Advies gevraagd. Pup wegdoen of niet?

Ik moest even nadenken over mijn bericht. Mijn vorige bericht had ik niet goed verwoord. Maar ik ben in ieder geval al blij met de reacties die ik heb gekregen. 

We hadden ons zo voorbereid en verheugd op de nieuwe pup. We zijn allebei van werk veranderd. Ik heb werk in de buurt van thuis gezocht (nu 5 minuten fietsen). Daarbij heb ik tussendemiddag een uur waarin ik naar huis ga. Dan kan ik met de hond wandelen en spelen. Ook werk ik een dag minder. We hebben ook een tijdje op de wachtlijst gestaan voor een pup dus het is zeker geen overhaaste beslissing geweest. En we hebben ook altijd honden gehad. Nadat onze twee vrienden vlak na elkaar overleden in 2019 wilden we weer heel graag een nieuwe hond. Ik wilde graag een hond waarmee ik weer behendigheid kan gaan doen want dat deed ik met mijn vorige hond ook en dat vind ik heel leuk om te doen. We zijn in ieder geval al gestart met de puppycursus. 

Dan is het moment daar, je mag de pup op gaan halen. We hadden hem al een paar keer bezocht bij de fokker. Een heel leuk moment als hij dan mee naar huis mag. En dan is het helemaal niet leuk dat ik vanaf dag 2 helemaal dichtklap en totaal geen band voel met de hond. Ik kreeg paniekaanvallen en was heel bang om hem alleen te laten. Dat durf ik nu wel. Alleen zijn de paniekaanvallen erger geworden. Zo erg dat ik hulp heb gezocht. De huisarts vergelijkt het met een postnatale depressie en heeft medicijnen en therapie voorgeschreven. Bij therapie kwam eruit dat de hond iets bij mij triggert waardoor ik me zo voel. En daardoor blokkeert bij mij het gevoel wat ik normaal voor honden voel. Uiteraard wil ik hem niet weg doen. Maar soms denk ik dat dat wel beter is. Hij verdient iemand die hem wel de liefde kan geven. Ik werk eraan dat ik dat ook kan. Mijn man heeft gelukkig wel het juiste gevoel. Hij is helemaal gek op de hond. Ik hoop dat ik mijzelf ook snel weer zo ga voelen. 

Het probleem wat er ook is, is dat onze hond niet alleen kan zijn. Als we in huis zijn (ook in een andere ruimte) dan gaat het prima. Hij is stil en doet zijn ding. 's Nachts slaapt hij in zijn ren. Deze houdt hij dan droog en hij is ook de hele nacht stil. Maar zodra we de voordeur uitgaan begint hij te blaffen en dat houdt hij heel lang vol. Helaas hebben wij niet de luxe dat we in deze tijd thuis kunnen werken. Ook hebben we niemand in de omgeving die zou kunnen oppassen. Echter het rare is dat toen ik weer ging werken hij dit gedrag niet vertoonde. We hebben een camera bij de ren staan en daarop kan ik hem in de gaten houden. Hij lag dan te slapen, te spelen of te kluiven en was stil tot ik thuis kwam. Dit heeft hij twee weken zo vol gehouden. En toen ineens is hij begonnen met blaffen. Wij hebben geen idee hoe dit komt. Wellicht is hij ergens van geschrokken. Helaas kan ik niet weer vrij vragen van het werk. Maar ik wil wel ervoor zorgen dat de hond zijn angst kwijt raakt en rustiger wordt. Nu zit ik te denken aan een Relaxopet pro voor honden en/of eventueel rustgevende middelen op natuurlijke basis waar hij rustig van wordt. Hebben jullie ervaring met zulke hulpmiddelen? Graag geen reacties van "zielig dat hij alleen thuis moet zitten" of "rustig opbouwen". Voor dat laatste heb ik zoals gezegd de tijd niet ivm werk. Daarbij zit hij maximaal 4 uur alleen. 

Nogmaals bedankt.

Pups moeten wennen aan alleen zijn, dat gaat niet in 2 weekjes. Ik weet niet hoe lang hij alleen zit maar anders zou ik opvang zoeken tijdens de werktijden.

Natuurlijk kan een pup niet alleen zijn. Dat moet aangeleerd worden. Je kan niet zomaar ineens een paar uur weg zijn. Dit kost heel veel tijd. En hoeveel tijd, dat verschilt per hond. Liever te rustig aandoen dan te snel gaan. Volg het tempo van je hond.

