Ik ben een gebroken man....

Deze week hebben wij plots afscheid moeten nemen van onze husky. Hij begon met ''reverse sneezing'' en na onderzoek door een specialist bleek dat er een kleine kwaadaardige tumor achterin zijn neusholte zat. Dit is op zich niet zo'n probleem, aangezien deze tumoren niet snel groeien. Nu bleef onze grote vriend gewoon lekker eten, drinken en wilde hij maar al te graag uitgelaten worden. Fysiek dus geen verschil.

Tot afgelopen zondag. Ineens kon hij niet meer slapen. Dit heeft hij volgehouden tot en met zijn overlijden afgelopen dinsdag. Ik ben maandagnacht bij hem gaan slapen en doordat hij niet via zijn neus kon ademen kon hij de slaap niet vatten. Dit was ontzettend triest om te zien. Op dinsdag vroeg in de ochtend nieste hij al de bloedklonters eruit en kreeg hij weer meer lucht via zijn neus. Toch hebben we besloten afscheid van hem te nemen op de respectabele leeftijd van 12,5 jaar. Nu worden wij binnenkort vader en moeder, maar we hadden zo graag gewild dat hij dit had kunnen meemaken. Tot vorige week was er niets aan de hand. Sterker nog, de dierenarts vertelde ons dat hij fysiek de hond inschatte op een jaar of 7 maximaal. Mede doordat wij jarenlang kilometers met hem gelopen hebben en er altijd veel aandacht aan hebben besteed.

Ik ben een gebroken man. Niet alleen omdat ik mijn maatje kwijt ben, maar ik ben onze andere husky vorig jaar verloren (14 jaar) en 2 dagen na de husky mijn kat. In iets meer dan een jaar 3 huisdieren. Dit is voor de eerste keer in mijn leven dat ik geen hond rond mij heen heb lopen en dat is heel raar.

Ik voel de drang om straks een hond te kopen, want ik en mijn partner kunnen gewoonweg niet zonder, maar ik voel mij schuldig ten opzichte van mijn overleden honden dat ik dan een andere hond liefde ga geven en aandacht. Is dat gek? Is het gek dat je toestemming wilt van je honden om een nieuwe hond te verwelkomen?

Deze honden en kat hebben mij door meerdere depressies en dergelijke geholpen, dus het gaat veel verder dan houden van zeg maar.

Ik weet niet zo goed hoe ik moet omschrijven hoe ik mij nu voel. Het is alsof er een deel van mijzelf is afgestorven ofzo.

Dankjewel dat jullie dit willen lezen.

Aanvullend:

Hij was nooit bang of angstig bij de dierenarts en afgelopen dinsdag wilde hij ineens weg, alsof hij wist wat er ging gebeuren. Hij was geestelijk nog zo goed dat hij eigenlijk niet wilde. De DA heeft ook bij moeten spuiten, omdat hij te sterk was om in een keer te gaan. Ik hou van je grote vriend.

Allereerst , sterkte met het verlies van jullie geliefde maatje 

En ja , ik begrijp wat jullie doormaken . Ik ben er ook een drie verloren binnen anderhalf jaar 

En een aantal jaren later twee binnen vijf maanden . Maar ik kan ook niet zonder hond 

Trek je vooral niets aan van je omgeving . Het is jouw gevoel , het verdriet om je overleden hond blijft .net als de herinneringen , elke hond is uniek . Maar het nemen van een andere,hond biedt wel weer afleiding . Ga alleen niet impulsief op zoek naar een andere hond . Je bent verdrietig en kwetsbaar . En de broodfok doet nog steeds uitstekende zaken in deze corona tijd . Ik hoop voor jullie dat er weer een lieverd op je pad komt 

Sterkte ! 

Het doet zo'n pijn, als we afscheid moeten nemen van onze lieve vrienden. Ik wens je veel sterkte, steun en warmte toe!

Schuldgevoelens zijn niet gek, nee. Een rouwperiode kan ontzettend zwaar en grillig verlopen, er gieren allerlei emoties door je heen. Het ene moment voel je je leeg en lamgeslagen, het andere moment lijk je te barsten en open te spatten van verdriet.

Probeer jezelf rust te gunnen, zodat je het verlies van je dierbare maatje een plaats kan geven. 

Nogmaals veel sterkte gewenst.

wat ontzettend verdrietig, heb ervaring met de tumor in neus en keelholte....maak niet uit je bent je maatje kwijt, altijd zo verdrietig, je hebt een goede keuze gemaakt om je hond te laten gaan en verder lijden te besparen....je vraag of je een nieuwe hond kan aanschaffen....wacht er nog even mee tot jullie kleine geboren is, en er genoeg tijd is voor een nieuwe huisgenoot, en je niet schuldig voelen dat je een nieuwe hond in huis neemt...je overledennhond weet dat jullie genoeg liefde over hebben voor een andere hond.......even er mee wachten tot je zeker weet dat je tijd over hebt nu er een kleintje op komst is...voor jullie heel veel sterkte.

Ja, ze nemen een stuk uit je hart mee, enorm pijnlijk en je vergeet het nooit, maar geloof me, het word minder.

Natuurlijk vind jouw hond het goed als je weer een hond zou nemen, honden willen hun baasjes blij maken, dus voel je daar niet schuldig om.

Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe, de pijn is vreselijk..

