Shep gaat vanmiddag naar de hondenhemel

Gecondoleerd en veel sterkte!

Heel veel sterkte, je hebt het goed gedaan. Houden van is ook afscheid nemen, maar het is zo moeilijk. 

Heel veel sterkte.

Heel veel sterkte Caroline.. 

Heel veel sterkte met het verlies van je geliefde hondenmaatje.

Caroline neem de tijd voor jezelf, komt straks binnen dat Shep er niet meer bij je is, koester de herinneringen, dan gaat Shep nimmer bij je vandaan, veel sterkte jij...en lief van je vriendin dat ze je geholpen heeft.

Sterkte Caroline!
De echte klap komt inderdaad nadien hè. De leegte. Het gemis.
Maar ook daar kom je weer doorheen hoor ook al lijkt dat nu niet zo.
Je hebt het goede gedaan! Veel moed en sterkte voor de komende tijd.

Heel veel sterkte voor de komende tijd Caroline 

En fijn dat het inslapen rustig is verlopen 

Hopelijk kan je het ooit een plekje geven .En de mooie herinneringen koesteren 

Heel veel sterkte gewenst...
Ik ken, net zoals zo vele baasjes hier, het gevoel. Het is nu 2 weken geleden dat wij onze Mieke hebben laten gaan...

Het doet zo verdomde zeer...!! Troost je in dat je het juist voor Shep hebt gedaan, ook dit was liefde, juist dit.

Een dikke knuffel van mij...

Ah ja voor jou is het ook nog vers. Ik twijfel ook echt niet of ik het goed heb gedaan. Voor mijn lieve Shep wel. Maar ik zit hier nu helemaal alleen. Weet niet wat te doen. Alles in huis herinnert aan haar.

Dat herken ik wel inderdaad. Je vaste ritme qua hond in de dag is weg, de mand is leeg, geen getrippel en geknuffel.

Dat vind ik ook lastig...
Ik heb daarom bewust de dag erna een mooie doos gehaald waar ik haar spullen in heb gedaan. Haar riemer, halsbanden, puppydiploma enz. Ook heb ik de mand uit de woonkamer gehaald.

Het klinkt misschien zo gek maar het deed me té veel pijn om die lege mand te zien, en de ongebruikte riemen. Dan zag ik ze liever helemaal niet.

Wat ook helpt is erover praten met mensen die weten hoe gek ik op die hond was...

Veel sterkte. Je mag me altijd een berichtje sturen. Ik modder ook maar soort van aan en het hele erg randje verdwijnt maar ik ben er nog lang niet...

Inmiddels verlang ik ook wel iets naar een andere hond maar ik neem nog even de tijd. Dat voelt goed, en het vooruitzich ervaar ik als troostend.

Moeilijk he. Ik heb afgelopen nacht voor het eerst in ruim een half jaar weer boven in bed geslapen. Ik sliep beneden op de bank omdat Shep onrust in de nacht had gekregen. Als ik beneden sliep ging ze wel lekker slapen. Maar nu dacht ik afgelopen nacht steeds dat ik haar beneden rond hoorde lopen. Ik heb een paar spulletjes opgeruimd maar haar slaapplaats heb ik juist nog. Voor mij voelt het juist nog niet goed die op te ruimen. Ook het dekentje op de bank ligt er nog want dat ruikt nog naar haar. 

Ik heb al een paar maanden een soort therapie bij een coach voor verlies en rouwverwerking. Daar ga ik dinsdag weer naartoe 

Ik moet ook erg wennen dat ik me nu weer normaal kan gedragen in huis. Ik loop al een tijdje op mijn tenen omdat als Shep lag te slapen en ze werd wakker er áltijd weer die kans op onrust bij haar was.

Ik wil geen andere hond maar ik wil wel gaan kijken of ik op wat leuke honden kan gaan passen omdat ik niet helemaal zonder het gezelschap van honden kan.

Snap ik wel. Alles is anders zonder je vriendje. Het neemt tijd. Snap ook goed dat je juist wel de mand nog even wil houden.

