Acute hartfalen

Goedenavond,

bij deze wil ik graag mijn verhaal kwijt over mijn Boomertje. Ik hoop dat ik hierbij wat steun kan krijgen door verhalen te lezen van mensen die misschien wat soort gelijks hebben meegemaakt.

mijn Boomer die ook Boomer heet, heb ik moeten laten inslapen op 4 januari 2022.

het was zo onverwachts. Hij was 11,5 jaar oud. Een geweldig lief hondje en mijn eerste hondje. Boomer had een geweldig conditie. Liep nog vrolijk mee, speelde binnen, at gewoon. Totdat ik die dinsdag terug kwam van de winkel. Ik vond hem op mijn kleed en hij deed niks meer. Hij had zijn plas en poep laten lopen( wat de eerste keer was binnen). En hij bewoog niet meer. Dus we pakte hem op en brachten hem snel naar de DA. Daar kreeg hij vocht en zuurstof. Met de echo werd bevestigd dat zijn hart vol gelopen was met vocht en dat zijn longen vol liepen met vocht. Zijn hartslag was bijna niet meer te voelen. De Da zei dat het beste besluit was om hem in te laten slapen. Hij was te zwak. 
maar het doen zo verschrikkelijk pijn . En ik mis hem zo erg. Het was zo onverwachts. Me zoontje zei dat hij nog leuk heb lopen spelen en dat hij een snoepje nog hebt gehad. De onbegrip van het onverwachtse knaagt zo erg aan mij. Deze foto van was trouwens twee dagen voor zijn dood nog genomen.

alvast bedankt voor de verhalen over jullie lieverds te delen met mij.

Jeetje, wat heftig. Heel veel sterkte. Het is en blijft moeilijk. 

Wij hebben op 20 februari 2021 onze pas 5 jaar jonge eerste hondenkind Noa moet inslapen (wat een vervelend woord) Tot 10 februari 2021 dachten wij een gezonde hond te hebben. Dat werd ook meerdere malen door de da bevestigd. Ook toen we steeds naar de da gingen ivm sloomheid, duidelijke pijn, niet willen lopen. Het waren de hormonen.... totdat we weer naar de da gingen omdat ik zeker wist dat het niet klopte. Bloed afgenomen, uitslag 2 dagen gewacht.. vergeet dat moment nooit meer. Bloed was niet goed, omdat het een jonge hond is willen we vechten, samen met haar. Ze mag niet doodgaan, ze was is december 2020 pas 5 geworden.. ze is 4 dagen opgenomen geweest. Chronische nierfalen.. Maar helaas. Ze werd alleen maar zieker. Mijn Noa, we hebben alles gedaan, achteraf gezien teveel gedaan. Te ver gegaan om haar te willen redden. Spijt! Maar op dat moment accepteerden we niet dat ze dood zou gaan. Ik vond en vind het zo heftig, nog steeds. En dat blijft. Op 20 februari, dus 10 dagen wisten we pas dat ze ziek was, bleek dus doodziek te zijn. We hebben haar moeten laten gaan, ze was op. Aan mij heb je geen troost. Ik ben er nog steeds kapot van. Maar mijn advies is wel dat je jezelf ruimte moet gunnen om.verdriet te hebben. Je hoeft jezelf niet groot te houden, voor niemand. Ook Noa was en is onze eerste gezinshond. Mijn kids heeft ze zien opgroeien, ik heb altijd gedacht dat ze ze ook zou meemaken wanneer ze het huis uit zouden gaan, maar helaas. Het verdriet zit er nog. En dat zal er ook altijd zijn, omdat ik super veel van haar hou. Na haar overlijden lees ik in haar medisch dossier, die had ik opgevraagd. Ik las dat haar nierwaarden ook in 2019 hoog waren bij een bloedonderzoek voor een lichte narcose ivm tandsteen verwijdering... niemand heeft ons dat verteld of geadviseerd om na een tijd opnieuw bloed te prikken....  ik las het toen ze er al niet meer was. Wij wisten van niks, of wat het was. Ik kan je niet omschrijven wat ik op dat moment voelde, en nog steeds. Ik gun iedere hond ouderdom, want dat hoort ook. Jouw hondenkind is 11,5 jaar geworden. Dat is een mooie leeftijd. Natuurlijk hopen we dat onze honden zo lang mogelijk leven. Maar oud worden is mooi. Plotseling is heftig, doodzwaar.. gecondoleerd! Een dikke knuffel van mij. 