Doe wat goed voelt, luister naar je eigen gevoel..(niet je schuldgevoel heh)

Wat een vreselijk nieuws en verdriet. 
Toch zou ik (net als wat Willemijn zegt) wachten tot jullie baby is geboren. Dat is best heftig qua drukte die je gaat krijgen, kijk dat eerst aan en dan kunnen jullie uiteraard altijd nog voor een nieuwe hond gaan kijken. 

Sterkte met de verwerking van het verlies van je grote vriend

Heel veel sterkte.

Allereerst heel veel sterkte. Hier op het forum heeft iedereen dit wel meegemaakt. Toen mij vorige hond in het voorjaar was overleden keek ik hetzelfde weekend al naar een precies dezelfde. Het voelde als verraad maar ik wilde haar eigenlijk terughalen. Ze was altijd bij mij. Als ik thuis aan het werk was lag ze bij mij naast het bureau. Ze is nog steeds bij ons. Ze ligt begraven in de tuin op een apart plekje waar elk voorjaar uitbundig de sneeuwklokjes op haar grafje bloeien. Een paar weken later zei mijn dochter: Ik heb je nog zo verdrietig gezien. ik heb er een op marktplaats gezien. We gingen in het najaar nog een reis maken naar Israel. Ik wilde het niet want ik vond het een verraad aan mijn vorige hond. M'n dochter heeft gebeld, ik stribbelde wat tegen maar op het juiste moment drukte zij mij de telefoon in de hand. Toen had ik dus een pup. De eerste dag had ik er nog niets mee totdat ze naar mij toe kwam en begon te likken. Toen klikte het. Ze ligt nu, Eefke als bijna veertien jarige hond naast mij terwijl ik dit zit te typen. Ik besef dat het bij haar ook niet zo lang niet meer zal duren. Misschien nog een paar maanden, misschien nog een paar jaar. Je weet het niet. Ik weet wel dat ze mij dan als een vaatdoek kunnen oprapen. Wat jij zeg, het is je maatje. Je bent je maatje kwijt en daarom nogmaals heel veel sterkte.

Ik vind het net het ''leuke'' aan dieren. Je kunt ze zo ''vervangen''.

Ik ga altijd mijn 1ste hond de leukste hond ooit blijven vinden. Maar ik voel geen seconde spijt dat ik nu andere honden heb. Net zomin ik het niet zal laten in de toekomst nog nieuwe honden te houden.

Ik vind het vreselijk hoor, dat ze doodgaan en vergeten doe ik nooit, ik kan er nog om huilen. Maar ik voel me totaal niet schuldig of eender wat om een nieuwe te nemen.

Ik wens je veel sterkte, wijsheid en kracht toe, want ik besef maar al te goed dat mensen net zoals honden individuen zijn, dus ik hoop dat je mijn bericht niet verkeerd of beschuldigende ofzo opvat, want dat is absoluut niet mijn bedoeling.

Wat spijtig om te lezen. Hij klinkt als een kranig beestje en daarom is de shock misschien nog groter omdat het totaal onverwachts is gekomen. Helaas is zo het leven en kunnen we er niets aan veranderen, was dat maar waar. Het is echt niet erg om aan een ander maatje te beginnen, ga kijken bij fokker. Je merkt vanzelf wanneer je er weer aan toe bent. Je kan je dan op de wachtlijst inschrijven dat duurt zo ie zo nog een heel jaar. Voldoende tijd om het een plekje te geven of iets om naar uit te kijken. En als jullie toch nog niet aan toe zijn? Kun je altijd nee zeggen. Neem iig iets de tijd met zo een verlies. Heel veel sterkte gewenst.

Heftig, hier 2 honden verloren binnen 9 maanden, we weten hoe het voelt en wens je veel sterkte!

Ik weet heel goed hoe je je voelt. Ik heb net een topic gemaakt omdat mijn hond Shep vanmiddag zal gaan inslapen. Net als bij jou heeft zij mij door moeilijke periodes in mijn leven begeleid. En nee het is niet te doen. Ik weet me momenteel ook geen raad.

Maar als jij een nieuwe hond wil dan moet je dat doen. Jouw overleden hond zal jou dat alleen maar gunnen. Zelf denk ik dat ik juist geen hond meer wil omdat ik zo'n verlies denk niet meer aan kan en ik irriteer me aan mensen die tegen me zeggen dat ik snel een nieuwe moet nemen. Bij iedereen werkt dat anders en alleen jij kan die keuze maken. Heel heel veel sterkte.

Dit verdriet is heel  herkenbaar.  Op deze site hebben we daar ervaring mee en begrip voor.

Of je wel of niet een nieuwe hond wilt, moet je zelf bedenken.

Ik zeg altijd : de overleden hond zit voor altijd in je hart, maar in je  armen is plaats voor een nieuwe hond.

Sterkte gewenst met de leegte in huis.

Mooi gezegd Jantien, en zo is het, het is voor iedereen anders, schuld hoef je niet te hebben, je vervangt je oude hond nooit, die zit voor eeuwig in je hart.

Heel veel sterkte. 

Ik ben het helemaal met Jantien eens "de overleden hond zit voor altijd in je hart, maar in je  armen is plaats voor een nieuwe hond.".

gecondoleerd met het verlies van je hond, en ja dat doet erg zeer.

Ik heb ooit ergens eens gelezen dat rouwen om een hond zo'n 8 maanden duurt.

En eerlijk is eerlijk er komt bijna een baby, en dat wordt een hele drukke tijd.

Dus eerst maar even het kindje en dan later kijken of er een hond bij kan.

Met kind en pup lijkt mij niet te doen.