Oude hond verzorging

Hallo, mijn hond is drie weken geleden ingeslapen, was bijna 13. Doe altijd alles voor mijn dieren, ben altijd allert. Nu kreeg hij de laatste 5 maanden alleen maar blikvoer, wilde geen brokken eten. Ik weet dat dat niet het beste is maar hij moest toch eten. Gaf de laatste 5 maanden 75 euro uit aan pilletjes en druppels voor hem. Een paar dagen voor het inslapen voelde ik ineens dat hij heel dun was. Het was een friese stabij dus je zag het niet door de dikke vacht. Nu geef ik mezelf de schuld dat hij de laatste tijd te weinig en niet het beste eten heeft gehad. Kennen jullie dit schuldgevoel en hoe aan Jullie hier mee om?

Gecondoleerd met het verlies!

Schuldgevoel hoort bij het rouwen.. wanneer jouw dierbare hond overlijdt, onder welke omstandigheden dan ook.. zul je altijd denken "Wat als.." of "Had ik maar.." Dit zijn normale gedachtes, maar niet terecht! Zoals ik jou hoor, deed je alles voor jouw hond wat nodig was en wat je kon doen. Erover praten of schrijven helpt enorm om het te verwerken. Hij is bijna 13 geworden, een mooie leeftijd (en nog belangrijker) waarschijnlijk een nog mooier leven. Denk daar maar aan! Er komt altijd een moment dat je niets meer voor je huisdier kunt doen.. ook al zou je dat graag willen. 

Wil je vertellen waaraan hij is overleden? Want het kan heel goed dat te weinig eten niet de reden was dat hij dun was. En het kan maar zo dat hij in korte tijd heel erg is afgevallen. Oftewel: je kon er niks aan doen. Ik heb een half jaar geleden ook een huisdier moeten inslapen. Hij was ook van de een op de andere dag ineens erg mager terwijl hij normaal at. De dierenarts zei toen dat dieren erg kunnen afvallen als hun organen niet meer goed werken

Sep had vanaf november pilletjes voor zijn hart. Wist van mijn  vorige hondje dat het dan niet lang meer gaat duren. 11 april was hij later op de middag wat onrustig en viel in de hal. Lag te hijgen en zwaar te ademen. Na een beroerde nacht de volgende morgen vroeg de dierenarts gebeld in is in huis ingeslapen. Ik deed hem 2 keer per dag zijn tuigje om en knuffelde veel, aaide over zijn rug maar is me nooit opgevallen dat hij zoveel was afgevallen. Nu liet hij het hele jaar al wel een bakje rijst of pure macaroni staan wat hij normaal lekker vond, als ik chips at liep hij na een paar stukjes weer weg terwijl hij normaal wachtte tot alles op was. Maar ik kan het niet uit mijn hoofd krijgen, heb gewoon een steen op mijn maag liggen

Ik voel me nooit schuldig over het in laten slapen van mijn dieren. Dat is het laatste wat je voor ze kunt doen. Ze worden ook gecremeerd, dat geeft muj een goed gevoel. Gister mijn ketting met hanger waar haar van sep in is verwerkt,  ben ik ook heel blij mee. Maar iets in mij zegt dat ik nalatig ben geweest. Hij ging de laatste tijd ook vaak 's avonds in de keuken liggen als ik op de bank zat. Verder lag hij altijd op de bank, 's nachts, al ik weg was en gewoon overdag als ik thuis was. 

Achteraf is altijd een dingetje. Ik heb mijn hond pas ook in moeten laten slapen. Ik heb hem op dieet gezet, want hij kwam maar aan en er leek niks af te gaan. Hij heeft maanden op dieet gestaan, totdat duidelijk werd dat zijn schildklier niet werkte. Medicijnen en de kilo's vlogen er af.

