Epilepsie hond ingeslapen Ik voel me zo schuldig :(

Hallo bedankt als iemand hierop wilt reageren..

Ik had een ambulldog kruising van 4 en een half jaar oud. Toen hij 2 was kreeg hij eens in de paar maanden per jaar een kleine epilepsie aanval dat hij egt neerviel en stuitderde door de kamer.. het was geen grote ramp zei de da toen omdat het weinig voor kwam .. het leek steeds als hij last van zijn oren had dat hij dan meer aanvallen kreeg soms 2x in de week na dat hij 3 was .. dan had hij weer minder last van zijn oren en leek het beter te gaan en zo ging het door tot hij nu 4 en een half jaar oud was . Hij kreeg een cluster aanval en heeft in 1 uur tijd wel 8 aanvallen gehad van circa 3minuten per aanval ik heb toen de da met spoed laten komen en heeft hem narcose gegeven en toen was het dus over tot savonds hij weer thuis bij me was en hij was in de nafase en liep overal tegen aan en was blind en doof maar dat is ook normaal in een nafase toch was ik bezorgd en wou ik dit niet en heb hem in de dierenambulance naar een dierenziekenhuis laten vervoeren .. in de ambu kreeg hij weer een heftige aanval maar wel een korte van zon halve minuut .. Eenmaal in het ziekenhuis is hij opgrnomen en via de bloedbaan fenoberital gekregen .. ik ben elke dag naar hem toe gegaan 3 dagen lang in het zknhuis en na de 3de dag wou hij mij nog bijten en was nog blind en doof .. hij kon niet lopen en als hij opstond duurde het 10/20 seconde viel hij hard neer en sliep gelijk weer .. de dierenartsen daar waren bang voor hem omdat hij wel 80 kg was en heel groot en gespierd voor een ambulldog .. ze zeiden er komt een moment dat je een streep moet trekken of je nog door gaat hiermee .. na een half uur huilen en verhalen van de arts daar over dat het nooit meer de oude zal zijn en de leefkwalitijd ook niet het zelfde als vroeger zal zijn heb ik uit verdriet angst en ook liefde naar de hond gedacht het is beter om te stoppen .. nu lees ik dat honden na cluster aanvallen enkele dagen de wegkwijt zijn en dat vrijwel normaal is.. Ik voel me doodongelukkig en denk steeds heb ik mijn allerbeste vriend tesnel opgegeven .. De artsen daar zeiden steeds dat het na dag 3 toch wel beter moest zijn maar ik lees op internet dst het dagen ksn duren het herstel .. heb ik hier goed aangedaan was mijn hond egt nooit meer de oude fijne speelse hond geweest ? Of toch egt een soort zombie door de aanvallen en medicstie die hij levenslang zou krijgen ? Het is een lang bericht maar mijn hart is gebroken het is nu een paar dagen geleden dat hij is ingeslapen en voel me schuldig en een slecht baasje.. kan iemand mij hier een uitleg overgeven .. heb ik het beste gedaan ook al was hij pas 4 .. hij was altijd zo gezond en sterk ik voel me extreem schuldig . Heb ik het beste gedaan ?

Groot verdriet, begrijp jou goed, maar ooo voel je niet schuldig, je hebt het beste voor je hond voor gehad, zoveel aanvallen in zo,n korte tijd, heus de dierenartsen nemen niet zomaar een besluit, laat maar inslapen...je hebt het aller beste gedaan voor jouw hond, en het verdriet is zo groot dat je schuld gaat voelen wat in het geheel niet nodig is.....heel veel sterkte, en ja je hond was nog zo ontzettend jong, maar heus voel je niet schuldig.

