Twijfel over inslapen

Hallo allemaal.

Ik zal me even voorstellen ik ben Marieke en heb een superlieve chihuahua van nu ruim 14 jaar.

Diesel is echt mijn maatje en zit de hele dag bij mij en volgt me overal ik hou ontzettend veel van hem.

Het begon eigenlijk ineens 3 maanden geleden, hij ging zich verstoppen onder de tafel, nou ken ik hem goed genoeg en dacht hier klopt iets niet.

Hij at ook slechter tot hij ging janken bij zijn brokken dus ik dacht hij heeft weer (we hebben zijn tanden hiervoor al 3x schoon laten maken en wat tanden laten verwijderen) last van zijn tandjes.

Dus brokken geweekt en die at hij met smaak op maar het verstoppen bleef.

Dus natuurlijk een afspraak gemaakt met de dierenarts om zijn gebit na te laten kijken en meteen bloed laten prikken omdat hij toch al wat ouder is en ik altijd wat vrees heb voor de narcose.

De dierenarts vond dat zijn gebit nog niet zo slecht was maar toch wilde ik het proberen omdat hij geen harde brokken at maar wel zachte. En ook omdat ik stiekem hoopte dat dat zijn vreemde gedrag zou verklaren.

Uit zijn bloed onderzoek kwam dat hij beginnende nierfalen had maar de dierenarts dacht ook niet dat dat zijn verstoppen zou verklaren.

Dus toch zijn tandjes laten doen goed schoongemaakt en weer een kiesje minder ging ik vol goede moet naar huis.

Helaas is het enige wat veranderde was dat hij weer harde brokken had maar hij bleef zich verstoppen (het liefst zo ver mogelijk bij mij en mijn man vandaan.

Na overleg met de dierenarts is hij een hele dag bij hun gebleven zodat ze hem goed konden onderzoeken, hij had wat last van zijn nek en onderrug maar ook geen reden voor zijn gedrag dus weer naar huis.

Hij lijkt erg van bang geworden van ons (dat doet me erg veel pijn ik mis mijn vriendje die de hele dag bij me lag) dus dacht de dierenarts dat hij dement aan het worden was, we hebben daar medicijnen (Selgian) voor gekregen maar dat slaat ook niet aan.

Het word alleen maar erger we zien hem de hele dag niet omdat hij zich verstopt, wandelen smorgens gaat bijna niet dan zwalkt hij met zijn achterhand, smiddags gaat de wandeling al wat beter maar zodra we terugzijn gaat hij weer weg. Hij drinkt heel veel en moet hem om het uur buiten zetten om te plassen, ook plast hij in zijn eigen bed (bench) en begrijp me niet verkeerd ik vind het niet erg om het op te ruimen.

Ikzelf ben al een paar weken kapot van verdriet omdat ik dit geen leven meer voor hem vind want hij heeft nergens geen plezier meer in en lijkt zo angstig.

We hebben dus ook de knoop doorgehakt om hem te laten gaan omdat ik vind dat ook al weet de dierenarts niet wat het nu is een hond nog wel plezier moet hebben in het leven en niet de hele dag moeite doet om zich te verstoppen.

Maar nu de beslissing en de afspraak gemaakt is slaat de twijfel toe en slaap ik er niet meer van want ik wil mijn maatje niet te vroeg laten gaan.

Ergens zoek ik bevestiging dat ik het goed doe voor hem want mijn hart en gedachten spreken elkaar enorm tegen.

Vrienden en familie zeggen allemaal: Diesel heeft het bij jullie zo goed gehad hij had zich geen betere baasjes kunnen wensen maar dan denk ik weer, dat zeggen jullie alleen om mij gerust te stellen.

Dus vandaar mijn vraag hier aan mensen die ook honden hebben en er heel veel van houden:

Ben ik niet te vroeg?

Je schrijft zo liefdevol over je hondje . En ja , ik begrijp je helemaal . Ze worden oud , en de tijd van afscheid nemen komt er aan . En dat is moeilijk , je verstand verteld je dat de tijd is gekomen 

Maar dan je gevoel  

Als ik je verhaal zo lees dan denk ik dat het ook tijd wordt om je lieverd te laten gaan  

Ik ben zelf iemand van liever twee weken te vroeg dan een uur te laat 

Het is voor je hondje prettig als het nog op relaxte wijze kan gebeuren 

En voor jullie denk ik ook 

Sterkte met het nemen van jullie besluit 

Wat ontzettend moeilijk! En dat je twijfelt is heel logisch!

