mijn oude hond lijkt op maar wat nu?

Hallo Allemaal,

Ik heb 2 husky's Bailey van 12 en Jaika van bijna 12. Nu zou ik graag van jullie advies willen over onze hond Bailey. Bailey is al een  paar jaar wel wat ouder aan het worden. Grijzige vacht, mist een paar tanden en is doof. Altijd wel actief qua wandelen en spelen met de andere hond. Rennen ging niet meer dan was hij na een klein stukken de dag erna wat mank. Nu even zijn situatie. Hij draait met zijn linkerachterpoot iets naar binnen tijdens het wandelen en je hoort de nagels van zijn achterpoten af en toe over de grond. Hij loopt sinds enkele weken steeds slomer met wandelen en sjokt echt mee. Hij kan inmiddels max 180 (naar een veldje toe) meter wandelen op het beste moment. Meestal is 150 al de max. Hij hijgt continu vanaf het opstaan al. Is inmiddels zeker 4 kilo afgevallen en laat zijn eten steeds vaker staan.  Drinkt wel veel. Plassen lijkt normaal ontlasting is niet afwijkend maar hij heeft moeite met de zittende houding. Ik voel dat zijn spiermassa opraakt. Bij de dierenarts geweesten een hij zei longen en hart hoorde hij niks geks maar zijn hart bonkte wel iets. Er is bloed afgenomen ( was drama want het lukt niet goed zijn bloed was wat dik zei hij) en een bloedonderzoek gedaan. Daar kwam uit dat de schildklierwaarde ta laag waren. De rest was allemaal goed. Dus tabletten gekregen en ze zeiden hij knapt daar flink van op. Verder geen symptomen van schildklier behalve sloom.  Afgelopen zondag is hij met wandelen gaan zitten en kon niet meer. Helemaal bleek tandvlees kouden bleke oren en zwaar ademen. Ik zat in tranen bij hem en mijn dochter heeft mijn man opgehaald. Toen hij iedereen zag is hij wel weer meegesjokt naar huis.  Tillen is lastig want dat heeft hij nooit leuk gevonden en durf ik nu niet bang dat ik hem pijn doe. Dierenarts weer gebeld. Ja tabletten hadden al wel wat effect moeten hebben maar maak de week even af. Oke. Situatie ongewijzigd.  Lopen is drama en plassen doet hij vaak al onderweg. Eten sinds gisteren niet meer. Tandvlees, tong en oren blijven laaste dagen bleek of heel licht roze. Hij is ook wat afstandelijker van onze andere hond kan wat minder hebben. Mijn man en ik denken dat hij echt op is en gewoon niet meer kan. Maar wat nu ? Ik heb al aangegeven bij de dierenarst dat de honde met lopen volgens mij elke x bijna in een shock raakt. Nu met de warmte is het helemaal drama. En normaal gesproken lag hij echt graag in de zon. Iemand een advies? Want ja wanneer is het beter afscheid te nemen? Komt dit alleen van de schildklierwaarde en waarom helpt dat niet? Hoelang houd hij dit voel en ik wil hem niet onnodig laten leiden.  Bedankt alvast.

Wanneer ik dit zo lees van je doe je je hond met een wandeling geen plezier ermee....laat je hond alleen uit zodat die zijn behoeftes heeft gedaan en verder thuis laten....het is warm en zeker voor de oudere hond nu...en jij en je man weten het allerbeste wanneer het tijd is, je hond heft een waardig bestaan bij jullie gehad laat je hond ook waardig gaan..zie je dat er geen plezier meer is en dat de hond moeite moet doen om te eten...denk dan of het tijd is...laat de arts thuis bij je komen. 

En neem op een waardige manier afscheid.

Ik zou de dierenarts weer bellen 

Het is natuurlijk warm , maar op deze leeftijd kan er van alles aan de hand zijn 

En als ik dit alles zo lees , zichzelf terugtrekken , blijvend bleke slijmvliezen 

En ik hoef je denk ik niet uit te leggen dat o.a de Husky zeer hard is voor zichzelf 

En vaak klopt het onderbuikgevoel van de baas hoor 

Ja we laten de honden sowieso al apart uit omdat de andere wel lange wandelingen nodig heeft. Het is nu idd echt alleen voor de behoeft en dan gauw weer terug. Mijn man had hem vanmorgen los gedaan naar huis,dat kon normaal gesproken echt niet dan was hij gelijk weg. Maar hij bleef sjokken naar huis. Maar je bent zo bang verkeerd of te vroeg te beslissen. Mijn gevoel zegt het is op maar mijn hoofd zeg kan ik dat zomaar bepalen..voelt raar.