Bedankt voor u super snelle reactie  ! Het is zo moeilijk omdat ik van andere lees dat hun hond na die rotfase de oude weer was maar soms ook dat de hond nooit meer helemaal de oude was ik heb zon gevoel steeds of ik wel de juiste beslissing heb genomen hierin het js heel dubbel wat ik lees en hoorde van de diernarts .. :((

Ik begrijp het, maar de ene hond is de ander niet, heus je dierenarts weet echt waar het ophoudt, veel dierenartsen verlengen, toch om te proberen, bij jouw hond hoe verdrietig ook heeft tie ook en besluit genomen om verder lijden de hond te besparen, hou je daar aan vast, en het is zo verdrietig, je hond zo jong nog....voel je niet schuldig, .....ook jij heeft je hond een verder lijden bespaart....

Zo lezend heb je het beste gedaan.

Het schuldgevoek is zo herkenbaar. Je neemt een beslbeslissing voor en over  je maatje en je weet niet wat je maatje zelf  wil. Ik heb dat hij al mijn honden meer of minder gehad. Je verstand zegt, dit is het beste, je gevoel wil zo graag anders. En wat je eigenlijk zou willen hebben,  is je maatje gezond en terug. En dat kan niet meer. 

De dierenarts zei, je moet een beslissing nemen.

Weet dat een dierenarts never nooit een dier in laat slapen als er een liefhebbend baasje is en er nog maar een klein beetje hoop is. Of te wel de dierenarts heeft dit niet voor niets gezegd.

Voor jullie nu een tijd van verdriet en verwerking en dat kost veel tijd. Neem die tijd, wat anderen ook gaan zeggen.

Heel veel sterkte,

Wat ontzettend heftig en verdrietig voor je. Ik zou me denk ik net zo voelen, vol twijfels.

Maar ik denk dat dierenartsen hier wel eerlijk in zijn en je het beste advies gaven dat ze konden. Ieder geval is toch weer anders, en zij hebben de ervaring. 

Probeer eraan te denken dat jouw hond een heel liefdevol baasje had, de beste verzorging en alles voor hem gedaan heeft wat ze kon.

Heel veel sterkte! En schrijf gerust van je af.

Bedankt voor de reacties heel lief allemaal mooie woorden het schuld gevoel van had ik hem nog een paar dagen de kans moeten geven zullen nog wel even blijven helaas hopelijk word het minder ben er egt kapot van dat ik hem die kans niet gegeven heb maar misschien waren de aanvallen over een tijd terug gekomen of hij was door de medicatie en de zware cluster die hij gehad had nog levens lang anders gebleven maar er spookt steeds door me hoofd misschien had hij dat nog goed gered maarja dat kan ik nu niet terug draaien zijn laatste spuit heeft hij hoe zwaar het ook is gehad .. hij was mijn alles ik had verder niemand.

Volgens mij heb je zo te lezen het allerbeste voor je vriendje gedaan. Veel sterkte met de verwerking.

Een hond verliezen is altijd verschrikkelijk,  en al helemaal als ze nog jong zijn . 

Ik kan me zo goed voorstellen dat je kapot van verdriet bent . Ik hoop dat je het ooit een plekje kunt geven 

Maar wat anderen al beschrijven denk ik ook . Een dieren arts zal als dat nog mogelijk is ten alle tijden zijn best doen om een dier te redden , zeker op jonge leeftijd 

Maar als ik het zo lees is het niet meer haalbaar geweest 

En dan is het voor een ernstig ziek dier het beste als ie uit zn lijden word verlost 

Ik wens,je heel veel kracht en sterkte om dit oneerlijke verlies te kunnen verwerken 

Gecondoleerd. 

Zoals ik je verhaal lees, had ik precies hetzelfde gedaan. Er zijn meerdere dierenartsen bij betrokken geweest, dus veel deskundigheid. Men spreekt wel eens van googlewijsheid. En daar doe ik ook vaak aan mee. Dingen online opzoeken en dan denken dat dit ook voor jouw dier geldt,maar vaak ligt het toch gecompliceerder. Zoals ik lees heb je je diertje verlost van zijn pijn. Berust je daarin, dat mag. ;)

Allereerst heel veel sterkte met het verlies van je veel te jonge hond.