Begin eerst even met een minuutje alleen zijn. Even naar buiten en weer terug. En dit opbouwen (zo lang het goed gaat!). Gaat het niet goed? Dan ga je weer een stapje terug want dan ga je te snel. Echt, laat je hond niet gelijk alleen terwijl hij piept/blaft. Zo creëer je verlatingsangst.

En hoe jij je voelt, met een pup, dat is eigenlijk heel 'normaal'. Vervelend, maar normaal. Het komt heel vaak voor. Een pup beheerst je leven van de een op de andere dag. Menig puppy-eigenaar kan dit beamen. Ik vond het ook behoorlijk zwaar en heb regelmatig met mijn handen in het haar gezeten. Relax, geniet van je pup. En onthoud: het wordt beter!!

Vanaf dat mijn hond ongeveer 6 maanden oud was vond ik het makkelijker gaan. Hij kwam weliswaar in de puberteit toen, maar dat vond ik makkelijker dan de puppytijd. Want je leert beter met elkaar omgaan en je bouwt een band op. Nu is hij 1,5 en nu is het alleen nog maar leuk & relaxed (behalve op zijn puberstreken na, maar daar kan ik vooral om lachen ;))

Beste Joyce, persoonlijk heb ik geen ervaring met dit probleem, omdat ik altijd herplaatsers heb gehad.

Maar via dit forum is mij het fenomeen 'puppyblues' bekend geworden.  Dit komt  hier regelmatig langs.

Ik hoop dat er mensen gaan reageren op jouw bericht en je verder geholpen wordt.  Sterkte gewenst!

Oh en nog even een kleine toevoeging: de pup is niet de oorzaak van de depressie. Dat is jouw onzekerheid, (faal)angst, perfectionisme of noem het maar op. Deze gevoelens komen ook kijken bij kersverse ouders. Baby's zijn dan ook niet de oorzaak maar jouw manier van omgaan met zo'n grote verantwoordelijkheid.

Ik herken dit wel ook een toller gehad en  ook problemen met alleen zijn, gillen en gillen. In de bench, uit de bench, maar uiteindelijk kon ze keurig zes uur alleen zijn, iedere keer weer opnieuw begonnen, van voren af aan.  Je hondje kan pas alleen zij  als hij hier psychisch aan toe is!, en dat is voor de ene hond eerder dan voor de andere hond.

Probeer oppas te krijgen of schakel de stichting oopoeh ( inNederland) in om de tijd te overbruggen.  Als er iemand is waar je hond zich veilig bij voelt, voelt het voor jou ook al een stuk beter. Of misschien kan je thuiswerken?

Vraag de Fokker om advies, misschien heeft hij tips.

En ja de postnatale depressie herken ik ook  wat een rampenplan vond ik puppies. Pas na een half jaar, begon ik de hond te waarderen, de positieve dingen te herkennen en waarderen. Klinkt raar, maar het is nu eenmaal zo. 

En ja, daar ben ik weer, maak een dagboekje, schrijf alles op dan kan je later terug lezen en de vooruitgang zien.

Ik zou nooit een hond wegdoen omdat hij/zij niet alleen kan zijn. Brownie is nu 9 maanden en het alleen zijn gaat nog steeds niet goed, maar nu na hard trainen gaat 5 minuten nu regelmatig goed en hopelijk binnenkort ook wat langer. Ik zou oppas zoeken voor de hond op dagen dat jullie weg moeten, dit kan jullie misschien wat rust geven. Wij hadden vonden de eerste weken met een puppy ook heel zwaar en ik zat er ook regelmatig doorheen, maar na een aantal weken/maanden wordt het echt beter! Is er iemand in de buurt die misschien regelmatig een dagje kan oppassen?

Jake is 6 maanden en kan ook echt nog niet lang alleen zijn. Daar werken we echt keihard aan momenteel en gisteren is het 3 kwartier gelukt. Dit is gelukt door elke dag intensief te oefenen. Geen enkele pup is hetzelfde. Jouw pup kan nog niet alleen zijn. Als je hem toch alleen laat is dit niet goed voor zijn mentale gezondheid. Kan je niet een oppasadresje zoeken? Anders even overleggen met de fokker. Je schrijft de eerste twee weken ging het goed. Ging het dan ook echt goed? Heb je hier videomateriaal van? Ik denk dat je pup het nog moet leren.

Eens met de voorgaande reacties over het alleen blijven, dit kan een pup niet zomaar en heeft lang de tijd nodig om aan te leren. 