Toen moest hij op nierdieet. Dit moest ik mengen met blikvoer om hem te laten eten. Ging weer een tijdje goed. Maar op een bepaald moment at hij geen brokken of kvv. Toen kreeg hij blik, maar stopte hier ook mee. Toen hij op wat snacks na stopte met eten gaf de dierenarts ook aan dat niets eten slechter is dan geen niervoer eten. Toen over op de knakworsten, worstenbrood, tartaar, friet, wat ik maar kon verzinnen. Dat pakte hij een keer, maar daarna wilde hij niets meer. En oorzaak konden we niet vinden. Toen ben ik gaan dwangvoeren, want hij moest wat binnen krijgen. In ieder geval om hem nog een keer door te lichten, waar kwam dit vandaan? Achteraf gezien was ik nooit aan dwangvoeren begonnen. Had ik hem ook niet op dieet gezet. Als ik toen wist wat ik nu weet, had ik alles anders gedaan. Ook alle onderzoeken waar ik hem aan onderworpen heb.

Maar op dat moment doe je gewoon je best en je handelt op dat moment naar beste inzicht.

Jij hebt op dat moment je best gedaan. Meer kun je echt niet doen. Dus probeer het los te laten. 

Blikvoer is vaak voor oudjes beter, er zit meer vocht en minder eiwitten in.

Ik herken je gevoel wel, had ik niet dit, had ik niet dat. Soms zijn ze gewoon op, en voelen dat zelf beter aan dan wij.

Laat dat schuldgevoel los, je hebt gedaan wat je kon.

Heel veel sterkte.

Sep pakte de lekkere dingen wel aan en had ook zeker een goede eetlust. Kreeg ook wel gewoon zijn zachte tussendoortjes snoepjes en zachte staafjes, als ik brood klaar maakte kreeg hij een plakje worst en schaafte ik een reepje kaas voor hem, als ik patat had kreeg hij altijd een paar stukjes. Maar zou het zo erg vinden als hij de laatste paar maand honger heeft gehad. Zei ook vaak tegen hem, kon je naar praten en zeggen wat je wel en niet wilt. Het zal ook vast overgaan maar het knaagt aan me

Lijkt me idd ook heel naar als je zoveel hebt geprobeerd en niets werkt. Maar ik heb het gevoel dat ik te makkelijk ben geweest. Terwijl hij mijn beste vriend was en hij volledig op mij vertrouwde. En geld was niet eens het probleem om beter eten te kopen. Voel me gewoon zo dom, zo ken ik mezelf helemaal niet 

Lijkt me idd ook heel naar als je zoveel hebt geprobeerd en niets werkt. Maar ik heb het gevoel dat ik te makkelijk ben geweest. Terwijl hij mijn beste vriend was en hij volledig op mij vertrouwde. En geld was niet eens het probleem om beter eten te kopen. Voel me gewoon zo dom, zo ken ik mezelf helemaal niet 

Lijkt me idd ook heel naar als je zoveel hebt geprobeerd en niets werkt. Maar ik heb het gevoel dat ik te makkelijk ben geweest. Terwijl hij mijn beste vriend was en hij volledig op mij vertrouwde. En geld was niet eens het probleem om beter eten te kopen. Voel me gewoon zo dom, zo ken ik mezelf helemaal niet 

Je hoeft je zelf niet schuldig te voelen. Je hebt er alles aan gedaan wat je kon doen. Ze geven het vaak niet aan dat er wat aan de hand is. Ik heb soms wel het gevoel dat als ze oud zijn zelf zeggen: "Het is genoeg geweest. Het is mijn tijd. Laat mij maar gaan".

Je niet schuldig voelen nergens voor nodig, iedereen vraagt zich het af hb ik het wel goed gedaan, wanneer en hond wat minder eet, lekkere dingen zeker als een hond oud is...oudere honden worden allemaal wat schraal, zeker als er wat minder goed gegeten wordt....het niet bij jezelf gaan zoeken , je bent goed voor je hond geweest, alles gegeven, pillen druppels die je hond zeker nodig had, heel verdrietig dat je afscheid hebt moeten nemen, geef het een mooi plekje, Petra...heel veel sterkte.

