Wanneer ben je geschikt voor een herplaatser?

Ik weet nog wel dat ik belde voor een buitenlandse adopt. Was toen nog wat jonger maar volwassen genoeg. Afgewezen Zowel ex partner als ik werkte meer dan 40 uur. We hadden het allemaal goed overlegd en erover nagedacht, een uitlaatdienst zou dat opvangen. Zij was Griekse dus straathonden totaal niet onbekend en ook voor mij niet. Nadat gesprek? Vond ik mezelf totaal niet meer geschikt terwijl ik al 5 dieren aan aanloop had gehad, die gewoon op mijn pad kwamen. Ik heb dus ook daarna herplaatsers die al geplaatst waren geweigerd. Ze hadden problemen maar gemakkelijk in de omgang waren met mij.

Inmiddels denk ik daar heel anders over en vind mezelf meer dan geschikt voor herplaatsers, ik verwacht er niets van en heb ook totaal geen moeite als het karakter anders is dan verwacht. So be it.

Hoe sta jij daar in? En wat je maakt je geschikt of ongeschikt voor een herplaatser?

Leuk topic

Ik heb een herplaatser en een hond vanaf pup. Voordeel van een pup is dat je gelijk met de opvoeding kunt beginnen, daar schort het nogal eens aan bij een herplaatser.

Wij zouden ook graag een 2de hond adopteren maar helaas ook afgekeurd op huisbezoek omdat hond teveel uren alleen zou zijn 3 in de week 4 tot 6u met deur tuin open. Omheining van 1m40 was ook te laag en zou min 1m80 moeten zijn. Dit was ook via een stichting. Helaas maar dan kijken wij op het gemak verder voor een particuliere herplaatser. De omheining is nog maar vorig jaar geplaatst. 

Klopt maar een herplaatser voed je ook opnieuw op. Ben van mening dat je bij een pup meer zal pikken, mits serieuze hondeneigenaar natuurlijk omdat je daar al bij bent vanaf het begin. Fouten die gemaakt zijn? Liggen dus aan jouw en kun je een ander daar de schuld niet van geven. Medisch uiteraard uitgesloten.

Heeft deze stichting ook je gegevens niet genoteerd? Mocht er iets anders voorbij waaien?

ik denk iedereen die van honden houdt, empathie heeft, wat weet over hoe honden communiceren, en de tijd en het geduld heeft om de hond te begeleiden . Dat diegene de hond neemt zoals hij is en niet zo snel mogelijk aan wil passen aan zijn of haar wensen en voorstellingen.

Wanneer je eigen leven stabiel is 

Als je een partner hebt moet die er ook volledig achter staan

Ik persoonlijk vind kleine kinderen en/of een druk gezin geen optimale situatie 

Kinderen moeten goed kunnen begrijpen dat een herplaatser veel tijd kost ,ze moeten in staat zijn  zich aan te kunnen passen , zich in  te kunnen leven 

Enige ervaring met honden is wenselijk . Wanneer het om herplaatsers gaat met een niet al te volle rugzak 

Veel ervaring is , vind ik een must . Als het om de zogenaamde rugzak -honden gaat . Juist dan is het voor de hond van groot belang dat ie kan blijven . Je moet a.hw een ""terrier "" zijn . Om dit vol te houden en het tot een succes te brengen 

Maar al te vaak belanden deze stumpers weer in de opvang , het asiel enz 
Bedenk je ook dat je een pup dingen aanleert , dat is het meest makkelijk . Een herplaatser moet je dingen afleren 

En dat vraagt tijd , veel tijd . Geduld , doorzettingsvermogen , maar ook inleveren van een stuk van je eigen leven 

Je kunt misschien niet zomaar naar een feestje , of bezoek ontvangen . Of je baan . Dat is er ook zo eentje . Vele herplaatsers hebben verlatingsangst . Sommigen zeer ernstig . Is er dan ook nog sprake van gedragsproblemen dan kun je een oppas , uitlaatservice etc ook wel vergeten . Dus : Wil je nog carriere maken , bedenk je dan nog een keer voordat je een herplaatser opneemt . Zestig , zeventig procent van je tijd kan op gaan aan de hond . Zeker de eerste tijd , dat kunnen maanden zijn . Maar ook jaren . vakantie ? Dat is er ook zo eentje , zeker met de rugzak -honden is dat niet direct gemakkelijk . En nee , hij zal het in een pension ws ook niet trekken . 

