Ervaring met (erge) bezitsagressie?

Dag iedereen,

Sinds begin september hebben wij een Roemeens rescuehondje in huis, ze heet Inu en is ongeveer 1,5 jaar (preciese leeftijd is niet gekend). 
Inu is een mix met vermoedelijk een Jack Russel, ze is iets groter en wat anders gebouwd.

Inu heeft zich van dag 1 aan mij vastgeklampt, het lijkt alsof ik de enige ben die haar interesseert en waar ze naar luistert. Als ik ga werken zit ze de hele dag op me te wachten in haar mand in de gang, ook als de rest van het gezin thuis is (dat is wel al iets verbeterd, ze loopt al eens rond of gaat op de bank liggen). Als ik thuis ben volgt ze me overal, ik mag niet uit het zicht verdwijnen.

We hebben 2 kinderen van 16 en 13 jaar oud, geen kleine kinderen meer dus. Het grootste gedragsprobleem bij Inu is extreme bezitsagressie. Dat gaat niet enkel om voedsel, maar ook om haar speeltjes, kleren en schoenen van mij of zelfs gelijk welk voorwerp die ze te pakken krijgt. Ze neemt het bij zich in haar mand of in de zetel en als er iemand dichtbij dreigt te komen (vooral de kinderen) gaat ze grommen en tanden tonen. Ik denk dat ze echt zou bijten moesten ze dicht genoeg komen. Ik ben de enige die het voorwerp kan ruilen, maar dat lukt ook niet altijd. Het is zelfs zo erg dat ze standaard in de gang gaat liggen met een voorwerp dat ze beschermt als ik niet thuis ben, de kinderen kunnen dan soms zelfs niet naar buiten! Ze zijn bang van haar, wat zo jammer is. Ook andere mensen van mijn familie of vrienden zijn bang van haar.

Inu is ook zeer terughoudend voor mensen die op bezoek komen, dan gaat ze blaffen en grommen en ze dreigend achterna lopen. Dat hebben we opgelost door haar in de bench te stoppen als we bezoek hebben. De bench staat in de woonkamer. Daar is ze na een minuut of 5 wel rustig.

Ze doet dit niet als we haar meenemen naar andere mensen, dan is ze een hele andere hond! Bv bij mijn ouders is ze zeer lief en toont niets van dit gedrag, maar als mijn ouders hier komen dan gromt en blaft ze, ook al kent ze ze ondertussen.

Naar andere honden toe is Inu zeer lief, gaat altijd spelen en haalt nooit uit, ook als de andere te wild is, dan komt ze gewoon bij mij zitten. Ze kan ook gewoon los op het strand of in het bos, ze luistert zeer goed (maar opnieuw enkel naar mij, naar mijn man ook wel maar wat minder, ik moet er altijd bij zijn). Er kan dus niemand anders dan ik met haar gaan wandelen, als ze dat proberen trekt ze terug naar huis, helemaal in paniek.

Ik ben een beetje ten einde raad, vooral wat die bezitsagressie betreft, ben echt bang dat ze eens zal bijten.

Verder is ze zo lief en leuk, een enorme speelvogel en niet agressief naar onze 2 katten en konijnen. 

voor wie het tot hier volgehouden heeft, sorry voor mijn lange verhaal…

Herkent iemand dit gedrag, kan het opgelost worden? Ik ga waarschijnlijk een gedragstherapeut inschakelen, maar wilde al eens ervaringen horen van andere mensen.

alvast bedankt voor jullie input!

groetjes,

Lynn

Toevallig moet ik af en toe op een hond passen die dat gedrag vertoont. Vooral rondom haar eten. 

In jouw geval zou ik de mand verplaatsen naar een hoek waar niemand langs hoeft, zodat ze de doorgang niet kan blokkeren.

Verder heel simpel, zorg dat ze geen dingen te pakken krijgt die niet voor haar bestend zijn. 