Ik begrijp je goed....Martine, je schrijft, sinds gisteren eet de hond niet meer, wordt afstandelijk, bleek tandvlees, wil niet veel meer...is je hond nog een actieve hond en wat jonger dan doe je er alles aan om de oorzaak te zoeken, maar je hond heeft een hoge leeftijd.....wees moedig in je besluit....samen met je man.

Tja , uiteindelijk moeten jullie het bepalen . In overleg met de da 

Een hond kan het nu eenmaal niet 

Al laten ze natuurlijk wel signalen zien 

Als er meer  slechte dan goede dagen zijn . Dan is dat wel een graadmeter denk ik 

En wat dierenartsen betreft : er zijn er die eeuwig door blijven gaan 

En er zijn er die hier heel anders instaan , vooral kijkend naar het welzijn van een dier 

En jullie kennen hem als beste 

Als jullie zien dat ie ongelukkig is /word . Of lijdt , dan moet je dat aangeven bij de da . Het is jullie hond 

Dit klinkt mij meer als een hartprobleem of een andere ziekte in de oren; dit is niet gewoon 'op' of 'oud'. Ik zou toch een second opinion bij een andere dierenarts aanvragen. Er moet toch duidelijk kunnen worden wat er met hem aan de hand is?

Als je dan weet wat er precies met hem aan de hand is, kun je alsnog moeten beslissen of hij een spuitje nodig heeft of niet. Maar wellicht is er een behandeling of medicijn, en kunnen jullie nog jaren van elkaar genieten. Dus ik zou het niet zomaar opgeven...

Ja dat dacht ik ook nog wat als er wat anders is. Maar dan zou je denken dat een bloedonderzoek ontsteking waarde aangeeft toch? Bij lichamelijke onderzoek waaronder hart beluisteren vond bij niks afwijkends. Ja ik denk zelf met medicatie dat het rekken wordt.  Spiermassa is weg en hij wordt 13 dit jaar. Al zeker een 1,5 al wel doof. Hij komt van een broodfok /sjoemel dierenarts uit  Belgie.  Niet door ons maar hebben hem met 4,5 maand bij iemand uit huis over genomen. Toen kwam ik daar later achter.  N.a.v. lichamelijke klachten.  Destijds. Maar ik ken dus ook zijn ouders niet weet geen leeftijden. Maar in vergelijking met onze andere husky is hij sowieso al echt oud geworden laatste 2 jaar. Of dat dan nog jaren te rekken is met medicatie voor een ziekte betwijfel ik wel. 

Ik herken heel veel terug in jouw verhaal. Mijn hond had ook een trage schildklier. Hij viel wel af van de schildkliermedicatie, maar verder heb ik geen verschil gemerkt.

Hij liep al een jaartje geen lange afstanden meer ivm artrose. Hij sleepte ook met zijn linkerachterpoot en deze draaide naar binnen. Een vreemde afzet. Hij at ook veel slechter, uiteindelijk niet meer (vrijwillig). 

Ook had hij moeite met in de poephouding komen en had vaak meerdere pogingen nodig. 

Ik ben met hem bij een osteopaat/chiropractor geweest. Zij gaf ook aan dat hij nauwelijks bespiering meer had in de achterhand. Het idee was om een injectie bij de da voor de spieren te halen, zodat we dit konden verbeteren. Helaas is het anders gelopen. 

Ik heb zelf heel lang doorgevochten voor hem, omdat er maar geen oorzaak gevonden werd. Door die onzekerheid kon ik het besluit niet nemen. Jij zit nu met diezelfde onzekerheid, wat het zo moeilijk maakt. 

