Groot verdriet en leegte

Hey Forumleden,

Ik ben enorm bang afscheid te moeten nemen van onze geliefde hond Murphy. Murphy is een middelgrote keeshond van inmiddels alweer 10,5 jaar. Mijn vriendin heeft hem uit een asiel gehaald toen die 2/3 jaar oud was en ik ken hem sinds November 2019. Het was gelijk liefde of het eerste gezicht en ook al is die van mijn vriendin hij had gelijk een duidelijk voorkeur voor mij. Elke keer als ik mijn vriendin bezocht was die door het dolle heen van blijdschap????????. Sinds 1 maart 2021 wonen we samen en dus kwam een droom van Murphy en mijzelf uit haha. Het was ook geweldig leuk om wakker te worden en dan gelijk zijn enthousiaste koppie te zien. Hij werd ook wel mijn schaduw genoemd omdat die mij het liefst overal naar toe volgde. Ook vertelde ik hem erg vaak hoe mooi ik hem vond en hoe belangrijk die voor me is. Het was eigenlijk een geweldige tijd. In de zomer van 2021 merkte wij alleen op dat zijn linkeroog steeds meer naar buiten kwam. Na meerdere onderzoeken kwam er na een CT-scan uit dat hij een tumor achter zijn oog had zitten. Hij kwam ook vaak regelmatig in de nacht piepend naar mij toe om duidelijk te maken dat het niet lekker zat. De tumor is toen gezamenlijk met zijn linkeroog succesvol verwijderd op 31 augustus 2021. Hij was er erg goed van hersteld, je merkte dat die helemaal opleefde omdat die eindelijk van de tumor was verlost. Het was dus een goede keuze geweest gelukkig. Mijn vriendin zou in November in het ziekenhuis gaan bevallen van onze eerste dochter maar de baby kwam zo snel dat ze thuis is bevallen, en Murphy stond net als ik op 2 meter afstand en hij begroete hij zeer enthousiast echt op het moment van de geboorte, dat was een enorm mooi moment??????  Vlak na de jaarwisseling merkte we op dat Murphy steeds minder goed ging zien met het ene oog wat die nog wel heeft, hij liep steeds vaker tegen objecten aan. Eerst dachten we dat hij blind werd, dan zouden we hem gewoon nog een goed leven kunnen geven met begeleiding. Maar mijn vriendin zei steeds vaker dat die een seniele indruk maakte maar ik stopte dat onbewust weg. Tot in februari dat die zelfs mij niet meer kwam begroeten als ik thuis kwam van werk. Ik merkte echt gedragsveranderingen als verward rondlopen, plassen en poepen in huis, eten en drinken en dan in een rondje weer teruglopen alsof die alweer was vergeten dat die net gegeten had. De dierenarts dacht aan dementie en zei dat ik nog moest genieten van hem zolang die er was. Het leek alsof ik toen pas besefte dat Murphy er binnenkort niet meer zou zijn. Ik heb de rest van de dag gehuild door het idee dat een afscheid dichterbij kwam van mijn zo geliefde beste maatje. Toch werd ik gek van de onzekerheid wat die nou precies mankeerde (naast een bobbel op zijn poot die groter werd) dus ik heb hem nogmaals laten onderzoeken met een CT-Scan en biopt van gezwel. Afgelopen maandag werd ik gebeld met de uitslagen en het blijkt dat die ook een massa (tumor hoogst waarschijnlijk) achter zijn linker neusholte heeft zitten. Daarnaast heeft die een kwaadaardige tumor op zijn voorpoot. En er was iets van aftakeling van de nieren te zien maar dat was nog niet zorgwekkend. Deze uitslag was precies wat ik al verwachte maar ook precies waar ik bang voor was. De tumor op zijn poot kunnen ze eigen alleen verwijderen met een amputatie en dat ik wil ik hem niet meer aan doen. Dan zou ik een hond hebben met een oog en 3 poten die ook nog aan de bestraling moet voor een tumor achter zijn neus. Hoe krankzinnig het ook klinkt toch denk je er nog over na ook maar eigenlijk besef je dat je dat alleen voor jezelf zou doen. Dinsdag en gister avond liep die ook steeds doelloos en piepend rond door huis alsof die duidelijk wil maken dat die nu echt pijn heeft. Ik zie ook aan hem dat die op is lichamelijk, hij eet en drinkt nog wel en heeft zijn staart nog redelijk vaak omhoog maar hij is eigenlijk geen schim meer van de Murphy die ik kende. Ik heb nu een afspraak gemaakt om hem maandag in te laten slapen maar toch ben ik net als velen ergens bang dat ik te vroeg ben en ik moeite heb met de gedachte dat die er niet meer is straks. Zijn aanwezigheid 24/7 en loyaliteit en onvoorwaardelijke enthousiasme zijn niet te vervangen en dat doet me nu al veel verdriet. Hij heeft me onbewust door zoveel moeilijke momenten heen geholpen. 

