Opgewonden onzeker standje

Ha allemaal,

Begin juni heb ik Boi chemisch laten castreren. Dit om te kijken of bepaald gedrag icm training beter in banen te leiden zou zijn. Definitieve castratie wil ik eigenlijk niet omdat Boi al een onzekere hond is (uit het buitenland, niet goed gesocialiseerd dus nog veel te leren). Hij is nu 1,5 jaar en ik merk dat de castratie begint uit te werken.

De afgelopen maanden gingen eigenlijk heel goed. Geen puspiemel meer, gemoedelijk gedrag in huis, wel alert op alles maar niet meteen op alles en iedereen uitvallen. Bezoek blijft altijd wel een dingetje maar was eigenlijk prima te begeleiden. Buiten wat onzeker, soms wat schrikkerig. Rustig naar andere honden en goed af te leiden (uitzonderingen daargelaten), goed te bereiken dus niet meer als een dolle stier plasjes likken, klappertanden of er gewoon vandoor gaan. Luisterde goed tijdens het loslopen.

Maar nu! Hij begint buiten weer extreem te markeren, likken, klapperen en uit te vallen naar andere reuen. Ik kan hem niet meer los laten want hij speert er gewoon vandoor. Vreemde mensen die te dichtbij komen krijgen meteen een grauw en bezoek die binnenkomt wordt zo ongeveer aangevlogen. Zou dit nu echt kunnen komen door de uitwerking van de castratie? Ik vind het zo ongelofelijk lastig! Ik heb hier uiteraard al een GT bij welke gespecialiseerd is in honden van de Antillen. Ik weet hoe ik Boi hierbij kan begeleiden maar het is alsof hij zichzelf weer zo in de weg zit door de hormonen (?) dat hij bijna niet meer te bereiken is.

Tja. Lijkt mij duidelijk.

Het verschil zie je.

Je kan nog een keer eeen chip, chemische rommel, laten plaatsen om je eigen observaties van de afgelopen tijd te bevestigen. Je kan ook een definitieve keuze maken,

Ja het in de weg zitten van de hormonen, van een reu die toch nooit mag dekken, waarom doe je hem dit dan aan. 

Ik heb teefjes laten castreren, waarvan een heel onzeker teefjes. Die  teefjes werden alleen maar zekerder in gedrag. Maar ja dat zijn teefjes. Toch anders. Geen hormoonschommelingen meer en wat meer testosteron in hun lijf, in verhouding. 

Als iemand een hond laat castreren en hij of zij merkt daarna een bange hond is het altijd de schuld van de castratie, maar dat weet je dus nooit. 

Bij jou is het verschil zo duidelijk te zien, het gedrag lijkt dus door de seksuele drive te komen, daarvoor liet je hem waarschijnlijk chemisch castreren. Nu zie je de positieve kanten, je hond was relaxter, beter in zijn vel.  

Overleg met je dierenarts, die heeft er voor doorgeleerd.

Je conclusie is dus dat het gedrag inderdaad beter te begeleiden was tijdens de chemische castratie. Dan zou je nog een keer een chemische castratie kunnen laten doen om hem door de pubertijd te halen. Of definitief laten castreren. Zelf zou ik voor dat laatste gaan dan Ik ken meer onzekere honden die er rustiger van zijn geworden. Dat is ook het voordeel van chemisch castreren. Dat je dat dus kunt uitproberen. Maar er zullen altijd GT's zijn die het afraden. Of juist aanraden. Het is een keuze die je echt zelf moet maken met voor en nadelen. 

Even nuance aanbrengen. Want een hond laten castreren voor deze volwassen is, heeft ook wel degelijk invloed op bijvoorbeeld de ontwikkeling van de botten en gewrichten, in negatieve zin. Dit raad ik dus sowieso af. 

Reuen in de puberteit kunnen een uitdaging zijn. Desalniettemin is dit dus vaak een fase. Een fase die goed begeleid moet worden, maar een fase. Naarmate een reu volwassen wordt, worden ze stabieler. 

