Angst voor pup

Beste forumleden

Ik schaam mij diep dit te moeten meedelen, maar het is nou eenmaal gebeurd. 

Mijn grootste wens was/is een hond. Ik was vorig jaar alleenstaand, 30 jaar en werkte onregelmatig. Vorig jaar besloten om een golden retriever te nemen (wonend in een appartement met mijn 3 ragdolls van 2 jaar oud). Ik heb vorig jaar een sabattical ingelast van een paar maand om er fulltime voor mijn hond te zijn. Het hondje heb ik opgehaald en eigenlijk meteen al werd ik zeer depressief door de bekende puppy blues. Ik sliep dagenlang niet (door mijn idiote controle en obsessie, terwijl het beestje goed doorsliep), ik at niets, verloor 6 kilo, braakte van nervositeit en kon het niet aanzien dat mijn katten van slag waren en deed niets anders dan de hele dag rondlopen met de pup in mijn hand. Ik werd stapel en stapelgek en snapte maar niet waarom ik niet van het beestje kon houden. Uiteindelijk in overleg met de fokker het beestje terug gebracht; ik hoefde het geld oid ook niet terug. 

Al snel had ik zeer veel spijt en heel veel schuldgevoel dat ik mijn hondje heb teruggebracht; heb daarom maanden zitten huilen. Ik had heel veel last van puppy blues en ipv vol te houden dacht ik dat het mij nooit ging lukken ..

Ik ben niet trots op het bovenstaande, maar gedane zaken nemen nu eenmaal geen keer. 

De situatie is nu als volgt: ik wil nog steeds dolgraag een hond. Een wens voor een harige allerbeste vriend is nooit weggeweest. Mijn leefsituatie is veranderd; ik woon nu samen in een groot huis met een tuin van 100m2. Mijn drie katten zijn nog aanwezig. Ik zou graag weer een golden retriever of een berner sennen willen, maar ik heb de stap niet genomen en ik durf die ook niet te nemen uit pure angst dat hetzelfde weer gaat gebeuren en ik wederom niet kan loslaten.

Een oudere hond nemen vind ik geen optie omdat een pup voor mijn katten gemakkelijker is. Hebben jullie advies om de volgende x niet zo hard getroffen te worden door de puppy blues? 

Wat waren die puppy blues dan precies? Ik ken het niet, bloei juist helemaal op als ik weer een pup heb.

Ik ken het ook niet Kees. 

Aia, ik zou het eerlijk gezegd gewoon even laten voor wat het is. De katten zullen ook deze keer gespannen zijn bij een nieuwe hond in huis. Een andere woonsituatie heeft in principe niets te maken met jouw gevoelens tegenover de pup. Het is pas een jaartje geleden, en het zou wel héél sneu zijn als de aankomende pup wéér terug moet. 

" Wat waren die puppy blues dan precies? Ik ken het niet, bloei juist helemaal op als ik weer een pup heb. "

Kees

Dat heeft ze toch beschreven? Dat jij ervan opbloeit is niet echt relevant voor iemand die zich zo slecht en angstig heeft gevoeld...

@TS ik heb helaas geen tips, de puppytijd is intensief en maakt op veel mensen zoveel indruk. Wellicht kun je contact opnemen met de rasvereniging of de website Verhuisdieren in de gaten houden. Af en toe komen er honden in de herplaatsing die al gewend zijn aan katten. 

Ik heb je een pb gestuurd. Herken heel veel in je verhaal, je bent echt niet de enige.

Ik ken je situatie natuurlijk niet helemaal, maar er zijn genoeg herplaatsers die heel goed met katten kunnen leven. Bij bepaalde organisaties wordt getest of ze met katten kunnen leven en als je bijvoorbeeld bij verhuisdieren.nl kijkt leven honden soms al samen met katten. Dat kan echt een stuk makkelijker zijn dan een pup leren dat de katten het niet waarderen dat hij met ze wil spelen .

