Het is tijd…

Ruim 14,5 jaar is ze, mijn hondje Lilo. 

Inmiddels hartstikke doof, staar en sinds een paar maanden incontinent. Ze plast moeilijk, in druppels en kan het niet meer ophouden. 
Daarnaast heeft ze hartruis en hierdoor een naar hoestje, vocht in de longen volgens de dierenarts. Dus met hartmedicatie en plaspillen was het te doen voor ons dametje. 
Maar het eten staat haar sinds 1,5 week tegen. Ze snoept volop maar ze eet de helft of minder dan wat ze normaal eet. Daarbij moeten we het eten opleuken met bouillon of wat kippensoep anders wil ze het niet meer. Ze slaapt veel en sjokt de rest van de tijd achter me aan. Ze kan de straat amper nog uit lopen, hijgt al snel en temperaturen vanaf 23 graden kan ze moeilijk hebben. Ze geniet van de knuffels en de aandacht die ze krijgt maar ze takelt af. 
Ik heb daarom de beslissing genomen om haar maandag in te laten slapen, overmorgen dus. Tegelijkertijd twijfel ik ontzettend. Ze is nog zo graag buiten en bij me. Ze is enthousiast als ze me ziet, of een snoepje krijgt. 
Ik heb niet het idee dat ze pijn heeft, vooral ongemak zie ik. Natuurlijk wil ik pijn voor zijn, maar oh wat doet het mij pijn als ik mijn maatje maandag in ga laten slapen. 
Mijn gevoel wisselt elke 5 minuten. Wanneer is het tijd?

Neem een goed besluit, zoals ik het van je lees is het niets te vroeg, heel veel sterkte....vraag aan je dierenarts dat tie bij je thuis komt, in eigen omgeving voor je hond is minder stres.

Het is heel erg moeilijk... in het oudjestopic hier kun je teruglezen over hoe ik/wij met de beslissing geworsteld hebben.

Voor ons was het de zekerheid dat ze binnen een week weer ziek zou worden de reden om de knoop door te hakken. Maar we voelen ons nog steeds verschrikkelijk schuldig dat we het hebben gedaan terwijl ze zich nog wel goed voelde en bij ons wilde zijn. Als ik het nu type, ga ik alweer huilen. Dus ik weet niet of het de goede beslissing was. Als we niet wisten dat ze weer ziek zou worden, zouden we het nooit gedaan hebben nog... als onze hond er zo aan toe was als die van jou nu, had ik het denk ik zelf (nog) niet gedaan. Maar ook daarbij weet je niet of het verstandig is of niet...

Zoals mensen al tegen me zeiden: beide beslissingen zullen niet goed voelen. Of je wacht te lang, en je voelt je schuldig. Of je bent lijden voor, en je voelt je schuldig. Het feit dat je de beslissing uberhaupt neemt is in de meeste gevallen genoeg reden om je schuldig te voelen... en het verdriet wordt er uiteraard in beide gevallen niet minder om.

Ze doet het gisteren en vandaag weer een stuk beter dan eerder deze week. De twijfel is zo groot dat ik de afspraak met de dierenarts heb afgezegd en even per dag bekijk hoe het gaat. Het zal geen maanden meer duren, eerder enkele weken maar het voelt nu niet goed haar, zoals ze nu is, te laten gaan. Verandert er iets in haar eten of wordt ze zwakker, dan zullen we er toch aan moeten geloven. 

Bij twijfel niet doen zeg ik altijd.

Dat druppels plassen, doet ze dat steeds of komt er ook wel eens een grotere plas?

Ik wilde eigenlijk net aan geven dat het waarschijnlijk een verstandige keuze was, met het warme weer dat er aan komt, en de zomer sowieso.

Ik bekijk het misschien wat praktisch nog, mijn hond is nog maar 6 jaar, en mijn eerste hond, dus nog nooit voor die keuze gestaan. Maar ik zou liever net iets te vroeg dan te laat doen. Denk ik.

Ik zou dus in een vergelijkbare situatie, en vooral omdat we de zomer ingaan zoiets hebben, dat bespaar ik je, denk ik. Al geef je aan het dag per dag te bekijken. Als de dierenarts alle dagen beschikbaar is, misschien ook een goede keuze nu. Maar een geplande inslaapdatum zou ook niet verkeerd zijn wanneer duidelijk te merken is dat het einde nadert.