Ik ben een schapenvacht aan het vilten en hierin vilt ik ook haren van Mieke. Voelt zo alsof ze altijd nog bij ons is. Niemand weet dit. Mijn geheimpje...

Doe wat goed voelt. Het gaat niet elke dag gelijk, maar een hobbelige weg naar boven, gaat óók naar boven.

Wat fijn dat je haren van haar in die vacht doet. Kun je toch soort van mee knuffelen. Ik heb al langer een ketting met haren van Shep erin maar heb nu ook nog wat haren afgeknipt. Om altijd nog te kunnen voelen of een x een andere ketting.

Als er 1 ding is wat je moet onthouden. Is dat er ook genoeg mensen zijn die eigenlijk te lang wachten. Omdat het zo'n vreselijk moeilijke beslissing is. En soms ook omdat ze er zelf niet aan toe zijn.

Van mijn kant alleen maar een compliment omdat je je maatje voorop stelt. Als je ziet dat het leven meer een last is geworden dan en groot overheerst ten opzichte van de goede momenten. Is het eerlijk voor je maatje om niet te wachten tot zelfs dat laatste beetje plezier uitgewrongen is.

Het maakt afscheid niet minder erg. Maar mijn ervaring is wel dat als je puur vanuit je hart uit liefde voor je hond die moeilijke beslissing maakt. Het een beslissing is waar je iets meer vrede mee kunt hebben dan wanneer het eigenlijk te laat is.

Heel veel sterkte. Je maatje zal je dankbaar zijn dat je vanuit liefde hebt kunnen loslaten.

Herinner en koester al het goede dat jullie in al die jaren samen hebben mogen delen. 

En qua geen hond meer maar wat oppas of uitlaat honden. Volg je hart. 

Luister naar wat je nodig hebt. En wat voor jou werkt. Jouw manier. Voor niemand is het gelijk.

Met afscheid van mijn eerste eigen hond. Kwam er heel snel een pup. Het was de bedoeling geweest dat ze elkaar hadden leren keren. Ze wist dat ik als ze los liet, niet in een gat zou vallen maar mijn handen vol zou hebben aan een spring in 't veld. En dat was geen vervanging. Want elke mooie hondenziel is onvervangbaar. Maar elke nieuwe of het nu eigen is of een oppas hond of als gastgezin. Is een nieuwe rode draad om weer nieuwe dingen te leren en gebruik te maken van al het goede dat je hebt meegekregen uit de jaren met je maatje.

Hier nu al enkele jaren zonder huisdieren. 

Voor ieder is dit anders. Het proces. Hoe je verwerkt. Hoeveel tijd het kost. En wat je helpt om weer een draadje op te pikken. Gun het tijd. 

Hey, Herkenbaar allemaal, hebben hier ook niet alles gelijk weggehaald. Slaap zelf nu nog met een dekentje van Peanut naast me. Botty draagt twee van zijn oude tuigjes en al zijn speeltjes liggen nog in de kast.  Wat we gedaan hebben na verloop van tijd, is de grote spullen doneren of hebben die weggeven. Dan voelt het nog ergens goed. Je hebt ook een website, weleens waar engelstalig maar heeft mij enorm geholpen met het rouwproces. https://forums.rainbowsbridge.com/pet-loss-support-150830 Gaf enorm veel steun omdat iedereen precies in hetzelfde schuitje zit. Je deelt dus samen het rouwproces. Zorg iig dat goed blijft eten en dat je ergens toch nog een indeling van de dag probeert te maken. Veel sterkte nogmaals.

Dank voor alle lieve reacties. Vond ik de beslissing om mijn meisje in te laten slapen al moeilijk. Nu is het nog moeilijker. Het gaat vandaag slechter dan gisteren. Denk dat ik gisteren deels nog in een roes zat. Ik besef nu dat ik zo heb lopen zorgen de laatste tijd voor Shep maar ook vanalles regelen voor mijn demente moeder dat ik nu zelf wel wat zorg kan gebruiken maar er is niemand. 

Ik heb dinsdag weer een afspraak met mijn coach. Hopelijk helpt dat.

