Rouwen op een andere manier dan gedacht

Hallo dierenvrienden,

11 maart heb ik mijn allerbeste vriendinnetje verloren. Onze golden retriever van 11,5 jaar. Mijn wereld stortte in. De dokter is zelfs geweest en ik heb een kalmeerspuit gekregen. Ik had vroeger gezegd nooit meer een hond! Ik wil dat verlies geen 2 x meemaken. En de eerste dagen zei ik dat ook. Maar nu... het kriebelt weer. Niet om haar te vervangen natuurlijk. Dat kan geen enkele hond. Maar het huis is zo leeg, en ik mis iemand om mijn aandacht aan te geven. Ik had dit nooit gedacht van mezelf. Ook rouw ik op een andere manier dan dat ik dacht. Ipv alles zo snel mogelijk op te ruimen en zo weinig mogelijk over haar bezig te zijn is het andersom. Ik ben constant bezig met foto’s en filmpjes te bekijken. Mijn ouders zeggen dat ik dit niet mag doen, maar dat doet me echt geen pijn. Lijkt alsof ik daar constant behoefte aan heb...

Nu wil ik niet direct een andere hond, ik wil niet respectloos overkomen naar haar, maar toch kriebelt het. Is dit mijn verdriet die spreekt?  Herkent iemand zich hier in?

Ook heb ik altijd gezegd geen Golden meer. Om 2 redenen, ons loenake verloor verschrikkelijk veel haar, maar echt verschrikkelijk. Een gans jaar door. En de 2de reden, ons Loentje is en was onze Golden Retriever. 
nu lijkt het voor mij of er maar 1 ras bestaat en wil ik perse terug een Golden. Alleen al daarom zegt mijn moeder dat ik nu niet bij mijn volle verstand ben en aan t treuren ben. 

groetjes 

Zeker herkenbaar. Na het verlies van mijn eerste hond dacht ik ook, dit wil ik niet meer meemaken.  Maar na een tijdje vond ik dit gedichtje

TESTAMENT VAN EEN HOND

Als mensen dood gaan
maken zij hun laatste wil op.
Zij laten huis en bezittingen na
aan degenen die zij liefhebben.
Als ik kon schrijven zou ik ook een testament maken.

Aan een arme treurige eenzame zwerfhond
laat ik mijn gelukkige thuis na.
Mijn voerbak, mijn zachte bed,
mijn lekkere stoel, mijn speeltje.
De geliefde schoot, de zachte handen,
de lieve stem, de plek in een mensenhart.
De liefde die mij hielp
naar een vredig, pijnloos einde,
in liefdevolle armen.

Als ik dood ga, zeg dan niet:
geen huisdier meer,
geen pijn meer bij zijn dood!
Maar zoek een eenzame hond
die geen liefde heeft gekend
en geef hem mijn plek.
Dit is mijn nalatenschap,
dit laat ik achter,
het is alles wat ik te bieden heb.

Toen dacht ik waarom niet voor een hond gaan die een plekje nodig heeft en toen kwam na twee jaar Lolla en ik heb geen seconde spijt gehad. Natuurlijk was ze geen vervanging, dat kan helemaal niet. Ieder krijgt een eigen plekje in je hart.

Toen Lola overleed is Jenna gekomen al na twee weken door omstandigheden.

En hoe je de dingen verwerkt als je aan het rouwen bent is voor iedereen anders, ook wanneer je weer toe ben aan een andere hond is voor iedereen weer verschillend.

Iedereen  rouwt anders.  Maar je verhaal is heel herkenbaar.

Het is niet respectloos als je al aan een andere hond denkt.

Persoonlijk wist ik tijdens de ziekte van mijn vorige hond, dat ik snel een andere hond wilde hebben. En zo is het ook gegaan. Een maand of twee daarna kwam de huidige hond in mijn leven.

Het verdriet om het verlies blijft, de overleden hond houdt een plekje in je hart, maar daar is ook nog veel ruimte voor een nieuwe hond.