Is je huis erop ingericht ? Velen zijn onzindelijk , of slopen , proberen uit te breken , dus je tuin kan misschien ook niet geschikt zijn . En kost geld als dit moet worden aangepast 

Vertrouw niemand maar dan ook niemand op zijn mooie blauwe ogen of zijn gelikte babbel . Als men van de hond af wil verdraait men de zaken . Er kan sprake zijn van verborgen medische gebreken . Dit kan je bergen geld kosten , heb je dit er voor over ? Prima ! Bedenk je ook dat een hond met gezondheidsproblemen niet zo gemakkelijk te verzekeren is . 

Je kunt voor adoptie eerst laten onderzoeken door een d.a . Als men niets te verbergen heeft moet dat geen probleem zijn 

Maar helaas gaat het heel vaak anders , de hond is in huis . En dan komen de problemen . Wil je je spaarpot aan de hond besteden ? Prima ! Misschien heb je wel hulp nodig van een gedragstherapeut , ook dat kost tijd en geld . 

Maar bedenk je ook dat een herplaatser veel , heel veel voor jouw en je gezin kan gaan betekenen 

Ze zijn anders , dankbaarder . Voor een pup is het allemaal gewoon dat ie het goed heeft 

Maar durf ook in de spiegel te kijken . Het kan zo zijn dat het toch echt niet gaat , ondanks al je inspanningen 

doe dan wel al het mogelijke , om de hond op de juiste manier weer een eerlijke kans te geven 

Wees vooral eerlijk , vertel hoe het bij jouw mis ging . Daar heeft de hond recht op . Zelf kan hij het niet verwoorden 

Ik heb een herplaatser gehad, helaas maar een maand of 3 genot van gehad.

Daarna enkel maar pups meer, voorlopig hou ik het ook nog wel even bij pups, ik vind het heel erg fijn om een hond zijn ganse leven gekend te hebben.

Ik zie me in de verre toekomst nog wel adopteren.

@Ientje, klopt het kost een zee van tijd. Één van de  honden die mijn aangeboden was? Was ernstig agressief naar alle mensen, een bijter zeg maar gerust. Behalve naar mij. Ik begreep niet wat het probleem was met die eigenaar en dacht vaak? "Doe beter je best, er niets mis met deze hond behalve dat jij het geduld niet kan opbrengen" Ik heb nog vaak nog spijt dat ik niet ja heb gezegd maar in mijn achterhoofd zat het verhaal van de stichting, ongeschikt, toen ik precies de juiste tijd ervoor had. Qua kinderen? Die heb ik niet. Daar kan niet goed over oordelen. Weet wel dat ik altijd eerst uitleg geef aan mijn neefjes en nichtjes. Die daar met volle respect mee omgingen of nu omgaan. Behalve 1 autist dan, haha. Die is weleens ongeduldig dus die heeft wel eens een haal gehad van mijn kat als ik iemand anders vroeg een oogje in het zeil te houden

@Dagmar? Is erg kort, vertel eens meer over die herplaatser? Wat is er mee gebeurd? Jij zorgt voor tijdelijk oppas dus ben benieuwd naar een gekozen blijver.

Hij is aangevallen en doodgebeten geweest door een loslopende hond. Mijn hond was een stafford en liep gemuilkorfd dus had totaal geen verweer.

Blijft een heel kort verhaal Dagmar. Waar is hij aangevallen, door een bekende hond of een vreemde. Hoe ben je aan hem gekomen? Waarom heb je hem genomen en wat was je plan van aanpak?

Op wandeling, door een vreemde hond. Geen idee waar hij vandaan kwam, een boer heeft hem met een spade KO geslaan, politie ter plaatse heeft hem meegenomen en de hond werd eveneens afgemaakt, een eigenaar is nooit gevonden.

Genomen omdat hij op mijn pad kwam en het paste. Hij zat in niet zo te beste omstandigheden (ook geen dramatische, zat gewoon bijna constant in bench) en ik hem een betere situatie kon bieden. 