En ik zou zeker een gedragsdeskundige inschakelen, dit gedrag kan heel ver gaan.

Bedankt voor je antwoord!

de mand verplaatsen heeft niet veel nut, ze gaat dan toch in de gang liggen, op de grond. De deuren dichtdoen dat ze niet naar de gang kan is geen optie, de katten moeten vrij kunnen bewegen. Ik heb wel al aan een traphekje gedacht (we wonen in een bel-étage.

Vermijden dat ze dingen pakt is bijna onmogelijk omdat ze het met alles doet…

Bij zo'n extreem gedrag zou ik enkel voortgaan op advies ter plaatse. Er gaat zoveel aan vooraf qua signalen en gedragingen dat die volledig mee moeten opgenomen in welke aanpak er het beste is.

ik herken wel wat toen Lola mijn eerste herplaatser uit Polen hier net was, de eerste keer dat ik te dicht langs haar etensbak liep veranderde ze in een soort grauwende wolf. Aangezien het ook geen klein hondje was, hield ik maar liever gewoon afstand, stelde haar wel even gerust dat ik heus haar eten niet zou afpakken. Dat is toen vanzelf goed gekomen zonder dat ik daar iets voor hoefde te doen. In het begin als ze iets had wat niet de bedoeling was, was er geen denken aan ruilen oid. ik riep haar dan terwijl ik iets lekkers over de vloer rolde waar ze dan achteraan ging en ondertussen pakte ik dan dat wat ik wilde pakken.

Ze was wel niet blafferig, maar eerder opdringerig naar bezoek, ik liet haar dan ook altijd op haar plekje.

Door steeds maar weer te laten zien dat ze ergens terecht was gekomen waar ze veilig is,  is het vanzelf goed gekomen, kwam ze zelfs met een botje bij mijn voeten liggen kauwen. 

Denk dat jullie al heel goed bezig zijn. Doe je ook hersenwerkjes met haar? Dat geeft zelfvertrouwen, zou ze zoiets niet willen doen met de kinderen of je man? 

Een gt erbij laten lijkt me een heel goed idee, misschien hebben ze via de stichting waar je haar vandaan hebt een goede gt, wel altijd controleren welke opleiding en welke visie ze hebben om grote teleurstellingen te voorkomen door een verkeerde aanpak.

Gewoon alles opruimen en alleen hondendingen laten slingeren, wat is daar zo moeilijk aan?

Kun je geen kattenluik in de deur naar de gang doen? En geeft de stichting geen nazorg?

Suc6!

Waarschijnlijk heeft ze dit gedrag in haar vorige leven uit nood aangeleerd. Misschien op straat om te overleven.

Om dit gedrag te corrigeren moet het hele gezin bij betrokken worden. Want elke keer dat het haar lukt om iemand weg te jagen versterkt het gedrag. Samen met het gezin bespreken hoe je het gaat aanpakken. Als ik het zo lees lijkt mij een kwestie van vertrouwen. Laat b.v iemand anders dan jij haar uitlaten ook al trekt ze naar huis volhouden tot dat beter gaat. Zo langzaam een vertrouwens band opbouwen. Bij bezitterig gedrag als ze gaat grommen blijf rustig staan niets zeggen tot dat ze stopt met grommen dan pas weg lopen. Probeer de grom afstand veilig te bepalen en blijf daarin staan  en langzaam verkleinen tot langslopen. Beperkt de spullen die te pakken kan krijgen tot een of twee speeltjes b.v. In ieder geval wordt het een zaak van lang adem.

succes.

Hoi, wij hebben ook een hondje uit het buitenland, zij is nu 9 maanden en we hebben haar sinds dat ze 4 maanden is. Onze hond toont geen bezitsagressie maar ik herken precies wat je zegt over bezoek. Als wij met de hond naar (schoon)ouders gaan dan is er niks aan de hand maar als ouders hier komen vertrouwt de hond het voor geen meter en idd blaffen en grommen uit angst. Ze houden er denk ik niet van dat er in hun nieuw verworven huis (wat inmiddels veilige plek is) vreemden zomaar binnen komen, maakt ze bang en onzeker. 

