Twijfel over herplaatsen

Ik denk dat ik even een schop onder men kont nodig heb en ben zeker dat ik dit hier zal vinden. Vandaar dat ik hier even post.

Situatie:

Mijn man en ik zijn beiden 29. Ik heb van men 6 à 7 jaar tot men 21 een hond gehad die ik nadien heb moeten laten inslapen. Mijn man heeft thuis nooit dieren gehad. Nadien is onze oudste hond in huis gekomen (een aantal weken na de dood van men eerste hond). Deze hond is ook mee verhuisd toen wij gingen samen wonen en is nu dus ongeveer 8 jaar oud. Achteraf gezien komt deze hond van een broodfokker, vertoont gedragsproblemen, heeft mij al meermaals gebeten en houdt enorm van zijn rust. Ik miste enorm hard een maatje, mijn man werkt veel en lang terwijl ik door men baan veel vakantie heb en regelmatig van thuis werk. 3,5 jaar geleden hebben we besloten om een tweede hondje in huis te halen en die kochten we wel bij een degelijke fokker. Gezinsuitbreiding stond al geruime tijd op de planning. Ons oudste kindje is 2, onze jongste 6 maand.

De voorbije jaren hebben we ervoor gezorgd dat onze honden nooit lang alleen hoeven zitten. Ik werk standaard 1,5 dagen per week van thuis, mijn man 2 en dan komt de poetsvrouw ook nog die ook de honden buiten laat dus de honden zitten 1, maximaal 2 halve dagen per week alleen. Ook met de kinderen erbij is dat niet veranderd.

Ons jongste hondje heeft zeer veel aandacht nodig en is ook een heel energiek beestje. Onze oudste hond heeft jammer genoeg nooit van haar moeten hebben... 

Waarom wij dus toch twijfelen om de jongste hond te herplaatsen? De hond laat duidelijk merken dat ze niet gelukkig is. Ze doet al standaard 3,5j elke nacht in de bench maar sinds kort doet ze haar behoefte ook in huis en dan meestal in de speelkamer van onze oudste dochter. Het is een dikke deugeniet die vanalles uitsteekt als ze kan maar daar hebben we ons ook aan aangepast. De laatste jaren zijn druk en hectisch geweest met af en toe minder tijd voor de dieren (ik heb bv enkele maanden moeten platliggen bij men tweede zwangerschap). Ons kleinste kindje vertoont al 4,5 maanden problemen waardoor er veel energie naar haar gaat. Ondertussen (ze is bijna 6 maanden) is er een diagnose gesteld en gaan we een traject in waarbij we haar kunnen helpen maar dat vraagt veel energie. Daarnaast ben ik in een zware depressie beland waardoor ik 0,0 energie heb. De laatste maanden stortte ik al in na 15 minuten met de kindjes s'avonds. Nu trek ik de avond wel voor een uur of 3 maar daarna ben ik stikkapot. We hebben hulp in huis, ik mag tot september niet meer werken, zowel door mijn depressie als door de problemen met onze jongste. De honden zijn er regelmatig gewoon teveel aan momenteel. De oudste hond gaat af en toe op weekend bij een tante maar kan daar niet permanent terecht. De jongste is veel te energiek voor haar en kan niet met haar katten dus dat is geen oplossing. Enkele dagen geleden hebben wij de fokker gecontacteerd met een hulpvraag voor herplaatsing. Ondertussen heeft hij een ideaal baasje gevonden voor ons jongste hondje. Alleen... Mijn man begint terug te krabbelen, is volledig ingestort terwijl hij het meeste zaagde op de hond en haar ook vaak niet mee wou nemen wegens teveel gedoe. Ik probeer de jongste hond wel zoveel mogelijk mee te nemen (de oudste doe je daar echt geen plezier mee). Hij is precies opeens als een blad omgeslagen. De hond mocht vannacht zelfs opeens mee boven in bed terwijl dat normaal echt een no go is. Hij is zelfs gaan joggen gisterenavond om de hond beweging te geven terwijl ik ervoor moest zagen om ze mee te nemen als we met de kinderen gaan wandelen :-/.

Ik vind het heel moeilijk. De jongste hond is echt mijn hond, hangt enorm hard aan mij en ik vind het verschrikkelijk dat ik haar tekort doe. Ik loop al maanden te schipperen met voldoende energie voor mezelf, de 2 kinderen en de dieren. Moest ik weten dat over enkele maanden er wel voldoende ruimte zou zijn, zou er geen haar op mijn hoofd over denken om de hond weg te doen. Dan zouden we nog even door bikkelen maar ik zie het gewoon niet. Ik ben gewoon volledig op. Ik moet overdag ook slapen om de avond te kunnen overleven. Ons jongste kindje gaat de eerstkomende tijd veel energie blijven vragen en ons oudste meisje is ook nog zo klein. De oudste probeert wel met de jongste hond te spelen maar doet haar ook regelmatig toch pijn. De hond doet dat helemaal niks en kindlief wordt onmiddelijk gestraft. We zijn ook begonnen met onze dochter te leren omgaan met onze dieren vanaf ze naar de dieren begon te grijpen rond een maand of 9 maar is natuurlijk nog steeds een peuter met tegenwoordig ook gewoon driftbuiten (ik begrijp waarom ze het terrible two noemen...).

