Waarom moeten we je na 5 jaar al afscheid van je nemen?

Lieve allemaal,

Jammer genoeg ben ik pas hier terecht gekomen na het verschrikkelijkste moment voor iedere hondenvriend...het afscheid.

Na het lezen van het boek van Antoinnette Scheulderman, 'Dan neem je toch gewoon een nieuwe', hoop ik wat troost te vinden bij gelijkgestemmende zielen..

Mag ik jullie ons verhaal vertellen:

Bijna vijf jaar geleden kwam Pia in ons leven...via vrienden die voor een dierenorganisatie voor honden in nood in Duitsland werkten, hoorden we van een dierentransport waarbij een 'lading' te jonge puppies, onderweg van uit Oost-Europa, in beslag was genomen. Omdat een aantal van de puppies echt te klein waren voor de opvang in het asiel besloten we Pia op te vangen. Een Pomeranian...Vanaf dag één stal ze ons hart...een enorme levenswil, vrolijkheid en zoveel liefde om te geven...Pia zou voor altijd deel uitmaken van ons gezin..

Pia werd mijn beste vriend, mijn maatje, altijd aan mijn zijde (bij me op mijn bureau), s'morgens op mijn schoot bij het ontbijt, s'avonds mee op de bank...Iedereen was dol op Pia, onze vrienden, opa en oma, die soms ook op Pia pasten als ik voor het werk weg moest...

April 2021, stierf mijn moeder op 65jaar geheel onverwacht...Pia 'zorgde' letterlijk voor mij en mijn vader...Ze werd nog meer onze steun en toeverlaat, alsof ze ons verdriet kon voelen en wilde helpen...door er te zijn, door naar je te luisteren, naar je te kijken, je te knuffelen,...onze therapiehond. Ze zorgde voor structuur en regelmaat, zorgen voor, eten geven, wandelen met...de frisse lucht door dat kleine ommetje om...

Mijn vader en ik hechtten ons alsof het kon nog meer aan Pia...

Twee weken geleden gebeurde het verschrikkelijkste...Ikzelf moest voor het werk een week naar het buitenland en Pia logeerde bij mijn vader...de beste oppas ooit!

Bij zijn dagelijkse wandeling werd Pia door een losgebroken hond, een openstaand poortje, in een flits gegrepen. Hij heeft haar geschud en zij was op slag dood. Mijn vader kon niets doen en het was voorbij...Ik zelf was onderweg naar huis...

Mijn vader en ik zijn nu na twee weken nog steeds in shock...Het enige wat ik kon doen bij mijn thuiskomst was haar nog zien en in mijn armen nemen...

Ondanks de verontschuldigingen van de eigenaars van de andere hond, de politie die erbij kwam en ons steunen, de verzekering die alles wil 'vergoeden', zijn wij ons kleine clowntje kwijt...

Het huis is leeg, oorverdovend stil, mijn vader en ikzelf worden verteerd door schuldgevoelens en verdriet...en het enige waar we ons aan kunnen optrekken is de gedachte dat ze niks heeft zien aankomen en het onmiddelijk voorbij was...Onze dierenarts heeft ons verteld dat in dit soort incidenten het 'schudden' vaak al genoeg is voor een klein hondje om niet te overleven...een hele magere en schrale troost...eerder ontroostbaar.

Ik vind het zo ontzettend jammer dat je achterblijft met zo'n groot verdriet om je beste vriendje dat weg is...een vriendje dat misschien nog wel 10jaar had bij je kunnen zijn...

Het neerschrijven doe ik om allen te waarschuwen voor deze gruwel, zo veel mensen hebben hun eigen hond niet onder controle!

Dank jullie dat ik het hier kwijt kon...

Pia hoe ga ik je ooit niet niet meer missen? 

Ergste nachtmerrie om zo je liefste hond te verliezen, geen woorden voor, ze was zo bijzonder voor jullie en nu afscheid er van moeten nemen, heel triest ...heel veel sterkte.

Wat een intens verdrietig bericht, ik wens jullie heel veel sterkte.

Ach Bart, wat een vreselijk verhaal.  Wat een verdrietig jaar heb je.

Probeer alle mooie momenten van Pia weer voor je te halen, kijk naar naar foto's, snuffel aan haar spullen.

