Herplaatsen of niet

Beste Hondenpage,

Op dit moment zit ik in een moeilijke situatie en mijn familie denkt dat het beter is dat ik mijn hond (Airedale terrier, 1 jaar en 3 maanden) een ander thuis geef. 

Mijn relatie is uit, ik kan geen huis vinden omdat nergens huisdieren zijn toegestaan en het gaat heel lastig worden om te werken omdat mijn Airedale terrier zoveel energie heeft en veel aandacht vraagt. Ik woon nu bij mijn ouders en ik heb geen geld, terwijl mijn hond mij klauwen met geld kost. Ik geef haar de duurste brokjes, ze is onlangs heel ziek geworden (stress van verhuizing denk ik) en ze wordt binnekort gesteriliseerd. Mijn situatie was eerst anders, ik had een enorme tuin en maakte elke dag een lange wandeling. Ze was een energie en aandachtsvreter, maar het ging. Nu ben ik depressief door de hele situatie en ik merk dat ik niets meer kan hebben.

Ik train veel met haar, loop elke dag meer dan 2 uur met haar, ze heeft allerlei speeltjes om haar mee bezig te houden (ja ook waar je snoepjes in kan doen of op kan kauwen) maar ze maakt mij soms helemaal gek. Ik zat vanochtend op de wc en ik hoorde veel geblaf. Toen ik terugkwam bleek dat ze twee gaten in mijn bank had gemaakt. Ik brak.

Mijn ouders denken dat als ik deze moeilijke beslissing neem mijn leven een stuk makkelijker gaat worden. Ik weet dat het zo is. Maar ik weet niet of ik kan leven met het schuldgevoel. Een hond neem je voor het leven, het is niet een meubelstuk die je even wegdoet. Het is een leuke en populaire hond, ik denk dat ik zo een nieuw huisje voor haar kan vinden. Haar geblaf en dat ik er constant voor haar moet zijn en dat ze bij alles zoveel vraagt is mij nu te veel. Ik heb mij goed in gelezen en ik heb al eerder een hond gehad. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik weet dat mijn leven veel makkelijker zal zijn zonder hond, ik zou nu meteen een huis kunnen vinden en niet zoveel tijd en energie kwijt zijn aan haar. Het gaat heel slecht met mij en ik heb die energie nu gewoon niet. 

Wat denken jullie als dit lezen? Wat als je hond je zo beperkt en je leven zo vastloopt o.a. door het feit dat je een hond hebt?

Ik heb niets aan kritiek of oordelen, maar wel jullie eerlijke mening.

Alvast bedankt. 

Je fokker inlichten ? En vragen of ze de hond willen opvangen en dat hun een nieuw tehuis voor de hond kunnen zoeken  ? 

In jouw specifieke geval zou ik je Airdale Terriër herplaatsen.

Een Airedale Terriër is een energieke hond (wij hadden er vroeger thuis een), die jij momenteel te weinig bezigheid kan geven gezien je lage energieniveau.

Kijk eens of je haar bij de juiste mensen kunt herplaatsen via www.hhin.nl

Ik wens je succes met de herplaatsing, sterkte en beterschap.

Wat een vervelende situatie 

Misschien is het een optie om je hond tijdelijk bij de Fokker te laten logeren , zodat je even de tijd en de ruimte,voor jezelf hebt 

Ik kan me goed voorstellen dat je,het een moeilijke beslissing vind 

En wat de financiën betreft , ik neem aan dat jij en je ex de hond samen hebben genomen ? Is het mogelijk dat jullie de kosten voor de hond delen . Het lijkt mij toch dat je daar niet alleen voor op hoeft te,draaien 

Maar dan zit je nog met het probleem huisvesting , heel erg lastig 

En mocht je toch tot herplaatsing over gaan dan zou ik het via de Fokker of de vereniging doen 

Ik denk dat dat ook een stukje rust geeft als je weet dat je hond bij een echte terriër liefhebber terecht komt.  Het zijn pittige,honden met veel energie , 

Sterkte,met deze,lastige situatie 

Ahh shit zeg, wat een kl*te situatie... Mocht je besluiten dat herplaatsen het beste is, kijk dan eens in de facebookgroep van Airedale Terrier Verbond Nederland. Een fantastisch ras, maar wel van belang dat ze bij mensen terechtkomt die het ras kennen. Sterkte met de situatie!!