Waarom besloot je een muilkorf op te doen bij hem?

Het was een stafford die hondintolerant was. Op die moment 15 maanden en ik kende hem uiteraard nog niet door en door om risico's te lopen.

In mijn leven heb ik drie honden gehad, alle drie herplaatsers. De eerste in mijn jeugd. Was een hondje van kennissen. Daar was ik op bezoek, het hondje moest achter de bank zitten omdat hij teveel haar verloor....Ik was wég van hem en de eigenaresse zei : je mag hem wel hebben hoor. (Dat vonden mijn ouders leuk...). Hij is heel oud geworden en ik heb veel  van hem gehouden.  Het was wel een vechtersjas, hij had problemen met andere reuen. (Ze stonden soms gewoon voor de deur op hem te wachten...)

Pas ruim 20 jaar later had ik weer plaats in mijn leven voor een hond. Met hem kwam ik in contact via een een bevriende dierenarts. Friso was een maand of 9 toen ik hem kreeg. Zo'n schat van  een hond. Moest weg wegens de financiele toestand van de eigenaresse.  Toen was ik nog onwetend over de gezondheidstoestand van de cavalier, helaas. Hij is maar 9 jaar oud geworden, overleden aan hartklachten.

De huidige (Pepijn) is ook een herplaatser, wegens overcompleet. Hij was ik geloof 2,5 jaar oud en wordt in augustus al weer 11. Ook een schat van een hond. Mij wordt regelmatig gevraagd wat zijn ras is, het antwoord is altijd : vubara!

In tegenstelling tot andere verhalen hier heb ik nooit problemen met  deze honden gehad, het waren geen hondjes met 'rugzakjes'.

Ik heb nog nooit een pup opgevoed en als ik het zo lees en om me heen zie, lijkt het me een hele toer.

Het enige jammere van een herplaatser vind ik dat ik zelden pupfoto's van ze heb.

Cherry is ook een herplaatser uit het buitenland. Een schat van een hondje waar we het echt mee hebben getroffen. Maar het kost veel tijd en geduld, zeker in het begin. Ze was vooral heel bang, kwam de eerste dagen ook niet onder de meubels uit. Ondertussen is ze helemaal opengebloeid tot een guitig, sociaal beestje die het goed doet met honden en mensen. Tuurlijk zijn er nog wat zaken qua opvoeding waar we aan werken, maar dat komt wel.   Mijn vorige was evenzeer een herplaatser, maar die hebben we nooit 100% kunnen rechttrekken. We hebben wel bijtincidenten kunnen vermijden en ze heeft haar laatste jaren nog mooi doorgebracht. Heb zelf dus nog geen pupje gehad en moest er ooit nog een hondje bijkomen, kies is sowieso terug voor adoptie. Stichtingen zijn wel soms streng vind ik persoonlijk. Toen we nog in de zoektocht waren, zijn we ook afgekeurd omwille dat de tuinafsluiting geen 1m80 is. (Het was een kleine teckelmix, maar bon) We hebben ook geluk gehad met de stichting via wie we Cherry hebben. Die keken natuurlijk ook naar de noden van de hondjes, maar anderzijds wisten ze ook wel veel over de hond zelf, zodat er ook een goede match kon gemaakt worden op voorhand. Wat ik zelf persoonlijk denk dat belangrijk is, is dat je als toekomstige eigenaar ook heel open minded erin stapt, geen te grote verwachtingen hebt en vooral veel geduld en begrip hebt. 

Toen wij "gekeurd" werden door de stichting, woonden we nog ergens waar de huiskamer niet zo groot was, en de mevrouw van de stichting vond dat een minpunt. Toen we vroegen of die huiskamer wel groter was dan het hok in het asiel waar Lola zat, moest ze ook wel een beetje lachen om zichzelf en werden we alsnog goedgekeurd.