Ik heb zowel een volwassen greyhound die ik met 3,5 jaar oud geadopteerd heb als een pup van nu 17 weken die ik in huis heb sinds ze 8 weken oud was (en vanaf dat ze 4 weken was bezocht). Floris (de greyhound) was vanaf het begin al meer een gelijke. Hij was zijn eigen persoon (wel met angsten), maar er was heel erg snel een wederzijds respect en sterke communicatie. We bouwden op elkaar. Dit is nog echt volledig anders met mijn pup. Op dit moment leunt ze nog volledig op mij, moet nog heel veel leren en dat zal ook nog wel even zo blijven doorgaan. Zelf heb ik nooit last gehad van puppy-blues, maar ik kan me voorstellen dat het juist om die reden heel lastig is.

Ik denk eigenlijk dat een volwassen hond juist heel goed zal passen.

Tja...lastig. Want idd, wie zegt dat je je met de vlg pup ook niet zo gaat voelen... Zoals ik bij je lees was het een mentale staat waarin je verkeerde en had het niks te maken met waar je woonde, klopt dat? Puppies zijn nu eenmaal veel werk, heel veel werk. Ikzelf vind het niet (meer) leuk om een pup in huis te hebben, ik adopteer alleen nog maar middelbare tot oudere honden waarvan ik het karakter weet en die makkelijker handzaam zijn (vind ik). Ik moet er echt niet aan denken om als alleenstaande een pup in huis te hebben en het alleen moet doen. Ik word al moe als ik eraan denk. Been there, done it.  Ze zijn leuk, als ze van anderen zijn. Als ik jou was zou ik er maar eens heel goed over nadenken en misschien kan je ergens een pup te logeer krijgen (van kennissen of vrienden ofzoiets). En bedenk jezelf hoe je mentaal nu in elkaar zit, hoe het nu anders is dan een jaar geleden.  Wat als je nu wel gaat werken en de controle los moet laten...vorig jaar was je nog thuis, hoe zit dat nu? Ik kan je niet adviseren, dit is een moeilijke. 

Ik heb niet echt puppyblues gehad, maar ik had een droom van een pup. En alsnog staat het nog niet vast of ik nog wel weer een pup wil, of voor een herplaatser zal gaan. Want ik ben een uitslaper, houdt van rust, maar ook doemdenker en angsthaas, en volgens mij heeft mijn hond dat deels mee gekregen  Die eerste 2 ook, dat is wel fijn XD Maar uitslapen heb ik haar deels moeten leren  Ik zou dan wel een ‘simpele’ herplaatser willen zonder extreme rugzak. Maar perse een pup hoeft van mij niet.

Als kind als familiehond hadden we eens de meest fantastische hond (wat betreft sommige gedragingen perfecter als de hond die ik nu heb), misschien daarom ook dat ik er positiever in sta. Zelfs mijn zusje die niet van honden houdt en zelf nooit een hond zal nemen, heeft eens aangegeven dat Ruby (die hond) de enige uitzondering zou zijn, ze wil geen hond, maar een Ruby 

Nou, je hoeft je helemaal niet te schamen hoor! Het is echt niet allemaal rozegeur en maneschijn de eerste tijd. Zie hetzelfde ook vaak genoeg met een eerste kind. Die roze wolk is ook lang niet altijd zo roze. De babyblues. Ik heb er zelf gelukkig nooit geen last van gehad.Maar de eerste tijd met een pup is nou eenmaal best pittig. Zowel mentaal als lichamelijk. Of het verstandig is om weer een pup te nemen kan niemand je denk ik  adviseren. Het gaat erom of jij er aan toe bent. Of je de tijd en energie erin wilt en kunt steken. Kijk ook naar de toekomst, een hond blijft altijd tijd en aandacht nodig hebben. Ook als het geen pup meer is. 

Nee daar heb je gelijk in haha. Het was ook niet zo lullig bedoeld als dat het nu lijkt. Ik probeer gewoon te snappen hoe zo iets ontstaat, om goede tips te kunnen geven. ts heeft t over de bekende puppyblues, alsof iedereen weet wat dat is, het is toch ook voor iedereen anders.