Wij krijgen niet super vaak bezoek dus ook lastig om te trainen maar wij gaan nu aan de slag met visite aan te laten bellen, dan ga ik via achterdeur met de hond naar buiten, ontmoeting op straat (neutraal terrein) en vervolgens samen naar binnen. Ik heb dit nog niet actief getraind maar de keren dat het toevallig zo uitkwam, omdat ik net hond had uitgelaten toen het bezoek aan kwam was onze hond ook veel rustiger. Misschien ook iets voor jullie om te proberen, als je een achterom hebt..

Oja, en ik laat de kinderen (wel veel jonger dan die van jou) voor de band met de hond leuke spelletjes met brokjes doen (onder mijn toezicht): bijv brokjes tussen benen doorgooien, zodat de hond tussen benen doorloopt, de noise-box (krat of plastic bak vullen met verschillende voorwerpen die wat lawaai maken (lege flessen, plastic bakjes, etc) en daar dan brokjes in strooien die ze moet zoeken en eten uit de krat. (Daarna krat opruimen zodat ze niet met de voorwerpen zelf gaat spelen, haha). 

daarom is het in mijn ervaring dan, zo belangrijk ook zulke gedrag niet te triggeren, dus gewoon op afstand blijven. Dat heeft hier in elk geval heel goed gewerkt. Elke keer als de hond zich in haar gevoel moet verdedigen is dan weer een negatief stressmoment, voor de hond zelf en  voor de eigenaar. 

Grommen zie ik gewoon als idd een gebrek van vertrouwen in zulke situaties, ik heb zelf juist altijd even gerustgesteld en rustig afstand genomen. 

Lola was trouwens een grommer in veel situaties, als communicatiemiddel. Een keer keek ze me strak aan en gromde. Ik vond dat een beetje link, dus ik stond op. Keek daarbij uit het raam en zag haar vijand de buurhond met baasje voorbij lopen. Dus ik zei, wow goed gehoord zeg (want zijzelf kon niet uit het raam kijken, dus ik vond het best bijzonder dat ze dat toch meekreeg) dat is de buurhond. En toen ontspande ze. 

Ik zou aan ontspanning gaan werken..leren rust te vinden. Wat vaak is bij adoptie honden is, dat in hun eigen huis het gevoel blijft van een eerste associatie in het huis toen alles nieuw was en bedreigend. Daarom is de hond heel anders  op bezoek.

Dat betekend geen speeltjes nu in huis, geen opwinding maar laten kluiven en snuffelen.(speuren)..verstop brokjes of mini snackjes en laat de hond ze zoeken als vermaak. En ja verstop rustig kleine snackjes in een leeg wc rolletje of prop papier bv..strak opgerold en gevouwen..dat mogen ze lekker slopen. Dat kunnen de kinderen ook doen met de hond, want je hoeft niks af te pakken.. 

Schaf een relaxopet aan en ga daarmee trainen.. Het gaat immers om rust en vertrouwen kweken..een gevoel van veiligheid ook als jij er niet bent..Die verzameldrang en beschermingsdrang is angst om te kort te komen..Het volgen van jou betekend ook zich niet veilig voelen.

Een holistisch arts kan ook helpen met de rust te vinden...een bloesem remedie op maat, stress af laten vloeien met acupunctuur ect.

En ja ...voorkomen van andere dingen pakken helpt ...dus even je best doen dat voorkomen ..en wegnemen als de hond bv uitgelaten word wanneer het wel gebeurd.

Bench bij bezoek..voor nu prima..maar probeer ook eens bezoek die de hond goed kent niet naar je huis komt maar een eindje verderop wacht..jullie naar hun toe buiten...en laat bezoek de hond mee naar binnen nemen na blokje om evt..jij loopt ernaast.

