The end, of toch nog niet?

Pff even van me afschrijven hoor. Kyra ontwikkelt nu toch behoorlijk wat klachten na de diagnose eenzijdige stembandverlamming. Geregeld lijkt het wel of ze stikt en dat gebeurt ook steeds vaker. Verder likt ze zich op diverse plaatsen helemaal kapot en als ik het verbind heeft ze dat er in no time weer af. Eten en drinken doet ze nog wel goed, maar ze heeft duidelijk ook geen plezier meer in het leven. Ze speelt niet meer en ligt eigenlijk alleen nog maar in een hoekje. Soms probeert ze nog een beetje te blaffen, maar dat moet ze meteen bekopen met een benauwdheidsaanval. En zelfs dat doet ze dus steeds minder. Medicijnen zijn hier niet voor volgens de dierenarts, die de diagnose stelde. Een operatie heeft bij een eenzijdige verlamming eigenlijk geen zin, dus wat blijft er dan over? Kwaliteit van leven gaat nu erg hard achteruit en ik wil vooral voorkomen, dat ze echt stikt. Dus de beslissing gemaakt om vandaag naar de dierenarts te gaan om haar te laten inslapen. Helaas, bleek onze eigen dierenarts net met vakantie en een andere dierenarts wilde het niet doen, want ze kan leven met deze aandoening en ze heeft geen pijn. Nog even overwogen om een andere dierenarts te bellen, maar die ken ik helemaal niet en ik kreeg een beetje het gevoel te moeten leuren om een arts te vinden om mijn hond dood te maken. Dat voelde ook helemaal niet goed. Bovendien heeft ze toevallig vandaag best een redelijk goede dag. Tenminste met weinig benauwdheidsaanvallen. Maar ze is ook helemaal niet meer zichzelf. Dus nu toch maar besloten om het weekend af te wachten en maandag naar onze eigen dierenarts te gaan. 

Heel veel sterkte

In Utrecht opereren ze wel 1 zijdige stemband verlamming ,

Maar gezien de leeftijd geen idee of dat nog verstandig is ?

De benauwdheidsklachten hoeven niet alleen daarvandaan te komen ,kan ook nog met hart en longen te maken hebben nu ,want bij langdurige benauwdheidsklachten kunnen er andere klachten bij komen .

Heel vervelend als je zelf net besloten hebt dat het genoeg is en je dierenarts er dan net niet is .

Heel veel sterkte !

Ik vind het een beetje raar van die dierenarts, alsof hij eerst maar pijn moet krijgen.

Je kent zelf je hond het beste en de beslissing om dit te doen is al moeilijk genoeg.

Heel veel sterkte

Wat ben ik blij dat mijn hond tot 2  dagen voor zijn overlijden nog gewoon plezier had in het leven en dat het op het einde heel erg snel is gegaan. Want dat blijkt toch belange na niet altijd het geval te zijn.

Je moet zelf beslissen wat het beste is voor je hondje, wij kunnen die beslissing niet voor je maken. Maar ik vind toch dat een hond plezier moet hebben in het leven en geen zware pijnen mag lijden.

" In Utrecht opereren ze wel 1 zijdige stemband verlamming ,
Maar gezien de leeftijd geen idee of dat nog verstandig is ?
De benauwdheidsklachten hoeven niet alleen daarvandaan te komen ,kan ook nog met hart en longen te maken hebben nu ,want bij langdurige benauwdheidsklachten kunnen er andere klachten bij komen .
 
Heel vervelend als je zelf net besloten hebt dat het genoeg is en je dierenarts er dan net niet is .
Heel veel sterkte ! "

Heleen

Ik woon in Hongarije, dus Utrecht is een beetje ver weg. En inderdaad gaat ook de leeftijd meespelen. Hart en longen zijn onlangs nog nagekeken. Destijds had ze wel bronchitis en daar is ze voor behandeld. En de symptomen waren toen heel anders dan nu. Ik merkte vandaag ook voor het eerst, dat het haar niet meer lukte om zelf de auto in te komen. Daar schrok ze zelf zo van, dat ze het niet eens een tweede keer wilde proberen. 

Sterkte, die beslissing is altijd zo moeilijk!

Sterkte

Ach wat triest ,Sterkte maandag hoor !