Tot 7m zwangerschap van de oudste heb ik agility gedaan met de jongste hond. Die vond dat super. De oudste was een prematuurtje, heeft ook wel wat energie gekost de eerste maanden. Toen ik opnieuw met agility wou starten, bleek ik opnieuw zwanger... (de oudste is via een paar ivf-rondjes gekomen, de jongste was een aangename verrassing van moeder natuur). Ik wou dolgraag terug starten volgende maand (dacht als de jongste 6m was, manlief het wel een avondje alleen af kan met de kindjes).

Mijn hart weet dat het heel waarschijnlijk het beste is om de hond te herplaatsen, mijn verstand weet dat ook en toch...

Mijn man is geen honden(dieren)persoon, ik ken geen leven zonder hond. Als ik de jongste hond zou moeten herplaatsen, houden we uiteraard de oudste hond nog maar als die ooit sterft, komt er dan geen dier meer in huis.

De keuze om een hond te moeten laten inslapen, kan ik maken en hoort er ook (meestal) bij als je een hond neemt. Het risico om ooit nog een dier te moeten herplaatsen, wil ik dan nooit meer lopen.

Een schop onder je kont heb je niet nodig, wel een goed en constructief gesprek met je man. Want hij wil de hond blijkbaar niet kwijt?

Dus bespreek in hoeverre dit een puur emotionele en kortstondige reactie is van hem, of in hoeverre zijn engagement een oplossing kan zijn.

Als hij het in praktijk ziet zitten om veel meer zorg voor de hond op zich te nemen, zodat er een nieuwe balans kan ontstaan binnen jullie gezin, dan kan je erover nadenken om de hond toch te houden.

Maar bespreek het oprecht, zonder verwijten en zonder valse beloften. Kunnen jullie het echt aan, of niet. Indien niet dan zou ik het voorstel van de fokker aannemen en de hond een nieuwe goeie thuis gunnen.

Het beste gewenst!

Ik denk dat je teveel hooi op je vork hebt genomen. Als de fokker een perfect huis heeft gevonden? Ik zou dat doen. Je man mag wel willen maar hij is jou niet en je geeft aan dat je continu aan je tax zit. Bespreek dat met hem. Wordt het hem niet duidelijk? Kun je voorstellen om de rollen om te draaien. Laat hem 3 weken vrij nemen en jij zorgt dat je zijn werktijden niet aanwezig bent thuis. Laat hem alles doen wat jij doet. Koken, schoonmaken, kinderen verzorgen, de dieren verzorgen ect. Als voorbeeld voor je werk kun je hem ingewikkelde spreadsheets laten maken in jou werk uren. Ik denk dat hij na drie weken wel begrijpt wat je bedoeld En qua huisdieren? Fretjes zijn net honden,met het verschil dat ze niet 4x per dag hoeven te wandelen. Neem er wel twee en hok ruikt een beetje maar je hebt voldoende kinderen omdat schoonmaken elke dag hihi. Leren ze ook zorg dragen gelijk

Ik vind ook niet dat je een schop onder je kont nodig heb. Wat heb je veel meegemaakt zeg. Daar zou iedereen even van instorten. Wat je nodig heb is denk ik even rust. Emmertje is overvol. Is een uitlaatservice geen optie, iemand die je honden 1,2,3x per week meeneemt. Of iemand tijdelijk de hond(en) even overneemt, tot jullie weer even tot jezelf gekomen bent. Het is een gekke tijd nu ook. Veel stress in het dagelijks leven, veel inzekerheden. Dan ook nog je gezin, mentale gezondheid. Je hebt een break nodig. Vind je het gek zeg. Herplaatsen bij twijfel nooit doen, pas als je het zeker weet. 

Heel veel sterkte 

Alvast bedankt voor de reacties!

Mijn man doet al enorm hard zijn best. Die werkt normaal zeer veel maar heeft zijn activiteiten serieus teruggeschroefd om meer te kunnen helpen. Hij gaat ook mee naar de psychiater (die dat ook wel vraagt) en ook regelmatig mee voor de jongste. Eigenlijk wou de kinderarts hem ook thuis zetten maar hij werkt als zelfstandige voor een ander bedrijf en dat is gewoon niet haalbaar om ook enkele maanden thuis te blijven jammer genoeg. Onze lening moet ook afbetaald worden uiteraard.

Hij neemt ook mee de zorg voor de kindjes, stopt savonds om 18u met werken ipv later of werkt verder als de kinderen in bed liggen. Laat ook de honden buiten, zorgt mee voor hun eten en drinken, helpt met de avondrush tot de keuken opgeruimd is en de oudste onder zeil ligt.