Ik weet dat rationeel gezien het beter voor mij is om haar te herplaatsen. Maar ik hou zoveel van haar, ben zo trots op haar. Het probleem is dat ze zo'n opgave is geworden (net zoals stofzuigen, douchen en tandenpoetsen). Ik snap echt waarom mensen het zeggen, dat ik haar weg moet doen maar ik hoop nog steeds dat ze rond een jaar of 2 rustiger wordt, dat ik dan ook uit mijn depressie ben en dat ik zo dankbaar ben dat ik haar toch heb gehouden, ondanks dat ze mij veel geld en energie kost.

Ik ben een grote Airedale fan, ze is de leukste en de meest interessante hond die ik ooit heb ontmoet. Ik verloor vandaag voor het eerst echt mijn geduld met haar en we schrokken er allebei van. Ik heb haar weggestuurd en heb gewacht tot ik tot mijzelf ben gekomen en toen keek ze mij zo onzeker aan van: ga je nu weer tegen mij schreeuwen? Ze lijkt stoer maar ze is eigenlijk heel gevoelig. 

Een maandje even rust van haar zou goed zijn, ik weet dat ik haar daarna meteen weer terug wil. Ik ken alleen niemand die haar aankan. Niet dat ik zo bijzonder geweldig met honden ben, maar ze is heel pittig en je moet liefdevol, geduldig en streng tegelijk zijn en dat vraagt nogal wat. Ik ken haar heel goed en ik vertrouw haar eigenlijk met niemand.

Financiële steun van mijn ex krijg ik niet. Hij heeft erop aangestuurd om nog een hond te nemen. Ik wilde eigenlijk niet nog een hond, ik wilde die verantwoordelijkheid niet meer. Hij heeft onze andere makkelijke bejaarde hond gehouden, ik wist dat hij de Airedale terrier niet aan zou kunnen). Ik wilde eigenlijk een kleine makkelijke hond zoals een cocker spaniel maar dat vond hij niet mannelijk genoeg. Ik voel daar ook veel zinloze boosheid over.

Ik vind het een enorme stap om haar te herplaatsen, ik weet niet of ik het kan. Ik vind het fijn om even mijn verhaal kwijt te kunnen aan andere hondenliefhebbers.

Ik moet steeds denken aan de zin: 'hak geen bomen om als het stormt'. Maar het gaat steeds harder stormen en mijn lontje wordt steeds korter.

Lang verhaal kort: diep in mijn hart hoop ik dat alles vanzelf over gaat. Dat mijn hond rustiger wordt omdat ze ouder wordt en dat ik uiteindelijk dankbaar ben dat ik haar heb gehouden en voor haar gezelschap en trouw. Ik ben bang dat ik haar onherstelbaar beschadig door haar weg te doen. Maar het zou nu wel dingen veel makkelijker maken. 

Wat super lastig...

Is er niet iemand in je omgeving die gek is op honden en wil ondersteunen , waardoor jij vaker je handen vrij hebt? Iemand die graag lange wandelingen in het bos met haar wil maken bijvoorbeeld? Of een paar dagen per week wil oppassen?

Zo weet ik dat er mensen zijn die zelf geen hond hebben , omdat ze de verantwoordelijkheid teveel vinden , maar heel graag een paar keer per week eropuit trekken met de hond.

Ik probeer meer te denken. Ik weet niet of dit past bij jouw hond.

Ik wens je heel veel sterkte met deze situatie

Ik heb een paar jaar geleden een half jaar een oppashond opgevangen vanwege een scheiding. Misschien dat jij ook iemand in de buurt hebt die dit kan doen. het lastige is dat je dan wel een beetje de opvoeding moet loslaten. En dat is lastig op deze leeftijd. Je zou ook de fokker kunnen bellen en uitleggen in welke positie je zit en dat je een tijdelijke opvang zoekt. Dat is minder definitief. Mogelijk zijn er tussenoplossingen die je nu nog niet ziet. 