Ik herken je verhaal wel een beetje. Een beetje zeg ik, onze oude bull (geen Ambull), kreeg hele erge epilepsie na een milttumoroperatie. Inderdaad van die vreselijke clusters waar ze niet uitkwam, waardoor ze onder narcose gebracht moest worden om haar hier uit te halen. Bij haar hebben die aanvallen "maar" een week of 2,5 geduurd. Voor mij een eeuwigheid. Maar heeft dus waarschijnlijk te maken gehad met haar shocktoestand voor de operatie en de zware operatie zelf. Achteraf denk ik, we hadden toen moeten stoppen, ze was inderdaad totaal de kluts kwijt, keek wat scheel, liep overal tegenaan, rondjes lopen, reageerde niet op ons. Kon het gewoon niet aanzien. Maar wij waren met zijn tweeën en dan moet je samen die keuze maken en de artsen hadden nog hoop, dat het goed zou komen. Uiteindelijk heeft ze na haar laatste aanval nog een maand geleefd, toen was ze echt helemaal op.

Wat ik met mijn verhaal wil zeggen is dat veel dierenartsen te lang rekken, mede omdat de eigenaren nog hoop hebben. Dus ik denk dat de artsen van jouw hondje heel eerlijk ten opzichte van jou zijn geweest, dat je echt wel kan aannemen dat zij dit niet zomaar zeggen.

Maar ik begrijp je twijfels, mede omdat hij nog zo jong was. Ik had gewild dat de artsen destijds tegen ons zo eerlijk waren geweest voor de milttumoroperatie. Dat had haar veel ellende gescheeld. 

Nogmaals heel veel sterkte met het verlies van je maatje voor nu en komende tijd. 

Beste .. <ik weet je naam niet>.   Iedereen op dit forum, werkelijk iedereen op dit forum, kampt na het laten inslapen  van een geliefde hond met hetzelfde gevoel.

1. Heb ik het niet te vroeg gedaan?

2. Heb ik het niet te laat gedaan?

Daar kom je heel moeilijk uit.

Ik wens je heel veel sterkte met het verlies van je geliefde Guzi. Je hebt gedaan wat je kon en je hebt hem verder lijden bespaard. Het verdriet zal slechts langzaam slijten.

Op deze pagina kun je je gevoelens uiten, wij weten bijna allemaal hoe jij je voelt.

Mijn honds eerste aanval was een cluster van 24 uur. Er is toen direct medicatie opgestart en dat sloeg gelukkig aan. Hij is goed hersteld maar dat heeft wel 3kwart jaar geduurd. Hij sliep dagen achter elkaar en kwam mijn slaapkamer alleen uit voor een plasje of wat eten.

Heb ik er spijt van dat ik hem niet heb laten inslapen? Nee, hij was pas 2 en het was zijn eerste aanval.

Zou ik nu hetzelfdw doen? Nee, als hij nu weer zo'n zware aanval zou krijgen deed ik t m niet meer aan, zo'n lange periode van herstel.

In jouw geval zou ik denk ik t zelfde hebben gedaan als jij. Je hebt hem veel ellende bespaard. Epilepsie is een vreselijke ziekte.

Heel veel sterkte.

Voel egt dat jullie mee leven zonder mij of me lieve jonge hond gekendt te hebben bedankt voor de berichtjes <3 het is tot nu toe de moeilijkste keuze uit mijn leven geweest en ik heb aardig WAT naars mee gemaakt al mijn vedriet en naars kon ik de heledag bij hem omzetten in vreugde en ik deed wel 6 lange wandelingen perdag en elke dag spelen enz ik heb geen werk etc alleen deze hond maakte mijn leven compleet :( .. het zal nog even duren voordat ik ga begrijpen dat ook al was hij bijgekomen uit de nafase en had die weer goed kunnen kijken en  leven dat het misschien voor hem toch een ellende geweest was met die onderdrukkende epilepsie medicaties die hij voor altijd had moeten krijgen en dat hij het eerste half jaar had liggen slapen om hier van bij te komen miss was dat ook egoistisch geweest van mezelf dan omdat ik hem dan nog een paar jaar terug had maar hem nu wel eerst een lange tijd laten lijden en slapen dat snapt zon beest ook niet .. toch blijft nu nog alles door me hoofd spoken van ik ben fout geweest is mijn keuze en had hem een kans moeten geven dit zal hopelijk weg gaan met de tijd ... maar tot nu toe ben ik wel blij dat jullie berichtjes blijven sturen dan sta ik niet helemaal alleen achter mijn keuze al ken ik jullie niet Bedankt !! ..