Hij stopte geleidelijk met eten. Daarna stopte hij met drinken nadat hij terug was van de da, de volgende ochtend storte hij in bij de uitlaat, dus weer naar de da. Hij kon die middag al niet meer staan en gaf ook de da aan dat inslapen voor hem het beste was. Uiteindelijk is het vermoeden dat er ergens een tumor zat, maar dit weten we niet. Zijn bloed was telkens goed (behalve schildklier en beginnende nieren). Ook uit echo's en rontgen kwam niks. 

Jij voelt wanneer het tijd is. Ik wens je heel veel sterkte. Dit zijn de moeilijkste beslissingen. 

Tja je moet het natuurlijk zelf weten. Maar toen onze hond met 15 flink achteruit ging, dachten wij ook dat het de leeftijd was. Uiteindelijk bleek het toch een baarmoederontsteking in haar geval, maar niet een acute (terwijl dat normaal bij honden eigenlijk altijd wel is) en alle normale symptomen waren niet duidelijk, inclusief bloedonderzoek. Ze had meer vage symptomen als rugpijn en plotseling opeens een week diarree (en daarna niet meer). Het was dat antibiotica wél hielp, ondanks dat ze geen duidelijke infectiewaarden in haar bloed liet zien, en dat ze wat uitvloeisel had uit haar vagina, dat ze toch geopereerd is.

In haar geval toch geopereerd en ondertussen loopt ze al weer 2 jaar langer mee, nadat ze enorm opknapte toen de baarmoeder eruit was. Haar achterhand is niet stevig meer sinds de operatie maar zij krijgt dus wel de steroideninjecties waar Lina het over heeft, en dat helpt heel goed.

Kijk als het een hartprobleem is of iets anders dat niet te fixen is, dat is wat anders. Maar een probleem op deze leeftijd hóeft echt geen ongeneeslijk iets te zijn. En artrose en doofheid zijn ouderdomskwaaltjes waar met wat hulp een oude hond nog met veel plezier mee verder kan leven. Dat kun je 'rekken' noemen, maar oudere mensen geef je daarom ook geen euthanasie... Het probleem is dat je het niet weet als je het niet enigszins zorgvuldig laat onderzoeken.

Deed me ook een beetje denken aan de opmerking op deze pagina: https://www.dierendokters.com/honden/oudere-honden/ouderdomskwalen

In de titel zeg ik ook ' lijkt' op. Maar oke ieder mag ook zeker een andere kijk hebben op situaties daarom zet ik het hier ook neer. De onzekerheid ( van al weken)en het juiste willen doen is ook de reden het hier te delen.  Maar eerlijk gezegd vind ik de klachten van jou hond ( een week diaree en rugpijn) niet opwegen tegen de klachten en symptomen die mijn hond toont. Ik heb er 2 en die hebben echt wel eens periodes gehad dat er iets speelde lichamelijk en dat werd dan ook onderzocht en dat liep goed af. Maar hij is nu maar even in percentage uitgedrukt nog niet 25 procent van wat hij was.  Goede en slechte dagen afwegen ..de goede zijn er niet meer. Hij heeft alleen sporadisch een iets betere wandeling en dan bedoel ik hij loopt 20 meter verder. En tuurlijk laat je een ouder iemand met een ziekte niet euthanieseren. Maar een oude hond kan ook ouderdoms ziekte krijgen en ga je daar dan naar opzoek tot dat je het weet voor jezelf of voor de hond? Want hoelang duurt die periode..zoals hij nu is kan echt geen weken meer dat zou pas onerend zijn.  Maar daarom hebben we ook een bloedonderzoek gedaan en zit hij aan de medicatie. Maar hij gaat alleen maar achteruit per dag. Mocht het toch iets zijn n.a.v. onderzoek waarvoor hij geopereerd kan worden. Narcose is hem de vorige x met tanden reinigen bijna fataal geworden. Denk niet dat hij in deze staat zoiets overleeft. Maar wel fijn dag jou hond daar destijds van is opgeknapt.  Ik heb voor morgen een afspraak gemaakt om te bespreken hoe of wat. 

Ik denk dat je het voor jezelf wel weet ,maar nog wat bevestiging zoekt .

Jullie kennen je hond het beste en zien hem dagelijks achteruit gaan ,

Er aan toe ben je nooit denk ik ,maar in overleg morgen met je dierenarts kan je misschien beslissen .