Toch denk ik, dat je niet voor niets er al weken mee bezig bent, wetende dat je dit niet zo voor je hondje wilt 

Ook ik had een oude herderdame van bijna 14 jaar geschat, werd het laatste jaar zo angstig dat ze alleen nog maar bijna kruipend vanaf de achterdeur snel over de grond naar de bank liep...zelfs de waterbak was op den duur zoo eng dat ze niet meer durfde te drinken tenzij heel veel aansporing..

Het was duidelijk dat zij er niet meer bovenop zou komen en nog meer in angst zou vervallen. Zelfs in de tuin kroop ze liever weg in de modder. Na heel veel overleg met de dierenarts samen besloten dat het beter was om haar te laten gaan. Wachten totdat het fysiek echt niet meer ging terwijl ze geestelijk echt 'op' was, was voor mij geen optie.

Tuurlijk was het wrang te meer ze fysiek nog wel ff door had gekund...maar haar dagen bestonden alleen maar uit angst...in het verleden wel trauma mee gemaakt (inbeslagname verwaarlozing)

Je zou haast idd denken dat door de dementie eea weer opkwam. Dit wilde ik haar verder besparen. Is het dan te vroeg? Nee, liever wat te vroeg als 1 dag te laat. 

Doe waar jij je goed bij voelt en wat je denkt dat voor jullie hondje het beste is.

Fysiek of geestelijk lijden, het is beiden erg!

Wens je veel sterkte toe!

Bedankt voor de reacties

Ergens weet ik ook wel dat het beter is om hem te laten gaan,

Hij genoot altijd zo van zijn snoepjes, hij wou nooit geen speeltje maar altijd zo'n balletje waar je snoepjes in kan stoppen maar word nu erg mager en eet ook bijna niet.

Snoepjes neemt hij nog wel aan als ik ze kom brengen dan pakt hij het aan en draait snel weer om.

Wij hebben hem al vanaf pup dus bij hem is er geen rede voor angst.

Al is hij sinds dat onze andere chihuahua is overleden (4 jaar geleden) wel wat angstiger geworden voor andere mensen en dingen die hij niet kent.

Het moeilijke is voor mij vooral dat er niet duidelijk is waarom hij nu zo is, bij onze andere chihuahua was het ook moeilijk om hem te laten gaan maar daar wisten we wat hij had en kon er niks meer aan gedaan worden dan heb je ook geen keus en moet je

Ik herken je verhaal helemaal. Spike , mijn vorige schat, was ook een chihuahua, bijna 14. Ik had de afspraak gemaakt. Hij had ook zoveel ongemakken, ook op gekke plekjes liggen waar hij normaal niet lag. Ik twijfelde tot het allerlaatste. Het was vreselijk , de twijfels tot het laatst. Ik was alleen maar bezig met op internet alle forums afzoeken. Ik had die tijd veel beter kunnen besteden aan hem. Had ik dat maar gedaan. Ik heb het heel moeilijk gehad en nog. Heb ook hulp gezocht voor het rouwen. Ik was ook op zoek naar bevestiging op internet maar ook vrienden en familie. En ook ik dacht die zeggen wat ik wil horen. Maar diep van binnen voelde ik het. Spike at ook amper tot niet. Maar je hart en hoofd staan regelrecht tegenover elkaar. Het is zo vreselijk moeilijk. Lees eens dit boekje: http://alstublaft.nl/zijn-we-niet-te-vroeg/

Heel veel sterkte ik voel helemaal met je mee. Het zijn zulke kleine dappere hondjes. 

En oja nierfalen kan ineens echt heeel snel gaan volgens mij. En dan vergiftigen ze zichzelf. Ik heb toen echt zoveel op internet gezocht. Ik wilde in ieder geval geen naar einde voor hem... ik wilde niet dat hij alleen was en dan bang was... als het plots zou gebeuren. Nogmaals veel sterkte! 

Sluit ik mij bij aan

Klopt hoor , nierfalen kan opeens hard gaan . En ik denk dat het ook de gehele optelsom.word 

Ze kunnen enorm hard verzwakken , zeker als er al meerdere kwalen zijn 

En Marieke.  Ik zou de da bellen , en je twijfel bespreken.  Dan krijg je er wel uitleg over . Dat maakt het misschien wat gemakkelijke om een beslissing te nemen 