Heb daarnet de kaarsjes op het graf van Shep weer aangestoken. Ze ligt 6 meter verderop. Zo dichtbij en tegelijk zo ver weg.

Ik zit nu opeens te twijfelen. Ik had op dat rainbow forum gekeken. Beter niet kunnen doen. De topics die ik aan klikte gingen allemaal over honden die echt heel ziek waren. Maar ziek was Shep niet. Al haar organen werkten nog goed. Voor het inslapen bevestigde de da nog dat haar hart nog sterk was. En daar lees ik over honden die hun urine lieten lopen of echt niet meer konden. Ik was er steeds van overtuigd dat ik niet te vroeg was. Dit brengt me aan het twijfelen. Heel naar. Had ik daar nou maar niet gelezen. Bij mij was het meer dat ik zag dat Shep niet gelukkig was dat ze niet meer de dingen kon doen die ze altijd graag deed. Maar ze genoot nog zo van haar eten en snuffelen in het bos.

Toen mijn hondje Freggle 3 jaar geleden overleed was ik ook zo verdrietig.

Hij was bijna 18 geworden en al die 18 jaar bij me geweest, een heel trouw kameraadje was hij dus het was zo leeg toen hij er niet meer was.

In die tijd kwam net een boek uit, en veel mensen die dat boek gelezen hadden vonden het echt een aanrader om dat dan te lezen.

Ik heb toen dat boek ook gekocht en het was zo herkenbaar, ik vond het heel fijn om toen te lezen.

Misschien zou dat voor jou ook zo kunnen zijn.

Het heet:

"dan neem je toch gewoon een nieuwe"  van  Antoinette Scheulderman.

Heel veel sterkte. Zo ontzettend moeilijk...

En ik denk dat je het goed hebt gedaan. Het lichamelijke is het probleem niet, ook bij mensen niet, als de geest nog wil. Maar als ze zoveel in de war is en gestrest en ongelukkig, dan heeft het geen zin ook al doet haar hart het nog. Het is fijn dat je deze beslissing juist hebt kunnen nemen voor ze door lichamelijke ongemakken nog gestrester zou zijn geworden. 

Probeer je eigen bericht te schrijven, niet lezen maar van je afschrijven en er zullen mensen reageren die erkenning hebben. Ook schuldgevoel hoort bij het rouwproces, hoe het ook verloopt. De dood is niet mooi, hoe mooi we hem ook willen maken.

Twijfelen hoort er wel bij, bij het rouwproces, maar ik vind dat je  goed overwogen de beslissing gemaakt hebt je hebt haar juist bespaard dat het hondonwaardig werd, en dat is heel wat waard. 

Dat is een fijn boek ja. Ik heb het zelf. Heb het gekocht en gelezen toen het net uit was.

" Twijfelen hoort er wel bij, bij het rouwproces, maar ik vind dat je  goed overwogen de beslissing gemaakt hebt je hebt haar juist bespaard dat het hondonwaardig werd, en dat is heel wat waard.  "

Dobry

Ja heb nog eens goed nagedacht over de afgelopen periode en sta nu wel weer achter mijn beslissing.

Het is gewoon zo moeilijk. Daardoor gaat er vanalles door mijn hoofd.

In februari hebben we onze 5 jarige eerste golden moeten inslapen, chronische nierfalen, waar we 2 weken eerder achter wafen gekomen. Da had ons op een verkeerde been gezet. Ze was op. Tot begin februari dachten we een gezonde rustige golden te hebben, maar niets was daarvan waar. Na een opname van 4 dagen was ze helemaal op, we deden alles om haar te redden. Achteraf heb ik spijt van de opname, dat heeft haar alleen nog meer stress bezorgd evenals de voedingssonde. Over twee weken zouden we met haar haar 6e verjaardag vieren, maar nu is ze er niet meer. En ja, het doet nog steeds pijn. Wij hebben 2 goldens, maar bij iedere krampje of iets ben ik bang. Ik houd ontzettend veel van ze, net als van mijn kids, maar de pijn is voor mij ondragelijk. Ik hoop dat onze 2 goldens oud mogen worden, dat verdienen alle honden, maar ivm de pijn die achterblijft, begin ik er nooit meer aan. Begrijp me niet verkeerd, ieder mens is anders, maar de liefde is zo groot, dat daarna het verdriet nog groter is..... ik hoop dat jij het verdriet en verlies wel een plekje kunt geven, sterkte.