Bedankt voor het lezen??

Wat ik van je lees, het is echt niet te vroeg , heel veel problemen , je hond dat niet meer aandoen, heel verdrietig om zo,n besluit te nemen, maar jouw lieverd heeft een waardig bestaan bij je gehad, laat hem waardig gaan...en probeer een afspraak thuis te maken, in de vertrouwde omgeving, en de dierenarts thuis te laten komen, zodat jullie ook in alle rust afscheid kunnen nemen...heel veel sterkte, het is altijd een moeilijk besluit..

Beste Thomas ,

Wat een ellende ,maar wat een juiste beslissing van jullie ,

Kwaadaardige tumoren ,gedragsveranderingen  je ziet je hele vriend veranderen ,

Natuurlijk denk je nog na  van zou ik dit of dat ,want je wilt ze niet kwijt ,

Maar na je verhaal gelezen te hebben ,zou ik zeggen ,geniet van zijn laatste dagen en zet door maandag ,

Alle sterkte de komende tijd .

Thomas, de liefde voor jouw hondenkind spat uit iedere letter van je bericht.

Liefde is helaas ook loslaten. Niet de liefde, nee liefde niet. Maar jouw hondenkind, maatje rust geven.

Wij hebben 1 jaar geleden onze golden verloren op maar 5 jarige leeftijd. Chronische nierfalen. Van gestelde diagnose tot het loslaten duurde maar 14 dagen.

In die 14 dagen is onze pas 5 jaar jonge meid 5 dagen opgenomen geweest, 2 second opinions en een voedingssonde met kap verder, niks opgeschoten. We wilden en konden haar niet inslapen. Maar zij was op, dat zag ik in haar ogen. Ik voelde alleen liefde voor haar. Maar ik/we dachten niet helder na. We verwenden haar wel, maar we legden ons er niet bij neer dat ze ongeneeslijk ziek was. 

Achteraf gezien hadden we dat haar allemaal moeten besparen, en 14 dagen vollop genieten en lekker verwennen en haar daarna haar rust gunnen. Daarom deel ik jou mijn ervaring, mijn grootste fout. Trek daar asjeblieft een les uit. 

Een dikke knuffel voor jouw maatje. 

Sterkte 

Het is zo ontzettend verdrietig en zwaar om afscheid te moeten nemen van onze dierbare vrienden. 

Weet dat het heel normaal is dat je door een intens rouwproces zal gaan, waarbij de emoties door je hart en ziel gieren.

Je neemt de juiste beslissing, je laat je hond geen pijn meer lijden. Maar dat maakt de beslissing niet makkelijker om dragen. 

Velen op het forum kennen je pijn en je verdriet heel goed. Dus ik hoop dat dit je een beetje steun mag bieden. Ook als je maandag afscheid van je vriendje hebt genomen... kom gerust terug hier als je een schouder nodig hebt om op te huilen.

We begrijpen je helemaal!

Veel sterkte gewenst. 