" Toen wij "gekeurd" werden door de stichting, woonden we nog ergens waar de huiskamer niet zo groot was, en de mevrouw van de stichting vond dat een minpunt. Toen we vroegen of die huiskamer wel groter was dan het hok in het asiel waar Lola zat, moest ze ook wel een beetje lachen om zichzelf en werden we alsnog goedgekeurd. "

Dobry

Haha, dat was wel spot on gereageerd. Wel heel leuk dat jullie haar alsnog een thuis hebben mogen geven 

Bij ons kwamen bijna,alle asielzoekers uit het asiel 

Na de eerste adoptie stond men eens onverwachts in de achtertuin 

Later werden we weleens gebeld door het asiel , of we nog een plekje hadden . Men kende ons inmiddels 

Er is 1 juffrouw via een stichting gekomen . 

En er is er eentje via de dierenbescherming gekomen , die was in beslag genomen 

En de,huidige juffrouw is middels de JRT vereniging gekomen . 

Ik was nog altijd lid , en toen de laatste hond oud werd bedacht ik me dat ik geen zin had om i  een gat te vallen . Ze was de laatste van het viertal.  En van vier naar niets . Dus op een goeie dag stond Thara, op de website . De freule is er inmiddels alweer ruim 4 jaar 

Ze was 10 maandjes oud , toen ze kwam . En we hopen samen oud te worden 

Juffie had hevige verlatingsangst toen ze,kwam . Maar na een jaar oefenen is ze weer geheel zen 

Ik begrijp tot op de dag van vandaag niet dat men afstand van haar heeft gedaan . Ze is waanzinnig lief . Thara,is mn 14e herplaatser . Ik heb 4 x een pup gehad 

Mijn eerste hond wat een hond die we tijdens onze vakantie in Griekenland tussen het vuil gevonden hadden. Een, denken we, husky kruising en een geweldig beest waar ik veel plezier mee heb gehad. Helaas is hij op 8 jarige leeftijd overleden aan een maag tumor. 

Ik vind het idee van een herplaatser heel mooi, maar mijn laatste ervaring met Bodhi (BC herplaatser) heeft dusdanig impact op me gehad dat ik geen herplaatsers meer zou durven nemen. Ook al weet dat dat ze niet allemaal zo zijn en dat het met pups ook fout kan gaan als ze een kronkel hebben. 

Helaas herplaatst deze stichting bijna enkel windhonden en is dit een harde eis. Vind het erg jammer want de hond die we wouden adopteren ken ik al via het opvanggezin. Ik kijk verder uit op het gemak.

Tsja, wanneer ben je geschikt voor een herplaatser? 

Eerlijk gezegd vond ik de herplaatsers nou niet bepaald "moeilijker" dan de pups.

En het waren echt wel 2 herplaatsers met een hele flinke rugzak, maar misschien is het ras op zich gewoon makkelijker in aanpassing.

Onze eerste herplaatser heeft 7 eigenaren gehad. Ergens in haar begin jaren hebben ze haar voor de "lol" laten vechten met andere honden. Volgens mij woonde ze destijds op het kamp, naar wat ik begrepen heb. Maar dat is wat ik heb gehoord. Ze zat in ieder geval onder de littekens. Dan weet ik dat ze nog een paar jaar bij een kroeg heeft geleefd, dat noemde men hier destijds de gangsterbar. Heb ik ook niet de meest fijne associaties bij. De 2 eigenaren daarvoor weet ik niet, werd vaag over gedaan. Na die kroeg is ze bij een kennis gekomen, zij was doodgoed voor oude Pit, maar hij was een zuiplap en heft haar menig maal met zijn dronken kop neergeslagen. Er werd een kind geboren en Pit moest weg, kwam terecht bij een kennis van hem, deze was ook grootverbruiker van alcohol en drugs. Vorige eigenares ging haar nog regelmatig uitlaten en eten geven. Op een middag was mijn man bij die kennis en daar zat de eigenaar met ouwe Pit. Mijn man zeg, wat een leuk beessie. Hij direct, moet je haar hebben, ze is meer last. 

Dus mijn man kwam thuis met de vraag of wij Pit konden nemen. In eerste instantie was in nou niet heel erg enthousiast, ik hield totaal niet van het ras, was er zelfs enigszins bang van. Maar ik had het ook met haar te doen. Dus 's avonds kwam Pit met kennis langs om te kijken of het klikte. Nou klikken was een groot woord, maar zag wel dat ze erg lief was. Dus ben akkoord gegaan. Binnen 2 dagen was ik straalverliefd, wat een ontzettend lieve, leuke en grappige hond.