Lieve schat.. Ik had t zelfde gevoel.. Je bent geen god. Ineens lijken ze beter.. Kijk over een maand of 2 de fotoos en vergelijk ze met een jaar eerder. Ik kon niet geloven dat ik niet zag dat mijn meisje alleen voor mij doorging. De dierenarts zei ook hoor.. Ooh met pijnstillers.  Gaat best. Hij zei zrlfs..weet je zeker dat t niet is omdat je t zelf niet aankan.. Pff.. Ik wilde haar nooit kwijt. Ik ben n jaar in rouw geweest. Maar de dierenarts zei wel toen ik haar thuis  in liet slapen.  Je had gelijk. Te laat is zoo zoo veel erger dan op tijd. Geloof me dat ze voor jou blijven doorgaan. En niet voor zichzelf

Lieve schat.. Ik had t zelfde gevoel.. Je bent geen god. Ineens lijken ze beter.. Kijk over een maand of 2 de fotoos en vergelijk ze met een jaar eerder. Ik kon niet geloven dat ik niet zag dat mijn meisje alleen voor mij doorging. De dierenarts zei ook hoor.. Ooh met pijnstillers.  Gaat best. Hij zei zrlfs..weet je zeker dat t niet is omdat je t zelf niet aankan.. Pff.. Ik wilde haar nooit kwijt. Ik ben n jaar in rouw geweest. Maar de dierenarts zei wel toen ik haar thuis  in liet slapen.  Je had gelijk. Te laat is zoo zoo veel erger dan op tijd. Geloof me dat ze voor jou blijven doorgaan. En niet voor zichzelf

Lieve schat.. Ik had t zelfde gevoel.. Je bent geen god. Ineens lijken ze beter.. Kijk over een maand of 2 de fotoos en vergelijk ze met een jaar eerder. Ik kon niet geloven dat ik niet zag dat mijn meisje alleen voor mij doorging. De dierenarts zei ook hoor.. Ooh met pijnstillers.  Gaat best. Hij zei zrlfs..weet je zeker dat t niet is omdat je t zelf niet aankan.. Pff.. Ik wilde haar nooit kwijt. Ik ben n jaar in rouw geweest. Maar de dierenarts zei wel toen ik haar thuis  in liet slapen.  Je had gelijk. Te laat is zoo zoo veel erger dan op tijd. Geloof me dat ze voor jou blijven doorgaan. En niet voor zichzelf

Het is 5 jaar geleden. En ik ben haar nog niet vergeten. Ik heb een nieuwe am bull wat haar bet bet bet bet achterneefje is. Heel toevallig. Of bestaat toeval niet. Ik heb een pitje uit t asiel wat precies lijkt op mn oude pitbulls.. Maar ook sprekend op haar. ( t duurde ff hoor.. Ze was stout en moeilijk) maar nu heeft ze dezelfde dingetjes als haar). Ik vergeet mn meisje nooit.. Maar terug kijkend had ik zo graag gewild dat mn ogen eerder open gingen

En over t gebit. Lombok had afgebroken tanden van hangen in bomen. De dierenarts zei heel lang. Want ik drong er op aan maar toen was t nog niet zi n hype als nu.. Nee dr kaak zakt in. Blabla. Kanker in dr keel en mond nekte dr. Heel snel. Heel gruwelijk. Toen ze 12 was zeiden ze.. Ohh ja. Had eruit gemoeten. Jaja

 Een bulldog. Zo oud onder narcose. Zet door wat je denkt. Dat doe ik ook. Ookal kost t centjes. Doe t op tijd.. En voel je niet schuldig als je ze moet laten gaan.. Al doe ik dat ook en begrijp ik je. Zoveel liefde voor jou

Dank jullie allemaal voor de lieve reacties.

Het geeft me meer rust dat ik hoe erg het ook is niet de enige ben die dit meemaakt.

Ook nu we op bed liggen kan hij zijn rust niet vinden en wil hij het liefst weer weg.

Dinsdag staat de afspraak met de DA en ik weet zeker dat ik tussendoor nog zal twijfelen als hij tijdens de middagwandeling weer even 5 min opleeft.

Maar hij is zo veranderd ik herken hem niet meer.

Ik ga de mooie momenten die we samen hebben gehad nog vaak terug kijken op de filmpjes die we van hem hebben en hem de rust geven die hij verdiend

Oohh lieve schat.. Ik huil echt met je mee. Dit is de allermoeilijkste tijd.. Ze reageren zo op jou en je twijfelt alleen maar. Geloof me.. Ik had 20 x afgezegd als t aan mij lag. Maar mn vriend zei je kent haar t beste dan wie ook. Als jij al denkt dat dit nodig is.. Blijf erbij.. Want je kent haar beter dan wie ook. En ik wilde t echt niet. En hoopte zooo dat t niet zo was. Maar blijf bij je keuze. Voor je lieve kindje. Niet voor jezelf. Je weet t echt wel. T is echt een van de moeilijkste keuzes in je leven. Maar wil je dan dat ie doodgaat met pijn en angst vh stikken ofzo door zn gebit zonder jou of in jou armen.. Niets maakt t beter.. Maar hou zn snuitje vast bij t spuitje kijk in zn ogen zonder tranen en adem zn laatste adem in. En vertel hoeveel je van m hou. Je zal zien hoe makkelijk die gaat

 Sterkte schat

Ze doen alles voor jou. Honden zijn zo trouw.ze willen jou alles besparen. Denk daar aan. 