Allereerst erg bedankt voor jullie reacties dit doet mij zeker goed! Ik merk dat de angst voor het moment dat die er niet meer is nog het ergste is bij mijzelf, ik heb geen eetlust en kan ook nergens anders aan denken ik ben er eigenlijk 24uur per dag mee bezig(vanaf dinsdag al eigenlijk). Gister heb ik een pijnstiller (Metacam vloeibaar) opgehaald bij de dierenarts en gegeven in de hoop dat die nog een opleving krijgt. Hij piept niet meer dus het zou kunnen helpen maar als ik heel eerlijk ben, hij lijkt gewoon zo verward/gedesoriënteerd dat ik er met moeite naar kan kijken. Het is een proces wat enorm snel gegaan is kwa achteruitgang, in december was die gewoon nog zichzelf. In januari begon dachten we zijn zicht te verminderen, hij liep tegen dingen aan en was een stuk trager. In februari heeft dit flink doorgezet. En als ik dan kijk naar deze week tot nu toe, of hij ligt rustig(slapen doet die nog prima) of hij loopt rond zonder enig doel. Dat zijn eigenlijk de enige 2 dingen die Murphy nog doet. Ja hij eet en drinkt nog en wil nog wel mee naar buiten voor het uitlaten. Maar eenmaal buiten waar die wel gewoon poept en plast en af en toe nog ze staart om hoog heeft weet die het eigenlijk ook niet meer. Als het alleen pijn was waar die last van had dan had ik hem nog met pijnstilling wat leuke dagen kunnen geven maar Murphy lijkt wel compleet dement geworden in nog geen 3 maanden tijd. Hij herkent gelukkig ons nog. Maar ik ben bang dat dit niet meer beter wordt los van de medische zaken die er spelen. Eerder nog verder doorzet. Ik had ook gelezen dat bepaalde tumoren dementie bij honden kunnen versnellen, dat zou denk ik nog het meest te verklaren zijn. Ik vind het ook lastig nog te genieten van hem aangezien die zelf zo onrustig en verward is. Zelf lijkt die er weinig last van te hebben en kwispelt die er soms op los terwijl die doelloos rondloopt. 

Ik ben blij dat ik hem met de operatie van 31 augustus wat extra maanden heb kunnen gunnen en ik was me er ook van bewust dat het waarschijnlijk weer terug zou komen aangezien ze geen 100% van het tumor konden verwijderen. Desondanks blijft het natuurlijk intens verdrietig. 

Ik ben er achter gekomen dat Murphy zijn tumor op zijn poot een histiocytair sarcoom is. Dit maakt helaas een hoop duidelijk met betrekking tot zijn snelle achteruitgang. Afgelopen nacht werden wij om 4uur wakker omdat die aan het piepen/huilen was. We zijn absoluut niet te vroeg weet ik nu inmiddels en ik had zelfs net gebeld om voor vandaag een afspraak te maken om hem in te laten slapen maar ze zaten al vol vandaag. Het ergste nu is dat ik eigenlijk zit te wachten op maandag omdat die dan eindelijk uit zijn lijden verlost is. 

Heel verdrietig thomas, niet meer alleen laten vanaf nu, helaas tot maandag wachten tot de dierenarts tijd heeft, geef nog tederheid en geborgenheid, en toch die pijnstilling, zodat tie geen pijn heeft, voor nu, hoop dat je niet alleen bent en een arm om je heen krijgt...sterkte.

Misschien kan je voor vandaag en morgen nog wel de nodige pijnstilling bespreken met de DA? Zodat het voor Murphy draaglijk blijft. En voor jou, want je hond pijn zien lijden is verschrikkelijk.

Veel sterkte, Thomas. Dit is een zware tijd voor jullie, hoop dat je uit je omgeving veel warmte en steun krijgt. 

En morgen dan? En anders extra zware pijnstillers inderdaad?

Heel veel sterkte, dit is naar.

Dank voor jullie steun, ik waardeer elke reactie die ik hier krijg. Ik heb toch besloten om hem vandaag 15:00 in te slapen bij Anicura Dordrecht, de plek waar die ook vaak voor onderzoeken en scans is geweest. Ik besef me dat we absoluut niet niet vroeg zijn, we kunnen het allebei niet meer aanzien hoe snel die achteruit gaat. Dit doet natuurlijk niks af van het verdriet en de leegte die die gaat achterlaten. De komende dagen zullen bijzonder zwaar worden maar hij heeft iniedergeval rust. 

Knuffel voor jullie! We zullen aan jullie denken, straks. 

Veel sterkte!

Oh wat goed dat je een plek hebt gevonden. Heeel veel sterkte!

Heel veel sterkte en kracht!