Je wil kost wat kost eerdere associaties doorbreken in jullie huis tot de hond begrijpt..ohh dit valt reuze mee..

Het heeft mij een jaar gekost bv om mijn hond zonder bevriezen uit zijn mand te krijgen voor uitlaten..na letterlijk hem 3 stappen moeten sleuren  ging de knop om.

gt erbij..die mij bewust maakte van eerste associatie....lok hem eens naar de gang voor een snoepje..en verdulleme..hij liep zo zijn mand uit en kon zo zijn tuig aandoenZo stom dat ik daar niet opkwam.

Doe dus dingen anders op maat en kijk wat werkt en maak daar een nieuwe routine van.

Het gaat om zelfvertrouwen opbouwen..dat gebeurd niet in een dag..maar stap voor stap..met hier en daar terugval(slechte dag hoort er soms bij) en veel routine van nieuwe meer onschuldige gewoontes.

Op een slechte dag hou je alles simpel en rustig waar mogelijk.

Wat me wel opvalt aan je verhaal? Is dat ze het vooral op jouw spullen heeft gemunt, vooral als je weggaat. Om die rede zou ik er wel iemand bij halen om mee te kijken. Zoiets kan zich gaan ontwikkelen in dat ze straks misschien niemand meer duld in de buurt van jou. Klinkt misschien een beetje rot? Maar vaak ligt 't aan de manier hoe jezelf erop reageert (medeleven, medelijden ect) Een gedragstherapeut kan je hier op wijzen en de juiste technieken geven.

Hier vind je gedragstherapeuten https://nvgh.nl/

" ik herken wel wat toen Lola mijn eerste herplaatser uit Polen hier net was, de eerste keer dat ik te dicht langs haar etensbak liep veranderde ze in een soort grauwende wolf. Aangezien het ook geen klein hondje was, hield ik maar liever gewoon afstand, stelde haar wel even gerust dat ik heus haar eten niet zou afpakken. Dat is toen vanzelf goed gekomen zonder dat ik daar iets voor hoefde te doen. In het begin als ze iets had wat niet de bedoeling was, was er geen denken aan ruilen oid. ik riep haar dan terwijl ik iets lekkers over de vloer rolde waar ze dan achteraan ging en ondertussen pakte ik dan dat wat ik wilde pakken.
 
Ze was wel niet blafferig, maar eerder opdringerig naar bezoek, ik liet haar dan ook altijd op haar plekje.
 
Door steeds maar weer te laten zien dat ze ergens terecht was gekomen waar ze veilig is,  is het vanzelf goed gekomen, kwam ze zelfs met een botje bij mijn voeten liggen kauwen. 
 
Denk dat jullie al heel goed bezig zijn. Doe je ook hersenwerkjes met haar? Dat geeft zelfvertrouwen, zou ze zoiets niet willen doen met de kinderen of je man? 
 
Een gt erbij laten lijkt me een heel goed idee, misschien hebben ze via de stichting waar je haar vandaan hebt een goede gt, wel altijd controleren welke opleiding en welke visie ze hebben om grote teleurstellingen te voorkomen door een verkeerde aanpak. "

Dobry

We doen zoekspelletjes en hebben een puzzel voor haar. De kinderen spelen wel vaak met haar. Mijn zoon leert haar ook trucjes, dat vindt ze ook wel heel leuk! 

Oh als je zoon wel speelt met haar? Heb twee clipjes voor je. Misschien doen jullie dat al op die manier? Maar het is een mooie manier van training met de familie. De tweede? Is waarom ik denk, dat het handig is een gedragstherapeut in te schakelen.  Ik zelf ga nu ook een gedragstherapeut inschakelen, lijnagressie. Heb ook een herplaatser en het meeste konden we er zelf uitkrijgen. Maar als het probleem erger wordt ipv minder? Dan moet je er echt hulp erbij vragen. Ook omdat mens zelf veel fout doet.