@ Anouk

Het enige dier dat ik eigenlijk zelf wil, is een hond ;-). We hebben best een ruime tuin, de dieren kunnen lekker rennen. Ik werk vanaf 6 juni tot 30 juni maximaal halve dagen en ben in de zomer 2 maanden thuis (ik ben leerkracht secundair) dus dan kunnen ze een hele dag buiten rondrennen.

@ Chantal

De oudste hond wordt af en toe door mijn tante overgenomen. 1 weekendje per maand ongeveer om toch wat rust in huis te hebben. Die kan niet door vreemden overgenomen worden want is enorm angstig en durft uit te halen. Hij wandelt ook niet zo graag. Ons jongste diertje zou wel kunnen uitgelaten worden. We hebben een jaar of 2 geleden onze honden eens een weekendje weggedaan omdat wij zelf een weekend weggingen met onze huwelijksverjaardag en ons jongste hondje heeft echt enorm getreurd. Ik ben mee geweest op driedaagse reis met school (toen nog geen kids en manlief heeft toen elke avond voor de jongste hond gezorgd en die heeft gewoon 's avonds voor de voordeur zitten janken omdat ik niet naar huis kwam. Die gaat bij herplaatsing het ook een tijdje moeilijk hebben. Dus tijdelijk ergens anders onderbrengen vind ik ook te erg voor haar. Wij zijn op die 3,5j, naast dat weekendje weg, 1 keer een week gaan skiën en toen gingen de honden mee (manlief skiet niet, ik wel). 

Onze ouders helpen wel. Kinderen gaan 3 dagen per week naar de schoonouders overdag en op vrijdagavond bij mijn ouders slapen zodat wij ook even kunnen bijtanken. Voorlopig wil de jongste ook enkel slapen als je ernaast ligt, wat wil zeggen dat ik om 20 a 21u mee ga slapen tot 8u smorgens (wel elke 3u eten geven) en ook overdag ik minstens 1 dutje mee moet doen of ze slaapt max 45min terwijl je er wel een half uur over doet om haar in slaap te krijgen. Hierover graag geen oordeel, dit komt mee door haar diagnose en wordt de komende maanden aangepakt. Manlief doet ook af en toe een nacht maar bij hem wil de baby eigenlijk niet slapen, waarschijnlijk door zijn gesnurk. Hij kan dan max 2u slapen terwijl ik op die 12u wel 8u kan pakken (thank god dat de oudste tot 8u slaapt). We komen wel van 4 a 6u huilen per dag dus al een verbetering. 

Het is inderdaad heel zwaar. Aan een uitlaatservice had ik nog niet gedacht. Ik wil ook vandaag de knoop echt doorhakken. Enerzijds voor het eventuele nieuwe baasje, anderzijds omdat het tobben energie vreet en die energie heb ik ook gewoon niet.

Ik kende twee mensen met fretten, geloof me, is iets tussen de zelfstandigheid van een kat en het speelse van een hond. Die gingen wandelen aan tuigje buiten maar dat hoeft niet elke dag. Ze stoeien met elkaar als honden en ze doen alle tricks voor een snoepje. Zijn echt hele leuke beestjes. Dat hok riekt wel hihi, kattenpis maar dan sterker. Schoonmaken elke dag is dus een must maar voor de rest? Als je beestjes zoekt met interactie en je hebt die tijd niet? Is dat echt het ultieme huisdier maar nogmaals, twee ervan. Ik zou je jongste herplaatsen, de tijd is er niet voor en het wordt ook niet beter om het grofweg te zeggen. Dat is niet lullig bedoeld maar zoals je het hier opschrijft? Zie ik tijd tekort, moeilijke kinderen, werk en burnout. Het is echt ok om te zeggen dat je het niet allemaal kan.

Ik geloof je graag maar een fret zie ik niet zitten ????

Moeilijke kinderen... de oudste is een heel gemakkelijk kind maar is nog maar 2. De jongste heeft een stoornis waar ze zelf veel last door heeft. Kan het kind ook niet aan doen en moet wel behandeld worden zodat ze er hopelijk veel minder last van heeft als ze ouder is. Zelf heb ik een zware postnatale depressie 

Graag zien betekent ook loslaten als moet. Ik weet het wel maar vindt het voor ons allemaal erg. Zowel voor de hond als voor ons 3 (oudste dochter, man en mezelf). Ik ben zelf opgegroeid met mijn hond als beste vriend. De jongste hond zou dit ook kunnen zijn voor onze kinderen. Jammer dus voor iedereen 

Ja, het is zeker verdrietig, maar jullie zitten momenteel in een zware storm en daar moet je -voor het welzijn van alle betrokkenen- wel zien uit te komen. Dat houdt in dat er soms moeilijke beslissingen gemaakt moeten worden opdat er weer wat ademruimte en veerkracht kan komen. Want die heb je momenteel nodig.

Bekijk of jullie op één lijn zitten in die beslissing (welke die ook is). Ik denk dat dit voor jullie beiden wel belangrijk is, zodat je je gesteund kan voelen door elkaar. Er samen de schouders kunnen onderzetten verlaagt de last die je moet dragen.

Veel sterkte met jullie beslissing. En wees niet te hard voor jezelf.