Aller eerst wil ik je heel veel sterkte wensen met het verlies van Guzi.

Je moet je vooral niet schuldig voelen dat het te vroeg was, epilepsie is en blijft een vreselijke en onvoorspelbare ziekte, die vele honden te jong laat sterven

Ik heb een australian shepherd met epilepsie, zij heeft al 5 jaar aanvallen, en al heel wat clusters gehad, maar nog nooit 8 aanvallen in 1 uur tijd.

Zij kreeg 8 aanvallen over 5 dagen verdeeld, en 1 keer zelfs nog meer, toen is zij opgenomen geweest voor 1 nachtje.

Mijn aus was meestal 3 dagen tot een week van slag, na een reeks aanvallen, ze was dan vooral erg schrikkerig en wat angstig.

Ik heb momenten gehad dat ik dacht nu is het klaar, maar dan knapte ze weer op.

Nu na 5 jaar gaat het met mijn meisje erg goed, en zit ze op de juiste dosering medicatie, ze is een vrolijke dame van nu alweer ruim 10 jaar oud, ze is morgen op de medicatie 1 jaar aanval vrij. 

Heel veel sterkte met het verlies van jouw schat. Een jonge hond verliezen is pijnlijk, onbeschrijfelijk, gemeen, oneerlijk... De pijn en het verdriet zal altijd bestaan. Ik weet er ook helaas alles van. Het is nu 5 maanden geleden dat ik mijn 5 jarige meid heb moeten laten gaan. De pijn is en blijft. Wie zegt dat dat overgaat liegt, dat gaat niet over en voorals niet als het gaat om verlies van te jonge honden. Want 'wat als', 'waarom' en 'had ik maar' zijn scenarios die je iedere dag in je hoofd dwarrelen. De tijd leert je alleen te beseffen dat ze/hij echt nooit meer terugkomt. Ik zal nooit klaar zijn met treuren om mijn hondenkind. En dat hoeft ook niet. Dat wil ik ook niet. Dat verdient ze ook niet. Het was en is mijn kind die te vroeg doodziek is geworden. Daar kunnen we helaas niks meer aan doen. Jij ook niet. Koester de tijd die je met jouw hondenkind wel hebt gehad. Ik heb thuis een hoekje speciaal voor Noa gemaakt. Ik zal dat de komende tijd nog meer vullen met foto's etc. Daar was ik eerder mentaal helemaal niet aan toe. Iedereen treurt op zijn eigen manier. Ik heb besloten om tranen altijd toe te laten als ik aan haar denk. Missen zullen we ze allemaal, of ze 5 of 10 of 15 jaar mochten worden. Maar eerlijk.. een hond neem je met het besef in je achterhoofd dat ze toch oud mogen worden en dat je samen alle fases van het leven met elkaar ervaart. Het leven is oneerlijk. Maar in mijn hart wordt mijn hond erg oud! Een dikke knuffel van mij.

Uit sommige laatste reacties blijkt dat ik te vroeg gehandeld heb ? De dierenarts zei dat ik de grens moest trekken en dat hij zon harde klap van die aanvallen had gehad dat hij weken of maanden had moet herstellen hij was zo groot als hij iemand had aangevlogen of iets had ik een probleem gehad .. ik weet het ook niet allemaal

Zo lees ik de reacties niet, geen 1 hond reageert hetzelfde.

Epilepsie is gewoon een hele onvoorspelbare ziekte.

Mijn hond herstelde redelijk snel, maar heb verhalen genoeg gelezen op Facebook van honden die minder goed tot niet herstelde ( geen 1 hond is gelijk).