Hou wel voor ogen dat sommige dierenartsen van het rekken en proberen zijn ,ga gewoon af op jullie eigen gevoel ,

sterkte !!

Ja dat heeft veel overeenkomsten. Dankjewel.  Ja zeker moeilijk. 

Heeft Bailey nog zin in het leven en is dit leven nog wel prettig voor hem?

Honden zijn bikkels en geven ongemak en pijn  in een late fase aan.

Zij gaan door tot ze er bij neervallen.

Als leven lijden wordt, is het tijd om de zeer moeilijke beslissing te nemen.

Loslaten is ook houden van.

Jij kent Bailey het beste en weet wanneer het zo ver is.

Sterkte.

Lastig, als ook na onderzoek niets echt duidelijk wordt. Vocht bij de longen gecheckt? Ondanks dat hart na is gekeken kan het wel zijn hart zijn, dan zouden plastabletten iets doen. Maar afgaande van veel meer dingen en spierafname (wat eigenlijk ook wel normaal is op een bepaalde leeftijd volgens mij) ..

Nou goed, anders gezegd mijn reu had spierverlies en spierafname achterhand door een ziekte.  We hebben wel vlak voor zijn (onvermijdelijke afscheid) nog wel anabolen in laten spuiten. Die werken alleen als de hond nog wel in beweging is en blijft. En heeft betrekking op de spieren.

Hij kon ook moeilijker zittend poepen omdat hij zijn evenwicht niet meer kon bewaren, en ook had hij buiten ineens aandrang en moest dan gewoon. Terwijl hij normaliter altijd een plek in de bosjes zocht. Ons oudere teefje had dat op een bepaald moment trouwens ook, als ze moest dan moest ze (zij had geen spieruitval)

Bij onderzoek van ons oudste teefje was niets geks te zien op foto's. We hebben wel AB meegekregen want er was wel iets mis, ze knapte daarna weer even op. Maar na een paar weken ging het ineens mis, en ik denk nog steeds dat ze acuut hartfalen had.

Voor jouw hond zou ik zelf me afvragen of hij geen pijn heeft, rug of zenuw misschien wat bekneld en ik weet niet of hij gecastreerd is.. is zijn prostaat gecheckt?

Misschien knapt hij van pijnstilling ook wat op. 

Als je dat allemaal al geeft, dan is kwaliteit van leven boven kwantiteit wat ik voor ogen hield. Ook ik heb op een bepaald moment mijn hond naar huis moeten tillen (38 kilo en vlak bij huis, maar hij kon niet meer ineens) dat was wel al na de gestelde diagnose.. jaren daarvoor is dat ook een aantal keer gebeurd, maar dat was weer een andere aandoening en kwam hij met pijnstilling er telkens bovenop. Mijn hart brak ook ja. ik moest eerst mijn andere hond thuis achter het hek zetten en hij lag op de hoek van de straat me na te kijken. Vervolgens hem opgehaald en wist toen wel dat ik de beslissing moest gaan maken. Dag erna was hij weer beter en kon wel weer lopen, dag daarna keek hij me ineens aan omdat hij dorst had en teveel moeite had om naar de waterbak te gaan. Dat was het. Hij kon niet zelfstandig in zijn behoefte meer voorzien, én hij keek me ook aan met een blik die ik vertaalde dat het goed was.. hij was moe en op. 2 dagen later is de da thuis gekomen nadat mensen die nog afscheid wilden nemen dat konden doen. Hijzelf had reuze lol in de aandacht en speelde in huis met de andere hond nog, en uitlaten deden we in de grote tuin grenzend aan onze tuin en dat ging nog. Hij had mooie jaren gehad, en eigenlijk hebben we mooi afscheid kunnen nemen.. 

Op tijd voor mijn gevoel. Bij ons laatste hondje en bij 1 andere hond ging het onverwachts ontzettend snel achteruit. En dat vond ik heftiger. Ademnood en paniek. Dat wil je niet. 

Maar kijk naar je hond, zeer waarschijnlijk zie je het wel aan zijn ogen. Als de kracht om te leven er uit is, of een berusting voor het einde, dan zie je dat. écht waar.. 