Zo makkelijk, we kregen haar op zaterdag, maar ik moest maandag gewoon fulltime aan het werk. Totaal geen probleem voor haar. Ze leek gelijk haar rust te vinden, ze was blij met alle aandacht die ze kreeg. Ze ging overal mee naar toe. 

Nu ben ik sowieso niet voor pensions en zelf op vakantie gaan, maar dat was voor haar ook geen optie gezien haar enorme agressie richting soortgenoten, wat op zich ook niet vreemd was door haar geschiedenis.

Ze was 10 jaar toen zij bij ons kwam, na 2 jaar zijn wij verhuisd uit de buurt waar ze voor die tijd ook jaren heeft gewoond. En gek genoeg, na de verhuizing was ze zoveel relaxter naar andere honden toe. 

Dus haar enige minpuntje was de eerste 2 jaar die enorme agressie en die was echt niet mals, ze hoefde alleen maar een hond te ruiken. Maar verder supergoed met alles en iedereen, ze kon gewoon samen los met het konijn in de tuin, de buurpoes vrat ze ook niet op, was zelfs welkom in huis. Zo'n makkelijke hond, het enigste wat ze vernield heeft, zijn de kussens van de bank, maar dat was ook maar eenmalig. Echt heel goed luisteren deed ze niet, was ook wat doof en zag ook niet zoveel meer door verwaarlozing van droge ogen. Maar voor ons is dat allemaal niet zo noodzakelijk. Ook met de pups hoeven wij geen afgetrainde honden. De belangrijkste dingen zijn blijf, kom, los en nee en dat is het.

Ze heeft ondanks haar miserabele leventje toch nog bijna 16 jaar mogen worden.

Onze 2e herplaatser komt bij dezelfde fokker vandaan als waar we onze vorige reu als pup vandaan hebben. Wij zochten na onze oude Pit weer een herplaatser.

Dat werd onze Spot. Zij is als pup terechtgekomen bij een alleenstaande vrouw, dat waren echte maatjes. Ze deden mee aan alle clubactiviteiten, was echt een team. Maar toen kreeg zij een vriend en dat ging niet goed met Spot, zij wilde de aandacht niet delen en hij had geen geduld. De fokker zegt altijd dat de honden altijd terug welkom zijn. Helaas heeft zij anders besloten en Spot of naar het asiel gebracht of direct aan de junk verkocht waar ze ca. een jaar heeft gezeten.

In ieder geval is Spot door de politie uit zijn huis gehaald na melding van buren dat zij de eigenaar al een tijdje niet hadden gezien en de hond maar bleef janken en blaffen. Ze troffen Spot aan met messteken bij haar oog en oren + een enorme bult bovenop haar hoofd, dus schijnbaar flink geslagen met een voorwerp. 

Via haar tatoeages destijds nog is zij in samenwerking met het asiel bij de fokker teruggekomen. 

De fokker wilde haar in eerste instantie zelf houden na al het leed wat ze had meegemaakt, maar zag ook in dat ze bij mensen zonder kinderen alle aandacht voor zichzelf had. En zo is Spot op 5-jarige leeftijd bij ons gekomen.

Spot heeft mij 1x "uitgetest" door flink uit te vallen terwijl ze op mijn stoel zat en ik haar daar vanaf stuurde, maar dat is het enigste euveltje geweest. Wel had Spot ontzettende verlatingsangst, daar hebben we zeker een jaar werk aan gehad.

En tijdens vakanties heeft dat altijd nog gespeeld, in een vakantiehuisje konden we haar absoluut niet alleen laten. Maar thuis ging het prima. Dus met vakanties ging ze gewoon gezellig mee boodschappen doen of 1 van ons bleef bij het huisje.  

Maar ik heb dat totaal niet als "lastig" ervaren. Verder was ook dit een geweldige hond, die met alles en iedereen goed kon. 

Dus wat dat betreft herken ik alle dramatische verhalen dat herplaatsers zo ontzettend zwaar en moeilijk zijn, veel meer werk dan een pup, totaal niet. Sterker nog, ik heb sommige pups misschien wel als "lastiger/moeilijker" ervaren.