Ts ik denk wel dat t wat snel is, ik zou t nog wat meer tijd geven.

Zoals hierboven al gezegd: dat je in een ander huis woont, maakt niet zoveel uit. Het gaat erover of je van jezelf het gevoel hebt dat je nu anders in het leven staat. Jij noemt het je 'idiote controle en obsessie'... idioot is dat niet, wel een erg complexe en zeer emotioneel geladen eigenschap die veel in de weg kan zitten.

Dus als je het gevoel hebt dat je nog steeds erg perfectionistisch, controlerend, snel angstig bent, dan lijkt het me eerlijk gezegd geen goed idee om nu opnieuw aan een pup te beginnen. Probeer dan eerst deze persoonlijke problemen op te lossen of er meer vat op te krijgen, met hulp van een therapeut, psycholoog of coach. Als je zelf rustiger, flexibeler en zelfzekerder in het leven staat, zal het ook makkelijker gaan met een hond. 

Heel eerlijk? Zoals je het beschrijft? Denk ik dat het nu niet de juiste tijd is en dat vanwege je drie katten. Hoogst waarschijnlijk schieten die alle drie weer in stress en dan zit je weer met een hoop herrie en schuldgevoel.

Ik had ook een kat toen ik Diki kreeg, goed begeleiden, en nooit last gehad. Hondje aan de lijn met een kluif , dan had ik alle co trolem ,als ze in 1 kamer waren. Ike kon altijd naar boven, maar kwam al heel snel kijken.

De eerste dagen was het zo, later waren ze onafscheidelijk en moest je zoeken waar de kat ophield en de hond begon, 

Een ragdoll ken ik als een rustige kat? Klopt dat in de praktijk ook, nu zij  ze wel met zijn drieën, 

Zonder waarde-oordeel, maar het klinkt inderdaad wel heel heftig hoe jij je voelde. Of je er klaar voor bent moet je zelf aanvoelen. Wel wil ik je even een andere invalshoek laten zien. Ik denk juist dat voor jou een volwassen herplaatser beter kan uitpakken (en ook voor je katten). Bij pups voel ik zelf ook die “druk” dat ik alles goed moet doen, vooral omdat ik gedragsproblemen in de toekomst wil voorkomen. Ik heb ook twee keer een volwassen hond in huis genomen, en daar voelde ik die druk juist helemaal niet. Ten eerste kunnen volwassen honden al heel veel dus je hoeft er niet zo boven op te zitten, ten tweede hadden ze allebei al hun eigenaardigheden die ik heel makkelijk kon accepteren. Het was namelijk zoals het was, en ik kon verder niks aan deze honden “verpesten” zoals dat bij een pup wel kan (voor mijn gevoel dan hè). Ook denk ik dat een rustige volwassen lobbes veel fijner is voor je katten dan een drukke, bijtgrage, jagende pup. Ik kan je zeker de berner sennen aanraden. Dit is over het algemeen een rustige, stabiele hond die je kan laten zien dat het allemaal wel meevalt  

Inderdaad zal het erom gaan hoe jij je van binnen voelt.

Het klinkt misschien gek, maar ik denk dat de beste manier om jezelf sterker te maken kundalini yoga is, ik wilde dat ik dat eerder ontdekt had. Alleen al door de ademhalingsoefeningen, maar ook de bewegingen, en muziek zijn echt iets waarbij je voor jezelf iets goeds doet, je raakt meer in balans, neemt alles wat makkelijk op, krijgt meer energie.

Gewoon eens 30 dagen achter elkaar proberen en dan kijken hoe je je voelt.