Ach wat heftig, dan heb je de beslissing genomen en dan kan het niet, zo'n rollercoaster dan he. Sterkte. Is Kyra de hond op je profielfoto? Hoe ben je achter de stembandverlamming gekomen, kon ze niet meer goed blaffen? Wij hebben een oudere golden en die begint nu regelmatig met een hoge stem te blaffen, terwijl die altijd zo'n lage krachtige blaf had. Verder geen klachten overigens.

Ik wil je heel veel sterkte wensen, zo heftig om je maatje te moeten laten gaan. 

Kyra is inderdaad de hond op mijn profielfoto. Bij Kyra begon het inderdaad met niet goed meer kunnen blaffen. Heel hoog en/of hees of soms ook met een fluittoon erin. Alsof ze een fluitje had ingeslikt. Verder had ze eerst ook geen klachten, maar omdat het maar aanhield en steeds erger werd, ermee naar de dierenarts gegaan. Eerst bloedonderzoek en röntgenfoto's gemaakt. Daarbij werd wel bronchitis ontdekt en kreeg ze antibiotica mee. Maar dat veranderde niets aan het rare blaffen. Dus toen doorgestuurd naar de kliniek, waar ze een endoscopie hebben gedaan, en daarmee de diagnose werd gesteld. Het was eenzijdig en dat was gunstig, want daardoor had ze verder geen symptomen van benauwdheid, verslikken e.d. Wel werd gezegd, dat ze wel meer symptomen zou kunnen krijgen als het warm weer zou worden. Dat is het hier nu al een tijdje en ik houd haar zoveel mogelijk binnen, bij de airco. Maar desondanks merk ik dat ze het steeds vaker benauwd krijgt. Blaffen kan ze nu al bijna helemaal niet meer. Er komt nog nauwelijks geluid uit. En als ze het probeert, moet ze dat bijna altijd bekopen met een benauwdheidsaanval, waarbij het lijkt of ze stikt. 

Bij Goldens schijnt het ook vaak voor te komen. Dus als je het niet vertrouwt, zou ik het zeker laten onderzoeken als ik jou was.

Wat ontzettend naar zeg. Ik weet hoe moeilijk het is die beslissing van inslapen te maken en als je vaste dierenarts er dan niet is en zijn collega het niet wil doen. Dat maakt het nog zwaarder. Vind het ook heel raar van die man. Het gaat toch niet alleen om pijn maar ook om kwaliteit van leven. Ik heb mijn lieve Shep in december laten inslapen. Zij had ook geen pijn maar zij had bijna geen plezier meer in het leven. Ik wilde het echte lijden voor zijn en dat begreep mijn da. En dat was echt wel heel moeilijk voor mij. Zit momenteel zelfs in de ziektewet mede daardoor.

Hopelijk begrijpt je vaste da het maandag wel. Heel heel veel sterkte. Het is zo zwaar dat wij de keuze voor ons trouwe maatje moeten maken.

Zo sta ik er dus ook in. Ze heeft bijna geen plezier meer in het leven. Heeft het heel vaak benauwd en daar zijn geen medicijnen voor. Ik probeer haar rustig en koel te houden, maar het is nu eenmaal een waakhond. Als ze iets hoort buiten, wil ze erop af en blaffen, wat dus al niet meer gaat. En dat moet ze steevast bekopen met een benauwdheidsaanval. Moet ik haar zo door laten gaan? Ik ga nu proberen om zo'n aanval te filmen. Misschien helpt dat maandag om mijn eigen dierenarts te overtuigen dat het zo echt niet langer kan.

Ja ik snap je helemaal. Je hond heeft geen pijn maar als ik aan mezelf denk zou ik benauwdheid denk nog erger vinden dan pijn.

Mijn hond werd op laatst heel onrustig in huis. Door slechter zicht en gehoor en niet altijd alles meer snappen. Ze liep heel veel rond en te hijgen van onrust. En het was juist altijd heel stabiele en sportieve hond. En dan wilde ze nog achter de bal aan maar door spierverlies achterkant ging dat niet meer. En voor een sportieve hond die alles nog mee wil doen. Tja ze zag er steeds vaker depressief uit en dan die angst erbij. Nee geen pijn maar leuk vond ze het duidelijk ook niet meer. Mijn da heeft haar onderzocht en haar hart en longen en maag etc waren nog heel sterk. Maar gebaseerd op mijn verhaal zei hij het is jouw keus jij ziet iedere dag hoe je hond zich voelt en hij begreep het gelukkig helemaal. Mijn hond was wel al 15 jaar. Hoe oud is jouw hond?