Blijf ook hier je gevoelens uiten.

Heel veel sterkte gewenst hoor, huilen mag.

Ach wat een triest verhaal, ik voel zoveel verdriet in je bericht  ik hoop dat het van je afschrijven hier iets helpt… wat een prachtig hondje was Pia! 

Och Bart, wat een verschrikkelijke gebeurtenis! Woorden schieten tekort hierbij. Ik wens jullie heel veel sterkte bij het verlies.  Misschien heb je hier wat aan https://forums.rainbowsbridge.com/?forum=150830 Zijn allemaal mensen die net als jij een hondje verloren hebben recent en er midden in zitten. Mij heeft het veel steun geboden iig. Het is toch anders als je er midden in zit of dat iemand het verlies al heeft meegemaakt, ik hoop dat je er wat aan hebt.

Heel veel sterkte met dit grote verlies.

Wat een verdriet..maar voel je niet schuldig. Ik begrijp dat het door jullie gedachten gaat "wat als" of "had ik maar"..Je kwelt alleen jezelf met die gedachten.Zoiets vreselijks gebeurt vaak in een fractie van een seconde..Heel veel sterkte gewenst.

Heftig hoor, wens jullie heel veel sterkte!

Het verlies van een hondenmaatje is al zo triest. Op deze heftige manier je hondje verliezen is afschuwelijk. Het verlies en gemis is met geen pen te beschrijven.

Ik wens jullie veel sterkte.

Vreselijk wat jullie overkomen is, ik wens jullie heel veel sterkte en kracht toe.

Verschrikkelijk! Heel veel sterkte.

Wat verschrikkelijk, intens verdrietig en wat onverwacht.

Heel veel sterkte, ook voor je vader. Blijf ook hier gewoon van je afschrijven als dat goed voelt.

Dank jullie wel voor de lieve woorden. Morgen zullen we drie weken ver zijn. Het doet goed te lezen dat andere honden'baasjes'/honden'vrienden' het intens verdriet begrijpen dat je hebt als je beste 'maatje' ineens van je wordt genomen...Het meest verschrikkelijke is het gemis en besef dat ze nog veel jaren had te gaan...De morgen en avond routines missen we het meest...Koester jullie honden, lieve mensen, geef ze extra knuffels en besef wat ze voor ons betekenen...

Ach wat een vreselijk drama, voor je vader ook, om zoiets mee te maken. Heel veel sterkte. 

Wat verschrikkelijk om je maatje op die manier te verliezen, wat een schatje was ze en zo mooi...

Heel veel sterkte met het verlies, het doet heel veel pijn...ik weet het ook helaas....

Wat erg, ik vind het zo'n verdrietig verhaal om te lezen.

Wat moet het gemis van jullie lieve clowntje groot zijn.

Ik ken het verdriet van het verlies van een hondje, maar de manier waarop jullie je hondje verliezen is zo erg.

Heel veel sterkte met het verlies, ook voor je vader.

En inderdaad, je kan hier altijd van je afschrijven als je dat wil.

Dit is gewoonweg vreselijk als je dit gebeurd. Ik zou ook helemaal stuk gaan en niet weten wat ik met dat gevoel van onvermogen aan zou moeten. Ik wens jullie veel sterkte. 

Ik kan alleen zeggen dat ik letterlijk meehuil.

De leegte het gemis en alles is nog moeilijker als een gezond hondje zo plots oneerlijk uit het leven is weggerukt. (In dit geval door een andere hond). Vreselijk. 

Ik begrijp je verdriet en ik weet hoe verloren je je voelt. Rouw kent geen tijd. Mijn lieve Shep is 3 december naar de hondenhemel gegaan en ik heb nu nog steeds meerdere malen per week dat ik verloren door mijn huis loop, haar naam roep en heel hard huil. Ik laat het verdriet er zijn, dat is belangrijk. Maar ik heb ten minste nog afscheid kunnen nemen. Dat is jou ontnomen en dat is heel pijnlijk.

Ik hoop dat je het verdriet met je vader kan delen. Samen mooie herinneringen aan haar ophalen.

Sterkte

Wat een trauma, om dit mee te maken.