Kundalini Yoga for Beginners: How to Start | KIMILLA - YouTube

Iedereen dank voor de reacties. Ik heb een aantal nuttige reacties gehad, waar ik zeker iets mee ga doen. De tip "neem geen pup" vind ik best lastig. Je zegt bij iemand die een postnatale depressie heeft gehad ook niet "neem geen tweede" of "adopteer maar een volwassen kind uit pleegzorg". De wens voor een pup is heel, heel groot, maar er gebeurde iets in mijn hoofd waar ik geen vat op had. Ik zal denk ik als ik een pup neem dagelijks begeleiding vragen van een goede hondencoach oid. Maar goed; voor nu is het nog beter om te wachten totdat de katten gesetteld zijn in het nieuwe huis.

Je woont nu samen. Wat ik mis in dit verhaal is hoe jouw huisgenoot hierin staat. Wil deze persoon ook graag een hond? Kent hij jouw verhaal en zal hij bereid zijn de zorg voor de hond al dan niet geheel op zich te nemen wanneer jij een terugval krijgt?

Ik ben het met bovenstaande reacties eens dat dit een grotere kans van slagen heeft met een herplaatser. De puppy periode is heel pittig, maar als je daar doorheen komt dan ben je er nog niet, je krijgt daarna te maken met de puberteit die misschien nog wel pittiger is voor iemand die graag de controle houdt. Daarbij is voor je katten een volwassen hond een stabielere huisgenoot dan een pup.

Succes met je beslissing! 

Waarom niet overwegen een volwassen herplaatser te adopteren? Als je zoveel stress krijgt van een puppy zou ik er geen 2de keer aan beginnen. Mijn zus en familie wouden ook heel graag een pup en hebben nu toch een jong volwassen hond uit Spanje geadopteerd. Leuk speels beestje maar wel al zindelijk en knabbelt niet meer aan alles. Er zijn genoeg leuke herplaatsers te vinden in alle soorten en maten. Moest je toch voor een pup gaan zou ik zorgen voor een goed vangnet en dit op voorhand het niet weer misloopt. Een goede hondenschool voor tips en begeleiding en een paar goede oppasadressen (familie, vrienden andere hondenbaasjes of desnoods betalende opvang) .

Dat is inderdaad ook een optie hoor. Een rustige ras zou ideaal zijn. Ik ben nu in contact met iemand die zijn berner sennen van twee jaar niet meer wilt. Maar goed ik hoor net dat dat een een boerderijhond is die nog nooit met een riem heeft gelopen of binnen geweest is .. dat is ook niet heel handig. Maar een herplaatser is zeker ook een optie. 

Je kan wel wat handvaten vragen, maar wil je echt een dagelijkse begeleiding? Je word zo afhankelijk dan van wat iemand anders vindt wat je wel of je zou moeten doen. Je goed inlezen over pups, bijv. het stukje van Turid Rugaas de puppy en de jonge hond, en haar boekje kalmerende signalen, beide via internet te vinden, is een goede basis alvast.

En verder is het toch een kwestie van vertrouwen krijgen in je eigen gevoel en kracht. Leren wat echt belangrijk is en wat niet,  je humor inzetten bij lastige situaties bijv. 

Een band met een hond opbouwen is een heel proces, en voor ieder weer heel persoonlijk, omdat elk mens en elke hond anders is.

Dat zijn natuurlijk twee hele verschillende dingen. Je klinkt bijna een beetje verontwaardigd, dat mensen je een herplaatser aanraden. Maar misschien bedoel je dat niet zo en komt het negatiever over via tekst. 

Overigens schreef je in je OP dat je een pup wilde omdat dit beter zou gaan met jouw katten. Dat dat zeg maar “de grootste overweging” was om een pup te kiezen tegenover een volwassen hond. Deze argumentatie klopt niet helemaal. Pups zijn juist bij uitstek verschrikkelijk voor iedereen die er mee moet samenwonen al helemaal voor katten dus. Spelen er nog meer redenen waarom je liever een pup wil? 

En PS. een hond adopteren doe je sowieso. Of dat nou een pup is of een volwassen hond, of pers je er ze zelf uit haha. Ik vind die vergelijking met pleegkinderen echt zo raar  hoe langer ik erover nadenk…..

