp, klom ze bij mijn vrouw op schoot. Heel de rit zat ze naar buiten te kijken en luchtjes op te snuiven. Bij de DA liep ze netjes mee naar binnen en liet ze zich zonder te mopperen onderzoeken, kusjes voor de DA waren natuurlijk onvoorkombaar. Bij het bloedprikken kregen we de eerste schrik, er was bijna geen bloed te prikken, kwam nauwelijks wat uit. De DA had niets vreemds gevoeld, maar vertrouwde het ook niet. Ze zakte ineens weer door der poten en liet der plas lopen. 

Natrium en kalium te kort. Dat was wat er uit het bloedonderzoek kwam en uit de urine onderzoek bleek ze een blaasontsteking te hebben. Ze namen haar op. Infus om de te korten aan te vullen en zodra er een mogelijkheid was, toch even een echo maken om verder te kijken. We werden "weggestuurd" zodat ze even rustig het infus zijn werk kon laten doen. Toen had ik al het gevoel ik wil niet bij der weg, maar goed mijn vrouw had er nog vertrouwen in en we hebben een hele goeie DA, dus oke. Even snel naar huis gereden, pasta gekookt voor de kids, training afgelast voor mijn elftal, en weer terug.

Bij binnenkomst werden we door de DA gelijk naar een kamer meegenomen. Dan voel je gelijk aan alles dat het foute boel is. Ze had slecht nieuws, heel slecht nieuws. Bij de echo was te zien dat haar hart omgeven was met vloeistof (bloed) en er een hele grote tumor in/op haar hart zat. Niets meer aan te doen en advies was uit haar lijden verlossen. En dan stort de wereld in elkaar. Ik met mijn grote bek en stoer voorkomen.... ineens niets meer van over. Heb sinds dat moment nog geen uur droog gehouden.

Snel naar Noa, die zoals altijd ons begroeten met turbo waai staart, probeerde overeind te komen, maar dat lukte niet meer. Eerst ben ik bij der gaan liggen en heb afscheid proberen te nemen, toen mijn vrouw. De boys gebeld of ze nog afscheid wilde nemen, want dan had ik ze gehaald, maar die vonden het zo al moeilijk genoeg, dus nee. 

Noa had het zwaar, dus DA verzocht te doen wat onvermijdelijk was. Bij het slaapmiddel inbrengen, legde ze der hoofd op mijn vrouw der arm. toen het ander middel en weg was ze.

Ik ben er kapot van, ja ze heeft een geweldig leven gehad, heel veel liefde gehad en bijna alles wat der hartje begeerde, maar verd wat voelt dit kl*te. Weet me geen raad zonder mijn wijfie...

Wat een groot verdriet en intens gemis,heel veel sterkte voor jou en ieder die van Noah heeft gehouden.

(zulke topics zijn nooit aanstellerij,ook ik deed het,even je verdriet, intens gemis delen met mensen die het begrijpen,hoe stuk je ervan bent.)

Heel veel sterkte. Wij snappen allemaal je pijn en verdriet. Het brandt gewoon zo erg!

helemaal goed dat je hier een topic opent. Per slot van rekening was het je famillielid en heeft ze ook vaak genoeg mogen shinen op dit forum.

Een verhaal zo vol liefde geschreven ,met prachtige foto's ,

Het verdriet is zo voelbaar ,

Heel veel sterkte voor jou en de hele familie!!

De vliegende Noa heeft hier ooit een foto wedstrijd gewonnen idd...

He bah Mick  Dit zijn nooit leuke dingen en dan gaat het ineens hard en kan je je eigenlijk niet voorbereiden op het verlies.

Ik hoop dat je troost kan vinden in dat ze een super leven heeft gehad bij je .

Heel veel sterkte met dit verlies.

Je hondenmaatje verliezen is zo verdrietig.

Helaas heb ik al meerdere honden vanwege lichamelijke aandoeningen moeten laten inslapen. Elke keer grote droefenis en groot gemis. 