Tot op heden geen ervaring met acuut hartfalen. 

Wel de ervaring om afscheid te moeten nemen van het 1 op andere moment van een 7 jarige hond.

Dat is zwaar, oneerlijk en heel moeilijk.

Heel veel sterkte...

Geen afscheid bijna kunnen nemen het is zo snel gegaan voor jullie, hartfalen , er is geen remedie dan om je hond nog te redden....zo verdrietig...heel veel sterkte met het grote gemis .

Heel veel sterkte met het plotselinge verlies van je hond.

Wat ontzettend verdrietig!

Het doet zo immens veel pijn, je lieve vriend te verliezen.

Het onverwachte maakt dat je je zo radeloos verloren voelt. Echt heel erg is dat.

Ik wens je veel sterkte en liefs toe!

Allereerst heel veel sterkte met het verlies van je hondje. Ik heb met hartfalen ook geen ervaring. Maar ons vorige hondje, een shih tzu van 10 jaar, waren wij ook van de een op de andere dag kwijt. Ik vond haar in de ochtend niet lekker, een beetje sloom. Ik deed haar de riem om,stap met haar de voordeur uit en ze klapte zo in elkaar,met haar snuitje op de tegels. Meteen opgetild, in paniek de dierenarts gebeld. Ze had een tumor in haar buik die geknapt is. Ze had haar buik vol bloed en al bijna niet meer bij bewustzijn. Dit was een van de zwaarste dagen in mijn leven. En dan ga je jezelf afvragen of je ergens iets hebt gemist wat betreft signalen dat het niet goed met haar ging. Ze was wel vaker niet lekker, beetje schijnzwanger, zware hernia gehad op 5 jarige leeftijd. Wel altijd goede ontlasting. We waren er kapot van. En als we het over haar hebben, moet ik nog wel eens een traantje wegpinken. Het heeft mij geholpen te accepteren dat haar lichaam gewoon op was. Een deel van haar lichaam. Ze heeft 10 jaar meegedraaid in ons gezin en wij zagen haar ook als een vol gezinslid. En plotseling was ze er niet meer. Het kost tijd om het verdriet een plekje te geven. Nogmaals heel veel sterkte gewenst!

Heel veel sterkte met dit grote verlies. 

Mijn hond Lola was wel niet van het een op het andere moment weg, maar wel in heel korte tijd, ze was heel sloom en ik vertrouwde het niet, maar net weekend, geen arts te vinden die kon helpen, dus toen zijn we naar  UVkliniek Hannover gegaan naar de spoeddienst, daar bleek dat er heel veel bloed in haar buik was, het hart kon nauwelijks nog kloppen, aangezien ze al eerder aan een tumor in haar buik geopereerd was, dacht men dat de tumor toch weer aangegroeid was en geknapt. Men raadde toen aan haar in te laten slapen. Ik vergeet nooit de blik in haar ogen voordat ze onder narcose ging, alsof ze iets wilde duidelijk maken. Ik heb dat vertaald in dat ze wilde zeggen het is goed zo. 

Maar wat een pijn en verdriet, ik was er echt ziek van de eerste week, heb ook een week niet gewerkt toen.

Nogmaals heel veel sterkte voor jou en je familie.

Veel sterkte! Hier ook een aantal jaren geleden acuut hartfalen bij mijn hond van toen bijna 8 jaar. Ze liep nog te rennen op strand, had nog een training pakwerk gedaan 2 weken ervoor. 