Maar niet altijd dus. Er zijn ook reuen waar die hormonen zo in de weg zitten dat ze zich niet gaan ontwikkelen tot stabiele reuen. Omdat ze niet bereikbaar zijn voor training en dingen aanleren die zelfbelonend zijn. Ik ben absoluut niet voor zomaar castreren. Maar ik kan ook niet helemaal meegaan in de trend kost wat kost niet castreren en blijven aanmodderen. En zeker zijn er nadelen aan jong castreren die je goed moet overwegen. Iedere beslissing heeft voor- en nadelen.  

Dank voor jullie reacties! En exact jullie meningen en voors en tegens spoken ook door mijn hoofd. Ik vind definitief castreren meteen zo definitief. Stel het is toch iets anders dan hormonen dan kan ik niet meer terug.

Echter is het wel vrij duidelijk hoor dat het hormoon gerelateerd is. Het euvel zit hem echt in het niet meer bereikbaar zijn. Markeren, uitvallen, echt reuengedrag dat kan ik wel handelen. Alleen hij moet wel ergens bereikbaar zijn en dat is nu weer heel lastig voor Boi.

Dat zelfbelonend daar zit zeker ook een ding. Hij kan zo vreselijk tekeer gaan als het hem niet zint dat werkelijk iedereen, groot klein jong oud zich dood schrikt en maakt dat hij wegkomt. Er komt me een geluid uit als die waffel opengaat, niet normaal. Aan de andere kant is het een ontzettende lieverd, dol op knuffelen (NIET door vreemden) en superloyaal en trouw aan mij en de kids. Heel erg op ons gericht dus er valt zeer zeker wat te leren met hem juist omdat hij zo op ons gericht is en ons vertrouwt.

Ik zou het overleg houden met de GT. Het kan contra werken als je verschillende adviezen door elkaar gaat gebruiken.
Dus als je ergens iets leest waar je een goed gevoel bij hebt, dit eerst overleggen met de GT voor je het in de praktijk brengt.

Saartje, zij vindt dit specifieke geval ook lastig. Over het algemeen adviseert ze niet meteen definitief castreren maar eerst met Chemische castratie de puberteit door te komen.

Echter is en blijft het maatwerk omdat elke hond, ook op de Antillen, weer anders is. Dus in Boi zijn geval is er twijfel. We wachten sowieso nog even voordat alles helemaal uitgewerkt is en nemen dan een besluit.

Ik blijf het alleen zo bizar vinden dat er zo een groot verschil is tussen de hormonale Boi en de niet-hormonale Boi. Het is alsof ik een andere hond heb...

De hond is 1,5 jaar oud, en de  lengte groei is geweest. Nu Nog uitzwaren en dat heeft niets met geslachtshormonen te maken. Langere doorgegroeid stelten zal hij niet meer  krijgen. 

Ja, zo kan je zien wat geslachtshormonen, testosteron doet met een hond. Letterlijk een andere hond. Die puspiemels vond ik zo vies, vandaar dat ik na mijn twee reuen nooit meer een reu wilde hebben. En ja dat gepus is over na castratie. 

Al mijn reuen hebben tot 2 a 3 jaar puspiemels daarna niet meer. Het uitvallen naar andere reuen vind ik ook typisch puber gedrag een stabiele volwasse reu, die goed is begeleid  doet dat niet.

Ik lees niets raars eigenlijk.

Hou er rekening mee dat een echte castratie totaal anders kan uitpakken als een chemische castratie.

Spieren zullen minder sterk worden wat zacht gezegd niet handig is bij een reu die op latere leeftijd heup problemen of andere gewrichtgerelateerde problemen ontwikkeld met dus korte levensduur.

Een gecastreerde reu heeft vele male meer kans op oa botkanker.

Een teef laten castreren zou ik niet doen tenzij medisch nodig maar dat heeft medisch nog enigsinds voordelen, een reu daar in tegen heeft medisch gezien alleen maar nadelen.

Mogt je het toch willen doen laat dan iniedergeval hem eerst rontgen op heupen en ellebogen en liefst ook rug zodat je weet of hij hier later last van gaat hebben.