Heel veel sterkte, het is zo zwaar om afscheid van je vriend te nemen, maar jullie doen het goed, dit is het laatste wat je kan doen voor je hond.

Het verdriet kan ondragelijk voelen, maar na een tijd, denk je weer aan de leuke herinneringen.

Voor nu heel veel sterkte .

wat goed van je Thomas, geen lijden meer voor je dierbare hond, heel veel verdriet maar een lieve en goede keuze om aan je hond te denken, zoveel sterkte de komende tijd.

Wederom erg bedankt voor jullie steun! Alles is gelukkig goed gegaan met hem inslapen, onderweg in de auto ging die wel enorm janken maar eenmaal bij de dierenkliniek was die wel rustig gelukkig. We hebben nog even afscheid kunnen nemen, dat was wel erg fijn. We zijn nu weer thuis en het voelt eigenlijk nog onwerkelijk dat die er niet meer is en ook nooit meer terugkomt. Ik kijk al op tegen komende nacht dat die niet naast ons bed ligt en het thuiskomen van werk en hem niet aantreffen. Ook het uitlaten van hem zal ik enorm missen. Desondanks weet ik zeker dat we de juiste beslissing hebben gemaakt. We zullen hem erg missen en nooit vergeten!

Murphy 19-10-2011 - 26-03-2022 voor altijd in ons hart

        Thomas,  ook voor alle familieleden....

Ja, ik denk ook dat jullie het goed gedaan hebben. Heel veel sterkte de komende tijd.

Rust zacht lieve Murphy. Jullie heel veel sterkte. Een dikke knuffel. Gun jezelf de tijd om te leren leven met het verdriet. 

Wat verdrietig, maar wat heb je als een ware baas naast hem gestaan en de juiste beslissingen genomen. Heel veel sterkte met dit dierbare verlies. 

Heel veel sterkte Thomas en familie !

Heel veel sterkte Thomas en familie !

Erg bedankt voor jullie steunbetuigingen! Ik waardeer ze oprecht! Het gemis is erg groot en het is ook nog steeds onwerkelijk. Gister middag om 1uur deed ik nog een laatste wandeling met hem en nu is die er gewoon niet meer. Ookal woon ik samen met mijn vriendin, stiefdochter van 5 en dochtertje van 5 maanden voel ik mij toch enorm eenzaam en verloren. Murphy was er altijd. Ik snap ook dat dit tijd zal kosten maar op dit moment is het ondraaglijk. Ik heb ook vanochtend en zojuist het uitlaatrondje gelopen wat ik altijd meerdere malen per dag met Murphy liep. Ik weet dat die een mooi leven heeft gehad bij ons en dat euthanasie de enige juiste keuze was maar het maakt het gemis niet minder. Murphy bracht een gevoel van onvoorwaardelijke liefde, enthousiasme en ook wel veiligheid. 

Ik begrijp je verdriet helemaal. Ik heb mijn hond 3 december laten inslapen en heb vandaag nog een nieuw topic hier geopend omdat ik me nog steeds erg verloren en verdrietig voel. Maar vooral in het begin is het heel onwerkelijk. Wel goed dat je die ronde al bent gaan wandelen. Ik heb dat na 3dagen gedaan en liep huilend over straat. Ik heb zelfs nu nog regelmatig dat ik als ik boven ben denk dat ik haar beneden op het laminaat hoor lopen. Alles wat je de komende tijd voelt is normaal. Het hoort bij de rouw en dat is heftig. 

Wat het ook zo moeilijk maakt is dat wij die beslissing voor onze honden moeten maken wanneer het moment van inslapen is. Ik heb daar achteraf nog vaak over getwijfeld en me schuldig gevoeld. Maar jij hebt het heel goed gedaan. Als ik alles zo lees is het de juiste beslissing.

Veel sterkte

Een rouwproces kan bikkelhard zijn. En het loopt voor iedereen anders, omdat iedereen nu eenmaal andere emoties ervaart. Niet alleen heb je je hond als individu verloren maar ook al waar ie voor staat: vertrouwen, onvoorwaardelijke liefde, begrip, steun, zielsverwantschap,... Opeens is dat weg en lijkt je in een bodemloze put te vallen. En het vergt tijd en energie en kracht om weer recht te komen. Het is ook geen rechtlijnig proces. Er komen momenten dat je denkt: nu gaat het beter, en dan plots slaat de wanhoop en het verdriet je weer vol in het gezicht.