En ook bij je eigen opgevoede pups kan je tegen flink wat dingetjes aanlopen, zit een enorme kop op die bullen en de ene is wat makkelijker dan de andere, maar dan loop je soms later weer tegen bepaalde dingen aan, die in ene de kop opsteken. Al met al hebben de pups mij meer geduld, tijd en inzet gekost dan de 2 herplaatsers 

En nog even wat de herplaatsers betreft, ik denk dat sommige mensen er veel te veel mee bezig zijn. Er wordt dan zo'n druk op het beestje gelegd. Laat het gewoon zijn/haar ding doen waar het zich prettig bij voelt.

Ik vind dit trouwens ook voor pups gelden. Tegenwoordig met al die regeltjes hoe je goed een pup moet opvoeden, je zou een zenuwinzinking krijgen voor minder. Als ik al die onzekere mensen op HP lees of ze het allemaal wel goed doen. Dat hoorde je vroeger helemaal niet, iedereen deed gewoon zijn ding waarvan hij/zij dacht dat dit goed was. En natuurlijk zal er ook wel eens een onopgevoede hond hebben tussen gezeten. Maar vroeger hoorde ik nooit iemand over gedragstherapeuten, tegenwoordig is het schering en inslag. 

Maar goed, ik stop, het is al een te lang verhaal 

Uhm, volgens mij zag ik enige tijd terug een topic van je voorbijkomen met Thara 5 jaar, haha

Ik heb het geheugen van een olifant, gelukkig alleen het geheugen hoor 

Type fout  er moet staan 

Ze is inmiddels 4 jaar bij me 

Ik zou zeker niet klaar zijn voor een herplaatser, alhoewel ik denk dat niet alle herplaatsers enorme monsters zijn. Zullen toch ook wel opgevoede dieren tussen zitten? 

Ja, hoor. Er zijn ook eigenaren die door bijvoorbeeld ziekte/situatieveranderingen… niet meer voor hun hond kunnen zorgen en dan op zoek gaan naar een nieuw huisje. Kunnen dus ook zeker al opgevoede honden op zoek zijn naar een nieuw mandje. Monsters zou ik nu ook wel niet zeggen, haha. Maar de ene zal wat meer begeleiding nodig hebben dan de andere. Alles hangt af van hun eventueel rugzakje.

Nou ja, het % monsters is bij herplaatsers wel groter dan in de gemiddelde hondenpopulatie. Ze worden niet voor niets herplaatst. Vaak vinden de ideale hondjes via via wel een huisje, want zo'n hond wil iedereen wel hebben. In asiels zitten toch vooral de doorgedraaide Mechelaars, hondintolerantie Stafford-achtigen en buitenlands tuig waarvan na aankomst uit Roemenië de hond toch wat meer begeleiding nodig had dan gedacht.

monsters zijn de mensen die de honden zo gemaakt hebben, als honden zich als monsters gedragen.

Lola was gevonden in een bos, en vier jaar asiel, wat daarvoor gebeurd is, is onbekend. Ze  had zichzelf keurig opgevoed, nooit heeft ze in huis iets kapot gemaakt, ze was heel goed in communiceren, eerst op een harde manier, maar op het eind heel subtiel, ze gaf soms dingen aan door met haar ogen te knipperen of heen en weer gegaan.

Ook Jenna is gevonden, en had een jaar in het asiel gezeten. Ik denk doordat ze tijdens het wandelen steeds deed alsof ze een schok kreeg,  dat iemand haar geprobeerd had  met schokband "op te voeden". Ook als je haar aait gaat er altijd nog eerst een schokje door haar heen, alsof ze vroeger geen goede ervaringen had. Maar het is de meest zachtaardige en liefste hond die ik ooit heb meegemaakt, ondanks de slechte start. Ook zij heeft behalve in het begin dingen van het aanrecht gepikt, nooit iets geks in negatieve zin, gedaan of kapot gemaakt. Het enige is dat ze niet met andere honden kan. 

Lijkt me verschrikkelijk om mee te maken, begrijp heel goed dat je zegt. Misschien later maar nu even helemaal niet meer.