Hondenbezitters begrijpen elkaar goed . Velen van ons weten hoe rauw het verdriet is , als het afscheid nadert.  En ja , wij zijn het die de beslissing moeten nemen . Ik heb ook zo vaak geroepen , waarom wordt je gewoon geen 50 jaar . Vaak zegt men , ach hij heeft een mooie leeftijd bereikt . Wat natuurlijk ook zo is . Maar ze worden ook deel van je leven . Zoveel samen meegemaakt . 

Maar idd , zijn rust niet meer kunnen vinden . Dat vreet energie 

En je eigen hond niet meer herkennen.  

En wat Bor ook al beschrijft , ga er lekker bij , neem hem op schoot praat zachtjes , en dan zul je zien , dan slaapt je lieverd vredig en rustig in 

En honden zijn bikkels , ze blijven doorgaan . Tonen bijna geen pijn of ongemak . Maar een liefdevolle baas,  zoals jij ziet anders . En dat siert je . Dergelijke besluiten nemen we uit liefde voor onze honden 

En dan is zijn lijden voorbij , en het jouwe gaat beginnen 

Ik heb er ook al heel wat verloren 

Maar ze zitten diep in mn hart 

En ooit komen er mooie herinneringen 

Ik begrijp je dilemma, het is en zal altijd moeilijk zijn om het besluit te nemen om afscheid te nemen van een geliefd huisdier, je schrijft dat je hond zich verstopt , veel honden gaan zich wat afzondigen als de tijd daar is.....je schrijft zo liefdevol over je hond, het is je niets te veel . Een hond waardig laten gaan is een besluit waardoor we ons afvragen is het nog niet te vroeg, wanneer de tijd daar is en je geeft dat aan is het nooit te vroeg, een leeftijd die veel zorgen voor je hond komen, waardoor die alleen maar zich naar gaat voelen, nierfalen, het slechte eten , zich verstoppen......het is in onze ogen altijd te vroeg, we willen niet dat de hond uit ons leven verdwijnt, hoe moeilijk het ook is , neem op een goede manier afscheid van je hond, vraag of de dierenarts bij je thuis komt in vertrouwde omgeving...voor jou veel sterkte .  Onthoud, blijf je hond herinneren dan is deze nooit ver weg bij je vandaan.

Wellicht niet het meest leuke om te lezen maar wellicht helpt het je net wat meer om te begrijpen dat een hond laten leven in angst ook echt lijden is ondanks dat je niet weet wat er aan de hand is.

Mijn vorige herder Djenna verloor haar zusje 2 jaar eerder. Vanaf dat moment ging het bergafwaarts met haar. Zoals ik eerder schreef ontwikkelde zij angsten zowel binnen als buitenshuis. Wandelen kon niet meer, ze trok heel hard terug naar huis en begon dan ook meer speeksel aan te maken van de stress. Eenmaal bij de poort kalmeerde ze.

Ze ging op den duur op plekken liggen waar ze in 12 jaar nooit gelegen had. Zowel in de tuin als binnen. Fysiek was ze magerder aan het worden. Darmwerking was aan het verminderen, tevens had zij een goedaardige knobbel op de buik,geen last van maar te oud om weg te halen.

Ze at en dronk wel nog. Vraag niet hoe...als ze voor de waterbak stond ging ze letterlijk naar voren naar achteren naar voren naar achteren..ze durfde niet meer aan het water te komen. Het was gewoon pijnlijk om te zien. 

De dag van afscheid nemen was zeker wrang maar mijn verstand zei dat dit niet meer verder kon. Het was tijd om naar haar zus te gaan. Het leek wel alsof Djenna er nooit overheen gekomen was. Logisch ook, ze deden alles samen en samen veel meegemaakt.

Op moment van onder narcose gaan werd alles bevestigd..ik schrok enerzijds want ik wist niet wat ik zag maar tegelijk gaf het mij bevestiging dat het goedzo was.