Ik wens je heel veel sterkte met het verlies van Loentje!

Jouw rouw proces is juist heel normaal en goed. Je ouders kunnen er nog wat van leren. Ik dat je ouders het moeilijk vinden om te zien dat je er zoveel verdriet van hebt en daarom zo reageren. Jij moet het gewoon verwerken zoals je zelf daar de behoefte aan hebt en dat mag je ook best zeggen. Misschien moet je vragen om samen met hun een foto-album van haar te maken om haar te eren en dat het je helpt bij het verwerken van dit groot verlies.

Dat je andere hond wilt en je daar schuldig over voelt? Ook echt heel normaal. Ik spreek uit ervaring. Wij gingen hier misschien iets te snel wegens omstandigheden waar de hond zich in bevond. Dat schuld gevoel moest ik dus heel snel opzij zetten voor onze adoptant maar ik heb dat zeker wel gevoelt.

Er zijn twee dingen waar je rekening mee moet houden als je een ander harig vriendje neemt. De eerste is dat je goed beseft, dat het een totaal ander karakter is. Ondanks dat je dingen zult herkennen, blijven het individuen. De tweede is dat het verdriet blijft. Een andere hond geeft weleens waar afleiding maar je verdriet wordt er niet minder om. Dat moet slijten met de tijd.

Wees lief voor jezelf en praat met je ouders over hoe jij het wil verwerken. Het is niet niks om iets te verliezen waar je zoveel van houd.

Heel herkenbaar. Bij mijn 1e hond had ik na drie maanden een nieuwe hond. En het was te vroeg, te snel. Ik droomde van mijn nieuwe pup, met de kleur en pluimstaart van mijn overleden hond, dat was heel akelig.

Het gevaar van zo snel een nieuwe hond is dat je je oude hond terug wilt hebben. En dat krijg je nooit. Je hebt een lieve oude, rustig En gehoorzame hond achter gelaten, vreselijk, dat heeft tijd nodig. Wat je ook terug krijgt, het is een heel ander individu.

Als je dat voor ogen houdt, dan kan je op je gemak op zoek gaan, met je verstand op de1e plaats en daarna je gevoel.

Heel veel sterkte met het verlies. Denk ook aan je huisgenoten, zij hebben hetzelfde verdriet en moeten ook open staan voor een nieuwe hond. 

Ja ze zijn denk ik vooral bang dat ik een depressie zou krijgen, omdat ik daar nogal gevoelig aan ben. Heb bij mijn 2 kinderen ook 2 postnatale depressie gehad. Ze denken dat haar matje daar zien liggen dat mij dat verdrietig maakt, maar of haar matje daar nu ligt of niet. De leegte is er, en denken doe ik er toch aan.

Bedankt allemaal voor de lieve woorden. Ik denk inderdaad ook aan mijn huisgenoten. Mijn man wil eigenlijk zo weinig mogelijk ermee geconfronteerd worden. En zo heeft iedereen zijn eigen manier... 

Als morgen al mijn honden doodgaan, ben ik overmorgen al weer op zoek naar een ander gok ik.

Leven zonder hond is voor mij nu absoluut ondenkbaar. 

Dat gevoel heb ik nu ook heel fel.

Rouwen is voor iedereen anders maar ik zou je willen meegeven geen drastische beslissingen te maken in een hele emotionele tijd.

Misschien een ervaring van mij, voor mensen hier niet vergelijkbaar - maar voor mij wel. Ruim 2 jaar geleden verloor ik mijn paard. Veel te jong ook. Ik kon met hem lezen en schrijven. Alles wat hij deed vond ik prachtig; zoals moeders alles prachtig vinden wat hun kinderen doen. Ik huil nog elke week om hem.