Veel sterkte want dit zijn ontzettende zware beslissingen om te nemen en ook om af te wegen inderdaad wanneer wel of wanneer je toch nog iets kunt proberen met medicatie.

" Ik denk dat je het voor jezelf wel weet ,maar nog wat bevestiging zoekt .
Jullie kennen je hond het beste en zien hem dagelijks achteruit gaan ,
Er aan toe ben je nooit denk ik ,maar in overleg morgen met je dierenarts kan je misschien beslissen .
Hou wel voor ogen dat sommige dierenartsen van het rekken en proberen zijn ,ga gewoon af op jullie eigen gevoel ,
sterkte !! "

Heleen

Hier sluit ik me bij aan.

Hoe moeilijk het ook is, we willen niet dat onze honden lijden. Al helemaal niet op het laatste.

Ik had het bij ons pony’tje ook. Hij zakte door zijn beentjes. Steeds vaker, kwam niet meer zelf overeind. Nu kon ik het nog wel rekken, maar uiteindelijk doe je dit omdat je nog geen afscheid wil nemen, maar diep in je hart weet je dat het wel moet.

Heel veel sterkte!

Eh sorry, dat heb ik niet goed duidelijk gemaakt dan. Ze heeft maanden met vage klachten rondgelopen, waaronder een week heftige diarree (zo erg dat we dachten dat ze daar aan onderdoor zou gaan). Dat was juist ook het probleem, dat ze die ontsteking zo sluipend had dat het in eerste instantie niet duidelijk was wát het was.

Ik ben het met je eens hoor, je wilt hem niet onnodig laten lijden, dat is verschrikkelijk. Ik zou alleen zelf wel de behoefte hebben om te proberen uit te vinden of het iets oplosbaars is, in ieder geval voor een tijdje, voor ik zo'n knoop doorhakte. Want spijt nadat je een hond hebt laten inslapen, 'heb ik de keuze niet te snel gemaakt?' is ook verschrikkelijk.

Edit: Maar wat iemand hierboven al zei: ik denk dat je het aan de hond wel goed kunt zien, of die er zélf klaar mee is. Wil hij niet meer eten, niet meer mee, kijkt hij niet meer blij als hij je ziet? Is het op in zijn gedrag? Dan is het denk ik wel duidelijk. Dat was bij onze hond toen niet (en nu nog niet, ondanks ouderdomskwaaltjes), dus dat was voor ons toen wel duidelijk. Is jouw hond dat nu wel? Dat is dan denk ik ook duidelijk.

Sterkte met de beslissing; ik vind het echt verschrikkelijk om erover na te moeten denken :(

Ja dat is ook zo..je bent opzoek naar hou vast om je beslissing bij te staan omdat het zo moeilijk is.  Gisteren at hij ineens wel en vanmorgen ook. Maar hij heeft vanmorgen ook binnen geplast dat doet hij normaal echt niet en dan ook nog op 1 plek terwijl hij altijd lopend plast. Geen bloed erbij maar zag later wel bloeddruppels aan zijn geslachtdeels hangen. Dus dat is ook niet goed. Dierenarts nog weer gebeld van misschien toch een prostaat tumor , hij is wel gecastreerd.  Maar de ontsteking waarde in zijn bloed waren goed. Punt is dat al zou ik nu gaan zoeken naar een oorzaak. Ik denk dat als daar over een paar weken iets uitkomt waar niks aan gedaan kan worden  of als er niet verder wat anders uitkomt ik meer spijt krijg dat ik hem die periode zo heb laten lopen. 

Ja dat snap ik ook goed, het is gewoon een ellendig dilemma. Je zou idd verwachten dat die ontstekingswaarden in zijn bloed zitten als het een blaasontsteking is... had je al wel een plasje ingeleverd?

Wat ik me evt nog kan voorstellen (als je zou willen) is een korte antibioticakuur, ook al wordt er niks gevonden van ontstekingswaarden in zijn bloed. Knapt hij daar heel erg van op, dan is dat fantastisch. Maar reageert hij er niet op/wordt hij niet beter, dan heb je wel echt alle infecties etc uitgesloten en is het ws inderdaad iets wat niet gemakkelijk te genezen is. Dan hoef je hem niet nog heel lang door te laten lopen / veel nare onderzoeken te laten doen, maar heb je voor jezelf misschien wel iets meer nog het gevoel dat het de juiste beslissing gaat zijn?

