Verstandhouding.....

Soms voel ik mij net als 2 oude mensen die al heel lang samenleven: je hebt nog maar een half woord nodig, of een handgebaar; en je weet wat de ander bedoelt of wil.

Dat heb ik zo'n beetje met Wanda.

Voorbeeld: Ze ligt overdag graag in de auto, achterdeur open.(heb een bestelbusje, dus mylady heeft de ruimte achterin) maar dan is ze het soms zat, stapt uit en doet een blaf.Of 2.

Ze weet: dat hoort mijn mens en ja hoor, daar komt dat mens al aan om haar naar een andere slaap of hangplek te brengen.

Of ze kijkt me s avonds aan, kijkt naar haar emmertje, weer naar mij....en dan weet ik: het is tijd voor het lekkers uit dat emmertje en dan kan ze gaan slapen.

Andersom ook; als we een splitsing in de bospaden tegenkomen, dan kijkt ze mij aan: Waarheen?

Ik knik dan met mn hoofd naar links of naar rechts, meer niet. En ze snapt het en hobbelt die kant op.

Het is toch heerlijk zo

Een verstandhouding die je alleen na jaren intensief samenzijn opbouwt.

Er wordt niet (meer) overvraagd.

Het werkt ook 'opvoedend': als ze iets doet wat niet oke is(paardepoep eten bv) dan roep ik van een afstand iets afkeurends en ze hoort dat ik het meen. Afgelopen.

Bij haar ook: als ik haar borstel, vind ze alles goed. Maar haar staart: daar mag ik liever niet aan komen en ze zwiept hem weg. Duidelijk meissie

Kijk, ze weet volgens mij dat ze eigenlijk veel sterker is dan ik, kwa fysiek.

Maar we hebben allebei inmiddels de verstandhouding dat zij dat niet gaat bewijzen.

Dat hoeft niet, zij kan mij net zo goed sturen als ik haar

Vertrouwen en verstandhouding......

Geweldig verhaal ! Zo mooi zoals het is, en goed beschreven, toppie Coby en Wanda en Mathilde

Vriendelijke groet, Dorine

Ja inderdaad, heel goed beschreven.

En ook  herkenbaar.

Een hond die al jaren in je leven is, dan weet je op den duur precies wat je aan elkaar hebt.

Dank jullie wel

Ja, het blijft toch heel bijzonder hoe je zo enorm naar elkaar toe kunt groeien en je aanpast aan elkaar.

Dat heb je, in mijn ervaring, toch niet automatisch met elke hond in je leven.....

Nog nooit had ik zo'n grote hond gehad en als puber heeft ze me af en toe werkelijk alle hoeken van het trainingsveld wel laten zien  dus soms was ik wel bezorgd......

Maar nu. Dat je kunt lezen en schrijven met elkaar en zo letterlijk elkaar in je waarde kunt laten.

Mijn grote vriendin

Wat ontzettend mooi en liefdevol beschreven Coby.

En zo herkenbaar. Kijken en woordeloos weten wat de ander bedoelt.

Ik zit hier breed te glimlachen.

Hier een hond die ik heel hard kan lezen en niet alleen ik. Ze is niet vocaal maar zegt alles met blikken en gebaren.

zo kan ze binnen komen, krijgt een snoepje en vraagt als een kind krijg ik er nog een. Wat doe je dan.....’ ja er eentje geven he.....

Ik heb in mijn leven nooit zo een brave hond gehad. Tja puppie en tenen waren een ding, sokken waren de oplossing. Een snauw kreeg ik omdat ik een  dood konijn  afpakte mijn snauw was harder. Nooit meer gedaan lenka he

jaja konijnkeutels lekker oke doe maar.

ze is mijn lief en leven. Mijn meid. Je zou moeten zien hoe ze bij me ligt. Ze mocht niet in de zetel van baasje. Bij mij wel hoor. Knuffel knuffel. En dan kijkt ze naar vrouwtje mag ik en zonder woorden is er ja natuurlijk meisje en ..... knor snurk nestel nestel en ze ligt zo als elke avond knus bij me inde zetel 

Dank je Marry......

Het blijft zo bijzonder hè

Jij herkent t ook 

O ja, Pierke ......

Heerlijk is dat toch.

Lekkere harige vriendjes toch die ons net zo goed kennen(of misschien beter nog) als wij hun 

Dat heb ik met Dobby ook. En soms zeg ik bij een splitsing "kies maar, die kant, of die kant?" en dan weet hij dat hij mag kiezen. Nu hij ook wat slechter gaat zien wijs ik met mijn hand vóór mijn lichaam, voor het contrast. Of ik zeg het. Naar links, of naar rechts. Niet dat dat altijd 100% werkt, want dat hebben we niet geleerd, maar goed.

Alleen, dat bij die snoepemmer, daar nept Dobby de boel mee. Dan gaat hij erbij staan, krijgt van mijn vader, gaat wat drinken en gaat er wéér bij staan. En soms lukt het hem nog ook. En dan bij het tweede kopje koffie probeert hij het wéér! Dat Dobby iets met eten heeft is totaal nieuw voor ons, dat is echt iets pas van het laatste jaar ofzo.

Mooi geschreven. Ik had dit ook met Mowgli. Natuurlijk weet ik ook vaak wat mijn huidige honden willen en voel ik aan als er iets niet helemaal klopt, dit kan zijn dat ze iets hebben uitgevreten maar ook als één niet lekker in zijn vel zit. Maar bij Mowgli ging dit verder die voelde mij ook aan. Het ging zo ver dat mijn kinderen wel aan mij vroegen wat Mowgli wilde.

Om te koesteren is het, als twee (of meer) zielen elkaar vinden. 

Ja hè! En dat gaat echt niet vanzelf en is echt niet bij elke hond......

Maar dit maatje van mij

vier poten op 1 buik....nou ja figuurlijk, want letterlijkzou ik geplet worden door die vier poten plus de rest op mn buik

Wanda blijkt ook een lichtend voorbeeld voor Mathilde. Haar rustige, krachtige zelfverzekerdheid geeft dat onderdeurtje het gevoel dat Mathilde ook de hele wereld aankan......Ze volgt Wanda waar ze gaat en komt er bv een drukke losloper aan, of een paard,  dan is ze echt niet bang want ziet dat Wanda het ook sans gene tegemoet treed.

En komt het toch te dichtbij.....ach dan heeft ze een hele brede rug om zich achter te verschuilen

Het is een wereld stel en ik voel me er zeer gezegend mee.