Djenna was inmiddels zodanig 'op' in haar hoofdje dat ze, terwijl ze in slaap viel, met haar hoofd neurotisch van links naar rechts ging. We hebben meteen alles donker moeten maken omdat de dierenarts vreesde voor een epileptische aanval. Waarom vertel ik dit? Want dit is niet zo fijn om te vertellen, ik was eigenlijk voor mijn gevoel afterall te laat ipv op tijd. De angst in haar laatste maanden was nóg groter als dat zij deed overkomen in haar manier van doen en laten. 

Nooit zijn we erachter gekomen wat ze had, fysiek ging ze achteruit maar ze kon nog eventjes door. Het was fysiek geen lijden, had geen pijn.

Ik wil je daarom nogmaals meegeven dat niet alleen fysiek lijden dan wel niks daadwerkelijk gediagnostiseerd doorslaggevend moet zijn om te kiezen voor je dier. 

Het blijft idd kijken naar je hond en als je gevoel zegt, dit is mijn hond niet meer, en hij heeft geen plezier meer in het leven dan is dat leidend genoeg.

Ik hoop je hiermee, ondanks deze minder aangename ervaring, je wat meer steun en onderbouwing te geven dat je beslissing goedzo is. Voel je niet schuldig en twijfel vooral niet aan jezelf, je kent je hond het beste

Veel sterkte de komende tijd

Vaak weet je verstandelijk wel wat het beste is maar kan je hart niet loslaten. Ik heb net als velen hier voor deze moeilijke keuze gestaan en zelfs na het inslapen vroeg ik mij af, was het niet te vroeg. Tot ik een filmpje van de laatste dagen terug zag toen wist ik zeker, ik heb het enige juiste gedaan.

Heel veel sterkte.

Wat moeilijk. Ik denk niet dat je te vroeg bent, met name om hoe je beschrijft dat hij zo angstig is en zich zo rot lijkt te voelen in huis. Ik denk dat je gelijk hebt en dat hij behoorlijk dement geworden is, niet meer goed weet waar hij is en met wie en daarom steeds bang is. Daar is weinig aan te doen helaas.

Zo lang je het gevoel hebt dat je hond grotendeels nog gelukkig is ondanks de kwaaltjes van de ouderdom, lijkt me dat je te vroeg bent voor een spuitje. Maar is hij dat niet meer, en zo komt het hier wel over, dan is het waarschijnlijk wel goed geweest.

Veel sterkte. Onze hond is ook al ouder en ik zie enorm op tegen het moment om deze beslissing te nemen.

Het geeft me meer rust dit te lezen want ik vond het heel moeilijk of ik wel het juiste doe voor hem.

Ik twijfelde eerst ook of ik wel een post moest maken maar door al jullie reacties weet ik nu dat het de beste beslissing is voor Diesel en daar wil ik jullie allemaal voor bedanken. We gaan hem dit weekend nog verwennen met alles wat hij lekker vind want eten dat was alles voor hem, hoe klein hij ook is van lekkere dingen kon hij nooit genoeg krijgen 

Even een update:

Dinsdag hebben wij onze Diesel laten gaan. 

Het ging heel snel. 

Inmiddels hebben we voor hem een mooie urn met zijn naam erop en hebben we vandaag zijn as opgehaald.

Dinsdagavond na het wegbrengen was ik helemaal in paniek, ik kon niet stoppen met huilen, eenmaal onder de douche kwam er rust en leek het net of Diesel bij me was.

Nu voel ik me overdag vooral verdoofd, ook omdat hij veel verstopt zat lijkt het of hij er nog gewoon is, savonds dringt het dan weer tot me door en oh mijn lieve Diesel wat mis ik je en zou ik je zo graag nog even lekker willen knuffelen.

Ik hou zoveel van jou en je zal voor altijd in mijn hart blijven, bedankt voor alle mooie jaren waar we zo gelukkig waren

Gecondoleerd en heel erg veel sterkte met dit grote verlies. De paniek herken ik zeker ik had lang nog paniekaanvallen. Geef het heel veel tijd! Je weet van binnen dat dit juist was. Het gemis doet zoveel pijn. Zorg goed voor jezelf en omring je met mensen die van je houden! Nogmaals sterkte! Als je erover wilt praten dan kan dat hier altijd!! Je mag me altijd een pb sturen.

Heel veel sterkte hoor. De eerste dagen zijn vreselijk. Maar wel mooi dat je t gevoel had dat Diesel bij je was. 

Heel erg veel sterkte de komende tijd 

Heel veel sterkte met het verlies van Diesel...Ik weet zeker dat Diesel nu zijn wel verdiende rust heeft gevonden en geen angsten meer heeft...

Geef je verdriet de tijd en ruimte, nogmaals sterkte de komende tijd