Lastig is dat er zoveel meningen en ervaringen zijn, en dat overal wel weer wat inzit.

Puspiemel, markeren en snuffelen vind ik zelf niet storend. In ieder geval niet zo storend dat ik daarvoor een castratie zou overwegen.

Het gedrag naar andere honden en vreemde mensen wel. Dat was tijdens de chemische castratie echt heel anders dan nu. Gemoedelijker en beter te sturen. Het zal nooit een allemansvriend worden en dat hoeft ook niet. Maar een niet zo sociale hond die vreemde prikkels wat negeert en af te leiden is, is imo beter dan 1 die constant in de vechtstand moet en daar bijna niet meer uit te halen valt. Hij loopt (paradeert eigenlijk) ook weer als een soort koning van de buurt over straat tijdens het wandelen en wil letterlijk overal wat van vinden en alles regelen. Zelfs de hond op 100 meter afstand ziet hij en fixeert hij op 

Ik heb dan een beetje het gevoel weer terug bij af te zijn, het ging zo goed.....En uiteindelijk komt het ook wel goed, daar ken ik Boi goed genoeg voor en het is een lieverd. Maar toch, even moedeloos nu.

Ik moet er wel aan toevoegen dat ik mijn reuen heel erg beperk in die periode.

Dus alleen plassen op aangegeven/vaste plekken en verder naast mij lopen zonder te trekken. Dus ook niet plasjes likken oid.

En in losloopgebied mogen ze markeren en likken wat ze willen maar in een rechte lijn met staart recht omhoog op een andere reu aflopen is terug geroepen worden en aan de lijn. Dat weten ze hier dondersgoed. Hormonen of niet daar hoeven andere geen last van te hebben.

Aan de lijn word ook niet stoer gedaan of gefixeerd, dat vind ik gedragsregels waar ze zich maar aan te houden hebben. 

En ik heb nu 6 volle reuen van tussen de 7 maanden en 11 jaar en gelukkig is het alleen de eerste 2 max 3 jaar zo streng en daarna kunnen ze zich gedragen zonder dat ik me ermee hoef te bemoeien.

Het zijn net mensen pubers haha

Hoop meningen zal je altijd krijgen, mijn mening krijg je ook hoor....  je hond zit midden in de pupbertijd, het gedrag wat je hond vertoond is puberaal, wanneer je hond volwassen wordt tegen drie jaar zal die gesetteld zijn en zich beter gaan gedragen, hormonen hebben ze juist nodig in deze tijd...ieder zijn keuze natuurlijk...er zijn mensen die een loopse teef vies vinden en dan ook een puz piemel...daar kan je voor zorgen natuurlijk...zelf vind ik een reu castreren in de puberteit nog zeker niet nodig, hier een teef die stront vervelend was in de puberteit...na het derde jaar volwassen en een fijne hond geworden, en ja daar moet je aan werken dat is zeker.....

Zo doe ik het op dit moment ook weer idd Michelle, alleen vind ik het best lastig om het fixeren voor te zijn, of het uitvallen. Meestal zie ik het aankomen maar soms ook echt niet. Boogjes maken om de trigger terwijl ik hem afleid is nu dus niet meer altijd genoeg. Heb je nog tips? 

Ik ben ook weer terug begonnen de wandelingen simpeler en minder spannend te maken. Loslopen alleen nog op stukken waar hij lekker alle ruimte heeft om te snuffelen zonder allerlei honden om hem heen. Gelukkig kan dat hier waar ik woon. In de ochtend lekker vroeg op pad voor een hele lange wandeling en je komt letterlijk geen hond tegen. Rest van de dag voorspelbaar maken. 

Dat is ook zeker waar Willemijn! En dat houdt ik mezelf ook voor. Tenslotte is het met mijn kinderen ook goed gekomen terwijl ik daarvan vroeger ook vaak dacht dat het nooit goed zou komen haha! Ik durf nog geen beslissing te nemen dus ga eerst de komende tijd afwachten hoe eea uitwerkt. Meer rust en regelmaat bieden. Boi vindt alles al spannend genoeg, die hoeft niet extra uitgedaagd te worden. Dat heb ik de afgelopen dagen wel gemerkt.