Ik heb zelf ook recent mijn hond verloren en het verdriet is immens en hartverscheurend. Maar in jouw geval is er ook nog de gruwel, de onmacht, de boosheid die er bij komt kijken. 

Een hele hele hele warme knuffel van ons. Wat een verdriet, wat een gemis. 

Heel veel sterkte gewenst in deze moeilijke tijd. 

Wat erg om op deze manier je maatje te verliezen. Ik wens jou en je vader alle sterkte toe.

Ik herken zoveel in je verhaal. De laatste jaren heb ik heel vaak afscheid moeten nemen, ook mijn papa is op 65jarige leeftijd overleden en daarnaast nog heel wat familieleden, vaak op veel te jonge leeftijd. In 2016 kwam Jenta in ons gezin, een superlief jack russel teefje. Zij werd ook mijn steun en toeverlaat in het verwerken van mijn verdriet. Ze voelde mij perfect aan en bleef dichtbij tijdens moeilijke momenten. We hebben nog een andere JR teefje, Flicka, zij is ondertussen 12 jaar maar zij is meer gehecht aan mijn man. Jenta was echt mijn soulmate, die mij troostte in mijn verdriet. In augustus is ze plots ziek geworden en na een week overleden. In november, net de dag dat ze 2 maand overleden was, ben ik ingestort, ik ben beginnen wenen en kon niet meer stoppen. Haar overlijden was voor mij de druppel...

Ik ben een hele tijd thuis geweest van mijn werk. Nu gaat het beetje bij beetje beter maar het verdriet blijft enorm. Een 5jarige hond moeten afgeven...het doet pijn. We zien ook aan Flicka dat ze haar mist maar we weten niet of het een goed idee is om nu weer een tweede hond in huis te halen. Het zal ons verdriet om Jenta niet wegnemen maar misschien toch een beetje verzachten. 

Ik wens jullie heel veel sterkte. Hopelijk kunnen jullie troost vinden in vele mooie foto's en herinneringen. 

Dank je wel voor jouw verhaal Sabrina, en ook jullie allemaal voor jullie woorden van steun. Ik heb gelukkig enkele goede vrienden die er voor ons zijn, maar ik merk dat zij er wel kunnen zijn, maar dat ze niet de leegte kunnen vullen of de connectie kunnen vervangen die ook ik had met Pia...

Indien een hond een extra 'rol' vervuld, bijvoorbeeld een overlijden van een familielid  meemaakt, dan is de connectie nog inniger. Voorlopig kan en wil ik echt niet denken aan een andere hond in huis te nemen, het zou voor mij aanvoelen als het verdriet 'weg duwen'. Ik denk dat ik ook steeds zou gaan vergelijken en dat lijkt me voor dat arme hondje dan ook niet fair...Ik heb al een paar keer de zin gehoord: "tijd heelt alle wonden..." Dat probeer ik dan maar te geloven...maar ik voel dat twee maal kort na elkaar naasten te verliezen die heel kort bij je staan, heel zwaar is...en het allemaal heel donker aanvoelt. Die stilte en leegte in huis zijn op dit moment de ergste dingen die er zijn...

Die stilte en leegte zijn ook heel zwaar. En al die momenten die je samen deed. Ik huil nog steeds als ik de kliko op straat moet zetten want daar werd ze tot het einde enthousiast van. Wilde ze voor dat ding uit huppelen

Ik herken hoe belangrijk een hond kan zijn. Ik had Shep samen met mijn destijds vriend als pup gekocht. Ik raakte mijn vriend, mijn huis en mijn hele vriendengroep kwijt. Shep bleef over en we stonden bijna samen op straat omdat ik geen nieuwe woonruimte kon vinden waar honden mochten. Maar liever met haar op straat dan alleen in een huis. Zij heeft mij erdoor gesleept want ik moest verder voor haar. En opeens kon ik toch weer lachen, puur door dat trouwe blije koppie. Ze waa mijn kind en partner tegelijk. En nee ik wil ook geen andere hond. Een kind vervang je ook niet.

Ik denk dat wij wel zo'n beetje hetzelfde voelen. Je mag me altijd een pb doen als je verder wil praten.

Heel veel sterkte toegewenst. Zo verdrietig...