Maar ik heb 'makkelijk' praten. Zo simpel als de keuze nu op afstand voor mij lijkt, is hij vast niet En ik word hopelijk de komende 10 jaar nog niet voor de keuze gezet.

Sterkte alvast, want ook al is de inslaapdatum nu niet meer overmorgen, begrijp ik uit je berichtje dat het wel dichterbij komt. En dan ben je toch al ergens aan het afscheid nemen.

Mijn vader krijgt deze week te horen hoe lang hij mogelijk nog heeft en wat misschien zijn opties zijn. En met sommige zaken heb ik zoiets van... deze smaak thee heb ik gekocht voor mijn vader toen ze de laatste keer langskwamen, een paar maanden terug. Hij zal waarschijnlijk op bezoek komen niet meer trekken, dus dat doosje thee heeft momenteel een heel andere lading voor me, en neem op die manier nu eigenlijk al afscheid van het feit dat op bezoek komen er niet meer in zal zitten. Dat de laatste keer dat ze langskwamen, gewoon de laatste keer was dat hij mijn huis zag.

Hopelijk lukt het afscheid nemen stap voor stap en heb je er uiteindelijk tijdens/na moment van inslapen vrede mee Al blijft het natuurlijk k*t en kl*te en verschrikkelijk. Maar dat je wel kan zeggen, dit moment was de juiste keuze voor haar om haar te laten gaan.

Sterkte, met het besluit nemen.

Tja, wat is wijsheid? Heeft ze pijn? Hier is Eefke ook meer dan veertien jaar. Met lopen sjokt ze nu ook want het is warm. Slaapt veel, heeft wat staar en wordt wat doof. Ze slaapt bij ons boven dus ik draag haar naar boven en beneden. Dan krijg ik een kwispel. Ik denk soms dan ook wel, het is spoedig einde verhaal. Met speuren gaat er een knop om en dan lijkt ze jaren jonger. Dat maakt het zo moeilijk. Ik denk echter, zolang ze geen pijn heeft zal ik alles voor haar doen om haar het leven zo comfortabel mogelijk te maken. Gaat ze echter door de achterhand zakken, krijgt ze pijn en wordt ze incontinent, dan wordt het een ander verhaal. Zo denk ik er over.

In het oudjes topic en mijn topic over dat Shep naar de hondenhemel gaat kun je terug lezen hoe ik met die beslissing heb geworsteld. Ik heb op gegeven moment 2 weken lang bij gehouden wanneer ze nog genoot en wanneer ik zag dat ze niet meer blij was. Kwam op ongeveer 25 procent genieten dat was met eten en snacks en mee naar bos gaan en 75 procent niet genieten omdat ze steeds vaker onrustig was en niet meer kon doen wat ze leuk vond. Ik heb er dus voor gekozen het echte lijden voor te zijn. Ik wilde haar niet puur voor mezelf bij me houden. Dat had ze niet verdiend. Dat was in december en ze was alles wat ik had. Dus echt geen lichte beslissing. Ik huil nog iedere dag en heb nog vaak twijfel of ik toch niet te vroeg was. Maar als ik dan heel eerlijk kijk heb ik het denk voor haar goed gedaan. Men kan wachten totdat een hond erg pijn heeft. Shep heeft geen pijn hoeven hebben. Heb toen ook vaak getwijfeld de afspraak weer af te zeggen maar toch door gezet. Sterkte met deze beslissing, die gewoon echt niet te doen is.

Heb de halve nacht wakker gelegen, die twijfel, waar doe ik goed aan? 
Ze heeft vandaag weer een redelijke dag. Vrolijk, springt op en van de bank, snoept volop maar het eten smaakt haar niet echt. Plast moeizaam en er komt slijm uit als ze plast. Dit heb ik al eerder gezien, maar nu alles bij elkaar opgeteld dacht ik aan blaasontsteking. Ook verminderde eetlust past in het lijstje symptomen. Zou goed kunnen zegt de dierenarts (via whatsapp) dus voor nu even pijnstiller/ontstekingsremmer. 

Het is geen struisvogelpolitiek maar wil dit wel uitgesloten hebben. Het zou toch wat zijn als vele ongemakken en klachten (incontinentie mogelijk ook) veroorzaakt worden door een fikse blaasontsteking. 

