Mis Shep nog steeds enorm

Toch maar weer even van me afschrijven. Volgende week is het alweer 4 maanden geleden dat Shep is ingeslapen. Ik voel me nog steeds zo verloren. Ik voelde me altijd sterker samen. Het is raar, ik ben nu veel angstiger. Ga eind deze maand paar dagen op vakantie en ik vind het spannend. Wij deden dat altijd samen en samen konden we de wereld aan. Ik voel me zo alleen. Weet nog goed hoe haar zachte vacht voelde en haar kussen. Toen zij 4 jaar was en ik alles kwijt raakte heeft zij mij gered. En ik heb haar zo vaak gered. Zij was de reden dat ik door ging met mijn leven. Nu is ze er niet meer. Is het leven niet meer leuk en is er niets meer waar ik voor door wil gaan. Ben bang dat de pijn nooit minder wordt.

Caroline begrijp je....het verdriet zal niet makkelijk weg gaan, je zal er mee moeten dealen, dat Sep er niet meer is, alles zonder Sep moeten doen, en wat is vier maanden, Bams is ook al een poosje er niet meer, en ook ik heb het nog steeds geen plekje gegeven en dat hoeft ook niet, maar er mee leren leven is een must, probeer eens samen met een vriendin iets leuks te doen , en op vakantie zorgen dat je niet alleen bent, en praat over Sep, doe ik ook nog steeds...een hond van een ander eens uitlaten is dat een optie, zodat je heerlijk kan samen wandelen met een hond ook al is het Sep niet ? 

" Caroline begrijp je....het verdriet zal niet makkelijk weg gaan, je zal er mee moeten dealen, dat Sep er niet meer is, alles zonder Sep moeten doen, en wat is vier maanden, Bams is ook al een poosje er niet meer, en ook ik heb het nog steeds geen plekje gegeven en dat hoeft ook niet, maar er mee leren leven is een must, probeer eens samen met een vriendin iets leuks te doen , en op vakantie zorgen dat je niet alleen bent, en praat over Sep, doe ik ook nog steeds...een hond van een ander eens uitlaten is dat een optie, zodat je heerlijk kan samen wandelen met een hond ook al is het Sep niet ?  "

Willemijn _ baasje van Ozjin _ Bams ¥ .

He bedankt voor je reactie. Ik praat zeker wel over Shep. Ook heb ik sinds januari een vaste oppashond. Een Hollandse herder die bijna iedere week wel een keer komt en het is inderdaad fijn om dan lange wandelingen te maken en te knuffelen. Ze zou dit weekend eigenlijk komen proef logeren om te zien of dat ook goed gaat maar heb tegenwoordig zoveel last van mijn chronische migraine dat ik het af heb moeten zeggen. Ik had laatst een weekend een Zwitserse herder te logeren via pet bnb. Die leek in veel dingen op Shep. Was aan de ene kant heel fijn, gaf me rust maar toen hij weer opgehaald was, was ik extra verdrietig. Helaas kwam die maar eenmalig.

Dus ik probeer wel maar ik mis die verbondenheid en het kunnen lezen en schrijven met elkaar.

Heb wel vriendinnen voor afleiding maar ook dat moet ik vaak afzeggen door die migraine. Mijn werk is ook wel afleiding.

Herkenbaar, het moet slijten maar vergeten doe je het niet. Denk ook nog heel vaak aan Peanut, alleen is de wanhoop weg maar pijn zal het altijd blijven doen.

Het is een heftig proces, die rouw. En al die emoties kunnen je hele lijf behoorlijk uit balans slaan, zoals met die migraine. 

Ik geef je een hele dikke knuffel, meis. Het is echt zwaar om dragen, je lieve vriend verliezen... 

Ook al is het moeilijk te geloven nu maar het gaat slijten. Echt waar. 

Toch fijn om af en toe hier nog eens van me af te schrijven en dat er altijd weer een paar mensen reageren die het zo goed begrijpen. 

Mijn vriendinnen begrijpen het gelukkig ook heel goed maar wil er niet iedere keer weer over beginnen. En de coach die ik had voor rouwverwerking had me al gezegd dat het lang zou gaan duren, juist omdat ik al zolang alleen was met Shep en mijn hele leven op haar had ingericht. Ik ging naar veel feestjes enzo niet meer omdat ik liever bij haar thuis was.

Het gemis en het verdriet is enorm als je intens hebt samengeleefd, als je met elkaar vergroeid bent en elkaar door en door kent tot in de kleinste trekjes en details. Dat valt niet te onderschatten, wat het met een mens doet als zo'n band ongewild verbroken wordt. Je bent je levensgezel kwijt, dat is heftig. 4 maanden is in dat opzicht nog niet lang. Maar als je vol in de pijn zit, kan het wel lang en hopeloos aanvoelen.