Hier lees ik dat je een grote liefde voor je hond hebt, is er iemand die je kan helpen met uitlaten en een dagje oppassen op de hond, en dat jij voor jezelf hulp zoekt....paar volle maanden hulp voor jezelf en ondertussen hb je dan ook je hond nog waar je mee kan wandelen en je hond toch een fijn maatje voor je is...vriendin die je helpen kan ? 

Krijg je zelf hulp van pyscholoog of therapeut?

Ik krijg een beetje de indruk dat je vast zit in je denkpatronen. Waardoor je de energie en de drive mist om op een constructieve manier te kunnen handelen. En dan blijf je vastzitten in een soort wishful thinking, en in kringetjes draaien. 

Een goeie begeleiding kan je handvatten aanreiken, dingen vanuit een ander perspectief laten zien, zodat je hier uit kan geraken.

Ik hoop dat je dat kan vinden, ik denk dat dit zowel jou als je hond dan ten goede kan komen.

Sterkte!

Ik denk dat je nog depressiever wordt als je je hond herplaatst. Dat kan altijd nog.

Sterkte hoor.

Bedankt voor al jullie begripvolle en helpende reacties.

Ik heb mijn enorme schaamte overwonnen en met de fokker contact opgenomen. Misschien weet zij iets. Ze waren particulier, een eenmalig nestje omdat ze zelf een puppy hielden dus het waren geen professionele fokkers. Ze heeft wel een stamboom natuurlijk.

Weer met mijn moeder gesproken, de eerste keer werd ik woedend op haar omdat ze het zelfs maar opperde. Maar ik snap steeds meer dat dit mij zoveel zou helpen. Ik ben alleen inderdaad bang dat ik alleen maar depressiever wordt als ik haar wegdoe. Maar mijn moeder zegt dat ik daarmee zal leren leven en dat ik anders niet verder kom in het leven.

Ik ga trouwens vanaf volgende week naar een psychiater en daarnaast ga ik beginnen met een traject in de alternatieve geneeskunde. Het probleem is de oorzaak van mijn depressiviteit juist de uitzichtloosheid is van de situatie (geen huis en geen baan). Dus de hond wegdoen zou een oplossing zijn. Ik kan mij gewoon niet voorstellen dat ze er niet meer is en dat ik alleen nog maar foto's van haar heb.

" Hier lees ik dat je een grote liefde voor je hond hebt, is er iemand die je kan helpen met uitlaten en een dagje oppassen op de hond, en dat jij voor jezelf hulp zoekt....paar volle maanden hulp voor jezelf en ondertussen hb je dan ook je hond nog waar je mee kan wandelen en je hond toch een fijn maatje voor je is...vriendin die je helpen kan ?  "

Willemijn _ baasje van Ozjin _ Bams ¥ .

Geen vrienden hier, ik ben net naar de andere kant van Nederland verhuist om bij mijn ouders te gaan wonen. Ik moet overnieuw beginnen. Wie weet zou ik via marktplaats een mede-eigenaar kunnen vinden maar ik denk dat dat niet DE oplossing is. 

Ik zou eerlijk gezegd het traject van de psych afwachten voor je een beslissing neemt. Het lijkt me dat nu alles zo zwaar op je drukt dat je door de bomen het bos niet meer ziet (grinnik, jij maakte ook al een bos analogie). Misschien dat wat helderheid en inzicht al helpt? Het hebben van een hond kan ook een schop onder de kont zijn om tóch naar buiten te gaan, en wandelen en buiten zijn schijnen te helpen bij depressieve gevoelens.

Ja, het hebben van een hond maakt sommige dingen extra lastig. Ik lees ook dat het het lastig maakt om woonruimte te vinden, maar ik dacht dat dat in Nederland niet zo'n super groot probleem was? Tenzij je het hebt over studentenkamers etc.

Hoi pfff moeilijk hoor maar kan misschien een ervaring vertellen van iemand anders. Deze jongen kreeg een psychose en is zwaar drugsverslaafd. Eerst werd zijn hond geplaatst in het dierenasiel omdat hij zijn huis verloor midden in die psychose.  Samen met twee vrienden hebben we al brugman lopen lobby-en en uiteindelijk mocht hij de hond ophalen en meenemen naar het Jellinek in zijn kamer. Op hun beurt nadat hij geholpen was, kon hij een ander verblijf krijgen maar zonder hond. Hij heeft uiteindelijk een oude volvo gekocht met behulp en matras erin gegooid. Douche en eten kon hij hier en daar. Hij is inmiddels weer terug op de rit met horte en stoten en zo nu en dan hulp vragen.