Ze kan ook gruis of stenen hebben. Is de urine onderzocht?

Nee urine is dus nooit onderzocht. Ook echt niet bij nagedacht maar ook de dierenarts heeft hier nooit over gesproken. Heb alles gekoppeld aan haar leeftijd maar mogelijk dus niet helemaal terecht. Ga morgen met haar naar de dierenarts zodat er even goed gekeken kan worden. 

Ja lijkt me verstandig. Probeer wat urine op te vangen. Liefst ochtendurine.

Vang inderdaad een plasje op en laat het checken. Onze hond heeft heel vaak blaasontstekingen gehad toen ze ouder werd. (Uiteindelijk is dat wel haar dood geworden trouwens :( antibiotica werkte uiteindelijk niet meer.)

Ik zei al, tja wat is wijsheid. Een oude hond heeft volgens mij ook het recht om oud te zijn. Ik denk ook wel eens als ze wat moeilijk uit de mand komt of wat achter je aan sjokt dat het snel einde verhaal is. De volgende dag is ze weer monter. Dat hoort bij de ouderdom. Een hond kan ook een tijdelijke aandoening hebben die weer over gaat maar wij mensen denken dan meteen het ergste omdat ze al zo oud zijn.

Het boekje van hugo van Duijn, het is te vinden op

https://alstublaft.nl/zijn-we-niet-te-vroeg/

echt wel een verhelderend boekje

Maak een checklist zoals ik gedaan heb en stel je de vraag: Geniet je hondje nog van het leven en is zijn / haar leven nog hondswaardig?

Tot 26 uur voor zijn overlijden, was het antwoord bij Jaak 2x ja. En dan is het plots heel snel gegaan. 

Als je hondje te veel begint af te zien, dan zou ik een spuitje zetten. Geniet hij / zij er nog van en vind je dat de kwaliteit nog voldoende is? Laat hem/haar dan nog maar even genieten. Als het moment daar is, dan is dat moment daar. Geniet van elkaar vandaag, alsof het jullie allerlaatste dag samen is. En morgen is het weer een nieuwe dag.

Dit was inderdaad ook onderdeel van mijn checklist (Dewelke ik nooit heb kunnen afvinken).

Het leven van je hondje moet nog hondswaardig zijn hé. Je hondje moet er nog plezier in hebben en mag (niet te veel of) geen pijn hebben.

Sterkte bij deze moeilijke beslising. 

Net bij de dierenarts geweest. Urine is schoon en er is verder niets te zien of te voelen. 
Gisteren een pijnstiller gegeven en ze rende zowaar achter een bal van de kinderen aan. 
Dag voor dag bekijken we het. Ik zie haar nu vooral genieten. Van de zon, van ons, van een snoepje en een knuffel. 

Bekijk het per dag, je weet, voelt zelf en ook aan de hond merk je het, als het echt tijd is....dan weet je het gewoon....als je gaat merken dat ze teveel pijn heeft en/of er teveel veranderingen in het gedrag of fysiek is, dan zou je kunnen beslissen, maar neem je besluit rustig en doordacht. Ik denk zelf en dat heb ik dan met mijn katten meegemaakt, dat je het zelf ook aanvoelt als de tijd er echt is en dan heb je de twijfel niet meer. Heel veel sterkte!

Bij twijfel niet doen! Je moet er echt 100% achter staan.

Ik weet het is erg pijnlijk om je maatje zo te zien.

Heb er ook heel wat mee geworsteld wel, niet, wel, niet.. praat er met anderen over maar blijf bij je eigen gevoel.

Helaas een drie week terug was voor mij ineens ook het moment daar dat ik haar echt moest laten gaan. Dat was helaas een hele duidelijke "ja".

Je voelt het echt wel wanneer het moment daar is. Veel sterkte met alles! En geniet nog van de kleine momentjes zolang het nog kan.

Geniet van je hondje! 

Ze is er gelukkig nog steeds. Verandering van spijs deed opeens goed eten. Dat is wel haar redding geweest! Het plassen blijft heel moeizaam maar ze is vrolijk, scharrelt de hele dag achter je aan, springt op de bank en blaft tegen alles wat voorbij ons huis komt gelopen. Zolang ze dit allemaal doet, kan ze nog even mee.