Afscheid

Hallo allemaal,

Ik ben nieuw hier, maar ik denk dat ik jullie hulp/advies kan gebruiken. Mijn hondje van bijna 10 (06-07) is 11 juni plots overleden. Ik kwam thuis en ze was net zo enthousiast als altijd. Plots valt ze, krijst ze een paar keer hard en ineens was alles slap, zie liet ook haar plas lopen. Ik heb haar opgepakt en ben naar de dierenarts geraced. Na 10 minuten te hebben gereanimeerd moest ik beseffen dat mijn allerliefste Macy er niet meer was. Ik merk nu een week later dat mijn omgeving al denkt, huil je nu nog steeds? Na een gesprek met de dierenarts afgelopen zaterdag is me duidelijk geworden dat ik dit niet had kunnen voorkomen, ook niet als ik meteen was begonnen met reanimeren. Mijn probleem nu is dat ik een beetje wacht op een teken van haar, dat ze geen pijn had en dat ze wist hoeveel ik van haar hou, en hoe erg ik haar ga missen. Zo plots uit mijn leven gerukt en ze was altijd bij mij. Ik heb haar laten cremeren en de as staat nu ook hier thuis op de plek waar ze hoort. Maar ook dat geeft me geen rust. Hoe ga ik dit verwerken? Ik voel nog zoveel paniek van binnen en verdriet. Is er iemand die iets soortgelijks heeft meegemaakt? Ik hoor het graag.

Liefs Hilde

Wat erg dat je zo plotseling je lieve hondje verloren bent.

Je hondje is 10 jaar bij je geweest en heeft al die jaren vast wel gevoeld hoeveel je van haar gehouden hebt.

Ik weet ook uit eigen ervaring hoe vreselijk hard zo'n verlies is.

Mijn 1e hondje waar ik erg veel van gehouden heb is al  bijna 3 jaar geleden overleden. 

Maar ik weet nog als de dag van gisteren hoeveel verdriet me dat heeft gedaan, en vergeten doe je ze nooit.

Mijn hondje is ook gecremeerd en het urntje staat nog op de schoorsteen. 

Het kost tijd, je mag gerust verdrietig zijn en huilen om jouw hondje.

Je kan hier zoveel over haar vertellen als je wil, heb je geen foto van haar die je hier kan plaatsen?

Ach Hilde , wat verdrietig . En wat plotseling . 

Ik kan me zo goed voorstellen dat je veel verdriet hebt .

Soms kan het ook helpen om het van je af te schrijven , zoals hier .

Hondenliefhebbers begrijpen elkaar goed . 

En net wat Silvia ook al schrijft , dat kan ook hier . 

En ja , helaas, ook ik heb dit eens meegemaakt . 

Ik was thuis toen het gebeurde 

Ik was bezig op de pc , mijn hond kwam naast me staan . Slaakte twee keer een zucht en zakte in elkaar . Nog reanimatie toegepast,  maar het mocht niet meer baten 

Ik vond het verschrikkelijk , ik kreeg o.a reacties van joh de hond is zelf gegaan wees blij . 

Maar het plotselinge , de schrik , het schuldgevoel.  Maar de d.a zei me ook , je kunt hier niets aan doen . Net als bij ons mensen een fatale hartstilstand.  

Ik ben er al heel wat verloren , maar ik kon afscheid nemen . Bij sommigen ook al heel snel , maar dit voelde voor mij toch anders 

Ik heb er ook best veel last van gehad , droomde er ook wel over . Telkens kwamen die beelden terug 

Ik heb hulp gezocht , ik kon het niet zelfstandig verwerken,  wat me bij de rest van mijn overleden honden wel lukte 

Ik wens je voor nu ook heel veel sterkte 

En ooit , en die tijd komt . Als de meest scherpe randjes er vanaf zijn , dan kun je alle mooie herinneringen koesteren 

Wat een groot verdriet, zo plotseling, geen goed afscheid kunnen nemen van een zo,n geliefde hond...hier komen met je verdriet, degene die op jou reageren hebben allen hun dierbare vriend/in verloren, en ook zij beseffen wat jij meemaakt... degene die je zeggen hou op met huilen weten niet wat je doormaakt...uit je verdriet hier, en je zal zien dat het oplucht, huilen en rouwen moet...en je verdriet kan je hier kwijt...zet mooie fotoos hier neer en praat er over...schrijf er over...zoveel sterkte gewenst..

Bedankt allemaal voor jullie lieve woorden, helaas geen easy way out dus. Ik heb veel fotos maar ik moet nog even bekijken hoe het hier allemaal werk. Eerst maar eens een poging doen om te gaan werken.

bedankt allemaal!