Wat betreft jouw gemoedstoestand vind ik dat erg vervelend voor je! Het fenomeen puppyblues wat wordt aangehaald hierboven bestaat zeker, al denk ik eigenlijk dat wat jij beschrijft met medicatie en therapie wel verder gaat dan zomaar de puppyblues hebben... wat maakt dat je zulke depressieve gevoelens hebt door je pup? Is het het werk wat je niet verwachte? De verantwoordelijkheid? Je leven wat nu zo anders is of heeft het met het alleen zijn te maken? Is er een mogelijkheid dat je parner een poos de volledige zorg van je pup over te nemen zodat jij je kan focussen op het knuffelen en tutten en dus voornamelijk een band op te bouwen? 

Succes!

Hoe lang moet hij dan alleen zitten?

Jeetje.. wat sneu voor je pup dat hij na 2 weken al alleen moet zitten.. ik had 6 weken vrij, en na die 6 weken regelde ik oppas. Ik had geluk met een pup die heel goed en snel alleen kon blijven. Maar ik heb dit pas vanaf week 11 geoefend. De eerste maand lekker zo veel mogelijk bij mij om haar een veilig gevoel te geven. De enige momenten waarop zij alleen was, was als ik even naar het toilet ging of ging douchen. En hier werd dan ook geen punt van gemaakt. 

Door je pup na 2 weken (dus je pup zou zo'n 10 weken oud zijn geweest?) Alleen te laten, en dat voor langere tijd, gaat hij een verlatingsangst ontwikkelen, sterker nog, dat is al begonnen. En aan jou de taak om nu weer helemaal vanaf stap 1 te beginnen. Eerst 1 minuutje, dan 2 etc en zorgen voor een oppas of hondendagopvang wanneer jij aan het werk bent. Anders gaat het van kwaad tot erger. 

Ach wat vervelend voor je!

Het is ook niet niets opeens zo'n kleine pup om je heen. Je honden die zijn overleden waren ouder, helemaal mee in jullie ritme en daar had je al een fijne band mee opgebouwd.  Nu begint dat eigenlijk opnieuw.  Die band hoeft er niet opeens te zijn maar groeit ook naarmate je steeds meer uit de zorg modus komt en kunt genieten. 

Die puppy Blues heb ik ook gehad. Het gevoel dat het me aanvloog, de continue aandacht, een verstikkend gevoel. Mijn vriend had hier gelukkig helemaal geen last van. Het is vanzelf weggeeft naarmate de tijd verstreek, het grappige is dat onze Puk nu in huis het meest op mij gericht is dus het heeft onze band geen kwaad gedaan.  

Maar ik kan niet inschatten hoe heftig het voor je is. Medicatie & therapie klinkt wel heftiger dan de "puppy blues".

Wat helpt is misschien af en toe hulp inschakelen (familie, vrienden of iemand die je leert kennen via bijvoorbeeld petbnb.nl mijn schoonzus past zo wekelijks voor een klein bedragje een dag op een jonge hond).

Je opgeven voor een puppie cursus zou ik zeker ook doen, ook ter ondersteuning van het alleen zijn. Ik weet niet hoelang je pup nu alleen is? Realiseer je dat geen enkele pup op deze leeftijd al een paar uur alleen kan zijn.

Door een puppie cursus ga je ook steeds meer samen optrekken en dingen meemaken, of ga lekker picknicken op het strand / in het bos. Lekker op een kleedje genieten van je kleine pup. 

Och wat vervelend, ook voor je man, vol spanning en voorpret uitgekeken naar een pup, dolblij ermee en dan dit.

Het loopt niet zoals je gedacht had, en met een pup in huis is alles zowiezo anders, en druk. Veel mensen schijnen last te hebben van de puppyblues, en bijna altijd komt dat goed. Je krijgt ook al professionele hulp. Dus goede vooruitzichten.

Het lijkt mij het best om oplossingen te gaan zoeken zoals een oppas, de pup is nog veel te jong om alleen te blijven. Mij lijkt dit een kwestie van het de tijd geven, elkaar leren kennen, naar elkaar toe groeien. 

Jeetje, na 2 weken de pup alweer alleen gelaten? Wij hebben 2 weken gebruikt om de pup gewoon te laten wennen aan ons, verder helemaal niks. Toen de pup een maand of 4 was, kon onze ene hond zn 2 uur alleen zijn en de ander op de leeftijd nog helemaal niet.. Wij hebben dan ook voor de pup al kwam een oppas gezocht voor de hond. Vind dit wel erg hoog gegrepen en erg sneu voor de pup. Je kunt niks doen tegen het blaffen, dit is namelijk volkomen terecht. Je moet wat doen aan het probleem, niet al alleen laten en het heel langzaam opbouwen. Er zitten in deze tijd genoeg mensen bij huis, er is echt wel een oppas te vinden..