Weet dat je niet alleen bent, en die rollercoaster van gevoelens een normaal rouwproces zijn. Sterkte.

Dankjewel Caroline en jij ook veel sterkte gewenst met het verlies! Wij voelen je pijn zeker! 

Wij hebben niet meer getwijfeld aan het inslapen voornamelijk omdat wij hem echt in 3/4 maanden hebben zien aftakelen. Elke week bleef er een stukje minder van hem over voor ons gevoel, voorheen in zijn “goede tijd” blafte die altijd als er iemand aanbelden(nu deed die enkel ze oren omhoog) en er zijn nog meer tekenen geweest beseffen we ons nu . Eigenlijk deed het ons nog het meeste pijn hoe ver die afgetakeld was en zeker hoe slecht die er deze week aan toe was. Ik had gehoopt dat de klap minder hard zou zijn geweest aangezien ik het al maand zag aankomen maar ik kan je verzekeren dat aan het verdriet, pijn en de leegte niks af doet. Wat ik ervan geleerd heb ik dat je je op zo’n verlies als dit simpelweg niet kunt voorbereiden en je er wel door heen moet. 

" Een rouwproces kan bikkelhard zijn. En het loopt voor iedereen anders, omdat iedereen nu eenmaal andere emoties ervaart. Niet alleen heb je je hond als individu verloren maar ook al waar ie voor staat: vertrouwen, onvoorwaardelijke liefde, begrip, steun, zielsverwantschap,... Opeens is dat weg en lijkt je in een bodemloze put te vallen. En het vergt tijd en energie en kracht om weer recht te komen. Het is ook geen rechtlijnig proces. Er komen momenten dat je denkt: nu gaat het beter, en dan plots slaat de wanhoop en het verdriet je weer vol in het gezicht.
Weet dat je niet alleen bent, en die rollercoaster van gevoelens een normaal rouwproces zijn. Sterkte.
  "

Alaska's Finest!

Je hebt helemaal gelijk en ik had het het zo helemaal nog niet bekeken maar het is inderdaad meer als een verlies van alles waar die voor stond. Dank voor je lieve woorden!

Sterkte met het verlies van je maatje, het is zo'n gemis

" Een rouwproces kan bikkelhard zijn. En het loopt voor iedereen anders, omdat iedereen nu eenmaal andere emoties ervaart. Niet alleen heb je je hond als individu verloren maar ook al waar ie voor staat: vertrouwen, onvoorwaardelijke liefde, begrip, steun, zielsverwantschap,... Opeens is dat weg en lijkt je in een bodemloze put te vallen. En het vergt tijd en energie en kracht om weer recht te komen. Het is ook geen rechtlijnig proces. Er komen momenten dat je denkt: nu gaat het beter, en dan plots slaat de wanhoop en het verdriet je weer vol in het gezicht.
Weet dat je niet alleen bent, en die rollercoaster van gevoelens een normaal rouwproces zijn. Sterkte.
  "

Alaska's Finest!

Dit is nu heeel herkenbaar moet ik helaas zeggen, gister had ik echt een emotionele rollercoaster. Ochtenden zijn sowieso het zwaarst want zodra ik mijn ogen open doe besef ik me hij is er niet meer. Gister begin van de middag dacht ik oke het gaat wel een beetje maar toen keek ik terug naar een bericht over hem wat ik stuurde aan mijn vriendin en barste in tranen uit. Vervolgens toen ik van werk naar huis reed en werd gebeld door het dierencrematorium(Hoeksche Hof) over de crematie werd ik opnieuw zeer emotioneel. De vrouw die ik sprak was super begripvol wat me wel hielp maar eigenlijk me nog emotioneler maakte. Later op de avond heb ik ze nog eens terug gebeld en ook daarna kon ik het niet droog houden. Het is eigenlijk deze eerste dagen al precies wat jij zegt, het ene moment denk ik ok nu gaat het en nog een uur later ga ik kapot van het verdriet.