Overlijden hond, zo intens?

Afgelopen maandag hebben we onze lieve Berner Senner moeten laten inslapen. Het ging niet meer.

Maar wat doet dat zeer. We hebben katten gehad en ook die heb ik moeten laten inslapen, ook toen veel verdriet, maar na een dag of 2 ging het toen wel weer iets beter.

Maar ik ben van het overlijden van onze hond echt totaal van slag. Kan al 4 dagen niet eten. Huil de hele dag, alles herinnert me aan hem en ik mis hem zo erg.

Nooit kunnen inschatten dat dit zo'n een impact op mij zou hebben.

Ik ben net zo van slag als toen ik afscheid moest nemen van een mens.

Ik begin te twijfelen aan mijn gezonde verstand?

Ik heb daarom nu maar een berichtje hier geplaatst, misschien zijn er mensen die dit ook zo hebben ervaren en kan iemand mij vertellen hoe hier mee om te gaan...

Allemaal bedankt voor de hartverwarmende reacties, dat doet me goed.

Vanmiddag naar de huisarts geweest en hij was heel begripvol. Je zit in de rouw, zei hij.

Dit was mijn eerste hond en ook mijn laatste, dit wil ik nooit meer meemaken. Ik heb van tevoren niet  kunnen inschatten hoe diep die liefde zit en hoe rauw de pijn dan is. 

Hij was altijd bij me, ik hield altijd rekening met hem. 

En als je thuis komt, is er maar 1 die van blijdschap alle kanten op springt. Dat doen mijn man en kinderen niet (ook wel beter denk ik).

Hij mocht alles, meer dan de Kids, want het excuus was altijd "hij is een hond en begrijpt dat niet".

Hij heeft mij onvoorwaardelijke liefde gegeven en ik hem, dat maakt het ook zo moeilijk. En ik hoop echt dat deze rauwe pijn snel verdwijnt en dat ik dan ook met die glimlach aan hem terug kan denken.

Allemaal dank je wel

Hoi Sakia. Niks is vreemd als het om rouw gaat. Toen mijn eerste hond overleed ben ik een week mijn bed niet uit geweest. Ik wilde gewoon niet in een lege kamer komen. Dat zal ook wel raar zijn.

Heel veel sterkte hoor, het doet gewoon zeer.

Hoe lang was je hond al bij je?

Wat erg het verlies van jouw hond, heel veel sterkte!

Ik herken jouw verhaal goed, mijn hondje is ruim 3 jaar geleden overleden maar daar heb ik ook zo'n verdriet om gehad.

Een hond is zo'n groot onderdeel in je leven, ze kruipen echt in je hart.

En hoe groot die plek is, als ze wegvallen merk je hoe groot het verlies is.

Ik vind het helemaal niet raar dat je zo'n verdriet hebt.

Je mag toch ook verdriet hebben en er om huilen, jouw hond was het toch ook waard dat er om hem gerouwd wordt.

Gun jezelf ook de tijd om verdriet te hebben.

Saskia, je hond is een stukje van je leven geweest, na een overlijden zet je dat niet even aan de kant, het duurt voordat je het aanvaard en je er mee gaat leren leven...en kom hier er over vertellen,, lucht op, we hebben het allemaal meegemaakt...heel veel sterkte, Saskia.

Het verlies van je hond doet pijn en het kost tijd om met dit verlies om te leren gaan. Al lijkt het nu onmogelijk er komt een tijd dat je zonder tranen aan jullie mooie tijd samen terug kunt denken maar dit kost tijd. Heel veel sterkte.

Iedereen rouwt op zijn/haar manier.

De wijze waarop Berners hun plek in een huishouden innemen. De manier van aanwezigheid en troost als je je dag niet hebt.

Neus die tegen je aan prikt om aandacht. Pats die poot iets te enthousiast. 

Het kolosale in de deuropening in de weg gaan liggen. 

Op schoot klimmen niet door hebbend hoe groot ze zijn. 

Dingen die in mijn beleving het gemis intenser maken. 

Maar weet je het is zo dankbaar de jaren die je met een berner hebt mogen leven. 

Er komt een moment dat je daar met dankbaarheid en een glimlach op terug kunt kijken. Het kost tijd. Maar dat moment komt. 

Weet dat hoe je ook verder gaat. De band, de herinneringen, alles wat je samen hebt gedeeld en geleerd neem je met je mee. Dat is niet kwijt dat maakt onderdeel uit van hoe je om gaat met wat komt. 

Waneer je ervoor klaar bent en besluit toch weer een viervoeter om je heen te hebben. Is dat geen zins een vervanging. Maar een nieuw doel een ander band waarbij je deels nut zult hebben van wat je al geleerd hebt. 