" Twijfelen hoort er wel bij, bij het rouwproces, maar ik vind dat je  goed overwogen de beslissing gemaakt hebt je hebt haar juist bespaard dat het hondonwaardig werd, en dat is heel wat waard.  "

Dobry

Ik denk ook dat je de juiste beslissing hebt genomen Caroline 

Maar ik herken het wel . Ik moest ook ooit een beslissing nemen , fysiek was betreffende hond nog oké en had bij wijze van misschien nog wel 1 of 2 jaar kunnen leven . Maar ze kon door toenemende dementie geen rust meer vinden . Ik had er heel veel moeite mee , maar ook veel verdriet van . Maar toch lieten we haar gaan , het idee .... straks,misschien nog meer lijden . Ook die gedachte deed pijn . Ik vond het inslapen van deze hond 1 van de moeilijkste . Honden die fysiek ongemak hebben , dat lag voor mij anders . Nu , inmiddels 7 jaar verder weet ik dat ik de juiste beslissing heb genomen 

Ja . Ik weet het nog . Zoiets is horror . Een hond van pas vijf jaar oud .En dan in zeer korte tijd zoveel ellende meemaken . Het is dan werkelijk afschuwelijk als de diagnose eerst niet de juiste blijkt te zijn , en dan nog zo'n stressvolle opname . Ik kan me wel voorstellen dat je snel in de stress schiet als de andere hond iets lijkt te hebben . Maar ja , ook dit heeft veel.tijd nodig om te verwerken 

Ik heb zoiets eens meegemaakt in mijn jeugd . Ik was 14 , de apparatuur en de mogelijkheden waren toen nog lang niet zoals we die nu hebben . Onze Schotse Collie bleek een maagkanteling te hebben , en overleed op 6 jarige leeftijd.  Het hele gezin was kapot van verdriet , juist omdat het ook nog zo'n jonge hond was . 

Precies dat Thara. Shep liep dan wel traag maar ze liep wel zonder problemen nog 3 kwartier mee in het bos. En dat gunde ik haar nog zo. Maar lopend was het bos inmiddels te ver en ik heb geen rijbewijs, dus konden we alleen met een vriendin met auto en dat was maar 1 x per week. Hier in de wijk liep ze de laatste tijd slecht mee omdat ze angstig was. Ik denk deels door slecht zicht en gehoor en een stukje dementie. Ze bleef continu stil staan en achterom kijken. Ze vond het niet fijn. Ook de onrust in huis nam toe, dan was ze niet gelukkig. Ze kon altijd goed alleen thuis zijn maar nu stond ze urenlang middenin de kamer op die oude poten naar de achterdeur te kijken. Als ik dan een keer bos en genieten van eten af zet tegen de momenten dat ze zich niet fijn voelde, dan waren de momenten van niet fijn veel vaker. En dat was idd alleen maar erger geworden.

Ja het is moeilijk. Het bewust zijn van allerlei standaard geluiden en acties.

Structuur.

Naar buiten lopen en niet alleen de hond maar ook die riem in je hand missen geOon omdat het zo gewoon was due vast te houden.

Het is heel veel en de eerste tijd valt dat extra op en versterkt dt het gemis.

Praat erover. Weet dat je niet alleen bent.

Velen hebben dit ervaren of gaan door hetzelfde proces of hebben het achter zich.

Als je er in real life over spreekt en treft mensen die het niet snappen (dat doet nou eenmaal niet iedereen) . Laat die dan betreft dat stukje links liggen.

Steun en begrip en alle tijd en ruiimte om het een plek te geven is belangrijk. En reacties van onbegrip kun je niks mee, kwetst alleen. 

En omdat jullie alles samen deden is het nog belangrijker dat je het tijd en ruimte gunt het is anders dan wanneer een hond alleen maar aanwezig was of in alles je mattie was.