2 weken nadat ik hem verloren had begon het bij mij ook te kriebelen, uit het niets en ik voelde me ontzettend schuldig. Ik heb er niets mee gedaan, ook omdat het paard bij mijn ouders zou komen te staan en die hadden er helemaal geen behoefte aan. 3 maanden daarna ben ik opzoek gegaan naar een “verzorgpaard”. Ik ben geloof ik wel bij 10 mensen langsgeweest en een weekje geprobeerd maar ik had Plots een hekel aan alles: hoe het ging op die stalling, hoe traag het paard niet was en hoe saai. Hartstikke oneerlijk voor het dier. Ik was dus ook echt blij dat ik zelf geen nieuw paard had gekocht. Na 3/4 jaar kwam er door omstandigheden een nieuw paard op mijn pad. Hij was nog zo jong dat hij nog een tijdje bij een vriendin op wei heeft gestaan. Ik ging er toen 1x /week naartoe en hoefde niks met hem te doen. Dus ik heb kunnen wennen. Nu ik hem ruim een jaar zelf thuis heb merk ik pas sinds een half jaar dat ik het plezier weer terugheb en ik hem kan waarderen om hoe hij zelf is. En dus niet vergelijk met mijn vorige paard.

Grote kans dat dat bij mij ook zo gaat, weet nu al dat als 1 van mijn australian shepherd dames overlijdt, dat er zeker weer 1 bij gaat komen.

Ook bij mijn ouders ( vooral mijn moeder) ging het na elk overlijden erg snel, dat ze weer een nieuwe pup ging zoeken, de laatste keer zat er ongeveer 7 weken tussen, en de keer ervoor 4 weken toen er een nieuw pupje in huis kwam.

Haar vorige flatcoated retriever werdt op 11 juni 2019 ingeslapen, en de flatcoated retriever die ze nu heeft is op 8 juni 2019 geboren, toen wij dit nestje vonden, waren ze een week oud, en was hun hond 5 dagen daarvoor ingeslapen. 

Toen ik mijn vorige hond heb laten inslapen na een zware periode van ziekte van hem zei ik in eerste instantie tegen mijn man , echt even niet meer.. het was zo zwaar geweest.

2 dagen later zaten we samen huilend aan de eettafel, dat we samen zo de aanwezigheid van een hond nu al zo miste en we besloten na onze vakantie die 1,5 maand later gepland stond op zoek te gaan naar een goede fokker en een nieuwe pup.

Maar per toeval kwam ik diezelfde week een nest tegen, fijne fokker, mooie lijn werkhonden, helemaal verliefd op de ouderhonden.. met nog reutjes beschikbaar. De pups hadden de geboorte datum hetzelfde als de sterfdag van mijn vorige hond.. het moest zo zijn en ik stuurde een berichtje naar de fokker ondanks dat ik me realiseerde dat het snel was. 

Onze vorige hond heette Loki (noorse god) en we besloten de pup Fenrir te noemen (zoon van Loki). 

Loki is altijd onderdeel van ons gezin gebleven, mede door de naam maar ook zijn foto met pootafdrukje heeft zijn eigen plek in de woonkamer, zijn halsband ligt er nog altijd ondanks dat Fenrir er nu is. Ik snap dus echt wel dat je niet alles wilt wegdoen, en alles wilt blijven kijken. Dat lijkt me juist heel normaal hoor!

Heel veel sterkte, en doe vooral waar je je goed bij voelt. Er is geen goede of foute manier van rouwen. 

Iedereen rouwt anders en dit kan ook nog per verlies verschillen, hier zijn geen regels voor.

Na het overlijden van de ene hond had ik de dag nadat ik haar as bij het crematorium kon ophalen alweer een pup. En na het overlijden van een andere hond was ik na een paar jaar pas aan een andere hond toe.

Heel veel sterkte met het verlies van je hond.

Iedereen rouwt anders mijn lieve queenie is bijna 6j weg nog steeds mis ik haar lilly even lief toch blijft het moeilijk  héél veel sterkte verder 

Dank jullie wel allemaal voor jullie oprechte antwoorden!