Mijn hond is 11 1/2, voor een Kuvasz dus best op leeftijd (gemiddeld worden die tussen 10 en 12 jaar). En ja, die benauwdheid en daardoor ook niet meer kunnen doen, wat ze graag doet. Het breekt gewoon mijn hart als ik zie hoe ze soms toch nog probeert te blaffen en er komt nauwelijks geluid meer uit. En daarna heel benauwd worden.

En dan, na weken met benauwdheidsaanvallen en nauwelijks van haar plaats komen, leeft ze ineens weer helemaal op. Nauwelijks aanvallen meer en er zit iets meer leven in. We gaan het nu dan maar van dag tot dag bekijken hoe het gaat.

Hopelijk blijft het een tijdje zo. Ik vond het een zware periode. Shep had soms ook opeens minder onrust en dan weer hoop en dan ging het weer minder en dan weer twijfel. Doordat ik me steeds zo druk maakte heb ik veel minder van de laatste maanden samen genoten dan ik had moeten doen. Hopelijk lukt jou dat wel.

Het is inderdaad moeilijk. Je weet dat het eraan zit te komen,  maar wat is het juiste moment. Vrijdag dacht ik echt, dat het geen weekend meer moest duren, maar nu is ze toch weer zoveel beter, dat ik het maar even uitstel. Hopelijk blijft het nog een poosje zo.

A.s. vrijdag gaat het dan toch gebeuren. Ze heeft inmiddels een behoorlijke tumor aan haar staart, ze wordt mager en haar energie wordt duidelijk minder. Dit, haar stembandverlamming en de zomer die eraan komt en haar leeftijd (ze is inmiddels 12) overtuigde mijn eigen dierenarts er ook van dat haar tijd nu wel is gekomen. De afspraak dus gemaakt. Nog even 1 dag flink vertroetelen en dan is het over.

Probeer er morgen samen nog een mooie dag van te maken...

En voor vrijdag en de aankomende tijd wens ik jullie heel veel sterkte!

Hoe moeilijk het ook is: je voorkomt door dit besluit lijden.

Morgen de laatste dag samen: verwen haar met knuffels en lekkers.

Veel sterkte met het inslapen en daarna het verdriet om haar verlies en het gemis.

Ach, wat treurig. Heel veel sterkte.

Dit is ook voor mij de belangrijkste reden. Ik heb 1 keer meegemaakt, jaren geleden met de hond van mijn zoon, dat we te lang hebben gewacht. En dat wil ik echt nooit meer meemaken.  Liever iets te vroeg, dan te laat. 

Vandaag een fijne en troeteldag er van maken, het blijft altijd verdrietig om afscheid te moeten nemen maar verder lijden besparen…..sterkte hoor..

Heel veel sterkte hoor. Misschien kun je zon benauwdheidsaanval filmen en aan je da laten zien?

Je vorige post was in augustus. Heb je toch nog best wat maanden bonustijd met haar gehad. Hoop zo dat je daar ondanks de zorgen ook van hebt kunnen genieten. Wat zul je je nu verdrietig voelen. Ik maakte destijds de afspraak voor inslapen op maandag en op vrijdag ging het gebeuren. Erg vreemde verwarrende dagen. Maar wat goed dat je het echte lijden voor wil zijn. Ik wens je voor vandaag nog een fijne dag samen. Probeer alles zo bewust mogelijk mee te maken.

Gaat het inslapen bij je thuis gebeuren?

Wat verdrietig Frieda, veel sterkte!

Ach, veel sterkte. Zulke lastige beslissingen zijn dit. 

Ja, ik heb echt nog wel een paar mooie maanden met haar gehad. En ik heb er bewust voor gekozen om het in de kliniek te laten doen. Dan kan het gedaan worden door onze eigen dierenarts en anders komt er een andere thuis, die wij niet kennen. En Kyra kent en vertrouwt onze eigen dierenarts en dat is best bijzonder, want ze vertrouwt niet snel iemand. Daarom denk ik, dat het minder stressvol voor haar is om het bij de dierenarts te laten doen, dan wanneer er een vreemde hier binnen komt.

Ik denk aan je. Hoe laat is de afspraak? Dan brand ik een kaarsje voor Kyra.