Beste Hilde,

Het is nog zo vers allemaal. Logisch dat het verdriet met een hoop vragen er nog vol op zijn.

Bij elk overlijden was het voor mij kenmerkend en wellicht dat meerdere zich erin herkennen, dat er sprake was van fases van rouw. De eerste tijd voelde ik ongeloof,verdriet, verontwaardiging, het typische Hoe dan?

De tweede fase was acceptatie: Het is zo! icm verdriet..de dagen van verdriet worden ietsje minder..maar eraan denken en kijken naar foto's gaat niet zonder verdriet..

Naar verloop van tijd en dan spreek ik over maanden, gaat het praten erover steeda gemakkelijker...de verontwaardiging en ongeloof hebben plaats gemaakt voor herinneringen ophalen.

Zelfs nu bijna 4 jaar later na het overlijden van mijn poes kan ik er weliswaar gewoon over praten en naar fotos kijken echter als ik een hele reeks fotos bekijk van ziekteproces en helemaal verzonken ben in het proces van toen, zelfs dan hou ik het nog steeds niet droog.

Geef je zelf de tijd en ruimte om verdriet toe te staan. Wat je omgevings denkt en vindt is niet van belang. Het is Jouw gevoel! 

Zoals ik het lees heeft Macy geen langdurig voor afgaand proces van pijn gekend en was je erbij toen 'het' gebeurde! 

Nu voel je dit waarschijnlijk nog niet zo maar hopelijk kun je hier op termijn op terug kijken met de gedachte dat het snel was, geen aanloop van lijdensweg en je was er voor haar.

Veel sterkte de komende tijd.

Hoi tiamo en dyuna,

het klopt, ze was nooit ziek, altijd blij en nog hartstikke fit. Ik ben heel dankbaar dat het gebeurde toen ik thuis kwam, en niet toen mijn zoon (14) alleen thuis was. Ik heb ook een soort droom gehad dat macy de keus heeft gemaakt voor mij, omdat ze wist dat ik nooit de keus zou kunnen maken om haar in te laten slapen. Ze heeft een prachtig leven bij ons gehad, maar het enige wat ik voor nu denk is dat het veel en veels te kort was…

Het plotselinge overlijden van je hond slaat je lam, het overweldigt je. Ik heb dit twee keer meegemaakt bij nog jonge honden, één hond is verongelukt en één had een gescheurde longslagader. Ik weet dus hoe plotseling verlies van je hond voelt.

Er zit geen tijd aan rouwen, iedereen verwerkt verlies anders en gaat er anders mee om. 

Ik wil je alle sterkte wensen en als je het even kwijt moet, hier op het forum zijn genoeg leden die dit ook hebben meegemaakt en dus begrijpen hoe jij je voelt.

Sterkte.

Beste Hilde!  Gecondoleerd met dit plotse verlies. Wat een 'mooie' gedachte uit je hierboven.  Wat dat is inderdaad waar, die moeilijke beslissing is je bespaard gebleven.  Maar het verdriet is het zelfde, want je mist Macy verschrikkelijk.

Ze blijft voor altijd in je hart.

Vertel hier maar hoe je je voelt en wat voor mooie herinneringen je hebt.  Hier hebben we wel begrip voor jouw rouw, dus je bent van harte welkom.

Heel veel sterkte gewenst.

Vreselijk. Wat erg voor je. Hoe ga je het verwerken. Dat,,doet,, iedereen op zijn eigen manier. En dat heeft heel veel tijd nodig. Sterkte daarmee. Woorden zeggen zo wel in, maar op dit forum hebben we allemaal afscheid moeten nemen van ons vriendje, maar niet allemaal op zo,n abrupte manier. 

Heel veel sterkte.

Heel veel sterkte met het plotse verlies van je hondje.

Mijn hond is op 13 mei ook op een zeer korte tijd overleden. Ik kan er moeilijk een tijdsduur opplakken. Minder dan een halfuur toch. Elk tijdsbesef is toen uitgevallen precies.

Hoe dat juist gegaan is, kan ik niet terug typen dat is te pijnlijk. Je kan het wel lezen in het topic van zijn overlijden (Tot ziens allerliefste Charlie) als je dat zou willen. Het topic staat wel op slot op eigen verzoek maar je kan het nog wel lezen. Ik zeg het maar hoor, je moet dat niet doen. Je hebt al verdriet genoeg hè.

We zijn een dikke maand verder en ween nog steeds alles bij elkaar.