Je bent nu geïrriteerd omdat niets gaat zoals je het voorgesteld had maar denk er goed over na, wat je doet. Je klinkt als iemand die van zijn hond houd en doe geen dingen waar je spijt van krijgt, wat een ander je ook verteld. Honden geven niet om dure spullen, ze willen alleen maar je liefde en je aandacht. Zorg voor de DA? Je zal verbaasd zijn hoeveel mensen die je kent je daarbij willen helpen. Ze zullen komen en ze zullen gaan.

Ik wens je veel sterkte in je beslissing, ik ben zelf dakloos geweest dan wel zonder hond maar het verbaasde mij hoeveel hulp ik heb gehad om uiteindelijk weer sterk zelfstandig op mijn voeten te kunnen staan. Van vrienden, kennissen en vreemden. Regel is vraag nooit te veel, alleen wanneer nodig. Hou je trotst en laat niemand je vertellen hoe je het moet doen.

dat een hond je leven beperkt in huisvesting en werk hoeft geen reden te zijn om je hond te herplaatsen daar zijn oplossingen voor als je echt wilt

een hond kan ook een positieve uitwerking hebben op een depressie daar weet ik alles van want dankzij mijn hond ben ik niet meer depressief ook heeft in het verleden mijn beste vriend zelfmoord gepleegd na het herplaatsen van zijn honden de reden om te blijven leven was toen weg

jouw probleem lijkt vooral te zijn dat je je hond juist als een blok aan je been bent gaan zien en stress ervaart door het gedrag van je hond

ga eerst goed na of dat uit jou zelf komt of door de commentaren die je van anderen op je hond krijgt

komt het uit jezelf dan kan je je hond beter herplaatsen dan is dat ook beter voor je hond want het is voor de hond ook niet goed als hij je zo frustreert

komt het door druk van anderen dan moet je leren dat los te laten

Hoe deed je dit eerst dan? Want jullie hadden twee honden, hoe combineerde je dat met je baan?

Ik zou eerst inzetten op wat zelfstandigheid: Werk en een woning. Als je leven zo wat meer op de rit is , is er mentaal ook weer ruimte voor je hond. Dat je nu tijdelijk bij je ouders woont lijkt me een voordeel, dan kunnen zij oppassen terwijl je naar je werk bent. En als ze geen uur willen wandelen, er zijn goede uitlaatservices.

" Ik zou eerlijk gezegd het traject van de psych afwachten voor je een beslissing neemt."

Wilma en Dobby

Dit lijkt me de beste tip die hier al gegeven is. Mensen op een forum kunnen met de beste bedoelingen proberen advies geven, maar ze kennen jou niet, kennen je hond niet, weten niet in detail wat er zich afgespeeld heeft, enzovoort. Een psycholoog/psychiater is specifiek opgeleid om je verder te helpen in de situatie waarin je je nu bevindt. De input die hij/zij jou zal geven, is 1000 keer waardevoller dan die van anonieme internetmensen die enkel uit hun eigen ervaring kunnen reageren.

Ik sluit me ook aan bij het advies om eerst het traject met je psych af te wachten tot je definitieve stappen neemt. Contact opnemen met de fokker is heel goed; wie weet zou deze inderdaad een maandje oid je hond in opvang kunnen nemen, terwijl jij een start maakt met het traject bij de psycholoog. Dan heb je even een adempauze en kun je hopelijk wat beter bedenken/voelen wat voor jullie de beste keus zou zijn.

Het klinkt namelijk alsof je niet zo zeer haar kwijt wil, maar dat álles nu gewoon echt te veel is op dit moment. Dat is echt superklote. Maar het leven heeft er een handje van om verder te kabbelen en op een gegeven moment kijk je terug en dan denk je, hee, die hel is zowaar overgegaan.

Hoe is het afgelopen met je Airedale terriër?