Jullie hebben haar een goed leven gegeven; zij kwam niks te kort.

Hopelijk vinden jullie troost bij elkaar.

Heel veel sterkte voor jullie allemaal.

Wat een verdrietig nieuws.

Heel veel sterkte voor jullie!

Ach Mick wat een schok als je zo ineens afscheid moet nemen. Heel veel sterkte.

Veel sterkte met het verlies van jullie lieve Noa.

Verschrikkelijk verdrietig is het, als je dierbare vriend(in) van je heengaat.

En heel herkenbaar is je tekst. Nanu kwam ook bij ons in die bittere winter van 2010. En ze stierf ook na een echo bij de dierenarts, bij haar was het een enorme milttumor waar we niks van hadden gemerkt en die ging bloeden. Ze was nog steeds zo energiek, had die week nog 12 km spoor gebaand door de diepe sneeuw in de ardennen. 

Het is nu 9 maanden geleden dat ze stierf en nog steeds ben ik er kapot van, nog steeds is er die wanhoop: 'meisje, kom toch terug!'

Ik wens je heel veel sterkte toe, en warmte en steun uit je omgeving. Want het is zwaar om dragen, zoveel verdriet.

Knuffel voor jullie! 

" Verschrikkelijk verdrietig is het, als je dierbare vriend(in) van je heengaat.
En heel herkenbaar is je tekst. Nanu kwam ook bij ons in die bittere winter van 2010. En ze stierf ook na een echo bij de dierenarts, bij haar was het een enorme milttumor waar we niks van hadden gemerkt en die ging bloeden. Ze was nog steeds zo energiek, had die week nog 12 km spoor gebaand door de diepe sneeuw in de ardennen. 
Het is nu 9 maanden geleden dat ze stierf en nog steeds ben ik er kapot van, nog steeds is er die wanhoop: 'meisje, kom toch terug!'
Ik wens je heel veel sterkte toe, en warmte en steun uit je omgeving. Want het is zwaar om dragen, zoveel verdriet.
Knuffel voor jullie! 
 
  "

Alaska's Finest!

Het is ook simpelweg te snel, geen rustig afscheid, geen laatste special rondje, vleesje niets ineens is ze weg. Dinsdag avond liep ze nog te zeuren om der kong, hebben we nog heerlijk kort gespeeld. Dachten eigenlijk van heh het gaat weer wat beter...

Ze had nooit wat, met de andere 2 regelmatig naar DA gegaan, maar zij, onze tank, onverwoestbaar. tot woensdag... 

Dank jullie allemaal voor jullie reactie, ik ben geen prater, maar dit helpt me wel!

Sterkte de komende tijd 

Ontzettend verdrietig en ook herkenbaar.

Ook van Lola was het afscheid toen zo onverwachts, ook bloed om het hart zodat het nauwelijks nog kon kloppen, ik was er indertijd zo kapot van dat ik een week niet heb kunnen werken. De dokter begreep dat gelukkig helemaal en ook op mijn werk veel steun en begrip gehad, dat scheelt toch een hoop al mis ik haar eigenlijk nog elke dag.

Heel veel sterkte, ze heeft jullie zoveel gegeven, en zij heeft een geweldig leven gehad bij jullie, ik hoop dat jullie het binnen afzienbare tijd een plekje kunnen geven.

(Wat een lieve uitstraling had ze ook erg mooie hond)

Heel veel sterkte toegewenst!

Mick, wat een enorm verdrietig nieuws.

Gecondoleerd en heel veel sterkte!

Mick, je bent een stoere vent, maar je hart gaat toch uit naar je geliefde Noa.....zo verdrietig om afscheid te moeten nemen, hier kan je toch troost vinden om het verlies van Noah...sterkte is een weinig troost, maar bedenk hoe heerlijk ze het bij jullie heeft gehad.....een arm om je heen...ook voor je familie.