Ik bedoelde er mee te zeggen, dat je achteraf alles anders ziet. Ongeacht wat je doet.

Jij wist vooraf niet dat hij mager was. Door zijn vacht zag je dit niet. Wat je niet weet, kun je niet aanpakken. 

Jij hebt hem eten gegeven en snackjes, dus hij heeft (lijkt mij) echt geen honger gehad. Maar hij was best wel oud en ook ziek. Dan vallen ze vaak toch wat af. 

Het feit dat je jezelf afvraagt of je niet te makkelijk bent geweest, toont aan dat je alles gedaan zou hebben voor hem. Sterkte en ik hoop dat je het een plaatsje kunt geven!

Bedankt voor jullie reacties

Geen leven bestaat voor eeuwig Petra. Soms wil je alles ervoor doen maar zelfs bij de mens is het geen garantie. Soms gaat die aftakeling zo snel en kijk je achteraf waarom heb ik het niet gezien? Ga je redenen zoeken, wat is er fout gegaan? Soms is het zoals het is... en kun je jezelf er pas later bij neerleggen. In blikvoer zit alles wat een hond nodig heeft, voor de tandjes is het iets minder maar ik bestel ook altijd een zacht wit bolletje voor Oma of Opa

Voor nu? Heel veel sterkte met het verlies, wordt maar boos, verdrietig en die hele emotie caravan. Dat hoort erbij. Iets waar je van houd is van je afgenomen en dat voelt schuldig en oneerlijk.

Als je eraan toe bent? Zie ik graag een foto van je lieve maatje.

Anouk, ik wist dat zijn eind er aan kwam. Maar als ik terug denk krijg ik zo'n naar gevoel. Ik voel me niet schuldig over het inslapen. Heb de hele nacht tegen hem aan op de grond gelegen en de dierenarts is thuis geweest om hem in te slapen. Maar de gedachte dat hij achteraf de laatste maanden honger heeft gehad wat ik nu denk breekt me. Lukt me niet om een foto te plaatsen. Zal het zo nog een keer proberen

Als hij honger zou hebben, zou hij dan niet bedelen om eten? Zelf dingen zoeken buiten? 

Honger had hij niet, de brokken at hij niet. Jij hebt gedaan wat je kon. En als ik zo oud ben? Beter brengen mij familieleden 5 zoute haringen ipv een dieet. Je hebt hem nog een waardig afscheid gegeven.

Anouk, Het is altijd een grote schooier geweest, dus daar merkte ik het niet aan. Maar het is een achteraf gevoel. Ik weer dat ik het moet laten rusten, kan het niet meer veranderen helaas. Maar voel me een soort van dom. Hoe kan ik hier een foto plaatsen?

Het gevoel dat je niet goedgenoeg voor mijn oude dier gezorgd knaagt aan me, mijn dieren zijn mijn alles. Ze komen niets tekort. Maar als ik nu dat koppie voor me zie besef ik dat hij veel in de keuken ging liggen de laatse paar maandjes omdat hij honger had. Ik kon met hem lezen en schrijven maar dat ik niet aanvoelde zegt mij dat ik gefaald heb en maakt me zo verdrietig

Ach Petra, zo'n schuldgevoel is vreselijk en volgens mij echt niet nodig. Wie zegt dat hij is afgevallen door weinig eten? Ik heb een hond van 14.5 jaar (ook met dikke vacht) en doordat ik haar regelmatig masseer weet ik dat ze het laatste jaar veel dunner en smaller is maar zij eet gewoon prima. Bij haar is het spierverlies wat volgens mij bij alle oude honden voorkomt. Haar achterkant en bij de ribben en haar snuit zijn echt ingevallen. En als dat het is, had je daar niets aan kunnen doen. Ik hoop dat je kunt stoppen met schuldig voelen en gaat inzien dat deze hond volgens mij een super fijn leven bij jou heeft gehad.