Persoonlijk zou ik een Berner Sennen af raden. Ik weet niet hoe goed jij je verdiept in rassen, maar de Berner is zeer ongezond, waar een hoop gezondheidsproblemem voorkomen. Het zijn echt ontzettende schatten en ik heb nog nooit een vervelende Berner ontmoet, maar helaas halen ze vaak de 8 jaar niet eens. Als je je al zo 'depressief' voelt bij een pup, wil ik niet weten hoe je je moet voelen als blijft dat je hond van alles en nog wat mankeerd. Uiteraard kan elk ras wat mankeren, maar bij de Berner Sennen kun je daar vrij zeker van zijn. 

Verder ben ik het eens met voorgaande reacties, en zou een herplaatser wellicht beter in het plaatje passen. Er valt dan niet meer zo veel aan te 'verpesten', wat een hoop rust kan geven. 

Zou een newfoundlander geen optie zijn? Die lijken mij een pak gezonder dan een berner sennen en ook hele lieve rustige loebassen :-). 

" Zou een newfoundlander geen optie zijn? Die lijken mij een pak gezonder dan een berner sennen en ook hele lieve rustige loebassen .  "

Stafford

Wel een heel slag groter dan de berner......en bere sterk ook.

Ik heb hier zeker twee pups per jaar die ik opleid voor collega's of hier blijven als een van mijn oudere honden te oud word om nog volledig te kunnen werken.

Ik heb er een ritme in gekregen en wat voor mij/ons heel goed werkt is een bench met lekker dik kleed als slaapplek en dan een puppyren eraan vast.

Hoe groter de ren hoe fijner maar wel zodat de pup niet kan slopen of ik of mijn andere honden even rust wil.

Pups van 7 tot 12 weken worden hier om de 2 a 3 uur uitgelaten en iedere hond ook de pups neem ik 1x per dag mee voor ong. een uur naar een tuincentrum, bos, wandeling in winkelstraat enz enz. Hierna gaat de pup in zn ren met een stuk runderoor of runderkophuid en ga ik mijn eigen dingen doen.

Vanaf 12 weken laat ik ze om de 4 uur uit en bouw dat dan zo af.

Op deze manier leert de pup gelijk om zelfstandig bezig te zijn, en dat buitenhuis actie is en binnen rust.

Als ze in de ren zitten kunnen ze zelf bepalen of ze slapen, spelen of rondlopen zonder dat ze jou nodig hebben.

De rest van de wandelingen duren niet langer dan 5min. en de avond wandeling max 15 min zodat ze de kans hebben om alles te doen buiten voor we de nacht in gaan. 

Hebben ze snachts een ongelukje dan is de ren ook groot genoeg dat ze niet in hun eigen plas te hoeven liggen of lopen.

De eerste weken laat ik ze halverwege de nacht nog eens uit voor 10min of wanneer ze alles hebben gedaan.

Na 14 weken slaapt hier eigenlijk alles door en zijn ze goed zindelijk snachts voor zeker 7 uurtjes.

Naast dit schema train ik 10min per dag met de clicker en dan liefst shaping dan moeten ze veel zelf nadenken en dat versterkt niet alleen je band met de pup maar omdat deze zn hersenen moet gebruiken is de pup ook veel meer voldaan, rustig metaal.

Ik hoop dat je er iets mee kan.

Persoonlijk aangesproken voor mij ook? Ik zeg het omdat 1 volwassen kat en een hond al moeilijkheden kunnen geven, hoeft niet natuurlijk maar die kans is wel degelijk erg groot. Omdat je er drie hebt? Geef ik vanuit mijn oogpunt dat advies. Omdat als meerdere dieren niet met elkaar kunnen opschieten? Dan gaat dat behoorlijke stress geven. Het is dus een waarschuwing om vooral aan je eigen gemoedstoestand te denken voordat je compleet instort. Gezien je de laatste keer al schuldgevoel had? Zou dit weleens een onjuiste keuze kunnen worden voor je gezond en welzijn.