Jij woont ook in Groningen toch? Hoornseplas is weer open. Een jaar geleden bijna dagelijks hele leuke wandelingen kunnen maken met Boi. Nu is het een crime om daar met hem te lopen. Even niet meer dus...

Rust en regelmaat, dat is de clou...en wat je zegt, kinderen zijn vaak in de puberteit kleine monsters,mhahaha, en een hond moet perfect zijn .....ja hoornseplas is weer open, weids en groot is het daar, wie weet zie ik je daar eens, meestal ben ik de zaterdagochtend daar...en ik begrijp dat het best moeilijk is met een hond die uit de pas loopt...

Ik denk dat je het al heel goed doet. 

Vooral zorgen nu even tot hij weer stabiel is voor alleen positieve ervaringen met honden en mensen en ik sta zelf als een debiel te dansen en springen bij het passeren van een hond of persoon waar mijn hond op kan gaan reageren. 

Als ik bv te veel aan mn hooft heb en daar geen zin in heb dan zorg ik dat ik even ook niemand tegen kom met uitlaten. Ik fiets ook graag laat in het donker voor ong 40 min dan kom ik ook niemand tegen en het hypere is eruit waardoor ze overdag veel beter te bereiken zijn. Verder dus iedere wandeling favo eten of speeltje mee evt zelfs een dummy of touw aan een lange lijn zodat ze er achteraan kunnen jagen net voordat ik iemand passeer. Dat kan je dan natuurlijk gelijkelijk afbouwen maar ook weer naar grijpen als hij ooit in de toekomst een terug val door trauma oid oploopt.

En het helpt heel erg goed als je er een commando aan koppel met hierkomen met loslopen en je ziet on de verte een niet zo leuke hond aankomen. Mijn hier commando's zijn ook altijd super leuk voor mijn honden terwijl ik maar een korte periode met die dummy aan lijn heb gelopen. Ik loop meestal met 7 herders los en vast dus dan gaat dat niet.

Thanx! Dat springen en dansen is heel herkenbaar haha!

De afgelopen 2 dagen gingen goed. Geen uitval omdat hij zich goed liet afleiden en ik ook eerder reageerde. Hij wil zelf ook niet langs de dingen die hij spannend vindt en als ik op tijd anticipeer gaat hij mee. Hij negeert steeds beter de triggers ipv erop reageren. Maar ik moet wel scherp blijven want hij ziet alles.

Vanochtend vroeg met loslopen heeft hij zelf keurig een starende reu genegeerd en liep met mij mee toen ik afboog. Als hij los loopt is hij overigens veel minder reactief. Passerende mensen besteedt hij dan nauwelijks aandacht aan en honden waar hij niets mee wil negeert hij.

Wel weer casanova gedrag bij een jong teefje. Dat heb ik ook al een paar maanden niet meer gezien dus dat begint ook weer terug te keren. Hij wil haar dan het liefst zo snel mogelijk bespringen. Wordt dat ook minder naarmate hij ouder wordt?

Hier hebben ze gewoon even geen losloopcredits op de leeftijd. Ik heb zo’n ras dat een slechte ervaring niet vergeet dus het is vooral voorkomen voorkomen. Heb je de jaren daarna veel plezier van. En ja alle honden zijn reactiever aan de lijn maar het gedrag los is dan ook vaak niet heel fijn voor de andere hond. Zelf heb ik ook zo’n exemplaar als jij hebt. Onzeker, grote mond, wiebelig gedrag door de hormonen. Veel meer dan mijn eerdere reuen. Dus ik herken je worsteling hoor. En ik denk dat je vooral zelf moet bepalen wat voor jullie werkt. Castreren of niet. Jij ziet jouw hond en kent jouw hond. En iedere situatie is anders. In een gezinssituatie met kinderen en vriendjes die langskomen heb je misschien andere prio’s dan iemand werkhonden traint die ingezet worden om te waken. Volgens mij ben je sowieso super goed bezig met trainen, want dat is het toch vooral.