Caroline, ik zal het ook bij me neer moeten leggen. Maar het legt een steen op mijn maag op dit moment. Het gevoel dat ik hem die laatste maandjes niet goed heb begrepen doet pijn. Hij was mijn thuiskomen, mijn grote knuffel

Dat snap ik Petra. Ik vind zelf de verzorging van een oude hond en of ik het allemaal goed doe ook lastig hoor. Ik geef haar voor een paar honderd euro per maand aan supplementen. Heb veel verschillende soorten voer en pijnstilling. Soms is het gewoon lastig om te weten wat goed is. Zo zit ik nu te twijfelen of ik steroïden zou laten inspuiten omdat haar spieren zo zwak zijn maar aan de andere kant durf ik het niet omdat ik niet weet wat de aanslag op haar organen zal zijn. Ik wil het perfect voor haar doen maar soms weet ik niet wat het beste is. Helaas kunnen honden niet praten. Als ze dan weer eens moeilijk loopt, denk ik is dit nog wel leuk voor haar maar als ze dan weer met haar knuffel gaat rennen en wil spelen zie ik dat ze het  nog wel leuk heeft. Eigenlijk probeer ik te zeggen dat er altijd wel dingen zijn waarover je een schuldgevoel zal hebben maar je moet juist beseffen dat je altijd alleen maar het beste voor hem hebt gewild en daar ook naar gehandeld hebt.

En dat je jouw thuiskomen mist, begrijp ik maar al te goed. Ik woon alleen met Shep en zij is de belangrijkste in mijn leven en ik ben nu al iedere dag bang voor de dag die gaat komen dat zij er niet meer zal zijn en ik niet weet hoe verder te moeten zonder haar. Dus alle begrip. Ik vraag ook weleens aan mensen om mij heen of ik het allemaal wel goed doe als ik twijfel over dingen. Iedereen zegt dan dat Shep geen beter baasje had kunnen hebben. Zij gaat voor alles. Ik slaap nu al maanden de bank omdat ze in de nachten angstig is geworden. Ik weet zeker dat jij ook vaak genoeg dat soort dingen hebt gedaan. Denk daaraan en aan hoeveel slechter hij het had kunnen treffen. Wie zegt dat jij hem verkeerd hebt begrepen? Je denkt dat hij in de keuken ging liggen omdat hij honger had maar misschien ging hij daar wel liggen omdat hij zich al niet lekker voelde. Dan zonderen honden zich vaak af. Veel liefs en sterkte.

Caroline, wat toevallig mijn hond heette Sep. Natuurlijk dacht ik dat ik het goed deed en was de laatste maanden ook echt bezig met het naderende afscheid. Heb kwa pillen en druppels gied voor hem gezorgd en natuurlijk kreeg hij elke dag eten maar daar had ik gewoon meer aandacht aan moeren geven. De eerste 2 weken na zijn overlijden was ik alleen maar bezig met die laatste dag en nacht. Sinds vorig weekend zit dit ineens in mijn hoofd. Ik kan er ook echt met niemand over praten in mijn omgeving, net of ik me er gewoon voor schaam of zo.

Nou dan lekker hier je hart blijven luchten want hier hoef je je  niet te schamen en zijn er denk genoeg mensen die je gevoel begrijpen.

Je mag me ook altijd pb sturen hoor.

Heb nog nooit zo veel getwijfeld aan mezelf dan nu, slaap niet, eet bijna niet. Het zit 24 uur in mijn hoofd. Misschien beter om in pb verder te gaan? 

Heb nog nooit zo veel getwijfeld aan mezelf dan nu, slaap niet, eet bijna niet. Het zit 24 uur in mijn hoofd. Misschien beter om in pb verder te gaan? 

Ja hoor, je mag me altijd pb-en. Ik weet hoe het is om zo te malen als het over je hondenkind gaat.

Hoe ga ik je een pb doen? Kan dat via deze pagina?