Hoe ga je dat verwerken? Ik wou dat ik het antwoord had. Aan mij heb je dus niet veel vrees ik. Tenzij iemand om samen mee te wenen.
Hoe het gegaan is enzo daar heb ik zelf wel vrede mee ondanks het feit dat het heel hard is als je hond voor je ogen uit je handen glipt. Mijn hond was 15 jaar. Hij was oud. Ik ben blij dat ik de beslissing niet heb moeten nemen. Dat hij tot de laatste dag nog gewandeld heeft en tot een paar uur voordien nog lekker mee van tafel paardenworstjes heeft gesmuld. Voor hem is het goed zo. Het was een heftig einde maar geen lange lijdensweg. Daar troost ik me wel mee.
Tegen mij zei de dierenarts dat de dieren zelf er weinig van mee krijgen op zo een moment. Dat het vooral zwaar is voor diegene die er staat op de kijken. En dat de natuur beslist had. Zo probeer ik het ook te bekijken.
Ik heb net als jij ook de urne hier staan. Daar praat ik dan wat tegen en tegen de foto's. Ik heb een hele mooie foto ook laten vergroten. En verschillende kleinere foto's op verschillende plaatsen zodat ik hem nog veel tegen kom. En verder al zijn knuffels en mandjes enzo dat ligt hier nog allemaal.


Het is niet de eerste keer dat ik een hond moet laten gaan. Ik ging vorige keer ook compleet dood. Toen had ik na 6 dagen een andere hond. Ik vond toen gewoon direct de gepaste pup. Toen ging het verwerken veel sneller precies. Maar je gaat van iets heel triests in iets heel leuks. Je emoties slaan alle kanten op. Ik probeer dus nu wijs te zijn en er wat meer tijd over te laten gaan. Op aanraden van mensen die iets denken te kennen van rouwverwerking. Valt me aardig tegen moet ik zeggen die rouwverwerking. Ik weet ook nog niet of er terug een hondje komt. Het is allemaal heel mistig in mijn hoofd.

Tijd heelt alle wonden zeggen ze hè Hilde. We hopen maar dat dat zo is. Komt wel goed. Met tijd. Veel tijd. Dikke knuffel voor jou.

Kath. Het doe zoveel pijn he. Jij ook heel veel sterkte.

Hoi Kath,

pff wat een heftig verhaal. Zo verdrietig om te lezen. 

nogmaals bedankt voor al jullie lieve woorden, ik voel me een stuk minder alleen. Al wordt het gemis elke dag erger.. ????

Heel veel sterkte Hilde we weten hier hóe het voelt  heel veel sterkte verder meisje  kath ook nog heel veel sterkte hier al 6j geleden  maar niemand kan ze vergeten we weten wat verdriet het geeft afschrijven bij nood heb ik ook gedaan 

Heel veel sterkte zeg! Lijkt me zo heftig zo ineens..  Ik had gelukkig de tijd om afscheid te nemen. Ik heb veel gelezen over rouwen om je hond via Google en een paar sites gevonden die mij goed gedaan hebben. Er zijn geen regels voor. Ik las dat het gemiddeld zo'n 8,5 maand duurt. Maar zo traumatisch. Laat je vooral niet door anderen wijsmaken dat het raar is dat je nog verdriet hebt.  Niet nu maar ook niet over een jaar ofzo.  Het is jouw pijn.  Als ze zelf een bijzonder beestje hadden gehad hadden ze beter geweten?

Hoi Anja, het was inderdaad heel heftig, ik heb er nog dagelijks last van. Inmiddels een gesprek gehad bij mijn werkgever dat ze verwachten dat ik snel klaar ben met “rouwen” want het leven gaat door en ze verwachten een “blije, enthousiaste” werknemer. 
Ik voel me nog steeds verloren zonder mijn lieve macy en het gemis en de pijn die ik voel is met geen pen te beschrijven.

Ik vroeg me af hoe het nu met je gaat Hilde? Gaat het al wat beterder? 

Hoi Anja, wat lief dat je er naar vraagt. 
Het gaat op en af, alleen door het hoge stressgehalte zijn mijn chronische ziektes (crohn en reuma) weer een beetje gaan opspelen. We hebben besloten dat we op korte termijn een puppy willen. Niet om macy te vervangen, maar puur het gemis van een maatje. 
het gemis van macy zal nooit weggaan, en de manier waarop ze overleed dat zal lang duren voordat ik dat een plekje heb gegeven. 
Op mijn werk doe ik maar alsof er niks meer aan de hand is.

Groetjes Hilde