Neem contact op met de fokker !

Ik moet ook altijd erg wennen aan een nieuwe pup/hond en denk dan wil ik dit wel, waar ben ik aan begonnen, komt dit wel goed (luisteren, bijten, alleen blijven), ga ik er wel net zoveel van houden en net zo goede band krijgen als met mijn andere hond.

Het antwoord is op dit alles JA alleen op dat moment zie ik dat niet altijd.

Ga samen kijken wat jullie willen de pup houden betekend samen 100% jullie best er voor doen en anders is het misschien beter hem terug naar de fokker te brengen.

Ga weer een stap terug met het alleen zijn opbouwen grote kans dat het toch te snel gegaan is.

Even uit nieuwsgierigheid wie is de fokker van jullie pup ?

Kort nadat ik mijn puppy in huis had (eerste pup ooit, voorheen enkel volwassen honden gehad) werd mijn kat doodgereden op de weg vlakbij onze flat. Mijn kat was mijn knuffelbeer en mijn alles na een paar moeilijke en zeer stressvolle jaren. Het raakte me als een kanon bal, en ik ben er diep vanbinnen nog kapot van, zelfs na anderhalf jaar. Het was super moeilijk en ik heb vaak gehuild omdat ik het niet meer zag zitten, mijn hondje groeide snel en was al snel heel erg sterk en elke keer dat ik naar buiten stapte met haar was een gevecht, en mijn vingers waren rouw omdat ze zich letterlijk op hing in de riem. Ik had niet veel tot geen tijd omdat ik mijn handen vol had aan haar, en ergens was ik daar uiteindelijk dankbaar voor. Vele keren terwijl ik neerslachtig was dacht ik er over om haar aan iemand anders te geven, en terwijl het heel verleidelijk was ben ik blij dat ik dat nooit heb gedaan. Het heeft een tijd geduurd voordat ik een band met haar op kon bouwen omdat we allebei gefrustreerd waren, en nu vind ik het jammer dat ik niet in staat was om meer van haar te genieten, maar ik wil haar nooit tenimmer meer kwijt.

Ik kan me niet voorstellen hoe zwaar het is om 2 lieverds zo kort na elkaar kwijt te raken, maar als je het kan helpen laat het je dan niet weerhouden om van je nieuwe pup te houden. Bespreek het met je vriend, en kijk of hij het misschien een poos van je over kan nemen met de verzorging en training, of in elk geval zo veel mogelijk. Het komt goed, echt waar, en ik denk dat wanneer je eenmaal begint te helen dat je gelukkiger kan zijn met je nieuwe pup. Graaf diep en neem je tijd om er over na te denken of het echt de pup is waar je je erger door voelt, of dat het een schuldgevoel is waar je mee zit omdat je er nu niet goed voor je pup kunt zijn. Het kan zelfs zijn dat je je slecht voelt omdat je er over denkt om hem te herplaatsen, vooral omdat je vriend er zo dol op is. Maak geen besluit terwijl je depressief bent; er komt een lichtpuntje. Neem het van iemand aan die chronische depressie heeft. 

Ik wens je heel veel sterkte en success, en ik hoop dat je er uit komt met de situatie. 

Erg jammer dat je je bericht weggehaald hebt 

Nou, inderdaad. Kinderachtig zeg.

Iedereen heeft het beste met je hond voor hoor.

Ik was nog aan het twijfelen, haal ik er nog eentje op voor een tijdje dan. Burnout is niet makkelijk en dan nog blijven werken. Heb het geluk gehad dat ik kon stoppen om voor mijn pupsel te zorgen. Die mazzel heeft niet iedereen.

.?? Sorry, ? Deze dame heeft het zwaar. Ze zal dit niet voor niets doen. 

Ze vraagt advies en mensen geven dat goed bedoeld.
Ook worden er vragen gesteld om mee te kunnen denken.

Sorry maar ik vind het niet netjes om dan je bericht weg te halen en nergens op te reageren.

Hoe moeilijk je het ook hebt.

Ik weet niet wat Joyce gepost heeft, maar mensen laat iedereen in haar/zijn waarde. Sterkte Joyce met wat het ook is!