Soms is het ook goed als een da,zegt . Binnen nu en twee weken wil ik progressie,zien , zo niet , snap je ? 

Mijn da,is heel direct . Ik vind het fijn , het is soms,niet wat je horen wilt . Maar je weet waar je aan toe bent in geval van twijfel 

Het is hondenbezitter eigen denk ik , steeds,maar denken , wat nog wel en wat niet meer 

Wij hebben een paar weken terug onze  16 jarige poes in laten slapen  

Idem dito: hartpatiënt,  we zagen steeds meer ander ongemak ook , ze begon steeds,moeizamer te lopen , ging slechter eten , zakte de laatste,2,dagen door haar achterhand.  Maar had ook nog een enkel goed momentje . Ze ging bv nog een keer naar buiten 

Maar dan zit je dus ook met een aantal dingen . Wat als ze ergens buiten is en ze kan niet meer naar huis,omdat ze niet kan lopen op dat moment , dan zouden we haar kwijt raken , daar moesten we niet aan denken . En zo'n dier voortdurend helpen omdat ze zelf niet meer kan . En de zomerse hitte . We missen haar hoor , maar we zijn blij dat we de knoop doorgehakt hebben , zeker nu met deze hitte, ze raakte steeds meer op . En dan is het klaar ,we kijken terug op haar mooie,leven , 14 jaar gezond geweest en haar tijdig laten gaan 

Even een berichtje weer. Gisteren met Bailey naar de dierenarts geweest. Die middag had hij wel wat last ineens van slijm uit zijn bek. In de auto werd dat ook veel erger.  Hij was wel rustig. Ik had Jaika ook meegenomen voor de zekerheid. Eenmaal binnen had ik hem nog even gewogen en zag ik dat hij nog weer 2 kilo was afgevallen. Met de dierenarts overlegd wat de situatie nu naar 1, 5 week was. Hij gaf aan dat hij niet verwacht had dat hij zo hard was achteruit gegaan. Hij gaf ook aan dat de kans dat hij nog zou herstellen nihil was. Zijn vermoeden met de andere klachten erbij was toch een vorm  van kanker in het bloed. Hij zei waarschijnlijk als we dat nu weer zouden onderzoeken komt dat eruit. Maar  Bailey was te slecht om nog opzoek te gaan. Hij heeft hem zijn eerst injectie gegeven . Normaal zei hij duurt het dan 10 minuten  voor hij echt in een soort slaap komt. Bailey zakte echter binnen nog geen minuut al door zijn poten. Alleen de trage ademhaling was nog te zien en hij gaf verder al niks meer. Jaika was rustig en stond bij mij en vroeg soms even een aai. Vervolgens kwam hij met de laatste injectie. Jaika ging tussen mij en de dierenarts in liggen. Daarna wist ze dat het over was en kwam ze in een vluchtmodes. Ze wilde weg. Sprong tegen de deur en kroop weg. Ik was even gaan zitten op een stoel en ze had zich achter mij op de stoel gewurmt. Ik ben ' blij'  dat ik haar had meegenomen.  Want ze lijkt er vrede mee te hebben. Ze heeft goed gegeten en heeft rustig geslapen niet gepiept of wat ook. Na ruim 12 jaar altijd samen zijn en samen wandelen. Ik ben benieuwd de komende weken. Bedankt  voor  jullie reacties en tips????????????

Dat t zo snel ging geeft ook wel aan dat de koek echt op was. Heel veel sterkte hoor.

ik lees net dit onderwerp. Jammer om te horen dat het zo snel is gegaan. 

Véél moed in het verwerken van je verlies.

Wat naar, maar inderdaad dan is het wel duidelijk denk ik... veel sterkte de komende tijd.

Toch nog zo snel gegaan.

Je hebt een verdere lijdensweg voorkomen; het was genoeg voor hem.

Héél veel sterkte met het verlies  en gemis van Bailey.

Heel veel sterkte !

Dank jullie wel allemaal.

Sterkte x

Martine, zoveel sterkte gewenst...heel verdrietig.