Ik merkte een week voor het fataal werd wel wat aan haar, maar ik kon de vinger er niet opleggen. Veel hijgen, wat onrustig moeilijk willen gaan liggen. Anderen vonden haar gewoon vrolijk en levendig. Bij de da werd eerst aan longontsteking gedacht. Dat was op een donderdag. 

Op vrijdag was het echter mis en de blik in haar ogen zei me dat het goed mis was en ze had een hele dikke buik, dus direct weer naar de da en gebeld dat het wat anders was dan longontsteking. We hebben toen een foto gemaakt, van de buik.. wat bijna fataal werd omdat ze door op haar rug te moeten liggen geen lucht meer kreeg.. heel heftig was dat.  op de foto waren haar longen vol vocht. Advies was om acuut in te laten slapen, maar omdat ze toch nog vrolijk was en nog liep heb ik op eigen risico haar toch meegenomen naar huis, met vochtafdrijvers. Mijn partner geen afscheid laten nemen dat vond ik zo'n rot gedachte.

Uiteraard wel rekening gehouden met mijn hond, ik vertrouwde op mijn gevoel dat het zo beter was. We hebben een matras in de woonkamer gelegd, en er zijn nog wat mensen afscheid komen nemen. In de nacht ben ik bij haar gebleven en door het vele moeten plassen stonden we regelmatig samen buiten.

In de ochtend weer terug naar de DA, hoop en vrees maar eigenlijk wist ik al wel dat we afscheid moesten nemen. Het was heel dubbel, ze was vrolijk en alert, maar had ook duidelijk last van zuurstoftekort. Narcose kon niet meer, daar was het hart al te zwak voor. We hebben haar buiten op een buitenplaats staand laten gaan, het middel voor inslapen werd direct ingespoten. Moeilijk maar ik vond het wel fijn dat ik haar in een omhelzing had.

Zit nog wel met tranen in mijn ogen hoor, ik vond het zo oneerlijk.. en ik vroeg me ook af of ik het niet eerder had moeten/kunnen signaleren zodat we nog met hartmedicatie wat hadden kunnen doen.

DA verzekerde me later dat Bluf zo hard was voor zichzelf dat het nog knap was dat ik de week ervoor de minimale signalen had opgepikt. Zijzelf had ook nog van vrijdag op zaterdag naar andere verklaringen dan hartfalen gezocht, maar het was echt acuut en dat bleek ook tijdens inslapen, haar hart pompte nog maar zo zwak dat het heel lang duurde voor het middel haar hart bereikte en ze weg was. (dat was dus ook de reden dat we geen slaapmiddel/roesje konden gebruiken).

Hier was het ook heftig omdat we een week later een pup zouden verwelkomen. Ze had hem 1x ontmoet, die foto is me dan ook dierbaar. De fokkers besloten overigens toen ze hoorden dat we Bluf hadden moeten laten gaan, direct in de auto te stappen en onze pup te komen brengen. Zo hadden we verdriet en vreugde op 1 dag heel dicht bij elkaar liggen. Heb er best lang last van gehad moet ik zeggen. Met mijn andere hond "leefde" ik eigenlijk naar het moment toe omdat hij een progressieve aandoening had, zijn inslapen was ook gepland en had ik domweg meer vrede mee dan het plotse inslapen van Bluf.

Idem met Jol vorig jaar, bij haar had ik weken ervoor ook al een raar gevoel. Maar check bij DA wees niets uit. Nog steeds ben ik van mening dat ze niet goed hebben gekeken. Want paar weken later ging het bij haar ook acuut mis. Ook haar hart en zij had ook binnen 1 dag ineens enorm luchttekort. Machteloos voel je je dan. Week ervoor liep ze nog alle lange rondes mee en was ze nog aan het rennen samen met de andere hond. Zij was wel al bijna 15, maar het ging eigenlijk nog prima, tot het ineens snel mis ging. 