Een hond van 80 kilo, kan bij de mens behoorlijk wat schade aanrichten, mijn hond weegt rond de 21 kilo. 

Oke ja nee snap ik maar na 3 dagen al een keuze maken is toch moeilijk maar de dierenarts drong mij er op aan omdat de leefkwalitijd altijd kantjeboort zou zijnn maar als ik lees dat bij zoveel de medicatie wel hielp dan krijg ik zon schuldgevoel helaas .. maarja ik kan het niet terug draaien maar wil me geen moordenaar voelen van me trouwste vriend .

Mijn hond is een heel ander verhaal, als zij drie dagen na asmvallen er zo aan toe zou zijn als jou Guzi, dan zal ik haar ook laten gaan, dat is geen leven voor een hond. 

Zoals ik je via pb al antwoorden, mijn meisje was maar hooguit 10 minuutjes blind, en kon dan bijten, bij Guzi duurde het echt veel te lang.

Je moet je echt niet schuldig voelen. 

Beter op tijd laten inslapen dan te laat, en je hond onnodig laten lijden. Het hoort bij de rouw dat je jezelf gaat afvragen of je wel juist gehandeld hebt. Jij en de dierenarts hebben gedaan wat jullie konden. Dus ja je hebt juist gehandeld. Ik hoop dat je dat gauw zelf ook gaat inzien en niet over deze vraag blijft piekeren. 
Als een hond vaak en lang achter elkaar epileptische aanvallen heeft, dan vindt er hersenschade plaats. Het brein raakt oververhit en er komt te weinig zuurstof binnen. De dierenarts heeft ingeschat dat de schade te erg was, probeer er op te vertrouwen dat dit een juiste inschatting is geweest. 

Bedankt Iglo dit steunt mij weer een beetje het is ook zo alleen net wat u zegt hij was zo jong en hij is pas net overleden dwn heb je dat schuldgevoel nog en als het blijft contact ik de huisarts zelf wel even maar hopelijk kom ik er bovenop alsnog bedankt ilgo voor jou reactie !

Het schuldgevoel is iets normaals denk ik. Dat zal je los moeten gaan zien van je beslissing.

Ik heb vorig jaar ook mijn Bulldog moeten in laten slapen door een hersentumor. Wat eerst leek op epilepsie bleek al heel snel iets anders. Mijn hond was een dagje ouder, zat onder de spondylose maar was oersterk. Die kon nog alles aan. Zoals je leest en wat mijn dierenarts ook zei.. Het was klaar. 

En toch voelde ik me ook nou zeker een half jaar echt verschrikkelijk. Nog, maar minder intens. Gelukkig kan ik vrij snel bij mijn emoties maar hoe vaak ik wel niet heb gedacht wat heb ik gedaan.. Denk dat dat heel normaal is. Je moet afscheid nemen van je maatje. 

Enige wat ik dus kan zeggen is heel veel sterkte met je verlies. Het went nooit maar probeer te blijven denken aan alle leuke momenten. Die waren er vast heel veel 

Een dergelijke keus moeten maken is vreselijk. Maar uiteindelijk doe je dat uit liefde voor je dier.

En ik snap dat je over andere gevallen hebt gelezen. Maar de ene situatie is echt niet de ander.

Als dierenartsen in hun advies zo duidelijk zijn is dat zeker niet zonder goede reden geweest zijn. En wat de situatie nijpend maakte is dat je 80kg wegende hond er dus agressief van werd.

Herinner jou kanjer zoals die ervoor was. De periodes dat er geen epileptie was. Je maatje. Je mag er verdriet om hebben. Geef dat tijd en ruimte. En twijfel is iets wat na zo'n keuze altijd wel op de loer ligt. Maar met wat je verteld lijkt het mij de beste en meest veilige keus.