Een speciaal ras (vind ik als berner liefhebber) Die echt een pootaffruk achter laat in je hart. 

Geef het tijd. Maar weet dat die kanjer wil dat het jou goed gaat. 

Beste Saskia, je bent volkomen normaal, als ik het zo lees.  En je hebt groot verdriet en dat is logisch. 

Herinner je de mooie momenten, bekijk de foto's.  Wees toch ook dankbaar dat je het lijden van je hond hebt kunnen bekorten. En huil.

En het verdriet wordt minder, maar dat kan nog wel even duren.

  voor jou!

Saskia, zó herkenbaar en begrijpelijk, dit verdriet! 

Neem je tijd om te rouwen en koester de mooie herinneringen aan je prachtige Berner..en al lijkt het nu onvoorstelbaar, er komt een moment dat je met een glimlach aan hem terugdenkt.

Sterkte!

Wij hebben sinds oktober ons eerste hondje, van nu ruim 7 maanden. En werkelijk ik heb nooit gedacht dat je zoveel van een hond kunt houden. Het is zo helemaal deel van je leven. Zei laatst nog tegen iemand (ik heb 2 dochters), het komt echt heel dicht in de buurt van het voelen vd liefde voor je eigen kind. Dus het is echt zo volkomen normaal dat je zo intens verdrietig bent en ik kan me nu zo goed voorstellen dat je net zo van slag kunt zijn als bij het overlijden van een mens. Twijfel dus niet aan jezelf en laat je verdriet toe en accepteer ook als dat verdriet nog even duurt. Niks is raar of vreemd. Iedereen rouwt en verwerkt op zijn eigen manier. Neem de tijd. Goed dat je het even deelt en heel veel sterkte en kracht om dit verlies een plekje te geven.

Nee hoor, echt niet raar, een hond geeft zoveel liefde, en je kan zoveel liefde kwijt aan je hond, je word maatjes voor het leven, soms meer dan met een mens, dus helemaal niet gek.

Ik en vele hier met mij, herken je verdriet, het is niet gek, het is liefde..

Nee hoor, je hoeft echt niet te twijfelen aan je gezonde verstand. Je bent helemaal normaal. Je maakt een rouwproces door. Je bent je maatje kwijt. Na het afscheid nemen van mijn vorige hond die altijd bij mij was heb ik gejankt als een klein kind. Ik ben zelfs een dag niet naar mijn werk geweest. Een paar dagen lang had ik ook geen zin in eten. Mijn jongste dochter zei dat ze me nog nooit zo verdrietig had gezien. Een niet hondenbezitter kan het zich niet voorstellen wat zoiets met je doet. Antoinette Scheulderman was op TV en heeft een boek geschreven "Als het goed is overleef je je huisdier maar dat maakt het niet minder pijnlijk". Bij haar was dat de hond Bubbels. De interviewer zei toen "dan neem je toch een nieuwe Bubbels. Ze zei toen wat kwaad: Er bestaat geen andere Bubbels, je begrijpt het niet. Het zal slijten maar dat kost tijd. Ik wens je heel veel sterkte.

Het is zwaar je maatje te verliezen, je mist ze elk moment van de dag. Ik wens je veel sterkte!

Wat goed dat je naar de huisarts bent geweest en wat heb je dit treffend verwoord! Ik hield het niet droog! Nogmaals heel veel sterkte en lucht gerust weer hier even je hart als dat nodig is!

Wat verdrietig. 

Ik heb nu 4 honden moeten laten inslapen. Ik kan niet zeggen dat ik ooit over een overlijden van een hond gekomen ben. Daarvoor zijn ze te belangrijk voor me, denk ik. Je leert ermee leven en je geeft het een plekje. Maar ik kan nog steeds huilen als ik denk aan mijn hond die 6,5 jr geleden is overleden. En nu heb ik een hond van bijna 13, 12 en 10. Heb ook knikkende knieën voor hen. Heb er een jaar overgedaan om enigszins over mn hond te kunnen praten zonder te grienen, hoor. Daarvoor was het gewoon hel. Soms paniek (zeker de eerste weken erna) en intense verdrietig. Wat mij wel hielp was dat er nog 2 honden rondliepen waarvoor je door moest. (Ik zou een leeg huis verschrikkelijk vinden). Het doet zo gruwelijk veel pijn. Dus ja, ik snap jouw gevoel en is absoluut niet gek. 

Heel veel sterkte x

Het verdriet is en blijft groot. Ruim een jaar later ben ik nog steeds kapot van verdriet. De dagelijkse verplichtingen dwingen mij om door te gaan. De liefde is onmenselijk groot, maar het verdriet is nog groter. Sterkte!! 

Heel erg veel sterkte de komende tijd 

Sterkte!