Heel veel sterkte!

Wat verdrietig om je beste maatje te moeten laten gaan. Iedere hondenbaas krijgt er ooit mee te maken, maar het blijft ***.

Heel veel sterkte voor jullie, koester de mooie herinneringen aan Noa

Heel veel sterkte.

Oh Mick wat erg voor je.

Ik weet nog met Faro, zo was hij fit en ineens gebeurde er wat, wij hebben hem dan wel nog 1 nacht en 1 wandeling kunnen bieden thuis, jij hebt dit niet gehad, wat mij nog veel zwaarder lijkt.

Het vreselijke verdriet herken ik heel erg, Faro was mijn alles, zelfs na 4 jaar overvalt mij het gemis nog wel eens, ook al heb ik een fantastische hond weer.

Het gemis blijft hoor, ik ga het niet mooier maken dan het is, maar langzaam word het verdriet minder erg.

Ik wens jou en je omgeving heel veel sterkte om dit allemaal te verwerken, ik hoop dat je via dit forum lekker je verhaal kwijt kan, want ja, je hebt daar behoefte aan omdat je weet dat veel mensen jouw verdriet begrijpen.

Dikke knuffel voor jou..

Hahah ik snap je helemaal Mick, dat gevoel van 'ik zou nooit zo'n topic openen' en dan toch die behoefte om erover te praten. Weet je veel mensen snappen het wel een beetje maar de meesten niet écht. Die leven niet zo intensief met hun honden samen als veel mensen hier op het forum. Ze zijn er gek mee maar het 'blijft wel een dier'.

Veel sterkte gewenst. Wij moeten Kim nu al bijna een half jaar missen en het gemis blijft, maar de pijn krijgt een plekje.

Heel veel sterkte.

Wat triest Mick...je verhaal is zo herkenbaar.

En het verdriet en gemis,ja, ook dat is helaas maar al te bekend. Het zal ooit een plekje krijgen en ooit kun je met een glimlach terugdenken aan Noa, maar voorlopig overheerst de pijn..

Sterkte!

Iedere keer als ik zoiets lees een brok in mijn keel en een steek op mijn hart. Het verlies van een hond is het ergste dat ik heb meegemaakt, ik kan me je verdriet te goed voorstellen. Sterkte jullie allemaal. 

Pff ik zit hier met een brok in mn keel en tranen in mn ogen je verhaal te lezen! Wat dapper dat je het hier hebt gedeeld! Heel, heel veel sterkte!!

Heel veel sterkte met het verlies.

Heel herkenbaar wat je voelt, dan besef je pas goed hoe een plek ze in je hart hebben.

Heel veel sterkte! Natuurlijk ook voor je vrouw en kinderen.

Ik heb je verhaal gelezen en houd het eerlijk gezegd maar amper droog. Vreselijk, ik herinner me het gevoel als de dag van gister. Mijn vorige hondje was in de ochtend niet helemaal zichzelf en toen ik haar had aangelijnd voor de wandeling zakte ze in elkaar, ze was in shock..Bleek een tumor in haar darm die geknapt was. Aangekomen bij de da had ze een buik vol bloed. Het ging allemaal zo snel, veel te snel. Amper tijd om afscheid te nemen en te beseffen wat er allemaal gebeurde. En dan het moment dat je thuis komt. Het huis wat niet meer echt als thuis voelt, want er ontbreekt iemand..De pijn, het verdriet,onmacht en het gemis. Ik wist niet waar ik het moest zoeken..Zo heb je dr 10 jaar om je heen en van de een op andere dag is ze weg..Dat je zo wordt overvallen door verdriet betekent dat ze enorm veel voor je betekende en je veel van haar hield. En het komt vaker voor dat men dat pas echt beseft als je maatje er niet meer is..Heel veel sterkte gewenst!

Wat ontzettend mooi geschreven en de liefde zo voelbaar. Ik moest even slikken. Heel veel sterkte.