Blijf erover praten. En vraag gerust nog een achteraf gesprek aan met die artsen ook. Ook om jou twijfels te delen. En nog eens door te spreken hoe het gegaan is en wat de verwachting was geweest als die keus niet gemaakt was. Wellicht kan dat helpen het toch in het juiste perspectief te zien. Daar gelaten dat ie jou maatje is (jij hem anders kende) en voor altijd in je hart en herinnering zal blijven.

Afscheid is nooit makkelijk. En ik vind het dan weer lastig dat je iemand alleen maar sterkte kan wensen, hopend dat het lukt het uiteindelijk een plekje te geven. 

     Voor jou een arm om je heen, en denk aan die mooie tijd terug die jullie samen hadden....

Ik heb nog steeds het vedriet dat ik hem niet nog een kans heb gegeven maarja die spijt komt achteraf .. het is zwaarder dan ik ooit had gedacht maar vooral dat gevoel van hij had miss nog een kans gehad om er redelijk vanaf te komen en die kans heb ik hem niet meer gegeven zo voelt het .. het is dubbel en als ik er aan denk word ik er misselijk van :(

Vermits ik zelf een hond met epilepsie heb, durf ik stellen dat je de juiste beslissing genomen hebt. Epilepsie is, zoals Daniëlle ook schrijft, een onvoorspelbare ziekte. Ongeneeslijk ook en erg grillig in verloop.

Jouw hond was er erg aan toe, met zoveel aanvallen kan ik moeilijk geloven dat hij geen hersenschade zou opgelopen hebben. In die zin heeft jouw DA een eerlijk advies gegeven.

Mijn cocker heeft nu iets meer dan 3 jaar epilepsie. Het is een voortdurend zoeken naar de juiste medicatie qua dosis en combinatie. Ik geef toe, dit is bij momenten slopend voor zowel baasje als hond. Dan zijn we eens 6 weken aanvalvrij, je begint voorzichtig te hopen en dan loopt het weer fout. 

Mijn cocker kreeg ook al vrij gauw leverfalen door de phenoleptil en toen was het kantje boord. Met de DA heb ik afgesproken dat als mijn hond gaat clusteren, zoals jij beschrijft, dat het dan voor mij stopt. Ik zie wat de bijwerkingen van de medicatie doen met mijn hond, om nog te zwijgen over de schade die er na elke aanval is. Mijn cocker komt dan nog wel vrij vlot uit een aanval, het is en blijft triest om te zien en vooral hoe ze daarna uitgehongerd is, ook al heeft ze net voor de aanval gegeten. 

Ik zie mijn hondje doodgraag, het is zo'n een lieverd maar met wat ik nu weet, denk ik niet dat ik die lijdensweg opnieuw zou aangaan. Er is nog te weinig gekend rond deze ziekte, het is voortdurend balanceren op een smalle koord en blijven hopen, soms tegen beter weten in. 

Ongeacht de oorzaak, voelen we ons allemaal wel een "moordenaar" wanneer we onze hond laten inslapen. Zelfs de DA gaf dat aan toen ze haar oude hond moest laten gaan. Maar we doen dat niet zomaar, we doen dat omdat we onze hond doodgraag zien en hem een leven vol lijden willen besparen. 

Helemaal mee eens. Medicatie geeft dan ook nog eens bijwerkingen waardoor je eigenlijk nooit meer je hond krijgt zoals hij was. Dat is in elk geval mijn ervaring. Mijn cockertje is nog wel vrolijk en mee met alles maar af en toe zie ik toch die onrust in dat kopje. De neuroloog kan ook niet met zekerheid zeggen of dit hersenschade is of de bijwerking van medicatie. 

Gun jezelf tijd om het een plaatsje te geven....

.jouw dierenarts heeft met jou samen de beslissing genomen, vaak gaat de dierenarts verder dat heeft tie niet gedaan, een teken dat hij wist dat het niet goed zou komen, hou je daar aan vast....en het is altijd zo verdrietig dat je de keuze moet maken, en zeker als je hond nog zo jong is...heel veel sterkte.

Danku wel voor de fijne en lieve reacties ik ga dit vaker terug lezen als ik me schuldig voel ..