Je bent niet alleen in je gevoel, ik hoop dat dat ergens een beetje vertrouwen kan geven. Het besef dat je niet de enige bent die zich zo radeloos, of hulpeloos, of verloren voelt (of heeft gevoeld). 

Sterkte meid! 

" Het gemis en het verdriet is enorm als je intens hebt samengeleefd, als je met elkaar vergroeid bent en elkaar door en door kent tot in de kleinste trekjes en details. Dat valt niet te onderschatten, wat het met een mens doet als zo'n band ongewild verbroken wordt. Je bent je levensgezel kwijt, dat is heftig. 4 maanden is in dat opzicht nog niet lang. Maar als je vol in de pijn zit, kan het wel lang en hopeloos aanvoelen.
Je bent niet alleen in je gevoel, ik hoop dat dat ergens een beetje vertrouwen kan geven. Het besef dat je niet de enige bent die zich zo radeloos, of hulpeloos, of verloren voelt (of heeft gevoeld). 
Sterkte meid!  "

Alaska's Finest!

Ja dat geeft zeker wel wat vertrouwen. Jouw reacties doen mij altijd weer goed. En ik weet dat je het begrijpt. Jouw maatje is ook nog maar zo kort geleden.

Onze lieverds stierven rond dezelfde tijd, dus we kregen haast tegelijk de klap te verduren, he.

Het gaat nog steeds in golven: soms is het gemis milder en denk ik: straks zal ik dankbaarheid voelen ipv pijn. maar dan draait het weer. Zo opeens. En is het verdriet even ondraaglijk, radeloos en snijdend hard als die eerste dag...

Ik kan ergens lopen, de wind op m'n gezicht voelen en opeens in huilen uitbarsten. Of in de auto in de achteruitkijkspiegel  haar gezichtje denken te zien en dan kan ik niet meer verderrijden, zo overwelmend zijn de emoties dan. Ze is overal, en helaas is ze ook nergens. Want ze is weg, voor altijd. En dat besef is echt ondraaglijk. Dat onze tijd samen, het leven dat we deelden, nooit meer terugkomt. 

Knuffel! 

" Onze lieverds stierven rond dezelfde tijd, dus we kregen haast tegelijk de klap te verduren, he.
Het gaat nog steeds in golven: soms is het gemis milder en denk ik: straks zal ik dankbaarheid voelen ipv pijn. maar dan draait het weer. Zo opeens. En is het verdriet even ondraaglijk, radeloos en snijdend hard als die eerste dag...
Ik kan ergens lopen, de wind op m'n gezicht voelen en opeens in huilen uitbarsten. Of in de auto in de achteruitkijkspiegel  haar gezichtje denken te zien en dan kan ik niet meer verderrijden, zo overwelmend zijn de emoties dan. Ze is overal, en helaas is ze ook nergens. Want ze is weg, voor altijd. En dat besef is echt ondraaglijk. Dat onze tijd samen, het leven dat we deelden, nooit meer terugkomt. 
 
Knuffel!  "

Alaska's Finest!

Jouw woorden zouden de mijne kunnen zijn.

Ik kan soms nog steeds niet geloven dat ik haar nooit meer zal kunnen aanraken.

In het begin zei ik steeds Shep tegen mijn oppashond. Maar ja is niet gek na 15 jaar Shep natuurlijk.

Het is zo'n klap die je krijgt, dit gaat niet zomaar weg, maar ik weet uit ervaring dat de pijn minder word, of beter gezegd, je leert er mee leven, het gemis komt steeds weer terug ook al heb ik een nieuwe schat van een hond.

1 maand geleden mijn papegaai moeten laten inslapen, na 35 jaar, ook dan ga je door de grond, hetzelfde verhaal, het verdriet is zo groot dat je denkt, dit word nooit beter, maar het word echt beter.

En als je wilt praten hier, wij zijn er voor je, we begrijpen het heel goed.

Een dikke knuffel voor jou!

Dank je wel.

Zo lang een papegaai zal ook wel moeilijk zijn ja. Knuffel terug

Ach nee toch, wat erg. 35 jaar is zo'n grote hap uit je leven, alsof ie er altijd geweest is...

Sterkte gewenst!

" Ach nee toch, wat erg. 35 jaar is zo'n grote hap uit je leven, alsof ie er altijd geweest is...
Sterkte gewenst! "

Alaska's Finest!

Dank je, het is verschrikkelijk!

Ik ken jouw leefsituatie niet maar als ik jouw topic-opener zo lees en de laatste zin van je topic is:

"Nu is ze er niet meer. Is het leven niet meer leuk en is er niets meer waar ik voor door wil gaan."

schrik ik en denk ik toch dat je er eens over moet denken om via je huisarts professionele hulp in te roepen. Ook omdat het al vier maanden geleden is. Een psychotherapeut kan je helpen om met dit verdriet om te gaan en het een plaats te geven. In ieder geval sterkte.

Misschien moet je haar andere berichtjes ook eventjes lezen