Nogmaals heel veel sterkte! Verlies van je maatje is en blijft altijd moeilijk. Maar de manier waarop en hoe abrupt je soms een keuze moet maken en dat verwerken, merk dat ik daar echt wel verschillende gevoelens bij heb en op terug kijk.

Heftig, veel sterkte! Ook hier met onze vorige boxer hartproblemen, ook zo plotseling. Kregen bij de da de mededeling dat ze er zo dood bij neer kon vallen, kregen medicatie mee. We zijn nog naar een andere da gegaan , zelfde verhaal, maar meer medicatie waaronder vochttabletten, en we kregen langzaam onze oude hond weer terug. Echter na 8 maanden werd ze s avonds erg benauwd en moesten we haar in laten slapen. Ze is 10 geworden.

Hier  bij mijn shihtzu was bijna 12j toen ze ingeslapen is aan hartfalen ze was plots kort adem halend ook longen zaten vol  vocht ze is 2 weken ziek geweest en ook tabletten gehad maar op 1 morge moest ik ze laten gaan het blijft erg moeilijk ik ben er lang ziek af geweest heel veel sterkte gewenst ik zit terug met tranen ook heel veel sterkte leef erg met je mee

Dank jullie wel allemaal.

het doet zo zeer. Me kinderen huilen veel momenteel (16, en 11) en we hebben nog een hond, maar dat is niet hetzelfde hè. Me andere hond heeft er ook veel last van dat hij weg is. Door het hele plotseling, hebben we niet de kans gehad om haar afscheid kunnen laten nemen van Boomer. 
ik kan er gewoon niet bij, dat zo’n vrolijk en gezond hondje, dat echt nooit wat had, zomaar ineens weg is. Maar dat zal ik me me altijd blijven afvragen. Zelfs nog een maand daarvoor zijn vaccinatie gehad en zijn jaarlijkse check-up. Voor nu probeer ik me eigen een beetje te richten om de mooie herinneringen die we samen hebben gehad.

Sterkte. Zulke momenten blijven vreselijk. Ik heb hier een hond van 10, bijna 12 en 12,5 jaar oud. 2 Vd 3 zijn wat ziekelijk en leven in de herfst van hun bestaan. Ik leef dagelijks met het feit dat elke dag de laatste kan zijn. En ze laten me dagelijks ook schrikken met allerlei kommer en kwelmomenten. Dit is erg vermoeiend, maar hoop natuurlijk dat het nog wat jaartjes duurt. Mijn andere vorige honden zijn overleden omdat mijn ouders die beslissing maakten en mijn eigen eerste hond had kanker, dus dat was ziek zijn, diagnose en over en uit. Ik weet niet wat nu "fijner" is voor ons. Afscheid kunnen nemen over een x aantal dagen/weken of acuut. Ik hoop zo ze in hun slaap een hartaanval krijgen en niks merken. Geen pijn, geen paniek, gewoon wegzakken in de eigen mand. Helaas gebeurt dat meer niet dan wel. Zoals ik het bij u lees, zou het best zo kunnen zijn dat uw Boomertje nog weinig ervan heeft hoeven meemaken en telkens dieper wegzakte, zonder lijden. Misschien kan dat een beetje uw leed verzachten. Maar inderdaad, dit zijn zaken van het hart dat zo'n zeer doen. 

Dat is verschrikkelijk, het maakt je zo radeloos. Ik heb een maand geleden hetzelfde meegemaakt: mijn prachtige, krachtige meisje die opeens sterft. Dat is zo'n schok, en het gaat zo snel... Ik denk wel: voor de hond zelf was het beter zo. Een abrupt einde aan een mooi leven. Maar puur voor mezelf had ik graag tijd gekregen, het besef dat er een afscheid aankomt, dat je je emotioneel kan wapenen tegen wat komen gaat. 

Het is heel moeilijk en pijnlijk en ontzettend verdrietig. Ik leef met je mee...